zondag 29 december 2013

Griebelgrauw

Een kapellekeswandeltocht in het griebelgrauw barst van de fotografische uitdagingen. Om dat te begrijpen moet ik eerst iets uitleggen. 
Griebelgrauw is in ons dorp dialect voor schemering. En de kapellekeswandeltocht is een activiteit die vandaag voor het eerst gehouden werd. Het is een wandeling van acht kilometer langs vier kapelletjes en een kerststal. Volgens de organisatie liepen er drieduizend mensen mee. 
Het was een prachtig schouwspel van volwassenen en kinderen met zaklampen, rode en witte ledlichtjes en reflecterende oranje en gele hesjes. De wandelaars konden om vier uur vanmiddag vertrekken en het griebelgrauw werd voor mij als fotograaf veel eerder pikdonker dan me lief was. Maar mijn Canon EOS 6D kan met gemak hoge ISO-waarden aan en met passende inzet van mijn speedlightflitser – keurig in balans met het restje omgevingslicht, kaarsen en vuurkorven – kwam ik met enkele tientallen fraaie foto's thuis. 
Er was bijvoorbeeld een foto bij van spelende kinderen bij een vuurkorf, waar ik van de nood een deugd maakte. Ik moest kiezen voor een lange sluitertijd en bij gebrek aan een statief zette ik de camera op de grond. Het lage standpunt leverde een verrassend krachtige foto op. 
Bij de foto die ik hier toon heb ik ook van de nood een deugd gemaakt. Ik wilde in het kapelletje een foto maken, maar er waren zoveel mensen binnen dat de lens van mijn camera besloeg. Ik maakte nog wel een mysterieuze foto van wazige figuren, maar die kon me niet bekoren. Buiten was de condens weer snel verdwenen en keek ik eens door het lage raam waarachter sinds mensenheugenis een corpus van Christus ligt. Mensen kunnen daar roestige spijkers offeren om te genezen van huidziekten. 
Ik prijs de Heer voor dit Goddelijke gebruik, want dankzij die ruit op kniehoogte kon ik toch een foto met vreemd perspectief maken van de binnenkant van de kapel. De vlekken in beeld zitten overigens niet op de sensor van mijn camera, maar op de ruit.
De allergrootste uitdaging van deze wandeltocht vond ik nog wel om onderweg op de pikdonkere modderpaden niet uit te glijden en met buikschuiver boven op mijn dure fotospullen in een plas water terecht te komen. Ook dat is gelukt. Als ik nog eens in een kapel kom zal ik een kaarsje aansteken.

Een avond vol uitdagingen.

zondag 15 december 2013

Nazareth

Te pas en te onpas wordt een cultureel centrum wel aangeduid als cultuurtempel. In ons dorp ligt de kapel van klooster Nazareth wel erg dicht bij die lettelijke betekenis van cultuurtempel. Ooit was het immers de gebedsruimte in het nonnenklooster. Nadat de kloosterzusters vertrokken waren werd de kapel, die een rijksmonument is, het domein van muzikanten en beeldende kunstenaars die er optraden en exposeerden. 
Maar het klooster is voor de gemeente, die eigenaar is, onbetaalbaar geworden. Er zijn niet voldoende inkomsten om de ruimte te blijven gebruiken. De gemeente gaat er nu uit oogpunt van kostenbesparing het licht uitdoen en de verwarming dichtdraaien. Gisteren was er een soort van slotmanifestatie, die tevens nog één keer moest aantonen hoe uitermate geschikt de kapel is voor zijn rol als cultuurtempeltje. Er traden muzikanten en zangers op, er werd voorgelezen uit eigen werk en er werd kunst geëxposeerd. 
Zelf had ik er nooit geëxposeerd. Toch voel ik me betrokken bij het cultuurhart dat in die kapel klopte. Ik ging er even kijken en nam mijn camera mee. Ik wilde nog een paar foto's maken van die mooie kapel en zijn gebruikers. Terwijl ik daar foto's maakte, kwam bij mij het idee op om op de valreep nog even te exposeren. Ik overlegde de mogelijkheden met de organisatie en ging naar huis om in foto's een klein beeldverhaal van de laatste culturele bijeenkomst af te drukken. 
Binnen anderhalf uur nadat ik de laatste foto maakte in de kapel, hingen er de rest van de avond vijftien foto's. In elk beeld toonde ik kinderen die zich vermaakten tijdens dit culturele evenement. Zij hebben de spreekwoordelijke toekomst, maar straks geen kapel meer. Amen.

Nog één keer applaus. Amen.



zondag 8 december 2013

Vierkante meter

Onze reis per Hurtigruten in oktober leverde me een mooi fotoboek en een fotokalender voor 2014 op van Noorse winterlandschappen. Inmiddels lees ik Stallo van de Zweedse schrijver Stefan Spjut met in de hoofdrol natuurfotograaf Gunnar Myrén en het 1970 vierkante kilometer grote nationaal park Sarek in noord-Zweden. Daar maakte ik ook al eens ooit foto's. 
Na een eerdere reis over IJsland dacht ik alles wel voor de lens gehad te hebben, wat me kon bekoren in de landschapsfotografie. Vooral Nederland leek me niet veel meer te bieden te hebben. Ik werd meer en meer gepakt door de sociale en straatfotografie. Mensen in beeld, dat gaat me nooit vervelen denk ik. Maar af en toe schiet ik nog even een zijstraat in, als het aankomt op fotogafiegenres. 
Zoals vandaag, dicht bij huis, op De Stippelberg. Als je IJsland, de Noorse fjorden en het Zweedse Sarek hebt gezien, ga je anders naar landschappen kijken en zie je dicht bij huis ook weer leuke landschappen. Zo vergaat het mij althans. Ze boeien me niet door hun uitgestrekte wijdsheid, maar door details die op de vierkante meter voor je voeten liggen. Ik ging naar Noorwegen voor herfstfoto's en kwam terug met winterplaten. De herfst zag ik vandaag in Nederland, waar de meteorologische winter al begonnen is. 
Het waren niet de klassieke paddestoelen en geel-bruin-rode loverbomen, maar wel de vergankelijkheid van de natuur: een paar verwaaide herfstbladeren, een verloren pen uit een vogelwiek. De golven op het niet-stromend water verraden een kille windkracht 4. 
Tijd voor een bokbier en de volgende bladzijden van Stallo onder een leeslamp in een behaaglijk warm hoekje.

Blad en pen, maar niet om te scrhijven.

dinsdag 3 december 2013

Beneveld brein

Het kunstwerk braincar is ontegenzeglijk Mooij. Het is ontsproten aan het brein van de Rotterdamse kunstenaar Olaf Mooij. Of ik het ook mooi kan vinden? Dat vroeg ik me telkens af als ik er langs kwam. Ik vind het weinig verfijnd; gewoon een stel buitenproportionele, stompzinnige hersenen op een afgedankte Amerikaanse Ford Mercury. 
Dat het een verlicht brein is sprak me dan weer wel aan. 's Avonds ligt de braincar in verschillende kleuren te stralen in de Zuid-Willemsvaart in Helmond tussen de Havenwegbrug en de Julianabrug. Ik begrijp de link met brainport en automotiv waar het hedendaagse Helmond zich aan optrekt. Toch kreeg ik aldoor geen oog op die braincar. Ik kwam niet in de verleiding om er mijn camera op te richten. 
Vanmiddag wandelde ik over de Havenwegbrug en zag ik de braincar liggen, aan twee kanten afgemeerd, dobberend op het water. Opeens had ik een klik. Ik zag de wagen nu niet van opzij, zoals anders, maar van voren waar hij minder plomp oogt. Bovendien maakte de mist de wereld klein, waardoor het brein werd geïsoleerd van zijn omgeving. Ik haalde mijn good old Canon Powershot G10 uit mijn jaszak en maakte deze foto. 
Zoals wel vaker het geval is met een brein, is ook dit in benevelde toestand het leukst.

