zaterdag 22 december 2012

Prettige feestdagen

Elk jaar nemen we begin december een weekje vakantie om een foto te maken voor onze kerst- en nieuwjaarswenskaart. Onze vakantiebestemming is dan ons vakantiehuis in de Ardennen en vandaaruit ga ik op zoek naar een onderwerp dat het goed doet op een kerstkaart. Om maar eens wat te noemen: vorig jaar was het een met kerstversiering sfeervol ingericht hoekje van een restaurant; het jaar daarvoor was het in een straatje van Durbuy een besneeuwd kunstwerk van meer dan een meter doorsnee dat op een kerstbal leek maar het niet was. 
In 2009 logeerden we een paar dagen in een hotelletje in Brugge waar een kerstman op de vensterbank ons gezelschap hield. Even leuk neerzetten en uitlichten en klaar was de foto voor mijn wenskaart. 'Hou het recht in 2009' zette ik op een kerstkaart waarop ik een foto plaatste van een vallend jongetje op een kunstijsbaan. Het jaar daarvoor maakte ik een avondfoto waarop het lichtpunt van een straatlantaarn als een ster in beeld kwam. Op de voorgrond zag je een uithangbord van een hotel dat voor mij symboliseerde dat er geen plaats was in de herberg. 
Mijn vrouw en ik heb ook al eens zelf op een kerstkaart gestaan in de weerspiegeling van een grote kerstbal in een winkelcentrum in Luik. U begrijpt, ik maak al jaren mijn eigen kerstkaarten. Ik druk ze af op mijn Epsonprinter op een formaat van 13 bij 13 dat prima past in enveloppen van 14 bij 14 die ik in de plaatselijke boekhandel koop. Hoewel ik elk jaar een ander onderwerp vind voor de kerstkaart, weet ik aan het begin van mijn vakantie nooit wat het worden zal. 
Dit jaar schoot ik in een week 306 foto's, waaruit ik er na lang wikken en wegen vier overhield die ik goed genoeg vond voor een kerstkaart. Ik fotografeerde sneeuwlandschappen op de Hoge Venen, waarvan er één foto zo op een kerstkaart zou kunnen. Toch maar niet. Te cliché. Ik maakte een foto van een zwaaiende kunstkerstman met aan zijn voeten een stapel cadeautjes in een draaimolen op de kerstmarkt in Luik. Zou kunnen, maar te kitscherig. Dan was er een foto van een pop in een winkeletalage die een gitaarspelende kerstman uitbeeldde. Ach, al die kerstmannen... 
Het werd uiteindelijk een foto van een kerstboom in een Luiks winkelcentrum. De boom hing vol ballen en de etaleurs hadden ook nog wat ballen in de vrije ruimte gehangen. Op mijn foto lijkt het alsof die ballen als zeepbellen uit de donkere boom waaien en het licht opzoeken. Dat is 'em, dacht ik. Laten we allemaal op zoek gaan naar het licht: prettige feestdagen.

Op zoek naar het licht.

zaterdag 15 december 2012

Kerstman

We doolden door Luik en liepen om aan de vrieskou te ontsnappen even de kathedraal Saint-Paul binnen. Het was er niet warm, maar het scheelde allicht een graad of tien met buiten. De grote kerk had voor ons geen verrassingen meer, want we waren er al vaker. Ook fotografisch bood de kerk niets wat ik al niet eerder had gefotografeerd. 
Alhoewel. In een zijbeuk zat op een stoeltje een man te slapen. Wilde, lange grijze haren staken verward en aan elkaar geklit van zijn hoofd. Hij droeg een smoezelig trainingspak en op de grond naast zijn stoel lag een pet. Onmiskenbaar een zwerver die onder dit kerkdak even niet dakloos was. Af en toe klonk er een aanzwellend gesnurk uit zijn hoek en daarna dommelde hij in stilte verder. Aanvankelijk zag ik er geen fototafereeltje in. Die man heeft ook recht op privacy. 
Maar toen ik in het middenschip van de kerk stond, viel me op hij daar helemaal alleen in een grote lege ruimte zat. Symboliseerde dat zijn eenzaamheid? En toen kwam de kerstgedachte: december, donker, koud, eenzaam. Voor hem geen kerstcadeautjes. Opeens herkende ik hem. Zoals hij daar zat met zijn wilde, witgrijze haren en zijn dikke buik zag ik opeens de kerstman in hem. Hij had natuurlijk afgelopen nacht weer met zijn slee en rendieren langs de donkere hemel gescheerd en zat nu uit te rusten van een vermoeiende reis. Natuurlijk incognito, want in zijn rode pak zou hij hier door iedereen herkend worden en nog geen rust hebben.  
Ik heb hem gezien, Santa, Father Christmas; de foto bewijst het.

Kerstzwerver.

zaterdag 24 november 2012

Handen

Voor een excursie van onze fotoclub hadden we vandaag als speelterrein de markt in Den Bosch uitgekozen. Ieder moest zichzelf een opdracht geven, zodat we niet alleen maar lukraak fotografeerden wat er voor onze lens kwam. Ik gaf mezelf de opdracht om tassen te fotograferen. Dat leek me aanvankelijk heel leuk, maar later begon ik te twijfelen. Kunnen dat wel boeiende foto's worden? 
Boodschappentassen, boodschappentassen, boodschappentassen. Saaaai. Ik bleef toch bij mijn keuze, want de uitdaging moest dan maar zijn om het leuk te maken. Terwijl ik ermee bezig was, had ik niet het gevoel dat ik leuke foto's maakte. Wat er dan weer wel leuk aan was, was dat je direct contact had met mensen. Iedereen wilde weten wat je aan het doen was. 
Ik voelde me een soort zakkenroller die iets wegpikte bij al die mensen. Zo voelden veel mensen dat kennelijk ook. 'Waar ben jij in vredesnaam mee bezig?', klonk het soms agressief. Want ik vroeg niet eerst toestemming om de foto te mogen maken. Het klinkt raar, maar zelfs bij het fotograferen van boodschappentassen is er een spontaan moment dat de foto nodig heeft om boeiend te zijn. Als ik na het maken van de foto uitlegde dat het om de boodschappentas ging en ik liet de foto zien, dan vonden de mensen het opeens leuk. Uiteindelijk ben ik zeer tevreden met een mooie serie: de markt gezien vanuit het perspectief van een boodschappentas. Ik heb een serietje op Flickr geplaatst.
Tussen de bedrijven door had ik ook oog voor andere fotogenieke scènes. Zoals een stel marktkooplui dat koffie drinkt uit plastic bekertjes. De man die in de lens kijkt, trekt als eerste de aandacht. Oogcontact! Maar eigenlijk zie je toch vooral een groepje. Pas als je iets langer kijkt, zie je wat deze foto echt leuk maakt: let eens op het rijtje handen, te beginnen rechts onder in de beeld. Als je de rij naar links volgt eindig je bij een afbeelding van handen met gelakte nagels en ... wat doet die hand die helemaal links in beeld komt? Zoekt die een 'tas' koffie, om binnen mijn opdracht te blijven?

