Geen kerstbal

Al jarenlang ga ik aan de vooravond van Kerstmis met mijn fotocamera op zoek naar een leuk onderwerp voor een zelfgemaakte kerstkaart. Elk jaar als ik denk dat mijn arsenaal is uitgeput, vind ik weer iets. Tijdens een korte vakantie begin deze maand vertrouwde ik er op, dat ik op een kerstmarkt in Duitsland of België wel iets zou vinden. Maar zover kwam ik niet.
We wandelden door een besneeuwd Durbuy en opeens viel me een plek op, waar ik regelmatig langs kom. Ik heb daar al vaak staan kijken naar glimmende bollen voor een huisje. Wel een meter in doorsnee. Geen idee wat het voorstelt. De bollen lijken me te zijn gemaakt van een of ander metaal. Hebben ze een functie? Is het kunst? Ik weet het niet.
Nu lag er sneeuw op en opeens zag ik wat ik wilde zien: een joekel van een kerstbal. Met het laagje sneeuw erop en de besneeuwde dennen ervoor (of zijn het sparren?) drong zich opeens de kerstkaart aan me op. De foto is niet digitaal bewerkt, zoals veel mensen denken die mijn kerstkaart al ontvangen hebben.
Dit heeft dus niks met Kerstmis te maken. Als je hier in de zomer komt kan die glimmende bol er nog staan. En die naaldboompjes ook. Maar als U ziet wat ik wil dat U ziet, dan wens ik U heel klassiek een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar.

Zomer en winter.

Besnùwde toppe

In ons dorp zijn wij fier op ons volkslied. We zingen het bij plechtige officiële gelegenheden, spontaan op feesten, met carnaval ook. Jong en oud kunnen het meezingen. Het is ons met de paplepel ingegeven.
Van wor ik bén? Kéénde gaj óns laand?
't hé gín besnùwde tòppe
't is plat lejk as m'n oope haand
gín spoor hé hiejr te stoppe.
Vandaag vroeg ik me af of het niet langzamerhand tijd wordt om het te herschrijven.
Ik was een dagje vrij en zat voor de verandering eens niet in de Ardennen, waar ik vorige week nog besneeuwde heuvels fotografeerde. Ik was thuis en besloot in de buurt het besneeuwde platteland te gaan fotograferen. Maar ik keek met Ardense ogen en zag vooral heuveltjes. Ons landschap is veranderd. Met mensenhanden.
Ik keek eens naar mijn geopende hand. Zo plat is die niet. Ik zing niet meer mee als ze ons volkslied aanheffen.
Nou vooruit dan, maar wel met mijn eigen tekst:
Van wor ik bén? Gaj kéént óns laand! (Daar zorgt de VVV wel voor)
't hé skôn besnùwde tòppe (Mijn foto bewijst het)
't zèn gin bèèrg mar bulten zaand (Er ligt hier sinds kort een golfbaan)
d'n trem gí hiejr nog stoppe. (Een oude tram in een nieuw jasje gaat naar deze plek rijden)

Plat of besneeuwde top?

Schimmenspel

Al vaker heb ik op dit blog geconstateerd dat iedereen fotograaf is, zodra er sneeuw valt. Of liever: als er sneeuw ligt. Want voor veel zondagsfotografen moet eerst wel de zon schijnen, valt me op als ik in de natuur wandel. Ik grijp juist mijn kans als de lucht grijs is en de contrasten laag zijn. Dat ik me moet wapenen tegen sneeuwvlokken die dan op mijn cameralens willen kleven, neem ik voor lief. Pittoreske landschapsfoto's die iedereen maakt, hoe fraai en sfeervol ook, probeer ik te vermijden.
Deze week zat ik in de witte Ardennen waar het van tijd tot tijd sneeuwde. En flink ook. Dan trek ik er op uit. Mijn Canon 7D is spat- en stofdicht, volgens de cameraspecificaties. Mijn objectieven ook. Toch stop ik de camera met voorgeschroefd objectief in een speciaal voor dit doel geprepareerde plastic zak als extra bescherming tegen binnenlekkend water dat de elektronica kan aantasten. Een batterij die kortsluiting maakt kan gloeiend heet worden. Liever niet.
Onderweg hoopt de sneeuw zich op rond de plastic zak. Zie ik iets fotogenieks, dan klop ik de sneeuw van de zak, maak de achterkant open zodat ik alle cameraknoppen kan bedienen en ik houd het glas van het objectief vrij. Scherpstellen, knip, alweer een foto zoals de zondagsfotografen ze niet maken, domweg omdat ze nu niet buiten zijn.
In een bosrand vielen me de scherpe contouren van bomen op en de matte kleuren van dorre bladeren. De hevige sneeuwval vervaagde het beeld en maakte van het bos een schimmenspel. Op de foto die ik hier toon, zie ik in de bomen links zelfs enige gelijkenis met menselijke figuren. En dan te bedenken dat ik broodnuchter was. Pas thuis heb ik om warm te worden een alcoholhoudend sapje genuttigd. Mijn kleren hing ik voor de haard te drogen. En mijn camera? Dankzij de plastic zak was die niet nat geworden. Die hoefde dus niet te drogen en bleef bij gevolg nuchter.

Mensen of bomen?