Mooij hè?

zondag 1 december 2013

IJsdansen

De kersttijd begint voor mij pas als Sinterklaas het land uit is. Met al zijn rode, groene en blauwe pieten. Pas dan ontstaat er in mijn sfeerbeleving ruimte voor gele kerstverlichting, groene kerstbomen, rode kerstmannen, blauwe kerstballen en de laatste jaren ook witte ijsbanen. Van die kleintjes op stads- en dorpspleinen
Vanmiddag maakte ik in het Waalse Durbuy foto's van schaatsende kinderen. De sfeer was onwezenlijk. In de houten kraampjes achter me werd glühwein geschonken. Er werden wollen mutsen verkocht. Er werd warm vlees en warme chocolade aan de man gebracht. En ik maakte foto's van schaatsende kinderen, zonder dat mijn vingers gingen tintelen en zonder dat ik een warme sjaal en muts droeg. Het was nog vijf of zes graden boven nul. 
Ik was allerminst in kerststemming. Een wintergevoel was er de afgelopen weken al wel ingeslopen tijdens ons bezoek aan een besneeuwd Noorwegen. Dus als ik me al op glad ijs begaf, dan zou het vooral letterlijk zijn. Maar ook dat deed ik niet. 
Ik bleef liever veilig achter de ballustrade waar ik niet omver gekegeld kon worden door snel schaatsende sportievelingen of stuntelende beginnelingen die zich aan alles vastgrepen wat ze op de been kon houden. Ik maakte een foto van een meisje dat al multitaskend met een gsm over het ijs schaatste. Ik maakte foto's van een klein meisje dat zorgvuldig door haar ouders bewaakt werd en na elke val direct weer op de been werd gezet. Ik maakte foto's van een jong stel dat heel verliefd klassiek over het ijs gleed. 
Ik maakte een serie foto's van een jongetje dat zich letterlijk met vallen en opstaan het schaatsen probeerde eigen te maken. De leukste foto uit die serie toon ik hier. Hij krabbelt na zijn zoveelste val overeind om direct daarna weer op de ijsvloer te kwakken. Maar op het moment dat ik hem hier vastlegde leek hij een volleerd ijsdanser.
De winter is nog jong. Misschien kan hij deze dans over een paar maanden zeer gecontroleerd uitvoeren en wint hij op de Olympische Spelen nog eens goud voor ijsdansen. En dan had ik die kampioen al gespot aan het begin van zijn carrière.


Talent voor ijsdansen?

zondag 24 november 2013

Zwarte Piet

Wie willen die aanstichters van de discussie over onderdrukking van de Sinterklaasknechten nou eigenlijk de zwarte piet toespelen? Ik ben ze dankbaar voor het debat dat ze op gang gebracht hebben, want het sterkt me eens te meer in mijn opvatting dat het een van de weinige oer-Nederlandse feesten is die we hebben en moeten houden.
We leven in een multiculturele samenleving en dan moet je tot op zekere hoogte rekening houden met elkaars geloof, zeden, gevoelens en cultuur. Maar die houding moet dan wel van beide kanten komen. Ik wil me als autochtone Nederlander best verdiepen in mensen van andere culturele samenlevingen, voor wie mijn land ook hun land is geworden. We delen hier dezelfde vrijheid. Maar het mag niet zo zijn dat een kleine groep een breed gedragen feest de grond in boort. 
Als de aanstichters van die pietendiscussie zich beroepen op rascisme, discriminatie en onderdrukking, dan ben ik niet erg gevoelig voor die argumenten. Ik heb nergens in de geschiedschrijving teruggevonden dat de zwarte pieten slaven van Sint Nicolaas waren. En anno 21ste eeuw zijn zwarte pieten allang geen primitieve boemannen meer, die het voor vorige generaties misschien ooit geweest zijn. Ze helpen als kindervrienden de kindervriend Sint Nicolaas en daar kan niemand van welke culturele samenleving dan ook iets op tegen hebben. 
Vanmiddag wandelde ik door Maastricht, de stad van de Limburgers; een volk dat in Nederland ondanks een blanke huid maar met een zachte g een culturele minderheid vormt.
Het was koopzondag in Maastricht en natuurlijk liep daar sinterklaas rond met zijn zwarte pieten. 
Bij de Bijenkorf maakte ik deze foto. Is die kleurig geklede persoon een Zwarte Piet? Je zou denken van wel, want zo kleden zwarte pieten zich doorgaans. Maar we weten het niet, want je ziet nergens een huidskleur. Piet zwaait vriendelijk naar dat kindje met die donkere huidskleur? Zou het niet jammer zijn als dat meisje een oer-Nederlandse feest zou moeten missen?

Ze staan er gekleurd op.

zaterdag 9 november 2013

Kasteel

Mijn eerste foto maakte ik van de kasteeltoren in Gemert. Ik was nog geen twaalf en had het boxcameraatje van mijn moeder stiekem in mijn jas gestopt, toen we gingen wandelen. De foto was zo goed gelukt, dat ik op mijn twaalfde verjaardag van moeder mijn eerste camera kreeg. 
Ik dacht er vanmiddag aan toen we door de kasteeltuin wandelden. Die was vandaag opengesteld voor publiek en dat was bijzonder, want die is tegenwoordig gesloten. Hoe lang is het ook al weer geleden dat de paters van de Heilige Geest hier vertrokken en de kasteelpoorten achter zich op slot deden? Mijn vrouw en ik vroegen het ons af toen we met veel dorpsgenoten door de zo vertrouwde tuin wandelen. Twee jaar? Of al drie jaar geleden? Ik heb het opgezocht. Het was in mei 2010. 
Sindsdien zijn plannenmakers druk in de weer om een nieuwe bestemming te geven aan het kasteel. In afwachting daarvan, kunnen de paters het nog altijd niet definitief verkopen. En zodoende blijft de vroeger zo gastvrij opengestelde tuin dicht. Het kasteel is intussen nog wel gerestaureerd en dat konden we vandaag aan de buitenkant bekijken. Hopelijk raakt het niet alsnog snel in verval. Want vocht en leegte zijn ernstige bedreigingen voor het eeuwenoude complex. 
In het Gemerts volkslied zingen we 'Wor 't kestaël már deeger stí, in 't aawe graft te droome, òf 'r van 't laand van óvverzaë, wír Daojtse Ridders kòmme'. Die ridders zullen niet meer komen. Maar wat komt er wel?
Ik had mezelf vandaag uitgedaagd om een foto te maken waarin ik het gevoel uitdrukte dat in Gemert heerst: we zijn ons kasteel aan het verliezen. 
Opeens zag ik die verwelkte roos. Ik stelde scherp op de roos en liet het kasteel op de achtergrond vervagen. Hoe kwestbaar kan een eeuwenoud kasteel zijn? Door mijn hoofd speelde het versje 'Rozen verwelken, schepen vergaan' en ik mijmerde: 'Zal dit kasteel nog eeuwen bestaan?'

Rozen verwelken. Zal dit kasteel nog eeuwen bestaan? 

maandag 28 oktober 2013

Zonder kleur

Van mij zie je weinig zwart-wit foto's. Ik fotografeer bij voorkeur op straat en kleur is daarbij vaak zeker zo belangrijk in het beeldverhaal, als vorm, structuur en compositie. 
De landschapsfoto's die ik hier de afgelopen dagen plaatste waren ook in kleur. Want het noorderlicht spreekt pas echt, als de groene kleur tegen de donkere hemel afsteekt. En een regenboog is ook op een foto pas een regenboog als er alle spreekwoordelijke kleuren van de regenboog op te zien zijn. 
Er zijn weliswaar briljante zwart-wit foto's van regenbogen, maar die moet je dan toch vooral zoeken bij zwart-wit kunstenaars als Ansel Adems. Hij maakte in 1947 een fantastische foto van de Nevada Fall Rainbow. Adems was de bedenker van de toonschaal waarop de grijswaarden van een foto in trapjes verdeeld worden. Zo heeft een fotograaf de volledige controle over grijstonen. Daardoor kon Adems zelfs een regenboog zonder kleur boeiend vastleggen. 
Hoewel ik in het digitale tijdperk met perfect beheersbare kleurnuances de voorkeur geef aan kleurenfoto's, waag ik me af en toe nog wel eens aan een zwart-witje. De opname moet zich er dan wel voor lenen. Structuur, vorm en compositie moeten een aansprekend beeld neerzetten, waarbij kleur eerder storend dan ondersteunend werkt. 
Op de laatste zeemijlen van onze Hurtigerute maakte ik gisteren zo'n foto in de Sognefjord in Noorwegen. Er viel prachtig zonlicht op de rotsen en op het water. De hoofdkleur in het landschap was grijsachtig blauw. In voegde vignetering in de hoeken toe om het beeld in te sluiten en door het weglaten van de kleur en het aanscherpen van de contrasten won het beeld aan kracht. 
Nu hoeft cabaretier Henk Elsink me vanuit zijn graf ook niet toe te roepen dat de kleur misschien toch eerder blauwachtig grijs zou zijn.

