Kerstmarkt

Aan het einde van het jaar heb ik toch nog kans gezien om een kerstmarkt te bezoeken. Nadat de kerstdagen en het afgelopen weekend hoofdzakelijk werkend voorbij gingen, heb ik maandag en dinsdag nog wat vrije tijd kunnen besteden in de Ardennen.
Gisteren waren we in Luik om er de kerstmarkt te bezoeken. Hoewel het koud was en uiteindelijk toch maar een gewone werkdinsdag, was er veel volk op de been. Naast het Frans van de Walen zelf werd er om ons heen veel Nederlands en Duits gesproken. Voor veel mensen zijn de feestdagen en wat daar tussen ligt toch vakantiedagen, werkdinsdag of niet.
De Luikenaren maken altijd veel werk van hun kerstmarkt. Het hele jaar door kunnen ze al ervaring op doen met hun beroemde Luikse markt, maar rond de kerstdagen halen ze alles uit de kast om die ‘gewone’ markt in feestelijkheid te overtreffen. Er staat zelfs een grote kermis, compleet met kerstmannen in het reuzenrad en in de draaimolen. Er is ook een helling gebouwd waar kinderen als op een echte sneeuwhelling met sleeën kunnen afdalen.
En natuurlijk wordt er veel verkocht, vooral kerstartikelen en creatief werk waarvoor de noemer kunst net iets te hoog gegrepen is. De kraampjes zijn sfeervol aangekleed, de een nog mooier dan de ander.
In die overvloed van kerstversiering viel deze man me toch direct op. Een leuk stalletje met veel kunstbloempjes en of dat nou de aankleding of zijn handelswaar was, is me nog steeds niet duidelijk.

Versiering of handelswaar?

Geïsoleerd

Na een korte vakantie begin deze maand zijn de laatste dagen van het jaar nogal druk. Iedereen wil rond de feestdagen zoveel mogelijk vrije tijd, maar het werk voor de baas moet toch gedaan worden. De kerstdagen en komend weekend gaan voor mij werkend of in ieder geval vier etmalen lang oproepbaar voorbij. Dat betekent dat ik nogal aan kantoor of thuis gebonden ben en geen tijd heb om er met de camera op uit te trekken.
Ik heb van de nood maar een deugd gemaakt en in de vrije uurtjes mijn fotoarchief eens grondig onderhanden genomen. In het nieuwe jaar gaat alles onder het fotobewerkingsprogramma Aperture 2 op een Mac draaien. Dat vergt wat oefening en voorbereiding.
Al doende kwam ik in het archief wat leuke plaatjes tegen, die ik nog nooit ergens gepubliceerd heb. Zo vond ik een foto van deze skateboardende jongen die ik in oktober op het busplein in Luik heb gemaakt. Ik vind het een leuk beeld van opperste concentratie. De jongen gaat volledig op in zijn luchtreis op de plank op wieltjes. Het stelletje gaat volledig op in elkaar en de oude man gaat volledig op in het draaien van een shaggie. Drie geïsoleerde acties op een druk plein in een grote stad.

Drie keer opperste concentratie.

Hollandse meesters

Ik keek vanuit het hotelkamerraam in de richting van waar volgens mijn gevoel Engeland zou moeten liggen. Niet met de verwachting dat ik dat land zou zien, want wij zaten in Zandvoort en Engeland is dan nog heel veel mijlen zwemmen tot ver achter de horizon. Maar wat me teleurstelde was, dat ik niet eens de zee zag liggen. Een grauwe nevel stond als een zwarte muur voor ons hotel, terwijl de folder zeezicht had beloofd.
Gelukkig bleef het daar niet bij. We hadden het weer in alle soorten: regen, wind, zon, mist. De temperatuur lag net boven nul en met een stevige wind van zee waren een dikke jas, een muts en handschoenen geen overbodige luxe.
We vierden een midweekje vakantie in Zandvoort. Lekker uitwaaien op het strand, goed eten en drinken in de restaurants en bars en een partijtje tafeltennis tussendoor. Maar vooral ook: foto’s maken.
Achteraf mag ik vaststellen dat er maar één uurtje is geweest in die drie dagen, dat het licht goed genoeg was voor mooie foto’s. En gelukkig was ik toen op het strand. Als Peellander heb ik nooit veel begrepen van al die geschilderde zeezichten en Hollandse polderluchten. Maar nu ik hier over een nagenoeg leeg winterstrand liep, begreep ik wat al die schilders wilden weergeven: een Hollandse winter zonder sneeuw. Je voelt hier niet alleen de kou, je ziet hem ook. Zelfs bij zonneschijn.

Je ziet de kou.

Ochtendsfeer

Er zijn alweer ruim drie weken verstreken sinds ik hier mijn laatste foto plaatste. Het lijkt op dit blog over mijn fotohobby een contradictio in terminis, maar ik had het te druk met fotograferen.
Ik maakte honderden foto's tijdens de Spinningmarathon 2008 voor het goede doel bij sportcentrum Fitland. Alles moest op een schijfje aan de organisatie geleverd worden en daar zijn heel wat uurtjes werk in gaan zitten. Selecteren en in de nabewerking oppeppen. Een hele klus.
Daarna heb ik nog een serie winterfoto's gemaakt in De Ardennen, waar ik in deze tot-nu-toe-kwakkelwinter wel mooie sneeuwlandschappen aantrof. Tussendoor nog even gefotografeerd in het kasteel van Sinterklaas. Ik heb dus een berg leuke foto's in de aanbieding voor deze plek op het internet.
Maar ik hou het graag actueel. Deze foto maakte ik vanmorgen op weg naar mijn werk vanuit de auto. Op de grens van vorst een natte kilte hing er een mooie nevel over de landerijen. Ik pakte mijn Powershot en fotografeerde door het besmeurde portierraam van mijn ongewassen auto dit landschap. De auto stond in de file net niet helemaal stil, maar om deze foto te maken was het wel veilig genoeg. Ik hield voldoende afstand tot mijn voorganger en de term stapvoets doet al geen recht meer aan het sukkelgangetje waarin ik vooruit rolde.
Eén hand aan het stuur, eentje aan de camera. Haaks op de ruit richten en zonder op de display of door de zoeker te kijken afdrukken. Ik vind dit klusje niet zo erg van het verkeer afleiden als 'handsfull' bellen. Het resultaat is beïnvloed door vuil op de ruit, mist, opkomende zon en de beweging van de auto bij een lange sluitertijd. Een werkelijk schilderachtig plaatje van dromerige ochtendsfeer.

Schilderachtig dromerig.

'Get a real job'

Helmond is van oudsher een stad van metaalnijverheid, maar vooral van textielindustrie. Daarvoor waren vele handjes nodig en dus was het een echte arbeidersstad. Toen de metaal en de textiel werden gemechaniseerd en geautomatiseerd namen de machines het werk over en was de werkeloosheid in de stad groot. De handarbeid verdween naar lageloonlanden.
De stad heeft zich er in de afgelopen decennia weer aardig bovenopgewerkt met gevarieerde bedrijvigheid. Soms raken heden en verleden van de stad elkaar op onvermoede plekken. Prachtig als je dat in één foto kunt vangen, zoals ik deze week tijdens een lunchwandeling deed.
Aan de achterzijde van textielbedrijf Vlisco hebben buitenstaanders niet veel te zoeken. Een oud deel van de Zuid-Willemsvaart, dat inmiddels niet meer voor scheepvaart wordt gebruikt (verleden tijd!), scheidt voorbijgangers van een vrijwel onbetreden deel van het Vlisocomplex. Er staat ten overvloede een hekwerk, want niemand kan er zonder nat pak komen. Achter het hek is het een ratjetoe van oude gebouwen, noodketen, containers en meer of minder moderne pijpleidingen. En aan dat hek hangt - hoe is het er in vredesnaam ooit gekomen - een spandoek. Daarop roept een dame op om een 'echte baan' te nemen. Bedoelt ze: weg van deze vergane textielglorie? Of schreeuwt ze het juist uit dat er geen beter werk is dan bij de Vlisco? Persoonlijk krijg ik hier het gevoel dat je je heil beter elders kunt zoeken, dan binnen het ijzeren gordijn van dit bedrijfscomplex.