Zin in een tas koffie?

zondag 11 november 2012

Herfst

De hoeveelheid foto's die ik op de Ullingse Bergen bij Sint Anthonis maakte laat zich uitdrukken in vele gigabytes. Maar dat is alweer jaren geleden. De laatste keer dat ik een foto uit dat natuurgebied op deze weblog plaatste was in januari 2009. En dat was niet eens een echte natuurfoto. Ik was nooit een echte natuurfotograaf. Als ik me in het veld begaf, dan was ik veel meer landschapsfotograaf. Ook in de prachtige Scandinavische natuurgebieden tot op IJsland toe fotografeerde ik landschap en geen natuur. 
Tegenwoordig ben ik meer straatfotograaf. Ik zoek verrassende of grappige scènes in het openbare leven. Slechts af en toe richt ik mijn objectieven nog op landschappen, zelden op natuur. Voor natuurfotografie moet je naast kennis van fototechniek ook verstand van de natuur hebben. Waar fourageren de vogels en wanneer? Op welke plekken en op welk uur heb je kans om vossen en dassen te fotograferen? Ik ben een leek als het om de natuur gaat. Dat ik ooit wilde zwijnen fotografeerde, was puur toeval. 
Op een mooie herfstdag als vandaag gingen we weer eens op de Ullingse Bergen wandelen. Vroeger aten we dan regelmatig in restaurant De Heksenboom. Maar het complete nieuwe restaurant dat al weer enkele jaren in bedrijf is, hadden we nog niet gezien. Evenmin als de grote parkeerplaats die aan de rand van de Ullingse Bergen is aangelegd. We lunchten in De Heksenboom en ik nam nog een bokbier om in de stemming te komen voor een stevige herfstwandeling. 
Ik had mijn zinnen gezet op herfstfoto's: gele en rode bladeren, dorre takken en paddenstoelen. Ik had mijn meesjouwuitrusting beperkt tot mijn Canon 7D met 50 mm-marcolensje. Ik lette op het mooie licht en op mooie structuren en kleuren. En ik fotografeerde paddenstoelen zonder dat ik wist hoe die heetten en waarom die juist daar stonden waar ze stonden. Aan Kabouter Spillebeen of Paulus de Boskabouter kon ik het niet vragen. Ik heb ze niet gezien.

Paulus maakte deze foto.

zondag 28 oktober 2012

Legoland

Het sneeuwde vandaag. De wegen nodigden niet uit voor verre autoritten. Van Augsburg hebben we na twee bezoekjes het beste wel gezien. Niet ver van ons hotel ligt de Duitse versie van pretpark Legoland. Vandaag konden we voor minder dan de helft van de normale entreeprijs binnen. Veel attracties waren dicht vanwege de sneeuw. 
Omdat ik dit soort pretparken toch vooral bezoek om foto's te maken, vond ik dat niet erg. Sneeuw in een pretpark is ook pret voor de fotograaf. Dus maakte ik vandaag foto's van spelende kinderen in de sneeuw. Ze betaalden entree om sneeuwpoppen te maken, die ze ook buiten het pretpark gratis en voor niks konden maken. En ik maakte er foto's van, die ook buiten het pretpark gratis en voor niks had kunnen maken. 
We waren ook regelmatig binnen. Om op te warmen en om op te drogen. Want het bleef maar sneeuwen. Zo gingen we in een Legoduikboot op zoek naar Atlantis. En natuurlijk hadden de ontwerpers van Legoland ervoor gezorgd, dat we die onderwaterwereld ook vonden. Het lijkt veel op de onderzeewereld van Burgers Ocean (bij Burgers Zoo en Burgers Bush in Arnhem). Maar hier vind je diep onder de zeespiegel ook Legomannetjes aan het werk. Links van het naar boven wijzend meisje, zie je nog net een rood-geel poppetje met bouwhelm en drilboor van Legosteentjes. Wat die daar doet is me een raadsel, maar ja, in Legoland spelen de Legomannetjes nou eenmaal de hoofdrol. 
Op de zeebodem sneeuwde het niet en was het - gek genoeg- droog en warm. Dus geen Legofoto in de sneeuw, maar Lego onderzee. Gemaakt met een Canon 7D zonder onderwaterbehuizing. Die heb ik geen, maar die was buiten in de sneeuwbuien eigenlijk wel nodig.

Hier was het droog.

zaterdag 27 oktober 2012

Buiten

De gouden zaal van het Raadhuis van Augsburg is zo mooi, dat je er apart entree voor moet betalen om er binnen te mogen kijken. Alle bezienswaardigheden in het gebouw zijn voor toeristen gratis te bezoeken. Maar niet die gouden zaal. Daarvoor moet je 2,50 euro betalen. Wij gingen er vandaag kijken. Buiten sneeuwde het, dus binnen was het beter, ook al moest je betalen. 
Gidsen wezen op de plafonds, op de wanden, op de deuren, op de schilderingen. En de toeristen draaiden hun nekken in alle standen. Overal zag je iPhones en andere multimedia-telefoons met een camerafunctie op dat goud gericht worden. De ansichtkaarten waren voor een paar dubbeltjes in de shop te koop, maar zo'n zelfgemaakte fletse ruisfoto vinden veel mensen toch leuker. 
Ik had mijn spiegelreflexcamera's in de auto laten liggen. Het gesjouw met die grote camera's door de natte sneeuw in een drukke stad stond me vandaag tegen. Ik had mijn kleine Canon Powershot G 10 in mijn zak. Erg ruisgevoelig, dus voor binnen niet zo geschikt. Maar dat stoorde me niet. 
Ik gebruik musea en toeristische gebouwen meestal als uitzichtpunten, vanwaaruit je gebouwen zonder perspectivische vertekening kunt fotograferen. Je moet vanaf een eerste of tweede verdieping namelijk niet vanuit een flinke hoek omhoog fotograferen, maar ziet gebouwen vanuit een tamelijk rechte hoek ten opzichte van je objectief. 
Binnen maakte ik vandaag ook foto's, maar de beelden die ik door ramen schoot van gebouwen in Augsburg bevallen me beter. Bovendien was er mooi licht. Het sneeuwde, dus de lucht was bewolkt. Er waren geen harde door de zon getekende schaduwen en de straten en daken waren nat, waardoor de rode daken een mooie verzadigde kleur kregen. Terwijl achter mijn rug de camera's klikten in de gouden zaal van het Raadhuis van Augsburg, fotografeerde ik de rode daken. 
En ik had opeens het decembergevoel: zou de goede Sint wel komen, nu hij het weer zo lelijk vindt?

Zou de goede Sint wel komen?

woensdag 24 oktober 2012

Acculaders

Mijn fotoapparatuur heb ik verpakt in verschillende tassen. De camera's en objectieven met een flitser zitten in een fototas die ik als eerste in de auto gooi als ik op pad ga. Er zitten vers opgeladen accu's bij voor alle apparatuur die stroom nodig heeft. 
Los heb ik nog een telezoom in een aparte tas en een stevig statief. Dan heb ik een tas met een extra flitser en extra accu's. In een derde tas zitten de acculaders. En dan is er nog een pakket met lichtvormers inclusief statieven. Dat zijn paraplu's, softbox, beautydish en reflectiescherm. 
Hallo inbreker! Als je dit meeleest moet ik even waarschuwen. Ken je dat reclamespotje van Interpolis waarbij veiligheidsbeambten in een deuk liggen om een dief die de deur niet openkrijgt? Zoiets vergaat het je bij mij thuis ook. En als je onverhoopt na een nachtje kraken toegang krijgt tot mijn huis, dan tref je daar apparatuur aan die je aan de straatstenen niet kwijt raakt. 
Mijn statief bijvoorbeeld, dateert nog uit 1989 en je hebt een kraanwagen nodig om het te tillen. Maar ja, stevig, dat wel, en niet kapot te krijgen. Mijn 5D bijvoorbeeld. Daar staat nog niet Mark II of Mark III op. Oud beestje. Maar ja, het is de fotograaf en niet de camera die de foto's maakt. Dus potentiële dieven: zoek maar een ander adres. Zo. Dat bespaart me hopelijk een paar krasjes op mijn kozijn of een sterretje in één van mijn ruiten bij thuiskomst.
Waarom ik dan toch even al mijn apparatuur opsom? Om uit te leggen waarom ik nu enigermate onthand ben. Als je zoveel apart verpakt, vergeet je nogal licht iets. En dat is me nu overkomen. Ik zit diep in Duitsland met twee camera's, maar zonder acculaders. Eén van de twee accu's van met Canon 7D is al leeg en één van de twee sets accu's van mijn Canon 5D is er ook al mee opgehouden. 
De belangrijkste fotolocaties moeten nog komen, dus moet ik zuinig zijn op mijn accu's. Maar als ik 's avonds nog even een ommetje rond ons hotel maak, dan wil ik best een stroomverslindende avondopname maken om ons sprookjesachtig mooie hotel vast te leggen. En inbrekers die denken dat ik hier wel een paar weken blijf, riskeren dat ze mij thuis tegen het lijf lopen. Assepoester redde het niet, maar ik ben voor twaalf uur thuis.