Niet grijsachtig blauw, niet blauwachtig grijs, maar zwart-wit .

vrijdag 25 oktober 2013

Bergmeeuw

Bestaat er eigenlijk zoiets als een bergmeeuw? Mijn kennis van de natuur strekt niet zo ver dat ik daar ooit van heb gehoord. Maar ik heb er wel een foto van gemaakt. Voor wie niet beter weet, zou dat moeten geloven bij het zien van deze foto. Maar zoals ik al vaker aantoonde op deze weblog, kunnen foto's zeer bedrieglijk zijn. 
Ik maakte de foto op de Lofoten ergens in een fjord. Ik prees me gelukkig dat ik mijn 100-400 mm objectief bij me had gestoken. Want telkens als we hier op stap gaan, moet ik kiezen welke apparatuur ik mee neem. Groothoek voor de nauwe fjorden met hun steile hoge rotswanden. Standaardzoom met een bereik van 24-105 mm is bijna overal inzetbaar en schonk me al diverse landschapsfoto's. Mijn telezoom voor vogels of details in de verte, waar we niet naartoe kunnen omdat de boot van de Hurtigrute – zoals ze zelf zeggen – op niemand wacht. Wel of geen statief, want het gesjouw loont niet altijd de moeite. 
Voor een excursie op de Lofoten hing ik mijn Canon EOS 6D om met een 24-105 mm voorgeschroefd. In een diepe binnenzak van mijn Jack Wolfskinjack stopte ik de 100-400 mm telelens, want er bestond een kans dat we onderweg zeearenden zouden zien. 
De zeearenden doken niet op. Wel kon ik dankzij die lens deze zeemeeuw op de digitale gevoelige plaat vangen boven niet meegefotografeerd zeewater tegen de wel zichtbare achtergrond van besneeuwde fjordenrotsen. Zie hier de geboorte van de bergmeeuw.

Is dit een bergmeeuw?

dinsdag 22 oktober 2013

Noorderlicht II

Begin vorige maand schreef ik hier onder het kopje Noorderlicht over de gelijknamige fototentoonstelling in Groningen. Het kopje boven dit stukje wordt dus Noorderlicht II. Eigenlijk zou Noorderlicht I hier passender zijn geweest, want de naam van de fototentoonstelling is ook maar geleend van het echte noorderlicht dat vooral te zien is in de donkere wintermaanden boven de poolcirkel. 
We hoopten er stilletjes op, dat we het noorderlicht op onze bootreis boven de poolcirkel in oktober al zouden zien. Maar we wisten dat de kans klein was. Het moet donker zijn, het mag niet bewolkt zijn en dan moet de zon met zijn explosies ook nog een beetje meewerken. Want de uitgestoten zonnedeeltjes veroorzaken het noorderlicht. 
Het optreden van een Lapse zanger op onze boot was nog maar net voorbij, toen er enig tumult ontstond. Direct daarop kwam door de luidspreker de mededeling dat er flarden van noorderlicht te zien waren. En toen spoedde iedereen zich naar buiten. 
Ik spoedde me tegen de stroom in naar binnen. Want daar lag mijn statief. De camera had ik al bij me om de Lapse zanger te fotograferen. Eenmaal op het dek doofde het noorderlicht uit en besefte ik dat ik te weinig groothoek had om het lichtspel aan de hemel goed vast te leggen, als het terug zou keren. Ik haalde in onze cabine mijn 17-44 mm-objectief en bracht buiten op het dek alles in gereedheid om het groene licht te fotograferen als ik het nog te zien zou krijgen. 
Dat kreeg ik. Overal om me heen flitsten de compactcamera's en keken mensen teleurgesteld op de display als ze ontdekten dat er van het noorderlicht weinig te zien was. Op de balie van onze boot lag een A4-tje met instructies voor het fotograferen van noorderlicht. Daarmee kon je een heel eind komen, maar ik had de instructies al direct na lezing terzijde geschoven en trok mijn eigen plan. Ik heb al ooit goede foto's gemaakt van vuurwerk en bliksemschichten. Dit zou me ook wel lukken. 
Min of meer noodgedwongen fotografeerde ik delen van onze boot mee, want ik kon geen standpunt vinden met een stuk vrije hemel tussen mij en het noorderlicht. Maar daar ben ik niet rouwig om. Het schip op de voorgrond geeft het noorderlicht een extra dimensie. Het leverde me hele bijzondere foto's op. 
Misschien kan ik ze nog eens tonen op de tentoonstelling Noorderlicht in Groningen. En dan noem ik het blogje daarover Noorderlicht III.


Is dit iets voor Noorderlicht, de expositie?

Zonsondergang

De zonsondergang is de klassieker onder de landschapsfoto's. Bij voorkeur hebben we water in de voorgrond, zodat we dubbel profiteren van de prachtige gloed die hemel en aarde kleurt. Ikzelf was jaren geleden al uitgekeken op de zonsondergangen. Iedere toerist met een compactcamera of iPhone maakt ze tegenwoordig. Geen uitdaging.
Vandaag maakte ik foto's aan de Russische grens van het landschap in en om Kirkenes. Mijn collectie fjordenfoto's groeit gestaag en die is nog lang niet af. Kirkenes, een plaatsje met 3300 inwoners in het noorden van Noorwegen, is het keerpunt van onze Hurtigrute. We zijn dus op de terugreis. 
Toch verwacht ik nog landschapsfoto's te maken, die ik op de heenreis niet kon maken. Een belangrijk deel van de sfeer in landschapsfoto's wordt immers bepaald door het licht en door de weersomstandigheden. En die wisselen hier per minuut. Mooie zonsondergangen bijvoorbeeld, zag ik tot vanavond nog niet op onze reis. Maar, zoals ik zei, sunsets kunnen me niet meer bekoren. 
Toch maakte ik er eentje die ik hier laat zien. Want ik zag een fenomeen in opkomst: de fotografie met een iPad. Het zijn vooral ouderen die kiezen voor het gemak van deze fotografie. Jongeren lachen daar om. Onlangs nog gehoord: 'Mijn pa fotografeert met zijn iPad, hahaha.' Het is wel grappig ook. In plaats van een iPad kun je een behoorlijke fotocamera meesjouwen, die meer kwaliteit biedt dan de kleine sensor in een iPad. Maar het is ook wel gemakkelijk. Je kunt de foto meteen op een behoorlijk formaat bekijken en je kunt hem ook direct doorsturen naar Facebook of per e-mail. 
Ik ben blij dat ik deze foto maakte met mijn Canon 6D, een spiegelreflexcamera met een uitmundende kwaliteit. Die kan een behoorlijke contrastomvang aan en dat komt me in deze foto goed van pas. Want met het RAW-bestand kon ik het beeld in mijn fotobewerkingsprogramma Aperture 3 zodanig opkalefateren, dat zowel de echte zonsondergang als het beeld op de iPad te zien zijn. Ik moest wat bewerkingstrucjes toepassen, maar daarmee is het wel meteen een zonsondergang geworden die de moeite waard is: het nieuwe fenomeen van iPadlandschapsfotografie. 
Dikke Heer Van Dale, dit woord mag U gratis overnemen.

Het woord iPadlandschapsfotografie kan in de Dikke Van Dale.

zondag 20 oktober 2013

Svolvaer

Onze Finnmarken vaart alweer ruim een etmaal boven de Poolcirkel. Als ik op deze zondagmorgen naar buiten kijk, zie ik zeewater dat via een onzichtbare grens heel diffuus overgaat in een grijze mistwal. Ik kijk naar een 18%-grijskaart waarmee je een neutrale lichtmeting kunt uitvoeren. Nou, vooruit dan. Als opwindende afleiding zie ik sneeuwvlokken voor het raam langs waaien. 
Saaie reis? Allerminst. Gisteravond maakte ik foto's van Svolvaer, de hoofdstad van de Lofoten. Ik maakte er foto's van de haven, want veel tijd om de stad in te gaan hadden we niet. De eerste foto's waren voor de hand liggende opnamen van een haven die baadde in het kunstlicht. Het waren foto's van spiegelingen in het water en neonreclames aan loodsen en hotels in de stad. 
Het oogde allemaal wat gewoontjes, maar het werd al leuker toen ik het leven in het havengebied ging fotograferen. Mensen die aan boord van ons schip gingen en zich op de loopplank al glibberend en glijdend vastgrepen aan de railing. Een bemanningslid van onze boot die in het donker een sigaret rookte op het dek. En deze foto, die nog het meest lijkt op een plaatje uit een bewakingscamera. 
Toch is het een onschuldig tafereeltje. Deze foto toont niet een groepje opgeschoten lummels dat de stad onveilig maakt en ook geen man die alleen beschermd door een hond over straat durfde. Eigenlijk toont deze foto het hele gewone avondleven van Svolvaer. Immers, is het niet doodnormaal dat een man waar ook ter wereld rond negen uur in de avond zijn hond uitlaat? En waar ter wereld kleden mensen zich niet warm aan met capuchons over het hoofd als het vriest en sneeuwt. 
Het zou er bij daglicht wat minder spookachtig hebben uitgezien, maar ik maakte hier dus een foto van het gewone leven op een Noors eiland. Het is hooguit het hoge standpunt dat iets ongewoons aan de foto toevoegt. 
Ik was wel toe aan een raar plaatje, na al die bijzondere landschapsfoto's die ik gisteren maakte. Inmiddels klaart het hier op en zie ik de eerste contouren van besneeuwde rotsen. De camera ligt klaar voor weer een dag met fraaie landschappen.