Verleden en heden van Helmondse nijverheid.

De Overstap

Veel mensen besluiten na een avontuurtje met een digitale compactcamera de overstap te maken naar een kleinbeeldcamera. Zo'n compact is leuk voor snapshots en vakantieherinneringen, maar toch zeker niet voor het betere werk?
In het dagelijks leven mag ik graag afwijken van wat de massa doet en in mijn fotohobby is het al niet anders. Ik heb De Overstap gemaakt van de professionele kleinbeeldcamera Canon EOS 5D naar de compactcamera Canon PowerShot G10.
Of ik gek ben geworden? Ik denk het niet. De kleinbeeldcamera is heel wat veelzijdiger dan de compact en ik weet waar van beide toestellen de grenzen liggen. Ik zal de 5D blijven koesteren en blijven gebruiken als mijn eerste keuze. Maar het leuke van de G10 is, dat die in de jaszak overal mee naartoe kan. Tot nu toe nam ik vaak de kleinbeeldcamera mee, ook naar plekken en op momenten dat ik er meer last dan profijt van had. En Hét Moment is toch vaak een kwestie van zien.
Vandaag was ik weer eens in Durbuy en daar bleven de EOS 5D met diverse wisselobjectieven en statief achter in de auto. Die is goed beveiligd met inbraakalarm en zover ik maar binnen gehoorafstand van dat alarm blijf, durf ik mijn fotospul wel eens in de auto achter te laten. Zoals vandaag, want ik wilde mijn nieuwe aanwinst de G10 goed leren kennen. Ik maakte een paar foto's van het kasteel van Durbuy, dat ik met mijn EOS 5D al zo vaak heb vastgelegd. Ik heb nu vergelijkingsmateriaal en ik mag zeggen: dat kleine compactding stelt me niet teleur. Deze foto is gemaakt op ISO 80, diafragma f/2.8 en sluitertijd 1/250. Van de 14.7 megapixels heb ik er rondom een paar weggesneden om tot een sterker kader te komen. Ik kan er desondanks nog altijd een zeer hoogwaardige 45 bij 30 centimeter-afdruk (!) van maken.

Kwestie van zien.

Modellenfotografie

Met onze fotoclub hadden we deze week een avondje modellenfotografie. De meeste leden werkten met lamplicht in softboxen en plaatsten de modellen voor neutrale achtergronddoeken. We gebruikten de studio van clublid Frank. Hij is een begenadigd modellenfotograaf en heeft op de boerderijzolder van zijn broer een grote ruimte als studio ingericht.
Zelf had ik mijn eigen flitsers en flitsparaplu meegebracht, die ik gebruik voor modellenfotografie op locatie. Ik koos als decor de oude muur van de boerderijzolder waar de cement tussen de ruwe stenen niet was gevoegd. Een lekkere structuur, mooie kleurtonen en model Dorien kwam er met haar gitzwarte haren prachtig voor uit. Ik schoot vooral staande opnamen van Dorien, en die lenen zich niet zo goed om ze op dit weblog te tonen. Ik vind dat je op computerschermen het beste naar liggende foto's kunt kijken.
Toch maakte ik een naar mijn smaak mooie liggende portretfoto. Zoals zo vaak is het weer een niet geënsceneerde opname die ik het mooiste vind. Deze keer niet van de dames en de kinderen die we opgetrommeld hadden om model te staan, maar van modelfotograaf Frank. Hij kijkt toe hoe de fotoshoot in zijn studio verloopt. En ik zag hoe hij keek.
Zie ook de website van Frank: http://frankbrouwers.nl/modellen2.html

Ik zag hoe hij keek.

Ardenner herfst

Het is niet vanwege de creatieve of artistieke waarde, dat ik de foto hieronder op dit blog toon. Het is meer omdat ik U deelgenoot wil maken van twee interessante stappen in mijn fotohobby.
Van stap één maakte in mijn vorige bericht al gewag. Ik had online bij de Hema een fotoboek besteld, dat ik had samengesteld uit veertig zelfgemaakte foto's. Ik had een serie herfstfoto's bij elkaar geschoten tijdens mijn vakantie in de Ardennen. Het boek draagt dan ook de titel 'Ardenner herfst' en het ziet er erg fraai uit, al zeg ik het zelf.
Ik stel hoge eisen aan de afdrukkwaliteit van mijn foto's. Meestal print ik ze zelf op A3+ formaat op mijn Epson Stylus Photo R2400. Die fotoprinter levert prima werk. Als je foto's opstuurt naar een onlineservice heb je nooit de volledige controle over de afdrukkwaliteit. Maar de Hema heeft keurig werk afgeleverd. Ik durf met dit boek voor de dag te komen.
Stap twee in mijn fotohobby is dat ik een nieuwe camera heb aangeschaft. Naast mijn trouwe en nog altijd eerstekeus Canon 5D heb ik de nieuwe Canon PowerShot G10 aangeschaft. Dat is een compactcamera die gewoon in de jaszak mee kan door weer en wind. Het kleine ding levert meer pixels dan mijn paradepaardje de spiegelreflex EOS 5D. Bovendien is er erg veel handmatig in te stellen en dat is niet erg gebruikelijk bij zo'n kleine compact. De kwaliteit is bij lage ISO-waarden goed en de scherpte valt me ook niet tegen. De kleine sensor van de compact moet het toch maar allemaal leveren. Bij hogere ISO-waarden levert het ding bagger, maar ik las in één van de eerste previews die ik vond op internet: 'degene die deze camera niet koopt vanwege de ruis in de hoge ISO-waarden kan veel mooie foto's niet maken, domweg omdat hij dan onderweg helemaal geen camera bij zich heeft'. Helemaal mee eens. Want de EOS 5D heb ik vaak, maar lang niet altijd bij de hand. Deze foto heb ik gewoon thuis aan mijn bureau gemaakt met de nieuwe aanwinst G10.
Zie ook: Ardenner herfst

Een nieuw boek en nieuwe camera.

Bril

We vierden een weekje herfstvakantie in de Ardennen. Ik heb er prachtige natuurfoto's gemaakt van groene, gele, rode en bruine bladerpracht. Mooie tegenlichtopnames ook, bij de laagstaande najaarszon. Het is zo'n mooie serie geworden dat ik er een fotoboek van heb samengesteld. Het is online besteld en nu moet ik een paar dagen geduld hebben tot het geleverd wordt.
Ondanks die mooie herfstfoto's vind ik een andere foto meer de moeite waard om hier te laten zien. Ik vulde een goed deel van de avonden – naast restaurantbezoekjes – met lezen in fotoboeken- en tijdschriften. Van de Photokina in Keulen, die ik drie weken geleden bezocht, had ik wat bladen meegebracht. Om even een kop koffie te halen legde ik mijn lectuur opzij en parkeerde mijn leesbril erop.
Het was niet vooraf bedacht, maar de bril lag precies zo dat de ogen van het fotomodel op de cover van het blad Fine Art Printer me door mijn eigen brillenglazen aankeken. Het was toen nog maar een kwestie van een beetje rechtleggen en in het daglicht schuiven dat binnenviel door een tuinraam. Camera erbij en een klein diafragma kiezen voor de scherptediepte. Knip. Klaar. Een kwestie van zien, zeg ik dan. Ook zonder bril op mijn neus.

Gezien zonder bril.