Sprookjesachtig, maar voor twaalf uur thuis.

zaterdag 13 oktober 2012

De kluit belazerd

Er zijn mensen die de kluit belazeren, ook in de fotografie. Met Photoshop kun je een foto ingrijpend veranderen. Als je dat vakkundig doet, kun je beschouwers van een foto doen geloven dat het een onvervalste opname is. Zo uit de camera. 
Ik hou daar niet van. Bij mij moeten foto's puur zijn. Photoshop heb ik al lang niet meer toegepast. Ik volsta met het veel eenvoudigere maar zeer efficiënte fotobewerkingsprogramma Aperture op mijn Macbook Pro. Dat gebruik ik bijvoorbeeld om mijn oorspronkelijke opname bij te snijden. Daarmee doe ik de werkelijkheid geen geweld aan. Ik verander hooguit het raam waardoor ik de wereld inkijk. 
Ik gebruik Aperture ook om eventueel de doortekening aan te passen, zoals fotografen dat al meer dan een eeuw in hun doka doen. Of ik pas de kleurverzadiging en het contrast aan. Want ook dat doet iedere fotograaf, bewust of onbewust, al is het alleen maar bij het kiezen van de cameraintstellingen. 
Aan de foto die ik hier toon kwam geen Photoshop te pas. De boom is niet met knippen en plakken in de lucht gehangen. Ik heb hem werkelijk zo gezien. Toch is het niet echt een vliegende boom. Ik heb een ietsiepietsieklein aanpassinkje gedaan. De boom hing aan een kabel en werd door een kraan vanuit een tuin door de lucht over een huis heen getakeld. In Aperture heb ik met het retoucheerkwastje het stukje kabel boven de kruin weggepoetst. Dat kon vroeger in de doka ook al. 
Ik heb dus niet de kluit belazerd; hooguit de kruin.

Kluit of kruin belazerd?

zondag 7 oktober 2012

Kader

Als fotograaf moet je op veel dingen letten. Op de eerste plaats moet je natuurlijk een leuk onderwerp vinden. Als straatfotograaf betekent dat: oog hebben voor opvallende gebeurtenissen. 
Soms is het onderwerp maar een moment te zien. Het beslissende moment, zoals de Fransman Henri Cartier-Bresson - een uitblinker in dit genre - het ooit noemde. 
Als je dan 'het moment' ziet, moeten je cameraspullen in orde zijn. Tijd om je instellingen aan te passen is er dan vaak niet. Op een dag als vandaag was dat lastig. De zon maakte grote contrasten tussen de harde schaduwen en de heldere lichten. Ik zou bijna verzuchten: geef mij maar een regenachtige dag. 
Dan is er nog zoiets als een goede uitsnede maken. Kader je het beeld staand of liggend in. Moet je ruimte hebben om de foto later bij te snijden, bijvoorbeeld vierkant of in verhoudingen als 3:4, 4:5, 5:7 of 16:9? Bij deze foto had ik als fotograaf één beslissing minder te nemen. Het kader stond al klaar. 
Als eerste had ik de Britten in het vizier. Een hele groep, lekker in de zon. Ik hoorde dat ze Engels spraken. Dat ze uit Wales kwamen, denk ik omdat het op hun bus stond. 
Toen zag ik die drie in het busjehokje. Waarschijnlijk de macht der gewoonte. Want Wales associeer ook ik met regen, altijd regen. In elk geval 'schuilden' zij in het bushokje. Toen zag ik dat dat bushokje de hele scène inkaderde. De beslissing over de beelduitsnede was dus al voor me genomen: liggend in de beeldverhouding 16:9. 
Dat de foto hier op mijn blog uiteindelijk toch een klassieke verhouding 2:3 heeft, komt omdat ik graag 'out of the box' denk.

Out of the box; eh... out of the frame.

zondag 30 september 2012

Genieten

Het was vandaag een mooie, zonnige herfstmiddag. We maakten een wandeling over het landgoed Nederheide, aan de bosrand van De Stippelberg. Het is een prachtig recreatie- en natuurgebied geworden, nadat er jarenlang zand is afgegraven voor wegen- en woningbouw. 
We lunchten in het restaurant van de natuurpoort. Je hebt er uitzicht op het strand en het helderblauwe water van de recreatieplas. Met dit zonlicht lijken de hoge naaldbomen voor het paviljoen wel op palmbomen. We zaten te genieten van een ver-weg-beleving dicht bij huis. En wij niet alleen. Het was er druk. 
We wandelden langs het water en over bospaden. Ik maakte natuurlijk weer foto's. Mooie natuurfoto's, maar ook mensen-foto's. Het liefst met een beetje actie. Zo zag ik dit groepje. De kinderen speelden met honden in het water en de rest van het gezelschap keek vanaf een talud toe. Ik kreeg ze in het vizier van mijn 100-400 mm telezoomlens toen ik in de verte watervogels fotografeerde.  Het leuke van deze foto vind ik, dat alle actie uit één hoek komt, precies langs de lijnen die uit diezelfde hoek komen. 
Veel mensen fotografeerden met hun iPhones of andere mobieltjes. Vanmiddag mocht ik weer eens ervaren dat een spiegelreflexcamera met goede lens het nog altijd wint van de telefoons-waarmee-je-ook-foto's-kunt-maken. Deze had ik in elk geval met mijn iPhone niet kunnen maken. En de vele mooie natuurfoto's ook niet.

Deze foto knalt van rechts-onder uit de hoek.

maandag 17 september 2012

Gezien

Ik ben gezien. Misschien niet in de betekenis van 'gewaardeerd', 'populair', 'graag gezien'. Maar ik ben wel gezien. Op een plek in de bossen waar ik eerder wild dan mensen verwachtte, zag ik een donkere stip. Het was me eigenlijk direct duidelijk dat het geen dier was, maar een mens. Wat deed die daar? Met het blote oog kon ik geen details onderscheiden. 
 Ik pakte mijn Powershot Canon G10, stelde in op de uiterste zoomstand en maakte een foto van een fraai bospad waarvan alle lijnen in de verte samenkwamen in de donkere stip. Vervolgens zoomde ik in op de display van mijn G10 en zag de vage contouren van een mens met een apparaat dat op een fototoestel leek. 
Eenmaal thuis, toen ik mijn foto's had ingeladen in het fotobewerkingsprogramma Aperture op mijn Mac Book Pro, maakte ik een uitsnede van de foto. En inderdaad, ik was gezien door een man met een fotocamera. Terwijl ik hem fotografeerde, fotogafeerde hij mij. 
Hoewel september al tot over de helft is gevorderd, had ik deze maand nog geen foto's gemaakt. Vandaag was ik na een drukke werkweek met weekenddienst eindelijk een dag vrij. Ik stapte op de fiets en stak mijn kleine G10 bij me. In het gesjouw met de spiegelreflexen had ik geen zin. Maar in de week van de tweejaarlijkse fotobeurs Photokina in Keulen, waar ik zondag naartoe ga, kon ik de drang om te fotograferen niet langer weerstaan. 
Er was geen bijzonder licht, het was niet de tijd van de dag waarop je wild kunt fotograferen, zelfs in de uitgestrekte bossen van de Stippelberg viel niet veel te beleven. Wat deed die andere fotograaf daar trouwens? Verkeerde plaats, verkeerde tijd. Natuurfotografen kiezen doorgaans andere omstandigheden om hun platen te schieten. 
Deze had net als ik vast en zeker ook zin in de Photokina.