Voor de afwisseling eens geen landschapsfoto.

donderdag 17 oktober 2013

Regenbogen

Het is niet per se erg om op een vakantiedag regen te hebben. Vooral niet als tegelijkertijd de zon schijnt. Bij ons in Nederland kan het dan gebeuren dat je een regenboog ziet. In de Noorse fjorden, waar we nu zijn, regent het dan regenbogen. 
Vanmorgen stonden er tijdens een fikse hagel- en regenbui maar liefst drie tegelijkertijd. Het kunnen er vier geweest zijn, want ik wist niet waar ik overal kijken moest. Ik werd zo ongeveer van de voorsteven van onze Finnmarken geblazen. Maar twee camera's en een statief gaven genoeg gewicht, om me stevig op het dek te drukken. 
Dat mijn camera's maar matig geseald zijn tegen binnensijpelend water, verontrustte me niet echt. Ik was bezig met het maken van hele bijzondere foto's. Want zoveel regenbogen tegelijkertijd zag ik niet eerder. De wateroverlast had een zorg voor later kunnen zijn, maar inmiddels weet ik dat mijn apparatuur onbeschadigd uit dit natuurverschijnsel is gekomen. 
Ik heb een poosje zitten dubben welke foto ik zou kiezen voor deze blog. Want na een strenge selectie oogstte ik vandaag 146 fraaie platen. Dat het er eentje moest worden van de regenbogen, maakte de keuze een stuk eenvoudiger. Alles bij elkaar schoot ik daarvan een stuk of vijftien opnamen, maar ik hield er vier over die het bijzondere weerfenomeen van multiple-regenboog toonden in een mooi landschap. 
Ik verwacht dat mijn foto-apparatuur en ikzelf het de komende dagen in de kou en de nattigheid nog flink te verduren krijgen. Maar als het blijft regenen met gelijktijdige zonneschijn, en die regenbogen blijven in veelvoud komen, dan vind ik die pot met goud ook wel een keertje. En dan kan ik me wel een nieuwe fotouitrusting veroorloven.

En nog geen pot met goud gevonden.


maandag 14 oktober 2013

Laplanduil

Hoewel we diverse keren in Lapland waren, hebben ik daar nog nooit een Laplanduil voor de lens gekregen. We wandelden in Sarek, het oudste nationaal park van Zweden, en in Muddus, beduidend kleiner maar ook zeer de moeite waard. Alleen, geen uil gezien. 
De enige uil die ik in het wild heb gezien, was een Oehoe in het Duitse Ith gebergte. Hij scheerde op een vroege ochtend geruisloos, laag over me heen. Ik zou hem niet hebben opgemerkt, als ik niet een kort moment volledig bedolven werd onder zijn enorme schaduw. Ik was te verbouwereerd om een foto te maken. 
Vandaag waren we in dierenpark Gaia Zoo in Kerkrade. Ik maakte er foto's van dieren in gevangenschap. De meeste waren een makkelijke prooi voor een fotograaf, al was het even oppassen met het licht dat er niet in overvloed was. Voor een beetje een bruikbare sluitertijd met een redelijke scherptediepte moest ik de ISO-waarde al naar 800 brengen. Maar voor mijn Canon 6D is dat geen probleem. 
Ik was vandaag lui uitgevallen en liet mijn statief en telelens in de auto achter. De fotomogelijkheden waren daarmee beperkt. Maar de dieren waren ook lui, dus spannende foto's waren er toch al niet te maken. 
De Laplanduil zat op een tak in een tamelijk natuurlijk biotoop. Hij zat in een kooi van kippengaas. Maar met de lens dicht tegen het gaas en een diafragma bijna helemaal open, kon ik uit de hand deze foto maken. Het gaas valt buiten de scherptediepte van mijn 24-105 mm-objectief in de maxiamale telestand bij een diafragma van f/4.5 op een afstand van twee meter. Ik koos voor een sluitertijd van 1/250 ste seconde, want ik nam de foto uit de hand. De ISO-waarde moest voor een goede belichting naar 1600. 
Ik heb nu verklapt dat dit een dierentuinfoto is. Maar, vraag ik de pure natuurfotograaf, is dat erg? 
Een Laplanduil in Limburg blijft een Laplanduil. Bovendien worden veel portretfoto's van mensen met flitslicht in studio's gemaakt. Dat is ook niet bepaald in het wild, maar wel volledig geaccepteerd.

Een Laplanduil in Limburg blijft een Laplanduil.

zondag 6 oktober 2013

CrossFit

Ieder z'n hobby. Ik fotografeer voor mijn liefhebberij. Vanmiddag verkeerde ik tussen lieden die de ultieme inspanning als best denkbare ontspanning verkiezen. Ze tillen halters met gewichten boven hun hoofd, die meer wegen dan hun eigen lichaam. En dat tot ze er bij neervallen. Letterlijk. 
Ik til een Canon 6D met een bodygewicht van 755 gram of de 7D met een pittige 820 gram tot ooghoogte. Ik een watje? Ho even, daar komt de lens nog bij en in de regel sjouw ik nog wat accessoires mee. En eh, zij maken geen foto's. 
Ik was vanmiddag in een gezelschap van CrossFit, waar afgetrainde lijven bezig waren met hun Lowlands Thowdown 2013 qualifier workouts. Ik maakte foto's van bezwete lijven en gezichten met grimassen. Tussen al die krachtpatserij zag ik een kereltje dat alleen maar aandacht had voor gewichten die hij met zijn peuterpostuur met geen mogelijkheid van zijn plaats kreeg. 
Ik maakte een foto van het manneke dat Cas heet en sprak even met zijn moeder. Zij was bij CrossFit terecht gekomen omdat artsen haar een toekomst in het vooruitzicht stelden van rolstoel en ernstige lichamelijke beperkingen. Op pure wilskracht stortte ze zich op de zware fysieke trainingen van CrossFit en nu heeft ze het lichaam van een afgetrainde atlete en is de rolstoel ver weg. Niet voor iedereen is hier de zware inspanning dus uitsluitend voor de ontspanning. 
Ik bekeek op de display van mijn camera de foto die ik zojuist had gemaakt van Cas. Als die de wilskracht van zijn moeder heeft, gaat hij deze gewichten nog eens boven zijn hoofd brengen. En mocht dat niet lukken Cas, dan is fotografie ook een hele leuke ontspanning.

Wacht maar tot ik groot ben.

zondag 29 september 2013

Karel de Grote

Hoewel het Duitse Aken al werd bevolkt door de oude Romeinen, hebben die geen steen bijdragen aan het stadstheater met zijn statige zuilen die we kennen uit de Romeinse bouwkunst. Het eerste ontwerp voor het theater was van Johan Peter Cremer. Voor het theater in 1825 gebouwd werd, is het ontwerp nog aangepast door Karl Friedrich Schinkel. De bouwstijl is neoclassicistisch, dus geïnspireerd op de klassieke bouwstijl uit de Griekse en Romeinse tijd. Vandaar die zuilen. 
Ik heb niet veel verstand van architectuur, dus deze inleiding is ohne Gewähr. Maar ik moest het toch even aan U kwijt, omdat mijn foto vooral erg veel zuil toont. Een uitstapje van onze heemkundekring bracht me gisteren naar Aken, waar gidsen ons vertelden over de interessante historie van de stad. Keizer Karel de Grote is er in 814 overleden en alles wat naar deze heerser verwijst is in deze stad opgepoetst en uitvergroot. 
De gidsen vertelden feitjes en wetenswaardigheden en verwezen naar de bewijzen om hun kennis te onderbouwen. Pech voor die gidsen, als er dan in je gezelschap een historica is die je bewijzen onbetwistbaar uit handen slaat, zodat je hele verhaal in duigen valt. 
Opeens besefte ik dat de fotograaf en de historicus iets gemeen hebben. Ze laten in een klein kader de werkelijkheid van een grote wereld zien. En binnen dat kleine kader kun je de werkelijkheid manipuleren. Een historicus baseert zich op bewaard gebleven bewijzen, analyseert, interpreteert en schetst een beeld van wat geweest zou kunnen zijn. Het is maar een klein deeltje uit een tijd waarvan niemand nog kan getuigen. 
Een fotograaf doet iets dergelijks. Hij toont een stukje werkelijkheid in het kader van zijn beeld, maar selecteert zijn uitsnede zodanig dat die een andere indruk kan wekken van de grote wereld waarin de foto gemaakt is. Ik toon hier een foto van een eenzame man tussen oude Romeinse zuilen. Die zuilen zijn niet Romeins. Dat vertelde ik al. Maar is die man eenzaam? Waarschijnlijk niet. Maar dat zal de beschouwer van mijn foto nooit zeker weten. Als ik U vertel dat hij op een terrasje met Karel de Grote zit te kletsen, dan hoeft U me net zo min te geloven als een stadsgids die enthousiast vertelt over de geschiedenis van zijn stad.