Zonneharpen

Na een werkweekend mocht ik op twee werkdagen even uitrusten van de baas. Ontspannen doe ik het beste als ik met mijn fotocamera op pad ben. Zo'n camera heeft niet voor niks een ontspanknop, zullen we maar denken.
Vanmorgen reed ik al vroeg de Peel in op zoek naar sfeerplaatjes. Dankzij nevelresten en een herfstzonnetje lagen de mooie fotomotieven voor het oprapen. Als ik al iets moest zoeken, dan waren het vooral plekjes om mijn auto buiten het beeld van al dat moois te parkeren. Al kun je mét auto's in beeld ook mooie foto's maken, merkte ik op de Middenpeelweg ter hoogte van De Rips.
Onder de bomen die aan weerszijden de weg flankeren, vormden onafgebroken rijen zonneharpen voor een tunnel van lichtnevels. Het was een prachtig gezicht. Ik hoefde niet eens de bossen in te lopen om van dit prachtige natuurverschijnsel te genieten.
Ik heb mijn auto gestald op een parkeerplaatsje in de bosrand, waar uitgestippelde boswandelingen vertrekken. Vandaaruit ben ik over het fietspad langs de Middenpeelweg met camera en statief een heel eind teruggelopen in de richting waar ik vandaan kwam. Kijkend in die richting was er geen zonneharp te zien, maar omkijkend in het tegenlicht van de zon stonden ze overal. Prachtig.
Veel automobilisten moeten gedacht hebben dat ik met camera en statief hun snelheid controleerde. Ze minderden althans zichtbaar vaart. Misschien hebben al die haastige lui toen ook gezien dat er een mooi licht over de weg stond. Rustgevend bij al die verkeersdrukte. En als zij er geen oog voor hadden, dan was er in elk geval nog één andere wandelaar die net als ik liep te genieten.

Rustgevend en haastig.

Filmopname

De Stichting Helmond Film stimuleert amateurfilmers om films te maken, die voor een heus publiek vertoond kunnen worden. Idee voor een leuke speelfilm? De benodigde apparatuur is via de stichting te verkrijgen; de rest zelf doen. Jeffrey de Wit nam de handschoen op, schreef een script en verzamelde enkele enthousiaste jongelui om zich heen, die voor en achter de camera de film tot stand gingen brengen.
Vanmiddag waren ze te gast in ons kantoor in Helmond. Want enkele opnames moesten 'op locatie' gemaakt worden. In hun geestdrift schroomden ze niet om met een goed verhaal door te dringen tot plekken als het Elkerliek ziekenhuis en zoals gezegd ook ons kantoor. Ik moest werken, dus ik zat eerste rang tijdens de opnames waarin meer gevloekt en getierd werd dan wij op de werkvloer ooit voor mogelijk zouden houden. Maar ja, een workaholic als Alex die ruzie maakt met zijn vrouw én zijn baas, die moet zijn stem wel schor schreeuwen om in het harde leven van een filmscript overeind te blijven.
Hoewel er een uitgeschreven script lag, werd er veel geïmproviseerd. Dat er hier en daar wat overgeacteerd werd, en dat er tijdens de montage misschien enkele shots ontbreken voor een vloeiende verhaallijn, ach dat mag de pret van de amateurs niet drukken. Op 29 oktober gaat de film in het Filmhuis in Helmond in première. Ik had mijn fotocamera meegenomen waarmee ik alvast even mee keek over de schouder van de filmcameraman.

Fotocamera kijkt mee met filmcamera.

Mechelen

We maakten gisteren een daguitstapje met de heemkundekring naar Mechelen. Het was mooi weer, het was gezellig en het was leerzaam. Want de gidsen brachten ons op plekken waar toeristen doorgaans niet kunnen komen. Mechelen is een interessante historische Belgische stad, die slechts op het nippertje nooit de hoofdstad is geworden, zo heb ik begrepen. Verder bevatten de schilderijen in het Zotte Kunstkabinet een heleboel dubbelzinnige symboliek, waarover gidsen smakelijk en onsmakelijk kunnen vertellen. De Mechelse koekoek smaakt heerlijk en is evenmin een koekoek als een Mechelse herder een herder is. Het is gewoon kip.
Verder heb ik van alle wetenswaardigheden die de gidsen te vertellen hadden, weinig opgestoken. Want ik had mijn fotocamera meegenomen. Mechelen heeft niet alleen veel wetenswaardigheden, maar ook bezienswaardigheden. En zo heb ik vooral door de camerazoeker naar dit stadje gekeken. Ik heb het hier al vaker uitgelegd: als ik fotografeer vergeet ik alles om me heen. Zelfs dat de excursie van de fotoclub vorige week was en dat dit de excursie van de heemkundekring was. Het leverde me wel een reeks fraaie plaatjes op, waarvan ik er binnen de discipline van dit blog maar eentje kan tonen.
We maakten een rondvaart over De Beh... Binnendinges...; een kanaaltje waarvan ik de naam alweer vergeten ben, omdat ik foto's maakte. Zoals deze.

Een kanaaltje waarvan ik de naam vergeten ben.

Martien Coppens

Op de dag dat in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam een overzichtstentoonstelling werd geopend van werken van Martien Coppens (1908-1986) was ik in Oirschot. In de Sint Pieterskerk in dit dorp fotografeerde de in Lieshout geboren Coppens ooit de eiken koorbanken, die later in 1944 bij een bombardement verloren zijn gegaan. Wie nog wil zien hoe de banken er uit zagen, is aangewezen op het boek 'De Koorbanken van Oirschot', één van de vele tientallen fotoboeken die Coppens heeft gepubliceerd.
De eerste excursie van onze Foto Expressie Groep Gemert in het nieuwe clubseizoen voerde ons naar Oirschot. Als bewonderaar van Martien Coppens kon ik het niet laten om even de kerk binnen te glippen, toen om tien uur de deuren van het voorportaal open gingen. Het interieur van de kerk was alleen te aanschouwen door gesloten glazen deuren. Maar dat deerde me niet. De koorbanken waren er toch niet meer. Bovendien wilde ik het werk van Coppens niet over doen. Wel had ik me voorgenomen om vandaag foto's te maken die geïnspireerd waren op zijn werk.
In het voorportaal stonden heiligenbeelden. Ze waren uit steen gehouwen en sommige waren aangetast door het weer en de tand des tijds. Ze deden me denken aan de beelden op de Sint Jan van Den Bosch, die Coppens ook fotografeerde. In de Oirschotse kerk waar Martien Coppens de eiken koorbanken fotografeerde, ging ik fotografisch de strijd aan met stenen beelden zoals Coppens die in Den Bosch vereeuwigde. Geen plagiaat, geen imitatie, maar inspiratie dus. Op mijn digitale Canon EOS 5D zocht ik naar instellingen waarmee ik het dichtst de donkere tonen kon benaderen, die Coppens in dit soort werk zo vaak wist te treffen.
Naast een aantal geslaagde foto's die ik in het dorp maakte, bevalt deze foto me nog het best. Het is een onderdeel van een beeld van Sint Vincentius, patroonheilige van onder anderen de weeskinderen. Vincentius zelf en een kind op zijn arm staan niet op de foto. Wel zijn hand op de schouder van een meisje dat voor hem staat.

Niet geïmiteerd, wel geïnspireerd.

Nevelsluiers

De zondagochtenden in ons Belgische buitenhuis starten we meestal kalm. Niet al te vroeg uit de veren, de tijd nemen voor een ontbijtje, wat luieren of wat lezen. Dat alles, of liever dat weinige, doen we bij mooi weer op het terras en bij slecht weer lekker knus binnen met een panoramisch uitzicht over de heuvels tussen Durbuy en Hotton.
Vanmorgen was de meeste nevel al vroeg opgelost en de lucht strak blauw, maar hingen er nog enkele mistbanken boven het dal van de Ourthe. Ik heb op de luie zondagochtenden al veel kansen voorbij laten gaan om er met mijn fototoestel op uit te trekken. Vanaf ons terras heb ik die mistbanken al vaak gefotografeerd, maar nog nooit nam ik de moeite om dat sprookjesachtige landschap in te trekken. Dat werd dus hoog tijd.
Ik pakte mijn fotospullen bij elkaar en reed naar de Ourthe. Maar daar was het inmiddels opgeklaard. Alleen in bossen en onder solitaire bomen in weilanden hingen nog nevelsluiers. Een prachtig gezicht. Ik was al gauw vergeten dat ik gegaan was voor de mistbanken boven de Ourthe en maakte een reeks foto's van nevelsluiers in bossen en weilanden.
Deze foto maakte ik rond half tien, met mijn 100-400 mm zoom-objectief op een zoomstand van ongeveer 320 mm. In dit geval bleek een telelens meer geschikt dan een voor landschapsfotografie vaak gebruikt groothoekobjectief. De strakke inkadering en de geringe scherptediepte van de tele dragen bij aan de sfeer van een kleine, maar zonnige nevelwereld. Ik deelde dit sfeertje met een trimmer, een paar boeren en enkele kerkgangers. Wat mis je veel als je uitslaapt, lang ontbijt en nog wat luiert.