Verkeerde plaats, verkeerde tijd.

donderdag 30 augustus 2012

Scherp

Ik had er al lang niks meer over gehoord of gelezen. Ik ben er ook nooit geweest. Het fotofestival stond me dan ook niet helder voor de geest, toen we door de straten van het Belgische stadje Arlon liepen. "Altijd gedacht dat dat fotofestival in Frankrijk was", zeg ik tegen mijn vrouw, als ik al die foto's in de straten van Arlon zie hangen. 
Ze zijn op grote doeken afgedrukt en op de muren van de heuvel Knipchen opgehangen aan de voet van de Sint Donatuskerk. Ze zijn ook op grote platen afgedrukt die in de winkelstraten aan lantaarnpalen hangen. Ze hangen ook aan gevels van de karakteristieke oude huizen in Arlon. Ik vind nergens verwijzingen naar het fotofestival. 
Het speelt aldoor door mijn hoofd: dat is toch in Frankrijk? Niet in België. Arl.. , Arl.., eh. Wat hebben die foto's hier in Arlon te betekenen. 
Ik was even niet scherp van geest en moest het internet op voor de antwoorden. Dat fotofestival is in het Zuidfranse Arles, niet in Arlon. En wat ik hier in Arlon zie, zijn enkel de 150 buitenfoto's van 'Rencontres Photographicues D'Art'lon'. Nog te zien tot 30 september. Het binnenfestival is al afgelopen; dat duurde van 28 april tot 13 mei. 
Op een blog die Scherpstellen heet, toon ik hier nog wel even een foto die ik in Arlon maakte. Het gaat immers over scherpte. Nou ja, in elk geval over een winkel waar ze niet alleen messen en scharen verkopen, maar ook scherp slijpen – aiguisage, staat er op de etalageruit.  
Bij het kijken naar deze foto herinner ik me een lekker warme dag, volle terrasjes om de hoek van dit straatje, stokbrood etende en wijn drinkende mensen en denk ik weer aan een Zuidfranse stad. Arl.., eh, afijn, ik weet inmiddels beter.

Arl... eh.

zondag 12 augustus 2012

Curiosity

Een week geleden landde de marsverkenner Curiosity op onze rode buurplaneet. Na een reis van 567 miljoen kilometer die 255 dagen had geduurd, begon het ding foto's naar de aarde te sturen. Een leek als ik ziet op die foto's landschappen zonder enige referentie voor afstanden en materie. Voor mij zijn het gewone leuke abstracte foto's. 
Ik moest aan Curiosity en zijn 1,6 miljard euro kostende missie denken, toen ik vanmorgen op het terras van ons weekendhuis in de Ardennen deze foto maakte. Tijdens het ontbijt zag ik een roofvogel rondcirkelen boven de heuvels. Een buizerd of een havik misschien, ik zag slechts contouren van de vogel en zijn zweefvlucht die slechts werd onderbroken door af en toe enkele trage vleugelslagen. 
Ik aanschouwde de vogel even en besloot er foto's van te gaan maken. Hopelijk gunde hij mij de tijd om mijn Canon EOS 7D te pakken en er mijn 100-400 mm telezoom voor te schroeven. Dat deed-ie niet. Toen ik terugkwam op het terras was de vogel gevlogen. Ik bleef nog even naar de hemel turen in de hoop dat hij terug zou keren. Maar de alarmkreten van andere vogels waren verstomd en het was weer rustig aan het uitspansel. 
Ik keek naar de ochtendlucht en zag dat een fletse zon harde contrasten schilderde in de sluierbewolking. Contouren van condensstrepen van vliegtuigen tekenden zich daarin scherp af. De lucht leek een besneeuwd berglandschap, of misschien wel een buitenaards landschap waarin geen enkele maat staat op diepte en afstand. 
Ik gebruik zelden een sluitertijd van 1/8000 seconde, maar nu kwam dat wondertje van fotografische techniek op mijn camera van pas. Het wordt nog een hele uitdaging voor Curiosity om mooiere foto's naar de aarde te sturen dan deze. En als wetenschappers het belangrijker vinden dat de marsverkenner informatie stuurt over water en gas op de planeet, dan kan ik ze verklappen: dat heb ik thuis al lang en ik heb zelfs elektriciteit.

Gas, water en elekticiteit.

zaterdag 28 juli 2012

Het licht gezien

Het licht van honderd jaar geleden was mooier dan dat van nu. Ik zal uitleggen waarom ik dat denk. 
We waren vandaag in het Boerenbondsmuseum in Gemert, waar een vriend zijn zestigste verjaardag vierde. Het museum is ingericht in het geboortehuis van de boerenapostel Gerlacus van den Elsen. Pater Van den Elsen vond ruim een eeuw geleden dat de arme Brabantse boeren moesten samenwerken om sterker te worden. Hij bevorderde de coöperaties, stond aan de wieg van de Boerenleenbank die nu Rabobank heet en inspireerde de boeren tot de oprichting van de NCB die nu ZLTO heet. 
We kregen een rondleiding door het museum, een huifkartocht door de omgeving en boerenkost tijdens de lunch. Het museum toont het boerenlandleven uit de tijd van pater Van den Elsen, ruim een eeuw geleden. En ik waande me al snel honderd jaar terug in de tijd. 
Vooral toen ik de rand van het dorp vervloekte, omdat ik daar geen telenetwerk aan kon voor mijn iPhone. Iemand dacht dat het niet aan de plek lag, dat we geen G3-netwerk aankonden, maar aan de tijd waarheen we waren teruggebeamd. Pater Van den Elsen kende geen iPhone en G3-netwerk. 
Ik ben geneigd te geloven dat het aan het tijdsverschil lag, want de rand van Gemert is geen onbereikbaar binnenland van Siberië. Toen brak mijn klomp. Opeens zag ik hoe mooi het binnenvallend licht was, een eeuw geleden. Het schiep een sfeer die we in ons haastige leven van vandaag niet meer proeven. Een goed Nederlands woord hiervoor is nostalgie. Ik maakte een serietje sfeervolle foto's waarin het licht, meer dan de attributen, het nostalgische gevoel oproepen. 
Dat mijn Canon EOS 5D (alweer opgevolgd door de Mark II en onlangs door de Mark III) naar digitale fotografiebegrippen inmiddels een oud beestje is, is in dit licht maar heel betrekkelijk.

Hier brak mijn klomp.

maandag 23 juli 2012

Vreemde vogels

Op mijn vrije dag na een werkweekend, met sinds lange tijd weer eens een echte zomerdag, fietste is langs de boorden van de Stippelberg. Ik snoof de dennengeur en keek diep tussen de naaldbomen of ik wilde zwijnen zag. Want die zijn hier in de buurt gesignaleerd. Ik heb ze niet gezien. Ook geen reeën, geen dassen, geen eekhoorntjes.  
De enige zoogdieren die ik zo nu en dan zag waren vreemde vogels: ze droegen hoedjes en petjes in felle kleuren, droegen korte broeken en ze reden op stalen rossen. Ze maakten met hun gekwebbel zoveel kabaal, dat al het wild met de poten in de oren diep in de bossen verscholen bleef. Vertel me nou niet dat die mensen hier komen voor hun rust. 
In het open veld aan de rand van de Stippelberg zag ik een eendenfamilie aan de slootkant. Ik stapte af en bekeek het gezelschap dat met hun snavels hun verendek aan het opschudden was. Ze bleven rustig zitten, terwijl ik een foto maakte. En nog een en nog eentje. 
Toen kwam er een groepje fietsers langs. Weg rust. De eenden lieten zich in het water glijden en gingen er spoorslags vandoor. Half vliegend, half over het water lopend, verder zwemmend. Ik had alleen mijn Canon Powershot G 10 bij me. Die is zo compact dat ik hem in een tasje aan de broekriem kan dragen zonder dat ik er op de fiets last van heb.  
Ik heb met die Powershot G10 evenveel instelmogelijkheden als met mijn spiegelreflexcamera's. Ik fotografeerde de eenden met diafragmavoorkeuze in het volle zonlicht. Bijgevolg koos de camera een korte sluitertijd. Maar de eendenvlucht verraste me en toen ik ze met de eerder ingestelde diafragmavoorkeuze in de schaduw van de slootkant fotografeerde, pakte de camera een sluitertijd van 1/15 seconde. En weer zag ik vreemde vogels.
Het is zoals bij de hemelbestormer die ik hier eerder publiceerde. Mijn foto's mislukken nooit. Ze worden soms alleen maar heel bijzonder. 

