Geënsceneerd

Elke grote kunstenaar heeft wel eens een zelfportret gemaakt. Elke grote schrijver laat zich wel eens in zijn ziel kijken. Ik ben geen groot kunstenaar en geen groot schrijver. Toch heb ik me vanavond aan een zelfportret gewaagd. Al is het geen écht zelfportret. U leert me door deze foto niet kennen.
Jazeker, die persoon op de foto ben ik. Maar ik ben niet somber, niet zwaar op de hand. Dit is gespeeld, geënsceneerd. Het beeld moet iemand voorstellen met een depressief gemoed. Die krant, icoon van een somber wereldbeeld. Dat glas wijn, de alcoholist verdrinkt zijn sombere stemming. Die foto's op de kast daar achter. Overleden dierbaren.
De boodschap in de foto wordt ook door het licht gestuurd. Eén kant van mij is belicht; in het licht staat het glas wijn. Symbool voor vreugde en plezier dat door alcohol moet worden opgeroepen. Mijn overleden familie staat aan mijn donkere kant. Symbool voor verdriet en neerslachtigheid. Wat kan de wereld nog aan vrolijks bieden?
Welnu, dat zal ik u zeggen: een mooie foto die een verhaal uitdrukt. Maar wel een verzonnen verhaal. Mijn karakter is opgewekt. Optimistisch van aard. Van nature ben ik vrolijk. Ik heb me weer lekker vermaakt met mijn fotohobby.
Het was een leuk experiment om deze foto te maken. Eerst moest ik scherpstellen op het punt waar ik ging zitten. Daarna de autofocus uitschakelen. Het was even uitproberen hoe de flitser moest staan om het mooiste licht te krijgen. De zelfontspanner moest me voldoende tijd geven om te gaan zitten. Alles onder controle? Dan is deze foto het resultaat.
Ik kan heel goed vrolijk zijn zonder alcohol. Maar wat doe je met een rekwisiet als een glas wijn? Vooruit dan. Het glas staat in de vaatwasser. De wijn was lekker.

Vrolijk of depressief?

Aankijken

We maakten een stadswandeling door Den Bosch en ik zag weer een heleboel mooie fotomotieven. Ik fotografeerde weerspiegeling in het water, maar die foto durf hier niet te tonen na mijn blog van 20 januari waarin ik dit soort fotomotieven als al te gemakkelijk wegwuifde. Ik fotografeerde ook architectuur, omdat we het daar woensdag op onze fotoclub over gaan hebben. Ik maakte foto's in de Sint Jan, waar op dit moment het middenschip in de steigers staat. Een werkliftje aan een hydraulische arm kon wat mij betreft zo doorgaan voor preekstoel, maar ik vond die gedachte leuker dan de foto die ik er van maakte.
Voor de Grote Kerk van de Protestante Gemeente aan de Kerkstraat zag ik een meisje dat met stoepkrijt op de trappen tekende. Ik maakte een foto, maar die kon beter, vond ik. Voor ik de tweede maakte had ze me in de gaten en keek ze me aan. Ik keek terug. Het had iets van: elkaar net zo lang aankijken tot een van de twee in de lach schiet. Maar het had ook iets van wildedierengedrag: wie beweegt het eerst en slaat op de vlucht?
Het leek me meer een brutaal dan een bang kind, dus ik had niet de indruk dat ze rap onder moeders rokken zou vluchten en een traumatische ervaring of een slapeloze nacht zou overhouden aan onze confrontatie. Even later tekende ze rustig verder en maakte ik nog een foto. Maar deze foto, met oogcontact, vind ik toch de mooiste. Als ze met een katachtige sprong overeind gekomen zou zijn, was ik misschien wel gevlucht.

Brutaal of bang?

Handicaps

Op het golfterrein tussen Milheeze, Bakel en Gemert maakte ik foto's toen de baan nog lang niet klaar was, toen de baan bijna af was en toen er sneeuw lag. Telkens was het een ander landschap. Vanmiddag waren we er weer en ik zag golfers.
Ieder z'n hobby, dacht ik toen ik mensen van hoog in de vijftig en ouder een balletje zag wegmeppen. Het houdt je lenig want je moet bukken en zwieren, het houdt je hart-longconditie op peil want je moet flinke afstanden lopen en je kunt een competitie aangaan met medespelers, al dan niet met handicap.
Mijn liefhebberij is het niet. Al zie ik wel overeenkomsten met mijn hobby. Fotograferen houdt me lenig, want ik moet bukken, knielen en klimmen om mooie standpunten te bereiken, het houdt mijn hart-longconditie op peil want ik moet flinke afstanden sjouwen met mijn fotoapparatuur en ik moet ook een prestatie neerzetten, al dan niet met handicap.
Deze middag had ik af te rekenen met twee handicaps: er was weinig licht en het waaide hard. Omdat het me leuk leek om op deze uitgestrekte vlakte de diepte uit het beeld te halen en voor- en achtergrond in elkaar te drukken, koos ik voor een royale telelens. Daarvoor is een korte sluitertijd nodig, vooral bij de rukwinden die me af en toe uit balans brachten. De voor die korte sluitertijd benodigde hoeveelheid licht ontbrak. Dus moest ik uitwijken naar een hoge ISO-waarde. Gelukkig kan mijn 7D probleemloos 1000 ISO aan.
Deze foto bracht me nog het meeste van al wat ik zocht. Het beeld is over grote afstand mooi plat in elkaar gedrukt. Wat de foto naar mijn gevoel spannend maakt is het feit dat ik niet weet wat die man ziet, terwijl ik als fotograaf dezelfde richting in kijk. Ik zal het verklappen: daar ligt een golfbaan.

Wat ziet hij dat ik niet zie?