Wat mis je veel als je uitslaapt.

Everzwijn

Om met een camera wild te vangen in zijn natuurlijke omgeving moet je er in de regel vroeg bij zijn. We hebben tijdens een middagwandeling in de Ardense bossen al eens evenzwijnen gezien. Maar voor ik er toen mijn lens op kon richten waren ze al in het kreupelhout verdwenen. Om wilde dieren te fotograferen moet je niet alleen vroeg opstaan, maar ook enige kennis hebben van hun leefgewoonten. Waar verblijven ze? Waar fourageren ze? Hoe voorkom je dat ze je in de gaten hebben? Zoiets.
Dit weekend had ik geluk. Het was druilerig, regenachtig weer. In de dichte bossen bij het Ardennenstadje La Roche, waar toch al nauwelijks daglicht doordringt, was nu helemaal weinig licht. Ik had mijn EF 100-400 mm zoomobjectief met lichtsterkte van 1:4-5,6 op mijn Canon 5D gestoken. De ISO-waarde stond op 800. Ik heb een vaste hand, dus waagde ik het er op om dit met beeldstabilisator uitgeruste objectief met een sluitertijd van 1/30 seconde te gebruiken. En nu maar hopen dat de beestjes mooi stil zouden blijven staan.
Deze ever nam gelukkig even de tijd om mij te monsteren en stond keurig stil. De opname viel wat donker uit, maar in het door Canon geleverde fotobewerkingsprogramma Digital Photo Professional kon ik het in RAW geschoten plaatje nog twee stoppen opkrikken. De meeste foto's van de everzwijnen bij La Roche kon ik weggooien, omdat de dravende beesten als strepen over mijn sensor veegden. Maar met deze ben ik zeer tevreden.
Laat ik eerlijk met U zijn. Ik ben niet vroeg opgestaan, ik heb geen verstand van wilde zwijnen en hoe ik moet voorkomen dat ze me zien weet ik ook niet, getuige deze foto. Ik heb gewoon viereneenhalve euro betaald om een uurtje door de regen te lopen in het wildparkje van La Roche. Daar lopen de dieren binnen een royale omheining in hun eigen leefomgeving. Om deze foto te maken had ik daarom niet veel kennis van diergewoonten nodig, maar van fotografie des te meer.

Niet-in-het-wild zwijn.

Gezichtsbedrog

Met Photoshop is het een koud kunstje om op een foto dingen te tonen die er in werkelijkheid niet zijn. Kwestie van digitaal knippen en plakken. Maar ook zonder Photoshop kun je beschouwers van een foto op het verkeerde been zetten. Neem nou dit straatje in Durbuy met in het midden van de weg een gootje.
Nou, dat gootje is er niet. In het begin van het straatje staat wel een zuiltje van een halve meter hoog. Ik ben even door de knieën gegaan om het zodanig in beeld te zetten, dat het leek alsof het zuiltje een gootje was. Puur gezichtsbedrog. Ik verdenk er de ontwerper zelfs van, dat hij het bedoeld heeft zoals ik het gefotografeerd heb. Want het perspectief klopt heel aardig. Bijna te toevallig.
In het straatbeeld valt dat effect trouwens niet op. Als je niet oppast zie je het hele zuiltje niet en stoot je je schenen aan het ding midden op straat. De aandacht in het rustieke straatbeeld wordt veel meer opgeëist door de foeilelijke metalen wenteltrap aan het einde van het straatje, die is aangebracht tegen de achterkant van een museumpandje. Die trap is helaas geen gezichtsbedrog maar zit er echt. Je zou dat ding zo weg willen spoelen door een goot, maar ja, die is er niet.

Zuil of goot?

Dagelijks leven

Wat staat er weinig van ons dagelijks leven op mijn blog, realiseerde ik me opeens. Raar is dat trouwens niet, want mijn vertellinkjes-met-foto's gaan vooral over mijn hobby. Twee dingen komen daar niet in voor: het werk en de dagelijkse sleur der dingen. Hobby is voor de tijd die overblijft. Dan maak ik de foto's. Daarvoor let ik op fotogenieke plekjes of mensen. Soms zoek ik ze op, soms komen ze spontaan op mijn weg.
In mijn dagelijks leven heb ik de camera zelden binnen handbereik. Ons privéleven leent zich ook niet zo voor snapshots. Het is de routine van te weinig slapen, opstaan, douchen, ontbijten en naar het werk. Op de vroege avond samen warm eten en dan vaak weer van huis tot het tijd is voor weer te weinig slaap en de wekker. Wat kun je dan nog vastleggen van het huiselijk leven en waar zou je het voor doen? Mijn moeder maakte vroeger wel eens foto's van ons gezinnetje. Ik heb er schoendozen vol van op zolder staan. Ze komen nog maar zelden tevoorschijn.
Vandaag maakte ik wat proeffotootjes met mijn nieuwe objectief, een 50 mm f/1.4 van Canon. Ik heb hem aangeschaft omdat ik wel eens foto's maak bij weinig bestaand licht. Tegenwoordig kun je dan in een digitale camera de ISO-waarde nog flink opschroeven en met mijn Canon 5D gaat het lang goed, voor er storende ruis in het beeld komt. Maar ik loop wel eens tegen grenzen aan. Bovendien is een groot diafragma wel eens nuttig om met onscherpte je hoofdonderwerp los te maken van de achtergrond. Bij een 50 mm-objectief heb je dan een flink groot gat nodig, zoals een f/1.4.
Ik maakte dus vanavond wat testfoto's in huis. Mijn vrouw was aan het strijken en daarbij heeft ze altijd de televisie aanstaan. Het is een vertrouwd beeld in onze huiskamer. En dankzij mijn f/1.4 is de achtergrond zodanig onscherp, dat ik hier maar weinig weggeef van ons privéleven.

Strijken en kijken.

Bootjes

Als ik in deze vakantieweken 's morgens naar mijn werk rijd, is het rustig op de weg. Ik neem zelfs de route langs de Zuid-Willemsvaart. Die is weliswaar altijd korter, maar geeft op normale werkdagen veel meer oponthoud dan een kleine omweg. Al is het alleen maar door de bruggen die om de haverklap open staan. (Ik ga bij de geopende of gesloten brug altijd uit van het doosdeksel-model en niet van de slagbomen die voor mij gesloten zijn.)
Met een hele werkdag voor de boeg, zag ik deze week al dat vakantievolk op het water dobberen. Ik reken ze niet tot mijn vrienden, want daarvoor hebben ze in het verleden te vaak mijn weg gestremd terwijl zij lekker lui door de geopende bruggen voeren. Tegenwoordig kan ik mijn werk bereiken zonder voor geopende bruggen te moeten wachten, dus als het vakantievolk me nu voor de voeten vaart, dan leg ik de schuld bij mezelf.
Omdat ik royaal op tijd was, ben ik even gestopt om een rij afgemeerde pleziervaartbootjes te fotograferen. Ze liggen vlak voor de brug in Aarle-Rixtel, die niet meer open kan. Daarom is dat stukje Zuid-Willemsvaart een doodlopend kanaaltje geworden dat in de vakantiemaanden dienst doet als jachthaventje. Tussen de bomen in het groene landschap heb je niet het idee dat de stad Helmond hier maar op een steenworp afstand ligt.
Om het rijtjeseffect van de bootjes te versterken heb ik er in Photoshop een panoramafoto van gemaakt. Iets dergelijks deed ik op dit blog al eerder met een wielerfoto. Uit mijn EOS 5D camera komen de foto's met een beeldverhouding van 2:3. Deze is versneden tot een verhouding van 1:4. Wel een beetje symbolisch ook: ik als werkmens in mijn eentje tegen vier vakantiebootjes.