Niet mislukt, wel bijzonder.

zondag 15 juli 2012

Mama is boos

Het regende bij vlagen stevig door. Soms was het droog, maar zelden lang genoeg om zelfs maar droog de straat over te steken. Ik maakte foto's in Durbuy; soms van mensen, soms van sfeervolle straatbeelden waar het stadje in de Ardennen zo rijk aan is. 
Alsof er al niet genoeg water was, spoten ook de fonteinen bij de rots van Durbuy. Niet voortdurend, maar toch wel met grote regelmaat. Zoals de geisers op IJsland, maar die vergelijking verheldert niet veel voor wie daar nooit geweest is. Betere vergelijking: zoals de regen in Durbuy. 
Het gaf een grappig effect. Als het even droog was liepen mensen nietsvermoedend langs de fonteinen. En dan opeens klom het water met volle kracht omhoog. Een natte nevel waaide over straat en dan zochten voorbijgangers snel een droog heenkomen. Tot het daar weer begon te regenen. 
Ik observeerde en fotografeerde die taferelen een poosje. "Hè bah, jongens ga daar weg", jammerde de moeder van deze kinderen. "Dat is vies." Afijn, met dank aan een Nederlandse filmtitel: mama is boos. Nou begreep ik niet goed wat er vies is aan schoon water. Je werd er nat van, dat wel. Maar dat overkwam je op deze regenachtige zaterdag niet alleen voor de fonteinen. 
Wat ik ook zo leuk vond. Papa maakte foto's met een Canon-camera waarvan ik het typenummer niet kon zien, maar op de vorm af te gaan kon het wel eens de 5D Mark III geweest zijn. Het objectief dat er voor zat was in elk geval een 24-70 mm f/2.8 uit de hoogste prijsklasse. Als papa zoveel kennis van fotografie heeft dat hij deze dure apparatuur waard is, dan is hij een goede fotograaf. Maar hij had vooral oog voor waterplantjes en niet voor zijn doorweekte kinderen. 
Die heb ik toen maar gefotografeerd.

Dat is vies.

zaterdag 30 juni 2012

Die zit

We maakten gisteren een wereldreis. Op één dag! Dat kan op de Floriade in Venlo, waar landen uit alle hoeken van de aardbol een paviljoen hebben ingericht. Ik heb er volop gefotografeerd, maar van natuur en milieu heb ik weinig voor de lens gehad. Ik had vooral oog voor mensen van allerlei culturen. Ik heb er een serietje van op Flickr geplaatst onder de naam Wereldreis
Op mijn blog toon ik vandaag een foto die met cultuur, natuur en milieu weinig te maken heeft. Het is gewoon weer zo'n gek moment, waar ik als straatfotograaf dol op ben. Mijn oog viel op een dame die op een fauteuil was gaan zitten. Op een leuning. Nou verwacht je buiten eerder mensen die op een bankje uitrusten dan in een luie stoel. Dus dat vond ik al vreemd. Maar ze zat op de rand en niet in de stoel zelf. 
Ik richtte mijn camera en toen ze dat zag wilde ze opstaan. Want ze dacht dat ik alleen de stoel wilde fotograferen. Maar ik drukte net op tijd op de ontspanknop om het moment te pakken dat ik wilde vastleggen. Zo, die zit.
Ze verontschuldigde zich voor de rare pose. "Het heeft geregend en de stoel is nat." Dat wist ik, want het regende met kleine tussenposen eigenlijk al de hele dag. Ik kon er niet mee zitten. Zelfs niet in een fauteuil. Het leverde me immers weer een leuk plaatje op.

Op het randje.

vrijdag 29 juni 2012

Hemelbestormer

Uit mislukkingen worden soms de mooiste producten geboren. Ik stel mijn camera altijd handmatig in. De camera doet dus niet wat de rijkelijk voorgeprogrammeerde automaat hem vertelt, maar wat ik vind dat er moet gebeuren. Daarmee kan ik artistieke accenten in een beeld aanbrengen die door de automaat niet bedacht worden. Vaak pakt dat goed uit, maar soms vergaloppeer ik me. 
Op een zonnige dag in het Duitse Monschau koos ik telkens voor hoofdonderwerpen in de zon of juist in de schaduw. De contrasten waren te groot om ze op een natuurlijk ogende manier te overbruggen. Gemiddelde waarden werkten al evenmin, want schaduwpartijen bleven onderbelicht en in de felle zon bleekten de lichte partijen volledig uit.  
Ik had enkele opnamen in de schaduw gemaakt en de camera-instellingen stonden nog op de waarden die ik daarvoor gekozen had, toen ik deze hemelbestormer zag. Hij klom rap omhoog, dus ik gunde mezelf weinig tijd. Inkaderen, scherpstellen, klik. Het histogram op mijn camera leerde me, dat de foto flink overbelicht was. Zelfs de donkere figuur op de ladder zag er op de foto veel te licht uit. Al het andere knipperde, ten teken dat ik alle doortekening kwijt was. Ik keek nog eens omhoog, maar het mysterieuze beeld dat ik had willen vastleggen was niet meer te maken. 
Thuis op mijn MacBook Pro ging ik in het fotobewerkingsprogramma Aperture aan de slag om nog iets van het beeld te redden. Het resultaat viel me niet tegen. Ik moest twee stoppen onderbelichten, de recoveryschuif flink naar rechts trekken om iets in de overbelichte lucht terug te halen en zo nog wat trucjes toepassen. 
Bij een normale belichting zou ik dit mysterieuze beeld waarschijnlijk niet gevonden hebben, want in de opnamen die ik later met een correcte belichting maakte, is de hemel blauw met lichte wolkenflarden. Het beeld dat ik nu overhield was spannend genoeg om het te bewaren. De ladder komt uit het niets en verdwijnt in het nergens. Waar komt die man vandaan, waar gaat hij heen, wat is het voor een figuur? Glazenwasser op weg naar de hoogste etage van een torenflat? Neen. Brandweerman die hoog boven het vuur gaat hangen om te blussen? Neen! Toerist die tijdens de open dag van de brandweer naar het bakje van de ladderwagen klimt? Ja!  
"Wil jij ook niet een keer naar boven klimmen?" vroeg mijn vrouw. Nou, neuh. Op de parkeerplaats waar onze auto stond keken we vanaf een hoger standpunt op Monschau neer, dan vanaf die brandweerladder, bedacht ik snel. Maar je hoeft niet hoog te staan om leuke foto's te maken. Wel even op je camerainstellingen letten.

Hoog standpunt.

zondag 10 juni 2012

Snapshot

Een straatfotograaf heeft altijd een camera bij zich en kijkt rond. Meer is niet nodig. Anderen maken het verhaal en spelen zich in de kijker. De zoeker in de camera kadert het podium in, zoals de doeken dat doen in een theater.  
Onlangs volgde ik een discussie over straatfotografie. De één vond dat een straatfotograaf alleen maar snapshots maakt, zoals elke eerste de beste iPhone-fotograaf. De ander vond straatfotografie pure kunst. Waar we in het algemeen in de fotografie spreken over 'inkaderen' als we het hebben over het selecteren van de beelduitsnede, betoogde iemand dat een straatfotograaf de hele wereld uitsluit met uitzondering van het stukje dat hij wil laten zien. Mooie benadering van het thema straatfotografie, vind ik.
Omdat ik vrijwel altijd een camera bij me heb en veel onderwerpen op straat vind, beschouw ik mezelf als straatfotograaf. Uit de grote hoeveelheid mogelijkheden die zich aandienen is het de kunst om daar een leuk moment uit te kiezen en vast te leggen.
We liepen langs de Ourthe in Durbuy, waar we als vrijetijds-Walen vaak wandelen, en we hoorden veel tumult op het water. Uitgelaten groepjes raftende toeristen. Niks bijzonders. Maar opeens stopte zo'n groepje rafters bij een drooggevallen grindeilandje midden in het riviertje. Ze trokken hun boot op het drogen en waadden met hun peddels het water in. Een groepje collega's tegemoet, zo bleek al snel.
Ik was getuige van een wateroorlog bij een middagtemperatuur van 16 graden, een guur windje en een watertemperatuur die nog amper aan winterse waarden ontsnapt kan zijn. Met schoenen aan en zelfs lange spijkerbroeken moesten ze na dit gevecht nog zeker anderhalf uur koukleumen voor ze aan het einde van dit raftingtraject waren. Ik wist dat, omdat ik het zelf al enkele keren gevaren heb. Zij gingen voorlopig helemaal op in hun waterstrijd. De spijt zal later wel gekomen zijn.
Naast mij maakte iemand met een iPhone een snapshot; op het verkeerde moment. Ik bleef fotograferen tot ik het best mogelijke beeld te pakken had. Ik weet alleen niet of dit straatfotografie mag heten.

