Golfterrein

Een golfterrein is vrijwel altijd een golvend terrein. Ik denk niet dat etymologen daar in de ontstaansgeschiedenis van de woorden een verklaring voor kunnen vinden. Er zal wel geen verwantschap zijn. Maar voor mij hoeft het niet wetenschappelijk onderzocht te worden. Ik wil graag geloven dat het woord 'golfterrein' een verbasterde samentrekking is van de woorden 'golvend' en 'terrein'.
Ik heb het vanmiddag immers zelf gezien. Tussen de dorpjes Milheeze, Bakel en het bosgebied De Stippelberg zijn ze bezig om een golfterrein aan te leggen. Volgens plan moet dat volgend jaar in gebruik genomen worden. Zware machines hebben het platte stukje Peel omgevormd tot een bultenlandschap met veel water in de lage stukken. En wat denk je? Op dat water trok de wind rimpels die wij - niks gewend zo ver van zee - graag golven noemen. Golven op het water in een golvend terrein dat een golfterrein moet worden. Toeval? Als je dat golft - sorry, ik bedoel: gelooft - heb je volgens mij een klap van de molenwiek gehad. Dat kan daar trouwens zomaar gebeuren, want de molen van Milheeze staat niet ver van het golfterrein. Met een flinke telelens kon ik vanmiddag het golfterrein-in-wording en de molen lekker dicht bij elkaar zetten. Hemelsbreed ligt die molen te ver weg om er een golfbal naartoe te meppen. Maar wie maalt daar om? We krijgen er weer een mooi stukje landschap bij met natuur en water, waar ik graag nog eens terug zal gaan. Om foto's te maken dan wel. Niet om er golf te spelen, want dan zou ik bij gebrek aan golfvaardigheid vaak in de golven golfen.

Golvend terrein wordt golfterrein.

Bliksems

Rommelde het nou in de verte, of was dat de wind? Nee, toch... weerlicht aan de donkere hemel. Ik zat aan de computer, schakelde naar de internetbrowser en zocht buienradar.nl op. Zowaar, daar kwam een dik pak kruisjes op ons af. En kruisjes zijn op buienradar de getelde bliksemschichten in het afgelopen uur.
Het was me nog nooit gelukt om bliksem te fotograferen. Meestal onweerde het als ik mijn fotospullen niet bij de hand had of andere dingen te doen had. Maar nu stond mijn statief naast mijn bureau binnen handbereik. En nu zat mijn camera met voorgeschroefd 17 mm groothoekobjectief in de tas aan mijn voeten. Kom op, niet gedraald. Ik stelde de boel op voor de glaspui aan onze achtertuin met voldoende vrij zicht op de hemel.
Even proberen. ISO-waarde op 100, diafragma op f/ 5.6. De sluitertijd op bulb. Even een proefopname; ontspanknop indrukken en tot twintig tellen. Ik zag een donker uitspansel en de contouren van de tuin op de voorgrond. Mooi zo, laat nu de bui maar komen.
Weldra gutste het water langs de ruiten, zwiepten de twijgen van de struiken in de tuin heen en weer en zwelde het onweer aan. Eén, twee, drie... Dan weer twintig, dan dertig tellen. Die sensor in de camera moest toch gloeiend heet worden, dacht ik. Maar het kon me even niet schelen. Eén, twee... flits-flits-bliksem-de-bliksem. Hebbes.
Mijn eerste geslaagde bliksemflitsfoto. Ach, alles is relatief. In mijn fototas zitten twee Speedlite 580 EX flitsers die op commando afgaan. Maar het jachtinstict wil ook wat. Met fotografie heeft dat verder niet zoveel te maken. Al zie ik nu wel dat ik eind november mijn tuinmeubelen nog buiten heb staan. Bliksems!


Dankzij het jachtinstinct.



Verliefd

Het ochtendlicht leek me mooi genoeg voor interessante landschapsfoto's en dus trok ik vanmorgen al vroeg de Ullingse Bergen in om mijn nieuwe Canon Eos 7D te testen. De eerste foto's die ik er vorige week in Eindhoven tijdens het lichtfestival Glow mee maakte, stemden me uitermate tevreden. Maar wat kan deze camera met zijn snelle autofocus en acht beeldjes per seconde nog meer, bijvoorbeeld in combinatie met mijn 100-400 mm telelens?
Het licht op de heide viel me uiteindelijk tegen en ik verlegde mijn werkterrein naar Zoo Parc Overloon. Een beetje actiefotografie met dieren, daarvoor leek me deze 7D zeer geschikt. Ik had mijn zinnen gezet op een mooie 'toendrafoto' met rendieren. De lage zonnestand was daarvoor perfect en het wat zompige landschap ook. Maar hier volgde mijn tweede teleurstelling. De dierentuin ging pas om tien uur open en toen ik eenmaal binnen was stond de zon al hoger dan me lief was. Bovendien waren er in geen velden of bossen rendieren te bespeuren.
De doorgaans zo actief van boom naar boom zwierende aapjes sliepen ook al uit en het andere gedierte had op deze lauwwarme herfstzaterdag vrijaf genomen, zo leek het wel. De enige actie kwam van enkele vroege oppassers die de dierenverblijven schoonmaakten. En zo maakte ik toch nog een verrassend leuke foto. Nooit geweten dat kamelen zo verliefd naar mensenmeisjes kunnen kijken. Zou deze jongedame trouwens in haar arbeidscontract hebben staan, dat ze als verzorgster geen relatie mag aanknopen met haar pupillen?