Eén staat tot vier.

Ritme

We zaten aan de lunch op een terrasje in het Belgische stadje Bouillon aan de grens met Frankrijk. Het plaatsje is bekend vanwege zijn roemruchte kruisvaarder Godfried, wiens kasteel buiten ons blikveld op een rots aan het riviertje de Semois lag. Godfried verkocht zijn burcht eind elfde eeuw, driehonderd jaar nadat die gebouwd was, om er zijn eerste kruistocht mee te bekostigen.
In dit bezienswaardige stadje had ik uiteraard mijn fototoestel bij me. Wat heet: ik had mijn hele rugzak gevuld met fotospullen. Ik had mijn telelens bij me gestoken, omdat er op de burcht een roofvogelshow werd gegeven. Ik had een groothoeklens bij me voor de nauwe doorgangen in het kasteel. En natuurlijk zat mijn standaardzoom op de camera gemonteerd, want die komt overal van pas. Verder nog wat extra batterijen, want het stel dat in mijn camera zat was bijna leeg. Ik had ook een schoonmaakdoekje voor de lenzen bij me en wat lenskapjes en ander klein spul. Je sjouwt wat mee voor een middagje fotograferen.
Eigenlijk was de lunch niet het moment om foto's te maken, maar achteroverleunend in mijn terrasstoeltje viel mijn oog op een hotel aan de overkant van de Semois. Ik werd geboeid door het ritme van de ramen in de gevel. Het effect van dat ritme werd versterkt door het feit dat het werd gebroken door een vrouw die in één van de ramen de ruiten stond te lappen. Ik veegde de kruimels van mijn vingers, pakte de camera en maakte een foto. Later heb ik op de computer de lijntjes rechtgezet en een zodanige uitsnede gemaakt dat het ritme het beeld beheerste. Ik heb die middag in Godfrieds voetsporen nog veel foto's gemaakt, maar deze foto brak het ritme van kasteel, kasteel en nog eens kasteel.

Deze brak het ritme.

Herhaling

L’histoire se répète, zeggen de Fransen. Maar de geschiedenis herhaalt zich in alle talen en ook in de beeldtaal van de fotografie. Dat bedacht ik toen ik deze foto maakte. De geschiedenis herhaalt zich nooit precies hetzelfde, maar dat gebeurtenissen in gelijkaardige vorm regelmatig terugkeren, kan iedere historicus bevestigen. Fotografen laten zich inspireren door eerder gemaakte foto's en bedenken er een variant op. Of de gebeurtenis voor hun lens deed zich al eerder voor. Of de overeenkomst met eerder gemaakte foto's is louter toeval.
Zelf heb ik het ook al vaker aan de hand gehad. Op dit weblog plaatste ik eerder dit jaar een foto van een landschapje dat ik onder een koe door had gefotografeerd. Onlangs zag ik in het boek Dutch Eyes over de Nederlandse fotogeschiedenis een foto van Aart Klein uit 1966. Als je een uitsnede maakt van het linker deel van die foto, komt die aardig overeen met mijn koeienfoto. Toch heb ik me niet door de foto van Klein laten inspireren, domweg omdat ik die niet kende.
In een ver verleden toen er nog geen digitale foto's en geen internet bestonden, maakte ik een reeks dia's van een dansgezelschap. De mooiste uit die serie vond ik die met de gekleurde schaduwen van een danseres op een achtergronddoek, waarbij links in beeld nog net haar hand zichtbaar is. In een nog niet zo ver verleden maakte ik op mijn eerste digitale kleinbeeldcamera, de Canon 10D, een serie foto's van spelende kinderen bij de watervallen van Coo in de Belgische Ardennen.
Tijdens mijn vakantie was ik twee weken geleden weer in Coo en weer maakte ik een serietje foto's van spelende kinderen. Ik vond het tafereeltje wel leuk van een moeder die haar hand reikte naar haar dochtertje in het water. Op het moment dat ik afdrukte, herinnerde ik me de foto van de danseres waarbij de hand min of meer gespiegeld aan de andere kant in beeld komt. L’histoire se répète.

Ster Elektrotoer

Fotograferen is mijn hobby nummer één. Wielrennen is op enige afstand een goede tweede. Vanmiddag finishte de Ster Elektrotoer in ons dorp. Nu moest ik kiezen, want uit ervaring weet ik dat het volgen van een wielerwedstrijd niet samengaat met het fotograferen van de renners.
Ik zal het uitleggen. Als ik een wielerwedstrijd volg, probeer ik de onderlinge krachtsverhoudingen van de renners, hun specialismen en tactiek te doorgronden. Ik let erop wie zijn knechten vooruit stuurt, wie er handig is om in een bochtige finale weg te rijden en weg te blijven, of ik let op de sprinter die in de smalle straten van ons dorp een eindsprint goed kan organiseren. Dat soort dingen.
Als ik fotografeer let ik op het mooiste plaatje. Dan ontgaat me verder alles. De wereld is niet groter dan wat ik zie door de zoeker van de camera. Ik herken de renners pas thuis op het beeldscherm, als ik de foto's ga bewerken. En dan nog moet ik soms raden wie het zijn, als zonnebrillen en valhelmen hun identiteit verbergen.
Vandaag koos ik voor de foto. Mijn vrouw ging naar de finish, waar het halve dorp samenstroomde. Ikzelf stond alleen op een landbouwweggetje amper vier kilometer voor de eindstreep. Ik ken die hoek van het dorp goed, omdat het mijn geboortegrond is. Terwijl ik op de renners stond te wachten, kwamen de herinneringen boven aan de spelletjes die we hier vroeger in dit afgelegen gebiedje speelden. De weg waar ik nou stond te wachten was in mijn jeugd nog een karrenspoor. Hier hield de wereld op. En zie, ik slaagde erin om de renners zo te fotograferen alsof ze het einde van de wereld naderden. Ze rijden recht op een door gras overwoekerd karrenspoor aan. Mooier dan een witte finishlijn.

Mooier dan een witte finishlijn.

Hartsvriendinnen

Vriend Hans in België vierde gisteren zijn verjaardag. Hij had ons uitgenodigd voor een feestje rond een kampvuur, waartoe hij aan de rand van Herentals alle gelegenheid heeft. We zijn al vrienden vanaf onze jeugd, maar sinds hij in België woont zien we elkaar niet meer zo vaak. Hij heeft daarginds een vrienden- en kennissenkring om zich heen gebouwd, die niet meer de onze is. Het zijn stuk voor stuk leuke mensen, maar we zien ze te weinig om te kunnen zeggen dat we ze echt kennen.
Zo was daar Thom, die vorig jaar voor een gelegenheid mijn telefoonnummer in zijn gsm had opgeslagen en onlangs belde met de vraag wie ik was. Hij wist niet meer van wie het nummer was en waarvoor het diende. Het duurde een minuutje eer we door hadden, dat onze gemeenschappelijke vriend Hans de brug was tussen ons beiden. Zo was er op het feest ook een man die vroeg of ik Hans kende via de bier- en wijnclub waar hij lid van is. Neen, verzekerde ik. Bier en wijn zijn goede vrienden van me, maar Hans zit daar niet tussen. Hans heeft een nieuwe vriendin. Een aardige vrouw, waar ook wij het van begin af aan goed mee konden vinden. Verder waren er op het feest voor ons veel nieuwe, onbekende gezichten.
Ik zag twee meiden spontaan op de trampoline springen, die bij Hans in de tuin staat. Ik vond het wel aardig, hoe die twee bij het laatste daglicht tegen de hemel kaatsten. Dus pakte ik mijn camera en stak er de flitser op. Een lange sluitertijd zou schimmige figuren maken van de twee en het flitslicht moest de dames nog enigermate scherp aftekenen. Het waren twee hartsvriendinnen, vertelden ze. Zie hoe ze elkaars hand vasthouden. Wie ze zijn en hoe ze heten weet ik verder niet. Twee aardige, maar voor mij schimmige figuren in de tuin van vriend Hans.