Splash shot

zondag 3 juni 2012

Ridderspel

Voor scherpe foto's had ik natuurlijk naar één van de drie dagshows kunnen gaan. Er is dan voldoende licht om korte sluitertijden te kiezen en de actie te 'bevriezen'. Met een beetje geluk kun je zelfs een kleiner diagrafma kiezen voor meer scherptediepte en de ISO-waarde kan laag blijven, zodat het beeld minder ruisgevoelig is.
Maar ik wil hier een lans breken voor onscherpe foto's. Ik ging gisteravond om tien uur in Helmond naar de avondvoorstelling van het ridderspel 'Das Märchen der Sieben Schwerter'. In het donker lijkt een spectaculaire show met veel vuur en actie nou eenmaal veel heftiger. En dat is wat ik op de grenzen van het fotografisch haalbare wilde vastleggen. Ik posteerde me op de tribune op een plek met goed zicht op de arena en een veilige afstand tot de stunts. Paarden draafden met hoge snelheid voorbij, zwaarden en lansen kletterden op schilden. De ridders van de Duitse burcht Satzvey in de Duitse Eifel legden het beste in hun spel. De lichtgevoeligheid op mijn Canon EOS 7D wisselde ik af op 1600 en 3200, al naar gelang de plek waar de actie zich afspeelde. Het terrein werd verlicht met schijnwerpers en dan wisselt de lichtintensiteit per vierkante meter. Nauwkeurig lichtmeten is er niet bij.  Uitgevreten hoge lichten en dichtgelopen donkere beeldpartijen zijn onvermijdelijk. De sluitertijd probeerde ik boven 1/125 seconde te houden, zodat er in elk geval nog iets van vormen in de foto te zien is. Het diafragma stond op f/ 4.0. Ik maakte zowaar enkele redelijk scherpe foto's. Maar deze, waarop paard en ruiter tot een vormeloze kleurenbrij zijn ingezakt, bevalt me nog het beste. Het beeld toont de heftigheid van de actie, het explosieve. De scherpte zit in de ridder te voet die met zijn schild de klap van een brandende lans opvangt. Hiervoor ben ik naar de avondvoorstelling gegaan. En ook wel een beetje omdat er voor de dagvoorstellingen vanmiddag regen is voorspeld.

Een lans breken

zondag 27 mei 2012

Loper

Meer dan vorige jaren leverde onze Foto Expressie Groep Gemert een bijdrage aan de Open Atelier Route in Gemert. Die wordt zoals elk jaar gehouden met Pinksteren, dus vandaag en morgen. 
We hebben weer een expositie ingericht; dit jaar twintig foto's in het Commanderij College aan de Sleutelbosch rond het thema 'Crisis'. We bedenken elk jaar een thema voor de Open Atelier Route-tentoonstelling. Daarmee leggen we een verbinding tussen alle foto's. In principe kan elk lid een foto aanleveren. Bovendien vormt het thema een uitdaging om speciaal voor deze expositie nieuw werk te maken. Voor de presentatie van portfolio's en vrij werk van leden houden we nog een clubtentoonstelling later dit jaar. 
Ook legden leden van onze fotoclub dit jaar in de aanloop naar de Open Atelier Route de kunstenaars en hun werk vast. De foto's van de kunstwerken werden op ansichtkaarten afgedrukt ter promotie van de kunstenaars. De foto's van de kunstenaars zelf staan op de website van de Open Atelier Route Gemert.
Vanmorgen was ik in het gemeentehuis bij de officiële opening van de tweedaagse Open Atelier Route. De Gemertse kunstenares Stanny Roodselaar had alle deelnemende kunstenaars en ook schoolkinderen opgeroepen een werkstuk in te leveren voor de openingsmanifestatie. De gedachte was om er - kort door de bocht geformuleerd - de onbevangen speelsheid van een kind mee uit te drukken. Stanny knoopte alle kunstwerken aan elkaar tot een loper die op een ludieke manier werd 'onthuld'. 
Mijn bijdrage bestond uit een collage van foto's die ik afgelopen jaar maakte van spelende kinderen. Mijn foto's zijn op deze foto links onder het midden te zien. Ik drukte ze met mijn Epsonprinter af op twee A3+ vellen Premium Glossy Photo Paper. Het publiek mag over de loper wandelen. Als de prints twee dagen stand houden stuur ik Epson wel een rekening. Want zoveel goede reclame mag best betaald worden.

Epson Premium Glossy Photo Paper

zaterdag 26 mei 2012

Laatste voorstelling

Theater 't Speelhuis in Helmond is begonnen aan zijn laatste voorstelling. Let wel, ik heb het over het gebouw; niet over het instituut. De optredende artiesten zijn verhuisd naar zaal Traverse. De gemeente maakt plannen voor een tijdelijk theatergebouw en gaat er daarna nog eens goed voor zitten om te bekijken waar de definitieve opvolger van 't Speelhuis moet komen. Ik stond op de eerste rij toen bijna vijf maanden geleden 't Speelhuis afbrandde. Sindsdien word ik elke dag geconfronteerd met de restanten. Het gebouw is de achterbuurman van ons kantoor. Binnenkort start de sloop. Eerst moet er nog asbest worden opgeruimd en daarvoor moest uit oogpunt van veiligheid de gammele nok van de theatertoren worden verwijderd. Dat gebeurde afgelopen week. Er werden grote kranen geïnstalleerd en vervolgens moest de spanten worden doorgebrand. Het uiteindelijke wegtakelen van de verwrongen staalconstructie was minutenwerk. Al dat werk trok in de loop van de week veel bekijks van publiek en fotografen. Ik ging ook af en toe kijken. Maar ik koos niet de open ruimte waar iedereen ging staan vanwege het goede zicht op het werk. Ik ging aan de andere kant staan. Een artistiek gebouw als 't Speelhuis verdient een artistieke kijk. Ik zag door een door de brand geschapen gapend gat in het dak hoe de voorbereidingen voor het takelen werden getroffen. Ik zag hoe dames op een bankje en een man in een scootmobiel de laatste show van 't Speelhuis geen blik waardig gunden. Het werd een chaotische foto, passend bij de chaos na de brand. Ik zag in mijn foto het probleem van 't Speelhuis terug: een geslaagde voorstelling met desondanks weinig kijkers.

Weinig kijkers.

woensdag 2 mei 2012

Martin Parr

In het gemeentemuseum van Helmond is een tentoonstelling te zien van de Britse Magnum-fotograaf Martin Parr. Ik ging er vanmiddag kijken. 
Als ik naar werk kijk van wereldberoemde fotografen, dan denk ik vaak: wat doen zij beter dan ik? Kan ik er nog iets van leren? 
Ik bewonder Martin Parr al jaren, dus wat ik vanmiddag zag was voor mij meer een bevestiging dan een verrassing. Wie oppervlakkig naar zijn werk kijkt, zal al snel denken: zulke foto's kan ik ook maken. Wie iets beter kijkt, beseft dat je dan toch in elk geval het goede moment moet pakken. 
Vaak ziet Parr de humor. Maar wat hij vooral wil laten zien is onze overdreven consumptiemaatschappij. Als we om zijn foto's moeten lachen, dan is dat vaak de lach van een lachspiegel: we kijken naar onszelf en zien ons verwrongen gedrag terug. Dat is wat Parr ons toont: onze eigen westerse maatschappij, en hoe decadent, verwrongen we daar in leven. Overdreven eten, overdreven drinken, overdreven kleding.
Het verschil tussen het werk van Parr en dat van mij is, dat hij die lachspiegel tot zijn levenswerk heeft gemaakt. Ik heb met mijn fotowerk geen enkele boodschap. Hij onderscheidt zich met zijn werk en haalt de top; ik fotografeer lekker anoniem in zijn overdreven consumptiemaatschappij. 
Als ik al een foto maak die in de richting gaat van wat Parr doet, dan is dat vooral omdat ik het grappige moment herkende. Een autochtone Nederlander die met stokjes eet en zijn maaltijd wegspoelt met door elkaar tonic, wijn en mineraalwater. Grappig hè? Wel a-Parr-t!