In gesprek met Karel de Grote?

zondag 22 september 2013

Stiekem-spontaan

Het was nota bene in Helmond, vlak bij mijn woonplaats, dat de beroemde Britse fotograaf Martin Parr een probleem aansneed waar straatfotografen vandaag de dag mee te kampen hebben. In februari 2012, tijdens carnaval, beschreef hij wat hij noemde 'the facebook problem'. Ik citeer hem: 'Je loopt een drukke bar binnen, tilt je camera op en iedereen voor je begint te poseren en te lachen, wat een foto oplevert van de soort die je vroeger op de society pagina's van tijdschriften zag, maar waar tegenwoordig Facebook mee gevuld wordt.'
Ik gebruik het verhaal van Parr hier als opstapje naar de foto die ik vanmiddag maakte in het toeristenstadje Durbuy in Wallonië. Het viel me er op hoe zelden mensen in hun gewone doen op een foto gezet worden. Zodra er een camera in de buurt is, gaan mensen een onnatuurlijke houding aannemen. Ik zag Japanners. Er werd een hele bus gelost en zodra ze op straat stonden begon het al: stram in de houding voor het kasteel, stram in de houding voor de grote rots, stram in de houding op een brug. Ik denk dat er geen object op de wereld is, wat niet is gefotografeerd met stramme Japanners erop.
En dan is er de jeugd. De jongeren lopen wat te slenteren en te lamballen. Maar zodra iemand een iPhone omhoog tilt, vliegen ze elkaar om de hals, buigen voorover naar de lens en trekken gekke bekken. Alleen voor de camera.
Natuurlijk heb je de beroeps-gekke houdingen. Ik ken niemand in het dagelijks leven die over straat wandelt, zoals de fotomodellen die worden gefotografeerd voor modebladen. En dan heb je nog de wegduikers. Die een hand voor het gezicht houden of de blik afwenden, maar stiekem eigenlijk best wel op de foto willen. 'Ik plak niet op papier', is allang geen excuus meer in de digitale Facebook-tijd. Gelukkig zijn er nog onze oudere medemensen. Die zijn doorgaans niet vertrouwd met Facebook-jpeg's. Zij hebben hun eigen fotocultuur. Ze gaan gewillig op de foto als dochter daar om vraagt.
Als straatfotograaf ben ik ertoe veroordeeld om mijn foto's vaak stiekem te nemen. Vanwege het spontante moment dat in het echte leven voor mijn lens komt. De foto die ik vanmiddag maakte houdt het midden tussen Japans-stram en Facebook-uitbundig, maar hij is wel hartstikke stiekem-spontaan.

Japans-stram en het Facebook-probleem vormen een goed huwelijk.

zondag 15 september 2013

Landcommandeur

Het zal inmiddels meer dan tien jaar geleden zijn, dat ik in het Duitse Essen de kans kreeg om een omvangrijke verzameling fotoattributen te bekijken van historisch belang. Het was de privécollectie van een baron – het kan ook een andere adellijke heer geweest zijn – die hij had uitgestald in vitrines in zijn voor publiek gesloten privékasteel. 
In zijn verzameling bewaarde hij een fotocamera ter grootte van een balpen, die ooit gebruikt was door Mata Hari in de negentiende eeuw. Toen werd er voornamelijk nog gefotografeerd met omvangrijke platencamera's, maar ja, deze was voor haar spionagewerk. De baron had ook een camera uit de jaren twintig van de twintigste eeuw met een sluitertijd van een twaalfduizendste seconde. Er was bij mijn weten geen film die zo gevoelig was dat je er iets mee kon vastleggen. Volgens mijn gastheer was de camera speciaal ontwikkeld om de draf van renpaarden te kunnen registreren en vage contouren waren daarvoor voldoende. 
Hij legde me ook graag uit waarvoor die camera uit de achttiende eeuw was. Die was al in gebruik een halve eeuw voor Louis Daguerre en Joseph Nicéphore Niépce de basis legden voor de fotografie. De camera werd gebruikt om een landschap of persoon haarscherp op een vel papier te projecteren. Vervolgens werd de projectie overgetrokken met kroontjespen of potlood en had je een perfecte weergave van iets wat pas later met chemicaliën kon worden vastgelegd. 
Ik moest er gisteren aan denken, toen ik met twee digitale camera's en twee speedlite flitsers door het jaar des heren anno 1715 reisde. Ik maakte namelijk een fotoreportage van de inhuldiging van landcommandeur Damian Hugo Philipp Anton Reichsgraf von Schönborn-Buchheim in zijn commanderij Gemert. 
De landcommandeur – in wie ik vaag een oud-klasgenoot van de lagere school herkende – was zelfs graag bereid om voor mij te poseren. Ik maakte een staatsieportret van hem in mooi 'Rembrandtlicht'. Op de foto die ik hier toon van zijn intocht, verraadt hooguit een blauwe spijkerbroek dat we niet werkelijk in de achttiende eeuw zijn.
Inmiddels ben ik weer terug in de 21ste eeuw en kan ik ervan getuigen dat je met een sluitertijd van 1/125 seconde drie eeuwen kunt overbruggen.

Met een sluitertijd van 1/125ste seconde drie eeuwen overbruggen.

donderdag 5 september 2013

Noorderlicht

Een oude suikerfabriek en 74 fotografen van over de hele wereld vormen een heerlijk recept voor de twintigste fotomanifestatie Noorderlicht. Het was de moeite waard om er enkele reis 235 kilometer voor te rijden. Dat vind ik in elk geval. Als fotoliefhebber. 
Waar in de vlak bij onze woonplaats gelegen stad Helmond de opstallen van een gasbedrijf zijn gesloopt en een voormalige cacaofabriek voor veel geld wordt verbouwd tot cultuurcentrum, daar kun je in Groningen zien hoe een afgedankte fabriek ook gebruikt kan worden. Ik weet dat de tentoonstelling voorbijgaand is en dat ook Groningen zoekt naar een meer blijvende bestemming voor een 100 hectare groot terrein met daarop de leegstaande gebouwen van de suikerfabriek. 
Maar zoals Stephan Vanfleteren in 2009 zijn werk exposeerde in een lekkend pand van het voormalig Wintercircus in Gent, zo leent de desolate suikerfabriek in Groningen zich uitstekend voor zes exposities met verschillende thema's van diverse fotografen. Voor Helmond – toch kandidaat-Culturele Hoofdstad van Europa – is die kans verkeken.
De foto's in de suikerfabriek hangen nonchalant op hekwerken, zoals je die ook wel op bouwplaatsen ziet. Of op houten wanden die daar speciaal voor deze gelegenheid zijn neergezet. Of op kubussen. De foto's komen er uitstekend tot hun recht. 
Ik deed er veel inspiratie op voor het onorthodox inrichten van fototentoonstellingen en ook voor mijn eigen fotowerk. Ik maakte er weer een leuke fotoserie. 
Eentje wil ik er hier weer tonen. Eentje waarmee ik worstel met de rechten. De dames die ik onder de fotopanelen door begluur, zullen geen aanspraak kunnen maken op portretrecht. Maar of ik hier niet het copyright schendt van de fotograaf, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Ik beroep me in elk geval op de stelling, dat de gefotografeerde foto's niet het hoofdmotief zijn in dit beeld. Ik maakte de foto niet omwille van de foto's die erop staan, maar om U een kijkje te gunnen 'achter de schermen' van Noorderlicht.