Ik weet niet eens hoe ze heten.

Avondwandeling

Het was nog aangenaam weer en we besloten een avondwandeling te maken. De zon schoot een mooi strijklicht over het dal van de Ourthe, dus ging mijn camera mee. Of beter: mijn camera ging zéker mee, want eigenlijk neem ik op elke wandeling mijn camera mee. Je weet immers maar nooit. Het is me al eens gebeurd tijdens die enkele keer dat de camera in de auto lag en de auto ver weg stond, dat zich onverwacht mooie fotomomenten aandienden.
We liepen dus gisteravond even een ommetje door onze tweede woonstede Somme-Leuze in de Belgische Ardennen. We gingen de steile weg vanaf ons huisje naar beneden, met rechts de weilanden die de diepte in golfden en links het dorp met daarachter de fraai door zon beschenen heuvels. Ik had me voorgenomen om niet zomaar raak te klikken, maar de mooie plekjes zorgvuldig uit te kiezen.
Het doorkijkje op de foto viel zelfs wandelend in het voorbijgaan nauwelijks op. Ik zag het pas toen ik nog even omkeek en ik moest er zelfs voor door de knieën. Het kerkje van Somme-Leuze lag prachtig in de zon en de haag vormde een natuurlijk kader. De lage zon wierp krachtige, lange schaduwen en zo was het onvermijdelijk dat ik zelf ook in beeld kwam. Ik vond het niet eens erg. Mijn schaduw vulde precies op de goede plek onder de kerk een lege ruimte. Ik sta dus niet, zoals zoveel vakantiefotografen, zonder erg op de foto.

Mijn schaduw zit daar niet zonder erg.

VT Wonen

"Doe je dit wel eens vaker?" vroeg mijn collega Roelof. Hij had me gevraagd om foto's te maken van zijn woning, want die wil hij gaan verkopen. De foto's zijn bedoeld om kopers naar zijn fraaie huis te lokken. Via funda.nl en zo nog wat promotiemateriaal.
"Och," zeg ik, "ik fotografeer wel eens in kastelen." Want interieurs omwille van de interieurs fotografeer ik inderdaad niet veel. Niet in woningen. En zeker niet om die te verkopen. Maar mijn antwoord benaderde het dichtst mijn bedoeling om aan te geven dat ik wel wat kaas heb gegeten van het uitzoeken van sfeervolle plekjes met een sfeervolle belichting. Vooral oude kastelen kunnen me zeer bekoren. Zo'n ruwe stenen muur met een houten vloer waarop een bundel binnenvallend zonlicht schijnt. Het is dan de kunst om alles goed in balans te houden, zodat de sfeer niet verloren gaat. Dus geen uitgebleekte witte plekken waar veel zon valt en geen dichtgelopen zwarten in de schaduwen.
Ik heb daar zo mijn truukjes voor ontwikkeld, waarbij het er op aan komt dat vooral de hoge lichten binnen het contrastbereik van de sensor blijven. De donkere partijen vallen dan vaak in een fotobewerkingsprogramma nog wel te redden. Ik verkies dan opnames in RAW-bestanden boven door de camera berekende JPEG'jes.
Helaas had mijn collega Roelof haast met het inleveren van de foto's dus heb ik mijn over het algemeen te donkere opnames snel op de laptop opgekrikt en bij hem achtergelaten.
Hij was tevreden. Het lijken wel foto's voor het woonblad VT Wonen, stelde hij opgetogen vast. Toen ik ze later thuis nog eens op mijn gemak door een fotobewerkingsprogramma haalde, zag ik dat het allemaal nog veel beter kon. Hopelijk vindt Roelof toch kopers voor zijn huis.

Het lijken wel foto's voor VT Wonen.

Eigenzinnig

Vorige week schreef ik hier, dat ik een beetje uitgekeken ben op Durbuy. Toch was ik er zaterdag weer, omdat ik de leden van onze fotoclub had uitgenodigd om er een middagje te komen fotograferen. Het kleinste stadje ter wereld heeft immers heel veel mooie plekjes die fotografen kunnen inspireren tot fraaie, creatieve opnamen. Vooral als je er voor de eerste keer, of althans niet al te vaak, komt.
In de afgelopen jaren heb ik me aan Durbuy een beetje overeten. Het biedt me geen uitdaging meer, dacht ik tot afgelopen zaterdag. Ik heb op mijn computer digitale mappen vol kasteel_van_Durbuy, Ourthe_in_Durbuy, straatjes_van_Durbuy en tuinen_van_Durbuy, om maar wat te noemen. Er is geen overzicht of geen detail, dat ik al niet ooit voor de lens heb gehad. Ik fotografeerde er ook wel mensen en evenementen. Maar zaterdag besefte ik dat dat alles feitelijk alleen maar decor is voor het bijzondere straatleven van Durbuy.
Het dorp of zo je wilt 'stadje' trekt dagelijks hordes toeristen. Op zondagen komen de motorrijders, de autotoertochtrijders en de gezinnen die er even op uit willen met een vastomlijnde bestemming. Op werkdagen zijn het vooral busladingen vol toeristen en op zaterdagen hangt dat er ergens tussenin. Het zijn vaak rare snuiters. De naar mijn smaak leukste foto die ik zaterdag maakte geeft daar een indruk van. Het oma-Duck-wagentje in het midden staat altijd voor het hotel. Dat valt me al niet meer op. Die artistieke kale man met zijn wollige grijze baardje en zijn hondje past goed in het straatbeeld van het eigenzinnige Durbuy. Die Rolls Royce ook. Rechts loopt een groepje toeristen, zoals er hier massa's voorbijkomen. En het meest opmerkelijke van deze foto is nog wel, dat er geen fotografen op staan. Want daar struikel je over in Durbuy.

Durbuy heeft rare kostgangers.

Voorwaarts Marche

Het is al weer een aantal jaren geleden. We liepen de deur niet plat in de Ardennen, maar af en toe mochten we er wel eens een korte vakantie doorbrengen. Tot we op het idee kwamen om er een huisje te kopen en er voortaan met grote regelmaat te recreëren.
We zitten niet ver van het toeristenplaatsje Durbuy. Leuk dorpje dat zichzelf liever ziet als 'kleinste stadje ter wereld'. Natuurlijk streken we daar vaak neer op een terrasje. Een ander plaatsje, niet ver bij ons vandaan, is Marche-en-Famenne. We gingen er aanvankelijk vooral naartoe, omdat je daar de grote winkels had waar je inkopen kon doen. Verder vonden we het vooral een lelijk eendje wat toeristen niet veel te bieden had.
In de loop der jaren hebben we er kennelijk genoeg geld naartoe gebracht om er de welvaart te verhogen. Het plaatsje begon zienderogen op te knappen. Wij vonden er de voortreffelijke ijssalon van Mario Alonzi en het stijlvolle restaurant Quartier Latin. Durbuy raakte wat meer op de achtergrond en we bezoeken nu vaker Marche-en-Famenne. Vanmiddag maakten we er na het consumeren van een ijscoupe bij Mario nog even een wandelingetje. Martha zette zich op een bankje en ik maakte een foto. Het plaatje bevalt me zeker zo goed als de vele Mb's aan foto's die in mijn archief zitten van het kasteel van Durbuy.
Het is als met muziek: een leuk deuntje of een lied dat direct lekker in het gehoor ligt, is na een paar keer luisteren saai en vlak. Een nummer dat aanvankelijk wat zwaar overkomt daarentegen, kan je na enkele keren beluisteren mateloos gaan boeien. Datzelfde geldt voor foto's of schilderijen. Maar dus ook voor Ardennenplaatsjes. Ik zou zeggen: voorwaarts Marche!

Zeker zo mooi als Durbuy.