Wel a-Parr-t!

maandag 30 april 2012

Leve de integratie

Voetje voor voetje schoof ik mee door de massa op de slingermarkt in Helmond. Koninginnedag en de zon hadden tienduizenden mensen op de been gebracht in het centrum van de stad.
Ik had een wandeling - heet dat schuifeling in die drukte? - langs de vele kraampjes gemaakt en begon net een beetje uit de drukte te geraken, toen aan de achterkant van het Speelhuisplein mijn oog viel op twee allochtone dames. Ze hadden zich met hun hele hebben een houwen geïnstalleerd op de trappen van de bibliotheek.
Iets trok mijn aandacht, maar ik zag het niet direct. Waren het die boodschappentassen? Nee, de winkels waren open en dan kun je vrouwen met tassen verwachten. Was het die dikke winterjas naast die ene mevrouw op de trap? Het was boven de twintig graden, dus het leek me niet raar dat ze die had uitgetrokken. Het duurde maar een tel, maar toen zag ik het petje, dat oranje petje.
De hele stad was oranje en veel mensen droegen een petje. Ik denk dat ik er oranjepetjesblind door was geworden. Maar een oranje petje op een hoofddoek van een moslimvrouw, dat maakte haar tot een bijzondere verschijning in hartje-Helmond.
Het leek me onmogelijk om ongemerkt een foto van haar te maken. Bovendien was het geen scène die om een stiekeme benadering vroeg. Dus stapte ik op haar af en vroeg op de vrouw af of ik haar mocht fotograferen. Misschien zou ze het niet goedvinden, vanwege haar geloof of cultuur. Dat zou ik vanzelfsprekend respecteren.
In haar moerstaal zei ze iets tegen de dame naast haar. Vroeg ze goedkeuring? Ik weet het niet, maar ze stemde in. Ik mocht een foto van haar maken. Leve de koningin! Leve de integratie!

Oranje boven!

zondag 22 april 2012

Weertje hè

Weertje hè? Het is waarschijnlijk het meest voorkomende gespreksthema onder mensen die maar een kort en oppervlakkig contact hebben. Bij de bushalte, bij de bakker, voor de school. 
Dit weekend was het zo'n wisselend weertje, waarover ja al snel een woordje wisselt. April doet wat-ie wil, is een oude spreuk. Dit weekend dus ook. Het komt niet vaak voor dat je in één foto het hele verhaal van 'weertje hè' en 'april doet wat-ie wil' kunt vertellen. In de Ardennen maakte ik gisteren zo'n foto. Laagje voor laagje vertelt deze foto mijn verhaal. 
Dreigende, soms zwarte wolkenluchten wisselenden af met een heldere, soms blauwe hemel. Daartussendoor buien, soms hevige. Je ziet ze van de hemel vallen. Dat grillige weerverloop zit helemaal in de bovenste helft van de foto. Daaronder: een groen landschap met al zijn kleurschakeringen. Onder in beeld lentebloemen en bloesem. 
Het is al april, op de grens van binnenblijf-weer naar eropuit-weer. Ook die grens zit vlijmscherp in dit beeld. 
Ik heb dit weekend nog geprobeerd mensen op straat te fotograferen, want daar gaat toch mijn voorkeur naar uit. Ik had ze ook voor de lens. Maar ik had de indruk dat het er minder waren dan op andere zondagen. Veel mensen kozen na een kort 'weertje hè' toch voor binnenblijven. Dus kies ik vandaag voor deze veelzeggende foto.

Veelzeggend weertje hè?

dinsdag 10 april 2012

Banneux

In België bezocht ik op paaszondag het bedevaartsoord Banneux. Daar lijkt de aanhang van de katholieke kerk inmiddels beperkt tot mindervaliden, zieken en andere mensen die nergens anders meer hun hoop op kunnen vestigen dan op hun geloof in God en Maria. Het is een verzameling kwetsbare mensen die zich veilig waant in de nabijheid van kaarsjes, wijwater en kerkbanken.
Als straatfotograaf zie ik er taferelen die schreeuwen om gefotografeerd te worden. De impact van die platen is groot; ze roepen bij de beschouwer zonder uitzondering emoties op zoals medelijden, afschuw of verdriet. Tegelijkertijd besef ik als fotograaf dat ik in een wereld van mensen treed voor wie privacybescherming meer dan voor vele anderen van groot belang is.
Toch kan ik ze geen toestemming vragen voor ik de foto maak, want dan is het spontane fotomoment voorbij. Wat ik in dit soort situaties wel vaak doe is de mensen die ik gefotografeerd heb de foto tonen en er eerlijk bij vertellen waarom ik die interessant vind. Het is zelden een probleem en als ze echt geen toestemming geven om de foto te bewaren, dan delete ik die waar ze bij staan. 
Dat is me als straatfotograaf tot nu toe twee keer overkomen. Eén keer was het een junk die toevallig in mijn beeld stond. "Als je graag foto's van me hebt, dan ga je die daar maar halen", wees hij op het politiebureau achter ons. "Daar hebben ze er genoeg van mij", verduidelijkte hij. 
Een andere keer was het een meid die met een misplaatste zelfovertuiging uitstraalde dat iedereen haar wel leuk zou vinden. Ik had in haar richting een spelende hond gefotografeerd en zij stond niet eens in mijn beeld. Maar die foto moest weg; ze wilde niet riskeren dat ik er misbruik van zou maken. Ik drukte haar op het hart dat ik alleen maar foto's maak van interessante mensen en dat ik haar daar niet toe rekende. Ze droop af.
De foto die me het meeste aanspreekt uit de reeks die ik afgelopen zondag in Banneux maakte, gaat niet over kwetsbare individuen. Die gaat meer over het kwetsbare instituut rooms-katholieke Kerk. Want het bedevaartoord Banneux verwordt langzaamaan tot speeltuin van kinderen. Zet er wat speeltoestellen bij en de Kerk heeft een nieuwe bron van inkomsten. Pootjebaden in het wijwater, de kaarsjesparade als het donker is en kerkbanken als stepping stones. Zie hier de Speeltuin voor kinderen van Maria.

Speeltuin voor kinderen van Maria.

dinsdag 3 april 2012

Smurrie

Honderden keren ben ik er al aan voorbij gewandeld. De gezichten voor de ramen van de leegstaande commerciële ruimtes onder de bibliotheek in Helmond zijn zo langzamerhand bekenden van me geworden. Enorme afdrukken zijn het, een mooie fototentoonstelling die opvalt in het straatbeeld.
In het voorbijgaan werd vanmiddag mijn aandacht getrokken door een klein detail. Eén van de ruiten was besmeurd met een rood goedje. Was het verf? Een geplette tomaat? Ik weet het nog steeds niet. De smurrie zat pal naast zo'n kolossale portretfoto. Ik hoefde maar een paar passen opzij te doen om de beeldhoek totaal te veranderen.
Opeens leek het alsof de troep precies onder de neus van het geporteteerde gezicht zat.  De gelijkenis met een bloedneus drong zich op. Ik haalde mijn fotocamera uit mijn jaszak en schoof wat heen en weer tot ik in beeld had wat ik vast wilde leggen. In mijn ooghoeken zag ik de brommer komen aanrijden. Even wachten tot die op de goede plek in het kader zat.
Het is de som der delen die bij mij een vreemde associatie oproept. Die man op de brommer is niet bijzonder. Die zie je wel meer als je even rondkijkt. Dat portret is ook niet speciaal. Er hangen er meer van. De smurrie is al evenmin interessant. Bij de eerste de beste cafetaria vind je wel gemorste saus. Maar samen in één beeld veranderde de context. Opeens dacht ik aan een bloederige confrontatie in een Aziatisch land. Misschien kan de glazenwasser me weer met beide benen op de grond zetten.