Kijkje achter de schermen.

dinsdag 3 september 2013

Van oude menschen

In de Sint-Janskathedraal in Den Bossch waren de camera's van toeristen vanmiddag weer hoofdzakelijk naar boven gericht. Mensen fotografeerden de glas-in-lood-ramen, de beelden aan de pilaren, de plafondgewelven, het orgel. En ik spiedde daartussen naar leuke voorvallen, met het kerkinterieur als decor. Want mijn voorkeur gaat toch telkens weer uit naar foto's met mensen erop. 
Op de foto waarover ik het meest tevreden ben staan gek genoeg geen mensen. Maar de foto gaat wel óver mensen. Ze zijn niet in beeld, maar je voelt wel hun aanwezigheid. Ik dacht aan oude mensen en aan dingen die voorbij gaan. Mijn foto heeft niks te maken met de roman die Louis Couperus in 1906 publiceerde. Maar ik leen graag even de titel van zijn boek: 'Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...'. 
De biechtstoel associeerde ik met 'dingen die voorbijgaan'. Wie gaat er nog biechten tegenwoordig? Dat is hooguit een handjevol oude katholieken, die van kindsbeen af met de roomsch katholieke kerk is opgegroeid. De biechtstoel, dat is voorbij. En de rolstoel, die associeerde ik door de nabijheid van de biechtstoel eerder met 'oude mensen' dan met 'mindervaliden' die immers ook jong kunnen zijn. 
Een kerkgebouw van katholieken is doorgaans rijkelijk gevuld met symbolen. De St. Jan in Den Bosch is daar geen uitzondering op. Ik vind deze foto daarom zo geslaagd, omdat ik in één beeld de symbolen toon van oude mensen en dingen die voorbij gaan. Er staan geen mensen op, maar de rolstoel staat in mijn visie symbool voor de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam en in de biechtstoel zie ik het symbool voor de kwetsbaarheid van de menselijke ziel. 
Is dit te diepzinnig? Voor mij mag U er ook een vrolijke aardse stoelendans in zien. Een rolstoel die danst met een biechtstoel.

Rolstoel en biechtstoel. Een stoelendans?

zondag 1 september 2013

Oogcontact

Minstens één keer per jaar ga ik al jaren fotograferen bij de watervallen van Coo in de Belgische Ardennen. Daar is altijd wel iets te beleven en dat levert dan vaak weer leuke foto's op. Ik ga meestal op een mooie zomerdag als er veel waterpret is en soms ook op een ijskoude winterdag als de watervallen bevroren zijn en er sneeuw op de rotsen ligt. 
De warmste zomerdagen liggen inmiddels achter ons. Vandaag begon zelfs de weerkundige herfst. Maar toch was het nog druk in Coo en vooral kinderen deerde het niet dat het maar zestien graden was. 
Het vermaak liet zich in allerlei vormen fotograferen: de achtbaan van Plopsa – pal achter de watervallen – ging ik met mijn 100-400 mm-objectief op mijn 7D te lijf. Leuke details in de voorbijrazende bakjes. Kinderen en zelfs volwassenen die over een pleintje tussen fonteinen doorsprinten. Nat pak gegarandeerd. Kinderen die bij de watervallen steentjes over het water keilden. 
Een man fotografeerde zijn bevallige vriendin, die gewillig als een professioneel model in verschillende houdingen poseerde. Haar ene hand op haar heup, met de andere hand haar lange blonde haar omhooggeduwd. Hoofd een beetje schuin, haar lichaam een beetje weggedraaid van de camera. Perfect. 
Daar stond ik met mijn 6D en 7D en verschillende lenzen. Maar hij had met zijn eenvoudige compactcamera het beste model. 
Dat dacht ik althans. Tot ik een jongetje fotografeerde dat over stepping stones rende. Op zeker moment gleed hij eraf, zonder te vallen. Toen hij weer op een steen stapte, zag hij dat ik hem fotografeerde. Hij keek recht in de lens. Het gebeurt zelden dat je als fotograaf oogcontact kunt maken met een kind dat helemaal in zijn spel opgaat. Daarom vind ik deze foto zo bijzonder. 
En voor dat bevallige fotomodel ga ik nog wel eens terug. Ik zei al dat ik hier minstens één keer per jaar kom.


En voor die mooie meid kom ik nog wel eens terug.

donderdag 29 augustus 2013

Instappen

We liepen naar het stuwmeer bij Nisramont in de Belgische Ardennen, hemelsbreed zo'n beetje halverwege La Roche-en-Ardenne en Houffalize in het land van de Ourthe. Ik was hier al diverse keren en fotografeerde de stuw en het erachter gelegen meer in al zijn verschijningsvormen. Vaak waren er ook andere toeristen die dan over de muren van de stuw naar beneden keken en zich gewillig lieten fotograferen. 
Nu was er een groep jongelui die ging kanoën. Ik denk dat het studenten waren die hier hun kennismakingsweek hadden. Ze kregen tekst en uitleg over wat wel en wat niet te doen in een kano. Ze kregen veiligheidsinstructies over hun zwemvesten en hoe je weer recht kon komen als je omrolde en onder water terecht kwam. 
We slenterden tussen de jongelui door en liepen over de stuw naar de andere zijde. Daar begon een wandelpad, zo wisten we nog van vorige keren. Je hebt daar altijd wel fotogenieke uitkijkpunten over het water. 
Terwijl wij daar liepen, peddelde de groep jongelui over het stuwmeer. Ik maakte wat foto's tussen de bomen en takken door. Opeens was er enig tumult van op elkaar botsende boten en gejoel van de jongeren in de kano's. Ik kon niet goed zien wat er gebeurde. Wel wat er gebeurd was. Want midden op het water dobberde een lege kano en een knaap in het water verwittigde zijn collega-kanovaarders dat het in het meer verrekte koud was. 
Hij zwom richting oever, waar wij stonden. Zijn vrienden sleepten zijn kano achter hem aan. Aan de kant, waar het meer zo ondiep was dat je erin kon staan, merkte ik dat er bij de instructies aan het begin van de tocht één aanwijzing had ontbroken: hoe stap je weer in een kano als je eruit gedonderd bent. 
Met veel leedvermaak fotografeerde ik de verwoede pogingen van de jongeman om weer in zijn kano te komen. Hij moest nog een paar keer ervaren dat het water verrekte koud was, voor hij met hulp van zijn vrienden weer aan boord was geklauterd. Les 1 van het nieuwe studiejaar: hoe stap ik in een kano.
Dank voor de voorstelling. Een verrijking van mijn fotoarchief.

Les 1 van het studiejaar: hoe stap ik in een kano.

zondag 18 augustus 2013

Moslimvrouwen

Het is niet de allerbeste foto uit de serie, die ik hier toon. Want die bewaar ik voor een wedstrijd. Een voorwaarde in die wedstrijd is dat de foto van deelname is uitgesloten, als die ooit ergens is gepubliceerd. Die naar mijn smaak beste foto is bijzonder, omdat die verschillende uitingen van verschillende culturen laat zien. De foto die ik hier laat zien is dus next best
Zonder veel verwachtingen bleef ik in het voorbijgaan even staan bij de rots van Durbuy. Ik maakte hier al vaker foto's. Soms vielen die goed uit, omdat er iets leuks of onverwachts gebeurde. Maar je kunt niet altijd geluk hebben. Ik fotografeerde mensen die elkaar voor de rots fotografeerden. Ik fotografeerde kinderen die een speels gevecht aangingen met het water dat door een fontein voor de rotswand de lucht in werd gespoten. Als de wind er vat op kreeg, dan was het rennen om uit de nevel te blijven. Ik fotografeerde meer van wat ik hier al eerder fotografeerde. 
Terwijl ik daar aan het fotograferen was, wandelde er een groepje vrouwen met hoofddoeken op richting fontein. Moslimvrouwen, neem ik dan maar aan. Er waren geen mannen bij. Ik ken de verhalen van bazige mannen en onderdrukte vrouwen in de Arabische wereld. Ik ken de Koran niet, maar onderdrukking van moslimvrouwen lijkt me meer door de cultuur en de politiek bepaald, dan door het geloof. In dit geval leken het me zelfbewuste vrouwen, die wisten wat ze wilden en deden wat ze leuk vonden. 
Meer zoals westerse vrouwen op een zaterdagmiddag gezellig met hun kinderen op stap gaan, als hun mannen naar het voetbalveld gaan. Die westerse moeders zag ik hier ook in zomerjurkjes in de koude nevel van het fonteinwater ineenkrimpen en gieren van de pret. Zoals deze moslimvrouwen. 
Ik vroeg me alleen wel af hoe lang het duurt voor zo'n hoofddoek weer droog is.

