Maas I

In mijn bloggeschiedenis verwees ik al eerder naar de Duitse fotograaf Andreas Gursky. Dat was in augustus 2011, toen ik een foto maakte van een flatgebouw dat boven het Groot Begijnhof in Leuven uittorende. En in januari 2014 nog eens, toen ik een door de avondzon goudgekleurde Ameideflat in Helmond had gefotografeerd. Ik vergeleek mijn flatgebouwen met Gursky’s Paris Montparnasse, omdat zijn foto op een veiling ooit werd verkocht voor 2.383.000 dollar. 
Gursky grossiert in het grote geld. Zijn foto 99 cents kan beter 3,3 miljoen dollar heten. Een maal, ander maal, voor dat geld verkocht op een veiling. En dan hebben we nog zijn foto Rhein II die voor 4.338.500 dollar onder de hamer ging. Wie voor dat bedrag de 360 bij 190 centimeter grote afdruk kocht is nooit bekend gemaakt, anders zou ik hem bellen. 
Vandaag maakte ik op een fietstochtje langs de Maas deze foto. Natuurlijk moest ik meteen aan Gursky denken. Want mijn foto vind ik veel mooier. Er is meer op te zien. Gursky’s foto van de Rijn die meer dan vier miljoen dollar opbracht toont alleen stroken land, rivier en lucht en een smal baantje asfalt. Verder niks. Die sukkel van een Gursky verwijderde digitaal wandelende mensen met honden en een fabriek die hij ook had gefotografeerd. Nou is het een saaie foto geworden en als die al zoveel geld opbrengt, wat is mijn foto Maas I dan wel niet waard. 
Gursky noemt zijn foto Rhein II omdat hij zes foto’s maakte van de Rijn voor er een beetje een fatsoenlijke bij zat. Van de Maas maakte ik er maar eentje: Maas I. Ik kan mijn foto op maximaal A2 formaat printen, maar ik ben dan ook met de helft van de opbrengst van Rhein II tevreden. Wie biedt?

Met de helft ben ik tevreden.

Zwart-wit

Sinds ik op 25 februari 2007 met Scherpstellen.blogspot begon, is dit de 347ste foto die ik hier plaats. Het is pas de zevende foto die niet in kleur is. Vier eerdere waren in zwart-wit, twee andere in sepia. 
De digitalisering bracht een rare omwenteling in de fotografie. Als je vroeger thuis je foto’s wilde afwerken, deed je dat in zwart-wit. In kleur ontwikkelen en afdrukken was dusdanig ingewikkeld, dat weinigen er aan begonnen. Tegenwoordig is het eerder omgekeerd. De foto’s in kleur op je computer zetten is veel eenvoudiger dan er een goede zwart-witprent van maken. 
Aan zwart-witfoto’s wordt over het algemeen nog altijd een hogere artistieke waarde toegekend dan aan kleurenfoto’s. Ze lijken authentieker, omdat de fotografie van oorsprong nou eenmaal zwart-wit is. Ze lijken ook indringender, want de boodschap is letterlijk zwart-wit. Geen nuances van kleuren die het beeld ingewikkelder maken of afleiden, bijvoorbeeld omdat onze herinnering aan de echte kleur net iets anders kan zijn dan de getoonde kleuren op de foto. 
Deze foto leende zich naar mijn smaak heel goed voor zwart-wit. Vier strakke vlakken van deuren en poster bepalen de compositie. Twee voorbijgangers staan precies op de goede plek in twee van die vlakken en de dame op het affiche doet in zwart-wit goed mee als derde persoon, ook in een vlak. Het open kader brengt spanning in het beeld. Aan alle randen is het tafereeltje aangesneden waardoor de beschouwer moet raden wat er buiten beeld plaatsvindt. 
Daar zag ik – hier in Maastricht – veel mensen op bankjes aan de Maas en op terrasjes, zonnen met een inmiddels roodverbrande huid. En daarvoor is dan weer de kleurfotografie uitgevonden.

Geen roodverbrande huid te zien.

Geen gezicht

Als straatfotograaf vraag ik nooit of mensen het goed vinden dat ik ze fotografeer. Dat doe ik hooguit als de foto al gemaakt is. Ik heb hier al eerder uitgelegd dat het leuke moment weg is, als je eerst toestemming vraagt. En als mensen echt niet op de foto willen, dan delete ik de foto waar ze bij staan. 
Vandaag bezocht ik het Fotofestival Naarden. Het was een welbestede dag met prachtige foto’s in een even zo prachtig decor van de vestingwallen van het stadje. Ik maakte er ook zelf foto’s, waarvan ik er inmiddels eentje heb gepubliceerd in een besloten Facebook groep voor fotografen die elke week een foto aanleveren die gemaakt is met dezelfde camera en het zelfde objectief. 
Met mijn Canon EOS 6D en 50mm-objectief met lichtsterkte f/1.4 maakte ik een foto van het VVV-kantoor dat is ondergebracht in de vestingwallen. Voor dat kantoor wapperden de vlaggen van het fotofestival. En ik fotografeerde het geheel door een spetterende fontein, want het thema van het fotofestival is ‘Water, water’. Ik plaatste ook een foto op mijn openbare Facebookpagina. (Klik hier)
Verder fotografeerde ik bezoekers die naar foto’s keken. Op de openbare weg, maar ook in de gangen van de vestingwallen. Daar richtte ik mijn camera op deze dame, die schielijk uit beeld probeerde te vluchten. Maar ja, waar blijf je in die smalle gangen? Ik vertelde haar dat ik mensen nooit om toestemming vraag als ik ze op straat fotografeer. Hier, in de beslotenheid van de schaars verlichte gangen, wilde ik haar goedkeuring toch expliciet hebben. 
Ze vertelde dat ze zelf ook fotografeert en altijd terughoudend is met het fotograferen van mensen. Ik dacht: als elke fotograaf er zo over denkt, zouden die mooie festivalfoto’s hier niet hangen. Ze keek op de display van mijn camera en vond de foto oké. “Als mijn gezicht er maar niet goed op te zien is.” En ik dacht: een foto zonder gezicht is geen gezicht.

Vluchten kan niet meer.