Jong geleerd

Mijn muzikale nichtje Helle speelde vanmiddag met haar orkestje De Dweilers uit Erp in Overloon. Daar was het blaaskapellenfestival 'Gein op het Plein'. Wij erheen. Wie mij kent weet dat het me niet om de muziek te doen was. Ik heb daar helemaal niks mee.
In de vierde klas van de lagere school boog de meester zich tijdens het klassikaal zingen naar me toe, luisterde even, en zei: 'Hou jij maar stil!' Een paar jaar geleden nog maar, stapte tijdens carnaval een meisje uit de hossende en wiegende menigte naar me toe en zei: 'Je klapt uit de maat!' Mijn nichtje had zich voor mij dan ook helemaal niet hoeven te verontschuldigen dat ze een bepaald nummer nog niet goed onder de knie had. Ik hoor dat niet.
Dus ik ga niet voor de muziek. Ik ga voor de foto's, want waar mensen samenkomen zijn altijd leuke portretjes, spontane acties of gekke situaties vast te leggen. Ik fotografeerde het vanmiddag allemaal. Leuk snoetje van mijn nichtje, ingekaderd door muziekinstrumenten. En springende muzikanten tussen auto's op straat. Maar het best beviel me toch een foto, waarop ik direct herkende wat ik bij muziek altijd heb gemist: aangeboren talent.
Terwijl een mama met haar dweilorkestje Gèn Gezeiver het publiek vermaakte, sloeg een meisje met een sambabal de maat in het ritme van de muziek. Pal boven een kinderwagen. Die baby krijgt de muziek dus met de 'rammelaar' ingegeven. Jong geleerd, oud gedaan. Dat was voor mij niet weggelegd.

De muziek wordt erin gerammeld.

Deze dus

Nou, deze dus. Dat is mijn antwoord op de vraag welke foto ik eigenlijk had hangen op de expositie van onze fotoclub. Veel mensen bezochten tijdens de pinksterdagen onze tentoonstelling in de wintertuin van het gemeentehuis. Maar heel veel mensen ook niet, zo blijkt uit reacties. Daarom kreeg ik nogal eens de vraag, welke bijdrage ik had geleverd aan de expositie die werd gehouden in het kader van de Open Atelierroute.
Zo'n vraag kun je eigenlijk alleen maar beantwoorden door de foto te laten zien. Want hoe beschrijf je een foto die je hebt gemaakt op het thema 'Muziek' dat onze club voor deze tentoonstelling had gekozen? Muziek kun je horen, maar niet zien. En iets wat je niet kunt zien, kun je niet fotograferen. Toch slaagden veel clubleden er in om meer te maken dan een voor de hand liggende opname van een orkest of een muziekinstrument. Immers, een orkest of een muziekinstrument máken muziek, maar zíjn het nog niet. De meeste fotografen hadden iets toegevoegd dat alles met muziek te maken heeft: emotie. Met sfeervol licht, beweging of kleuren werd op het gevoel van de beschouwer gewerkt. Zoals muziek dat doet bij een luisteraar.
Ik had er voor gekozen om iets wat je niet kunt zien, ook niet te fotograferen. Er is hooguit de suggestie dat er muziek te horen is.

Muziek kun je niet zien.

Pauwen

We zijn zo trots als een pauw, of misschien wel twee pauwen. Onze fotoclub oogstte met de pinksterdagen veel waardering tijdens de jaarlijkse Open Atelierroute in ons dorp. We namen daaraan voor de vierde keer deel. We hadden voor onze expositie net als vorige jaren de beschikking over de wintertuin van het gemeentehuis. We deelden de ruimte dit jaar met beeldend kunstenaar Peter van Asseldonk die zijn beeldjes op zuilen in het groen van de wintertuin had geplaatst. Wij konden rondom de wanden benutten. We kunnen tevreden terugkijken op twee geslaagde expositiedagen.
Onze fotoclub plakt elk jaar een thema op de tentoonstelling van de Open Atelierroute. Dit jaar was dat 'Muziek'. Zo'n thema is de bindende factor die van de fototentoonstelling ook een echte clubtentoonstelling maakt. Alle clubleden kunnen het thema naar eigen inzicht invullen en dat is dit jaar weer met veel creativiteit gedaan. Er deden vijftien van de ruim dertig leden mee. Bij elkaar hadden we er 28 foto's hangen.
Zoals gezegd, over het welslagen zijn we zo trots als een pauw. We weten daarom niet zeker of het twee clubleden waren, die ons vandaag de hele dag gezelschap hebben gehouden. Waarschijnlijker is dat de twee pauwen die al voor openingstijd om twaalf uur voor de deuren van de wintertuin stonden gewoon van het tegenover het gemeentehuis gelegen kasteel komen. Ze hebben ons in elk geval de hele dag gezelschap gehouden. Pas toen om vijf uur de knip op de deur van de wintertuin ging en het alarm weer werd ingeschakeld, verdween het pauwselijk bezoek.
Zie ook: http://www.atelierroutegemert.nl/

Pauwselijk bezoek.

La Doyenne

La Doyenne noemen de Walen hun koers der koersen met diep ontzag. La Doyenne. Dat staat voor het oudste lid van een gilde, in het Vlaams fraai ouderdomsdeken genoemd. Luik-Bastenaken-Luik heet de oude dame die in 1892 voor het eerst van zich deed spreken. We gaan er elk jaar even kijken, als de renners niet ver van ons weekendhuis in de Ardennen voorbij komen.
Vorig jaar plaatste ik hier al een foto van een peloton waarin Michael Boogerd prominent aanwezig was. Dit jaar was hij er niet meer bij en de Nederlanders die wel meereden hielden zich op de plek waar wij stonden goed schuil in de grote groep. Helaas deden ze dat op de meet ook nog, maar met een Thomas Dekker en een Robert Gesink heeft Nederland in elk geval twee talenten in huis waar in de nabije toekomst veel van verwacht mag worden.
Wij bekeken La Doyenne op een plek waar de renners amper vijftig kilometer onderweg waren. Een kleine groep vroege vluchters had elf minuten voorsprong genomen en de grote groep kwam op haar gemakkie voorbij. Het had veel weg van een gezellig keuvelend theekransje op wielen. Maar ik kwam ook niet voor een wedstrijd. Ik kwam voor een foto van de oudste dame aller klassiekers. Ik ving de groep in een 17 mm objectief op een laag standpunt aan de rand van de weg. Om de langgerektheid van het veld te versterken versneed ik de foto tot een eveneens langgerekte plaat. Weinig foto dus dit keer, maar wel laaaaaaang.

Langgerekt veld.

Oerknal

Als ik door de mooie natuur van de Ardennen wandel, wat nog al eens voorkomt, dan wil ik wel eens mijmeren over het ontstaan van al dat fraais. Had God of Allah of Shiva of Wodan hier de hand in? Of was het een meer wetenschappelijk te verklaren oerknal waarmee het ooit begon? We weten het niet en mogen er van denken wat we willen. Mooi toch!
Ik stopte op een paradijselijk plekje - paradijselijk, voor hen die geloven dat God er de hand in had - en wilde een foto maken van een groepje bomen bij een snelstromend beekje. Een gewone foto zou hier echter geen recht doen aan hoe ik op dat moment met al mijn overdenkingen naar dat natuur- en landschapsschoon keek. Ik moest er wat aan toevoegen. Een oerknal bijvoorbeeld.
Dat werkt als volgt. Ik zet de camera op statief en kader het mooie stukje natuur in. In dit geval drie stammen van bomen aan de waterkant. Ik kies een wat langere sluitertijd en tegelijkertijd met het indrukken van de ontspanknop zoom ik in. Het effect is dat alle beeldlijnen naar het centrum trekken, waardoor je de indruk wekt dat het beeld uit elkaar spat.
Wetenschappers hebben ongetwijfeld een andere voorstelling van de oerknal. Gelovigen zullen eerder vinden, dat ik hier de Schepping verkracht. Ik vind het gewoon een mooi abstract plaatje met een praatje.

Zou het ooit zo begonnen zijn?