Hoe lang duurt het voor zo'n hoofddoek droog is?

zondag 11 augustus 2013

Recreanten

We waren vanmiddag weer even op De Stippelberg. We lunchten op het terras van het paviljoen bij de golfbaan. Daarna maakten we een korte wandeling langs de zandafgraving tot zich in de lucht dermate dreigende regenwolken vormden, dat we besloten in rap tempo naar de auto terug te keren. Net voor de bui binnen. 
De weersomslag hing al in de lucht toen we nog op het terras zaten. Het begon af en toe wat harder te waaien en de zon verdween soms achter de wolken. We stelden onze wandeling welgeteld een minuut uit, omdat het een beetje begon te druppelen. Maar toen de bui niet doorzette, zijn we toch een stuk gaan lopen. Gelukkig, want dit weer met zon en soms dreigende regenwolken geeft mooi diffuus fotolicht. 
De Stippelberg is een populair recreatiegebied. Er ligt een golfbaan, een restaurant, er zijn bossen, er is water en er lopen goede fiets- en wandelpaden doorheen. Hoewel er geen stadse straten zijn, is er voor een straatfotograaf zoals ik altijd wel iets te halen. Des te opmerkelijker is het, dat ik vanmiddag weinig oog had voor mensen. Ik richtte mijn lens vooral op watervogels. 
Het leverde me een paar mooie plaatjes op die beter passen in de categorie natuurfotografie dan in die van straatfotografie. Ik vond het zelfs niet nodig om mijn camera te richten op een groepje fietsers, toen ik werd uitgenodigd om een foto van hen te maken. In het groepje recreanten herkende ik Martin, die me toeriep: "Maak eens een foto!" Hij bedoelde waarschijnlijk: van ons. Want ik maakte immers al foto's. Van recreërende watervogels.

Recreanten aan het strand.

zondag 4 augustus 2013

Verrassend

Filmregisseur Mel Brooks is een meester in het vastleggen van kolderieke humor. Ik herinner me een scène uit zijn film Blazing Saddles uit 1974. Cowboy Mongo haalt uit om een hem onwelgevallig heerschap  een fikse vuistslag toe te brengen. In plaats daarvan raakt hij het paard van de man vol op de snuit en gaan paard en heerschap onderuit. Verrassende wending voor de kijker, hilarisch moment. 
Ik moest eraan denken toen ik bij een ijssalon in Marche-en-Famenne op het terras zat. Camera als altijd binnen handbereik. Ik observeerde een moeder die een hapje van haar ijsje nam en het volgende hapje aan haar kind gaf. Om en om: hapje voor moeder, hapje voor dochtertje. Ik vond het een vertederend moment en wilde het vastleggen. Pakte mijn camera, stelde de juist belichting in, stelde scherp en toen de lepel weer omhoog ging was ik klaar om af te drukken. 
Precies op dat moment was het hapje voor papa die volgens mij heel goed voor zichzelf kon zorgen. Verrassende wending. Zelfs voor dochtertje, zo te zien. Het zijn die momenten die je als straatfotograaf niet kunt bedenken. Ze gebeuren onder je ogen en als je geluk hebt, zoals ik nu, voor je lens. 
Als je deze scène nog eens terug ziet in een film van Mel Brooks, dan heeft hij ongetwijfeld mijn foto gezien.


Hapje voor, eh... papa.

zondag 28 juli 2013

Niet begrepen

Soms kan een foto in al zijn eenvoud een heel verhaal vertellen. Soms ook kun je lang naar een foto kijken zonder te begrijpen waar die over gaat. 
Deze foto is er eentje die zonder uitleg niet begrepen zal worden. Voor mij is hij waardevol, omdat er vanalles gebeurde wat ik zelf niet begreep. En daarmee toont deze foto een mysterieuze werkelijkheid. 
We keken vanaf het terras achter ons weekendhuis in België al de hele avond uit op tenten en stellages bij het tennispark van Somme-Leuze. Ik vermoedde dat dit het speelveld was voor Somme-Leuze Plein Air, een popfestivalletje dat ons in vorige zomers al vaker uit de slaap had gehouden. Na een gezellige barbecue met vrienden op deze warme zomeravond had er rond half tien nog geen muziek geklonken en hadden we ook nog geen publiek naar het festivalterrein zien gaan. Ik gokte: afgelast vanwege verwacht noodweer later op deze avond. 
Deze foto toont het festivalterrein rond kwart over tien in volle glorie. Links zie je verlichting van auto's die door de sluitertijd van vijf seconden rode strepen vormt. De auto's stopten en reden snel weer door, want in de berm was een parkeerverbod. Waarschijnlijk waren de bestuurders vaders die hun dochters brachten. Die witte ster op de foto is een schijnwerper op het festivalterrein. De smalle horizontale streep van verschillende kleuren is een rij tenten. Die rode 'kroon' is een stellage vol spotlights die op het podium is gericht. Die blauwe streep is een beamer die op de wolken is gericht. En die witte lichtvlek rechts is ook een schijnwerper, of straatverlichting. Dat weet ik niet zeker. Tot zover het eenvoudige verhaal van deze foto.
Een foto is een momentopname en het hele verhaal zou ik alleen in een strip kunnen tonen. Maar dat kan niet op deze blog. Dus zal ik het vertellen. Een uur na deze foto begon het te waaien. Hard te waaien. Heel hard te waaien. Het zware, verankerde doek dat ons zwembad beschermt tegen inwaaiend vuil en dat voorkomt dat het water 's nachts snel afkoelt, waaide weg. Een strandbal naast het zwembad bleef liggen. Het licht van het festivalterrein vermengde zich met weerlicht. De ene na de andere lamp op het terrein doofde. Festival gestaakt? 
Het werd niet helemaal donker en toen de hel na een uurtje was weggewaaid en het alleen nog maar wat regende, gingen de lampen weer aan. Rond half een was er nog een vuurwerk tegen een donkere hemel, waarlangs in de verte af en toe nog bliksemschichten schoten. Het was een avond waar ik weinig van begreep. Ik neem het U niet kwalijk als U de foto niet begrijpt.

Veel licht maar geen weerlicht. Bliksems.

donderdag 18 juli 2013

Verpozen

Op loopafstand van de plek waar ik deze foto maakte, heb je eigenlijk alles wat nodig is om je prettig te vermaken. 
Daar links, bij die witte en zwarte auto, daar ga je de hoek om en kom je uit bij de ingang van bioscoop Pathé. Iets verderop is het gemeentemuseum van Helmond. Of je gaat rechtdoor naar Theater Speelhuis. Je moet er wel even honderd meter naar links of naar rechts voor omlopen, want daar liggen bruggen om aan de overkant van het kanaal te komen. 
Maar vandaag was het geen weer om een gemeentemuseum te bezoeken of om een bioscoopje te pikken of om in een theater te gaan zitten. Het was zonnig zomerweer met een middagtemperatuur van om en nabij 28 graden Celcius. 
Als je vanaf mijn fotostandplaats naar links gaat, loop je voorbij de brug de kasteeltuin in. Lekker rustig, bankjes genoeg om even in de schaduw te zitten. Meer zin in een ijsje of een koel pilsje? Ga vanaf hier rechtsaf en binnen honderd meter passeer je een ijssalon en talloze terrasjes. 
Soms is het leuker om je eigen vermaak te scheppen en je niks aan te trekken van al dat georganiseerde plezier. Dan strek je je uit op een muurtje dat de weg scheidt van het kanaalwater. Gratis uitzicht op auto's op de Kanaaldijk aan de overkant, op mensen op de terrasjes verderop, op voorbijgangers die aan ijsjes likken. Even lekker verpozen onder de Traversebrug. In de schaduw. Luisteren naar het verkeer dat boven je hoofd door Helmond raast met inzittenden die nog minder dan jij belangstelling hebben voor bioscoop, museum, theater, kasteeltuin, ijsjes of terrasjes. Dolce far niente.
Een social sofa voor jezelf. Eh... Kan dat eigenlijk wel?  