Geen kalverliefde maar kamelenliefde.

Overal

Een collega met wie ik door de stad liep wist wat die jongelui aan het doen waren. "Het is een workshop die hoort bij het bezoek aan de tentoonstelling van Elliott Erwitt in het gemeentemuseum", wist ze. "Na het bekijken van de foto's van Erwitt krijgen ze de opdracht om zelf foto's te gaan maken."
Ik had de tentoonstelling van Erwitt vorige week al bezocht en had ook gezien dat er een groep scholieren van een middelbare school werd rondgeleid. Maar dat ze zelf foto's moesten maken, dat was me ontgaan. Want ik had vooral oog voor de 136 foto's van Erwitt daarbinnen in het gemeentemuseum van Helmond. Erwitt, de fotograaf van de humor. Ik sla hem niet zo hoog aan als zijn Magnum-collega's Henri Cartier-Bresson, de koning van de straatfotografie, en David Seymour, fotograaf van het sociale leven.
Maar Erwitt dankt zijn reputatie aan zijn gave om feilloos de momenten te pakken die minstens een glimlach oproepen en soms een schaterlach. "Foto-onderwerpen kun je overal vinden. Het is eenvoudig een kwestie van ze opmerken", heeft hij eens gezegd.
Waarom deze jongelui al die attributen mee over straat slepen ontgaat me. Die camera begrijp ik. Erwitt had in zijn beste tijd niet de beschikking over digitaal, maar de wereld heeft niet stilgestaan en deze jongelui schieten hun plaatjes met een Canon Powershot A1100 in 12.1 megapixels. Die hond, dat snap ik ook. Erwitt had een voorliefde voor honden en maakte er fantastische foto's van. Maar een maximumsnelheidbord voor 50 kilometer per uur? Een bezem? Die plastic tassen over het hoofd? Erwitt fotografeerde wat hij spontaan op straat tegenkwam en sleepte niet vanalles mee om zijn foto's interessant te maken.
Ik heb dat ook niet nodig. Ik vind mijn foto-onderwerpen overal. Vooral dankzij jongelui als deze is het ook niet moeilijk om ze op te merken. De foto die ik maakte lijkt me leuker dan die zij schoten van iemand die deels schuil gaat achter een Canon Powershot G10.

Leuker dan iemand achter een G10.

Jurylid

Het Eindhovens Dagblad hield deze week een fotowedstrijd in het kader van het Eindhovense lichtfestival Glow. Ik zat in de jury en heb enkele honderden foto's beoordeeld om er dagelijks een winnaar uit te kiezen. Veel fotografen zetten hun camera op statief, kaderen het mooi verlichte object in en drukken af. Mooi object, mooie foto. Zo zag ik veel van hetzelfde voorbijkomen. Gelukkig zijn er ook mensen die begrijpen dat je je moet onderscheiden. Daarmee kun je pech hebben dat je werk niet in de smaak valt bij de jury. Persoonlijk hou ik niet zo erg van te veel Photoshop, waardoor het karakter van de foto verloren gaat. Knippen en plakken, kleuren vervreemden, dat soort werk. Maar als de foto er beter van wordt, met verscherpen en delen van een foto ophelderen, dan vind ik het prima. Jezelf onderscheiden kun je ook door een uniek moment te vangen of een bijzonder standpunt te kiezen. In alle gevallen geldt: wees creatief en beheers je techniek.
Als jurylid ben ik de hele week niet gaan kijken bij Glow. Zo kon ik heel puur de foto's beoordelen en heb ik me niet laten beïnvloeden door het mooiste object of mijn stemming ter plaatse. Het kan zo maar gebeuren dat je een foto niet mooi vindt als je jezelf herinnert hoe je op die plek koud en nat stond te balen. Of juist een foto overwaardeert, omdat je erg onder de indruk raakte van de show toen je er zelf naar stond te kijken.
Gisteren zat mijn jurywerk er op en ben ik toch nog even gaan kijken bij Glow. En fotograferen natuurlijk, maar wel buiten mededinging. Ik heb meteen mijn nieuwe camera in de strijd gegooid. Ik haalde gisteren mijn nieuwe 7D uit de verpakking, laadde de accu's op en testte hem uit op snelle acties bij weinig licht. Zoals deze foto van jongeren die zich van een met beamers aangestraalde helling lieten glijden bij het station in Eindhoven. Dit is ook Glow. Maar dit soort foto's heb ik in de ED-wedstrijd niet aangetroffen. Of komt dat omdat ik dit alleen maar zelf een goede foto vind? Jammer dan, dat al die andere fotografen overgeleverd waren aan mij en een select groepje andere eigenwijze juryleden.