Geknipt

Ik heb een foto geknipt. Pardon, nu hebben we waarschijnlijk een misverstand. Veel mensen zeggen dat ze een foto knippen, als ze fotograferen. Vroeger keek je dan met één oog door een zoekertje en je drukte af. In het digitale tijdperk hou je de camera of mobiele telefoon op korte afstand voor je hoofd en kijk je op het schermpje. Beetje gezellig? Knip. Leuk voor later of om naar je vrienden te sturen die er even niet bij zijn.
Ik heb, zoals ik zei, een foto geknipt. De oorspronkelijke foto is veel groter, maar ik heb er het mes in gezet. Gecropt, om maar eens een engels woord te vernederlandsen. In Photoshop heb ik van de foto die ik vanavond maakte een uitsnede gemaakt. En een forse ook, want het resultaat bevat zo weinig pixels dat ik hem nog wel redelijk op een beeldscherm kan tonen, maar niet veel groter kan afdrukken dan een briefkaart. Terwijl ik mijn foto's veel vaker in hoge resolutie op posterformaat afdruk.
We waren vanavond weer eens gezellig met de hele familie bijeen. De televisie in de woonkamer stond aan, maar die deed eigenlijk slechts dienst als bewegende schemerlamp. André zat voor de televisie. Ik fotografeerde hem met bestaand licht en controleerde op het schermpje achter op mijn camera of het beeld scherp genoeg was. Dat wil nog wel eens tegenvallen bij weinig licht. Terwijl ik inzoomde ontstond een veel spannender beeld, dan de foto die ik eigenlijk gemaakt had. Was André nou opeens óp televisie? Aan niets is te zien dat hij er voor zit.

Op televisie of ervoor?

Twintig punten

Fotowedstrijden zijn voor mij geen uitdaging waar ik dol op ben. Ik leg dingen vast die mij raken. Wat anderen er van vinden, vind ik niet zo belangrijk. Mooi, lelijk, duidelijk, vaag, 14 of 20 punten, dat zijn waarderingen waar ik verder niet veel mee kan. Toch doe ik af en toe mee aan een wedstrijd. Ik zie het dan meer als een examen, waar je kunt toetsen op welk niveau je bezig bent. Dit jaar heeft onze Foto Expressie Groep Gemert deelgenomen aan de BondsFotoWedstrijd van de Bond van Nederlandse Amateur Fotografen Verenigingen, kortweg de Fotobond. Bij de tien ingezonden foto's zat er eentje van mij. Onze club eindigde in een deelnemersveld van 179 fotoclubs op een gedeelde drieëndertigste plaats. Daarmee waren we de beste fotoclub van het district Oost-Brabant en ons clublid Jan Weijers behaalde zelfs een bronzen sticker. Vergelijk dat met een medaille en een ereplaats tijdens een Nederlands kampioenschap in welke sport dan ook. Proficiat Jan.
Aan mijn foto kende de jury twintig punten toe. Dat staat gelijk aan een ruime voldoende op een schoolrapport. Het maximum aantal te behalen punten dat de jury mag weggeven is dertig. Ton Dirven won dit jaar de landelijke wedstrijd en kreeg met de hoogst toegekende score van 27 punten één van de drie gouden stickers. Jan behaalde zijn brons met 23 punten.
Mijn foto heb ik gemaakt in La Brasserie Ardennaise in het Belgische plaatsje Durbuy, waarvan ik hier al eerder foto's publiceerde. Hoewel de foto's zonder titel zijn ingezonden, vond ik het wel leuk om er een naam aan te geven. Deze foto gaf ik de titel 'Eenzaam maar niet alleen'. De man lijkt alleen in de kroeg dromerig voor zich uit te staren, maar de schaduwen op de muur verraden dat hij niet alleen is.

Eenzaam maar niet alleen.

Waterfietsen

In augustus schreef ik hier al eens over de Ourthe in de Belgische Ardennen die soms meer ruimte nodig heeft dan de bedding waarin hij doorgaans zo vredig kabbelt. Ik had toen mijn camera niet bij de hand om het schouwspel van een buiten zijn oevers getreden riviertje in het avondlicht te fotograferen. De volgende ochtend was het uitstapje van het water alweer voorbij.
Dit weekend troffen we het water weer op onze weg. Letterlijk. En nu had ik de camera wel voor het grijpen. De sneeuw van de afgelopen week was gesmolten en dat levert een massa water op. Op het weggetje tussen Grand Han en Somme-Leuze geeft de Ourthe dan geen voorrang aan het verkeer. In IJsland ben ik door menig riviertje gereden, maar dan wel achter het stuur van een vierwielaangedreven wagen die hoog op de wielen stond. Met mijn nog geen jaar oude Volvo heb ik al verschillende krachttoeren uitgehaald. Maar dit wilde hem toch niet aandoen. Zelfs een landbouwtrekker waagde voor onze ogen niet de oversteek en keerde om. Alleen enkele dappere, sportieve mountainbikers transformeerden zich tot waterfietsers. Leve de lol.

Mountainbiken of waterfietsen?

Recreëren

Achter het glas in de auto was het een mooie dag. De zon scheen, het landschap zag er stralend uit en we hadden tijd genoeg. Een stevige wandeling dus, door de Ardense heuvelen. We kozen voor de omgeving van Weris, niet erg ver van ons weekendhuis. Het landschap is daar aangekleed met eeuwenoude menhirs. Het kon niet anders of dit werd een ontspannen middagje recreëren.
We liepen over een lange weg waar geen einde aan leek te komen. Een stevige wind, bij vlagen zelfs stormachtig, stond pal op kop. Dat is waar ook, ik was het bijna vergeten want ik had er dit jaar nog geen last van. Ik heb hooikoorts. Door de wind werden de voorjaarspollen uit de bomen geblazen. Recht in mijn gezicht. De tranen liepen me over de wangen. Alle allergie-remmende middelen lagen thuis en ik liep hier.
Tot overmaat van ramp waren er ook nog anderen aan het recreëren. Die hadden een ander begrip van ontspanning en rust. In de verte knetterde een colonne quads door de velden; stinkende gassen verspreidend en sporen trekkend in het mooie landschap. Door mijn tranen heen heb ik ze gefotografeerd. Kwestie van inkaderen en goed belichten. Scherpstellen kan per autofocus en bij twijfel kan ik tegenwoordig na het wegwissen van de waas in mijn ogen op de display controleren of het een beetje gelukt is. Mooi landschap, toch wel.

Rust en ontspanning in de natuur?

Lange bomen

De snelste weg naar huis was afgesloten wegens werkzaamheden. De tweede keus is onberekenbaar en dus onplezierig, omdat er twee bruggen in liggen waar op de meest ongelegen momenten boten voorrang krijgen. Ik koos vandaag op weg van mijn werk naar huis voor een route die ik zelden rijd. Die voert over smalle landbouwweggetjes door een mooi bosgebiedje en langs fraaie houtwallen en struwelen. Het enige nadeel van deze route vormen de tegenliggers, waarvoor je tussen de bomen weinig ruimte hebt om uit te wijken.
Het weinige verkeer op deze late middag vormden een vrachtauto die in mijn achteruitkijkspiegel steeds verder achterop raakte en twee tegemoetkomende personenauto's die in het voorbijgaan een scherm van modder uit de berm opwierpen. Verder was het genieten geblazen in dit mooie landschap met een lage zon die dreigende regenwolken bescheen. Op de radio zei een stem dat Engeland en België veel schade hadden opgelopen door de storm. Hier had het vandaag slechts een enkele keer geregend. Verder hield het weer zich vooralsnog kalm.
Op mijn weg van werk naar huis stop ik zelden voor een foto. Maar nu kon ik de verleiding niet weerstaan. Mijn oog viel op de lange schaduwen van bomen in de weilanden. Volgens het spreekwoord vangen hoge bomen veel wind. En bij storm kunnen die omkieperen. De zon is dan heel wat onderschuldiger en moet het niet hebben van hoge bomen, maar van lange schaduwen.

Zijn hier bomen omgewaaid?