Een social sofa voor jezelf.

zondag 7 juli 2013

Kater

Nichtje Helle heeft een kater. Loekie heet het beestje. En het is nogal schuw. De keren dat we bij nichtje Helle op visite waren, zocht het diertje ijlings dekking in donkere hoekjes. De laatste tijd gaat het al iets beter en komt Loekie af en toe nieuwsgierig kijken, maar van vreemde wezens zoals ik moet de kater nog steeds niks hebben. 
Sinds kort heeft Loekie gezelschap van Leentje. Leentje is zo mogelijk nog schuchterder dan Loekie. Poesje Leentje heb ik nog maar één keer kunnen ontwaren en dat was achter een droogrek naast de wasmachine in het donkerste hoekje van Helles woning. Verder ken ik Leentje van foto's, die Helle maakte. Want Leentje komt wel tevoorschijn als er geen andere vreemde wezens in huis zijn. En Helle is kennelijk al vertrouwd voor Leentje.
Vanmorgen waren we bij Helle te gast en had ik mijn fotocamera bij me. Helle had alleen maar smartphone-foto's van haar dierentuin. Het leek me wel een uitdaging om als vreemd wezen in de nabijheid van Loekie en Leentje foto's te maken. Maar dan moest het wel iets voorstellen. 
Leentje heb ik niet kunnen fotograferen, want een paar bange poezenoogjes tussen wasknijpers en een droogrek kunnen me niet bekoren. Technisch zou het trouwens geen probleem zijn, want de ISO-waarde van mijn Canon EOS 6D kan ik zover opschroeven dat zelfs donkere hoekjes achter een wasmachine bereikbaar zijn. Zelfs zonder flitser. 
Met Loekie had ik al meer succes. Die liet zich af en toe zien in het volle lichte en ik maakte een paar mooie foto's als hij me op veilige afstand zat aan te staren. Ik koos voor mijn weblog deze foto uit, omdat die het best de schuwheid van Loekie toont. Nieuwsgierig om het hoekje gluren, maar snel veilig terug als dat cameramonster te dichtbij komt. 
Mooi zo, ik heb mijn kater. En niet door de wijn die ik gisteren op een warme zomeravond gezellig bij vrienden op hun nieuwe terras heb zitten drinken.

Een kater, niet van de wijn.


zondag 30 juni 2013

Beschutting

In Boekel vierde slagwerkgroep Sambanda vandaag haar eerste lustrum met het percussiefestival Samba Cinco. Op zo'n drummersfeestje valt voor hobbyfotografen altijd wel iets te beleven, dus gingen we ons daar vanmiddag vermaken. 
Het was een fantastische speeltuin voor de straatfotograaf en de actiefotograaf. De razendsnelle drummershanden leverden een paar mooie foto's op. Ook de expressie in de gezichten van de trommelaars was een leuk fotomotief. Ik fotografeerde van alles wat en richtte mijn lens ook op de festivalbezoekers. Dansende mensen, ritmisch handgeklap, wiegende heupen. Het was er allemaal en het staat allemaal op mijn foto's. 
Ik heb een poosje de focus gericht op een meisje van een jaar of acht dat spelenderwijs een hoofdrol opeiste als danseresje. Ze claimde tussen de bedrijven door zelfs een plekje op het podium en danste daar met een vriendinnetje alsof ze al jaren voor een groot publiek optrad. Ik heb lang geaarzeld of ik hier een foto van haar zou tonen, of dat het toch de foto moest zijn waarvoor ik uiteindelijk heb gekozen. 
Het is de foto geworden van een klein kind dat moeders been omklemt en beschutting vindt onder moeders hand. De foto laat veel te raden over en ontleent daaraan zijn spanning. Je ziet een kennelijk leeg plein. Toch is er iets te doen, want op de achtergrond zie je mensen die zodanig gegroepeerd zijn dat het publiek kan zijn. Het kindje kijkt naar iets onbestemds dat gezien zijn houding nogal bedreigend is. Buiten het kader van deze foto staat een slagwerkgroep met trommels die groter zijn dan het kindje met veel kabaal zijn trommelvliezen teisteren. 
Je zou voor minder onder mama's rokken vluchten. En dan heb je een probleem als moeder de broek aan heeft. Die hand maakt veel goed.

Kan niet onder moeders rokken wegkruipen.

zaterdag 29 juni 2013

Roofvogelshow

Deze maand verscheen er weinig op mijn blog, omdat ik tijdens mijn vakantie geen internet bij de hand had. Met wat gedoe in een restaurant had ik met gratis wifi wel wat kunnen doorsturen, maar ik mijn vakantie had ik geen zin in gedoe. 
Toch maakte ik in mijn vakantie genoeg fraaie foto's om mijn fotoblog te verrijken. Dus breek ik voor een keertje met een door mezelf opgelegde beperking dat de hier getoonde foto's hooguit een dag oud mogen zijn. 
De foto die ik hier laat zien is van donderdag 20 juni, maar het is wel de eerste gelegenheid dat ik foto's kan uploaden. Dus wat mij betreft is de foto nog steeds actueel. Uit de honderden foto's die ik in mijn vakantie maakte, kies ik deze vanwege de moeilijkheidsgraad. 
We waren een dagje in Pairi Daiza in het Belgische Brugelette, vlak bij Mons – Bergen zo U wilt. Pairi Daiza is oud-Perzisch en betekent 'afgesloten tuin'. Gelukkig was dit 'Domaine de Cambron' niet afgesloten. Het is één van de mooiste themaparken die ik de laatste jaren bezocht. Natuur en cultuur van de verschillende werelddelen zijn hier op een indrukwekkende manier op enkele hectaren samengeperst. 
Alsof het publiek er al niet genoeg aan zijn trekken komt, is er ook een roofvogelshow onder een oude toren. In het verleden was ik nogal teleurgesteld over de foto's die ik bij dit soort shows maakte. Er zaten toeschouwers in de weg, de razendsnelle vogels waren al uit beeld voor ik kon afdrukken, ik had een telelens voorgeschroefd als een arend naast me kwam zitten en een groothoek als het spektakel zich in de verte afspeelde. 
Ik had ervan geleerd en had dit keer twee camera's paraat met een groothoek en tele. Ik was op een hoek gaan zitten waar ik vrij zicht had door een gangpad. En ik had de omgeving verkend zodat ik een beetje kon voorspellen van waar naar waar de roofvogels zouden vliegen. Ook de sluitertijden had ik vooraf zodanig gekozen dat ik 'bevroren actiefoto's' kon maken. 
Ik maakte uiteindelijk een leuke serie, waaruit ik deze toon omdat de vogel razendsnel door het beeld scheert. Toch heb ik hem precies op de goed plek 'gevangen', volledig in beeld en laag boven het publiek. Als het jongetje met de capuchon onder in beeld met zijn eenvoudige compactcamera net zo'n mooie foto heeft gemaakt, dan vreet ik mijn Canons op.

Vederlicht in tegenlicht.

zondag 2 juni 2013

Privacy

In het afgelopen weekeind verkeerde ik in een omgeving waar niet veel gebeurde. Toch heb ik een serietje recreërende mensen kunnen fotograferen. Eén daarvan toon ik hier. 
Ik laat op dit blog mensenfoto's zien, zo lang het nog mag. Want in Europa – nu in Zweden – wordt steeds vaker geroepen om strengere maatregelen tegen privacyschendende fotografen. De Zweden willen bij wet regelen dat je toestemming nodig hebt om mensen in de privésfeer te fotograferen. 
Ik fotografeer op de openbare weg en vraag mensen zelden toestemming om foto's die ik van hen maakte te publiceren. Ik zorg er in mijn selectie zelf wel voor dat mensen niet gekwetst worden door mijn publicaties. Mijn criterium: zou ik zelf zo in het openbaar te kijk willen staan? 
Ik denk niet dat ik de mensen op deze foto kwets als ik die hier publiceer. Ook al zie ik er een paar rare dingen in. De setting heeft weliswaar een hoog privacygehalte, maar ik maakte de foto in een openbaar park waar iedereen deze mensen kon zien. Er vielen me een paar dingen op die me deden besluiten van dit tafereeltje een foto te maken. 
Ten eerste: als ik zelf fotografeer zorg ik voor een stabiele camerapositie. Als ik geen statief gebruik, wat vaak het geval is, zorg ik dat ik mijn camera met twee handen goed ondersteun. De camera mag niet bewegen door ademhaling of door het indrukken van de ontspanknop. Mijn foto's vertonen zelfs bij sluitertijden van 1/15 seconde of minder, zelden bewegingsonscherpte. De fotograferende dame op deze foto steunt weliswaar op één arm, maar heeft de camera slechts met één hand vast. Het kan niet anders of de camera beweegt bij het indrukken van de ontspanknop. Haar geluk is dat ze bij dit zonlicht waarschijnlijk een snelle sluitertijd kan kiezen. 
Ten tweede valt mij op: alle personen op de foto dragen schoenen. Van wie is dan dat paar schoenen tussen de reiswieg en de knie van die fotograferende dame? Stond ik op de verkeerde plek? Had ik aan de andere kant van de reiswieg een baby kunnen fotograferen met schoenmaat 42?

Een baby met schoenmaat 42?