Dit is ook Glow.

Speels

't Speelhuis was ooit het pronkstuk van de stad Helmond; in 1977 nota bene door prinses Beatrix geopend. En die komt toch niet zomaar een lintje doorknippen.
Wie het nu wil zien moet het gaan zoeken. De gekantelde woningen op palen en het theater met zijn kubussendak liggen verscholen en ingebouwd tussen winkels en appartementen. Als klap op de vuurpijl heeft de gemeente besloten om er ook nog het nieuwe bibliotheekgebouw met kantoor- en winkelruimte voor te bouwen.
Ooit de trots van de stad, dankzij zijn bijzondere architectuur waar Piet Blom (het gebouw) en Har Sanders (de beroemde geschilderde circustent-wand) de hand in hadden. Later verguisd, want het was niet doelmatig. Je kon vanaf veel zitplaatsen het podium niet zien en je zat altijd met opgetrokken knieën. Dus gingen de Helmonders het maar verstoppen.
Ik vind het zonde, want ik heb 't Speelhuis altijd als kunstwerk gezien; veel meer nog dan als een theater. Maar toen ik er vanmiddag mijn ogen nog eens goed de kost gaf, ontdekte ik trekjes van een nieuw kunstwerk. Het oude Speelhuis - 32 jaar jong - en de gloednieuwe bibliotheek leken een verdrag gesloten te hebben rond een nieuwe artistieke ruimte. Het bibliotheekgebouw heeft een paar hoekige en puntige vormen gekregen, alsook enkele goedgeplaatste ruiten, die samen een spelletje spelen met 't Speelhuis. In de lege ruimte tussen beide gebouwen en in de spiegeling van het glas ontstaat een nieuw kunstwerk. Toch een speels huis, die nieuwe bieb.

Speelhuis of speels huis?

Hare Krishna

In Wallonië is Frans de moedertaal. Maar in het kasteel van de Radhadesh in het Waalse dorpje Petite Somme is Engels de voertaal. Ik sprak de dame in haar Oosterse gewaad die onder een eik zat te genieten van de herfstzon dan ook aan in het Engels. Of ik een foto van haar mocht maken? Dat vond ze goed en het werd een mooi portret van een aanhangster van de Hare Krishna temidden van gele herfstbladeren.
Al snel kwam ik er achter dat ze een Vlaamse was. We spraken verder in het Nederlands. We keuvelden over het weer, zoals je dat doet bij vreemden met wie je in het voorbijgaan even aan de praat raakt. In deze Hara Krishna-gemeenschap is het leven niet oppervlakkig, ontdekte ik. Als de zon scheen in het voorjaar en de bloemen bloeiden, kreeg ze energie, vertelde ze. En nu de bladeren vallen, vond ze het najaarszonnetje rustgevend. Da's iets anders dan: wat een rotweer hè?
"Als ik 's avonds uit mijn raam kijk en ik zie over de heuvels de zon ondergaan, dan staan al die gele en rode bladeren in een prachtig zacht licht. Dan zou ik willen dat ik ook zo'n, eh, ding had", wees ze naar mijn camera.
Ik fotografeerde haar terwijl ze met half gesloten ogen in het zachte zonlicht keek. Maar ik maakte nog veel meer foto's. De leefgemeenschap van Hare Krishna is erg gastvrij en doet er alles aan om de spiritualiteit van dit geloof te delen met de bezoekers van het kasteel. Niet opdringerig, maar uitnodigend. Hare Krishna wordt gerangschikt onder het Hindoeïsme. Westerlingen hoeven maar door de poort van het kasteel in Petit Somme te gaan om er kennis mee te maken. De kinderen op de trappen van het kasteel kijken verbaasd op naar de vrouw die net naar buiten komt. Het ene kind kijkt vol bewondering en ontzag naar haar op, het andere vindt het kennelijk maar een malle dame en schiet in zijn lach.

Met een lach of met ontzag.