Een bloedmooie foto?

dinsdag 27 maart 2012

Alweer tevreden

We zijn opnieuw niet in de prijzen gevallen tijdens de jaarlijkse Bondsfotowedstrijd en dus zijn we tevreden bij onze Foto Expressie Groep Gemert. Wat is er immers saaier dan jezelf niet meer kunnen verbeteren. En we hoeven ons nergens voor te schamen, want we zijn helemaal niet slecht bezig.
We behaalden evenveel punten als vorig. Dat is opzichzelf geen verbetering. Maar de jury was dit jaar iets zuiniger met zijn punten en dus bereikten we dit jaar een gedeelde twaalfde plaats bij een deelname van 180 fotoclubs. Vorig jaar deelden we de 27ste plaats en daarmee waren toen de beste club van Rayon Oost-Brabant. Dit jaar moeten we FC Optika uit Deurne op een zevende plaats voor laten gaan. Proficiat daar in Deurne en in het bijzonder daar in Bakel. Want Bakelnaar Henri van de Griendt, lid van Optika, won met twee keer 23 punten twee bronzen stickers.
Bij onze FEGG was de hoogste score twee keer 22 punten; twee keer een puntje te weinig voor een sticker dus. Wat mij tevreden stemt is dat de club over de hele linie goed scoorde. Er zaten geen negatieve uitschieters met relatief weinig punten bij, zoals je bij veel andere clubs wel ziet. Dat is prettig voor de clubsfeer. Niemand hoeft met afgunst naar een ander te kijken en niemand hoeft bij ons naast zijn schoenen te gaan lopen.
Zelf scoor ik al enkele jaren twintigers, zonder ooit in de prijzen te vallen. Ik ben geen wedstrijdfotograaf, want zoals ik al vaker verkondigde vind ik het wedstrijdelement in de fotografie niet belangrijk. Als winnen je hoogste doel is, zul je vaak teleurgesteld worden. Je kunt namelijk niet anticiperen op de waardering van de jury.
De goede scores van de afgelopen jaren vertellen me wel, dat we bij FEGG al jarenlang – weliswaar zonder uitschieters, maar wel erg constant – goede foto's maken. De foto die ik hier toon maakte ik in mei vorig jaar tijdens kunstfestival Artimond in Helmond. De foto kwam een punt tekort voor een bronzen sticker. Met een knipoog naar Deurne: ik ben niet iemand die daar om Grien(d)t.

Kon beter.

zaterdag 24 maart 2012

Zittend kermisvieren

De kermis is weer in de stad. Het is stralend weer en dus trekken er veel mensen naar de voorjaarskermis van Helmond. Het is er druk, maar op veel plaatsen is voldoende ruimte om elkaar zonder dringen te passeren of om voldoende schootsruimte te nemen voor een foto. Zelfs scootmobiels kunnen deze zaterdagmiddag zonder veel hindernissen tamelijk dicht bij de attracties komen. Dat geldt dan vooral voor de Noord-Koninginnewal, want op de Markt zorgen terrasjes nog wel eens voor nauwe doorgangen.
Nadat ik op één van die terrasjes had geluncht, liep ik nog een ronde over het kermisterrein. Mijn derde oog was dit keer weer mijn kleine, handzame Canon PowerShot G10. Ik was er niet speciaal op uit getrokken om foto's te maken, dus de kleinbeeldcamera's had ik niet bij de hand.
Tussen al dat kermisvermaak viel het me op dat een kermis weliswaar een smeltkroes is van lawaai en actie, maar tegelijkertijd hoofdzakelijk een zitfeest. Hoe duizelingwekkend je ook omhoog wordt geschoten, wordt rondgeslingerd, over de kop gaat of op elkaar botst, je doet het allemaal zittend.
Ik maakte wat foto's van uit zetels bungelde benen hoog in de lucht, van uit zetels wuivende mensen die elke paar tellen voor je langs suisden en van op bankjes zittende mensen die naar dat vertier keken.
Opeens zag ik een man met een scootmobiel die zich een weg baande tussen het lopend volk op de kermis. Hier en daar stopte hij even om te kijken. Op dat moment besefte ik dat zittend kermisvieren niet voor iedereen zelfgekozen amusement is. Soms moet je al tevreden zijn als je er alleen maar bij kunt zijn. 
Daarrrrr gaat-ie weerrrrr, damesss en hé-é-éren. De autoscootermobiel! 

Autoscootermobiel.

donderdag 15 maart 2012

Lentedag

Het was een prachtige lentedag vandaag. Mensen liepen zonder jas aan op straat en de terrasjes waren op deze donderdag-werkdag tijdens de lunchpauze goed bezet. Veel meer mensen dan in de afgelopen maanden gebruikelijk was, maakten een lunchwandeling.
Ook ik maakte een ommetje en pakte er zelfs een paar lussen bij die ik normaal links of rechts laat liggen. Voor je-weet-maar-nooit had ik mijn compactcamera in mijn zak gestoken. Want die wint het nog altijd van mijn iPhone, als ik een opmerkelijke situatie aantref. De iPhone maakt prima foto's, maar je kunt er geen belichting mee regelen. Dat kan ik op mijn Canon Powershot G10 wel en op een dag als deze met harde schaduwen kan dat wel eens nuttig zijn.
Ergens in de luwte van het stadscentrum zag ik een man op de brandtrap van een gebouw zitten. Voor hem geen terrasje, geen bankje in een park. Maar getuige het boek waarin hij las, had hij zich wel degelijk geïnstalleerd om hier van de zon te genieten. Toch had hij nog geen afscheid genomen van de winter. Hij droeg een warme jas en had zelfs de capuchon over zijn hoofd getrokken.
Kijk, voor dit soort vreemde waarnemingen heb ik mijn G10 op zak. Iemand met een zelf verkozen trap onder zijn achterste, dat wil ik vastleggen.

Trap onder zijn achterste.

zondag 11 maart 2012

Coppens' water

De Martien Coppens Prijs bestaat sinds 1996 en wordt om de twee jaar uitgereikt. Amateurfotografen worden dit jaar uitgenodigd een documentaire serie van vijf foto's aan te leveren over het thema water. Hoewel ik het werk van streekgenoot Martien Coppens (1908-1986) in hoge mate bewonder, heb ik me nog nooit uitgedaagd gevoeld om aan de wedstrijd deel te nemen.
Ook dit jaar was ik er niet mee bezig. Toen we vanmiddag een lentewandeling maakten rond ons dorp, had ik alleen mijn Canon Powershot G10 in mijn zak. Maar het landschap nodigde me uit om er foto's van te maken. Ik richtte het vizier op de plassen, poelen en sloten waar we langs liepen. En pas toen besefte ik dat ik 'water' fotografeerde; iets wat binnen het thema van de Martien Coppens Prijs paste.
Wat ik deed lag erg voor de hand. Ik zou er geen punten mee scoren in een wedstrijd. De organisatie helpt potentiële deelnemers op weg met een aantal suggesties die wel in de prijzen kunnen vallen. Ik citeer: "Vertel jouw verhaal over water. Bijvoorbeeld met een fotoreeks over de binnenvaart, over het ‘natte’ leven van een loodgieter, de dagelijkse familiestrijd om het gebruik van de badkamer, het waterpeil in natuurgebieden, de gevolgen van zure regen, of..."
Dat gaat het dus ook niet worden. Al fotograferende bedacht ik mijn verhaal. De waterschappen hebben de afgelopen jaren erg hun best gedaan om de rechte ruilverkavelingssloten weer te laten meanderen. De kronkelende beekjes zijn mooi voor het landschap en goed voor natuur en waterbeheer. Na een paar foto's bedacht ik dat die beekjes tegenwoordig een sieraad zijn voor het Brabantse landschap. 'Water als sieraad', zal ik maar zeggen.
Ook dat gaat het niet worden. Het mooie van niet in opdracht te werken is dat je helemaal niks hoeft te leveren. Ik heb tot half mei domweg niet voldoende tijd om een mooie serie te maken. Want dat is meer dan een uurtje rondrijden en maar raak knippen. Het is een kwestie van het goede licht afwachten en de mooie plekken vinden die in de serie passen, om maar wat te noemen. Ik toon hier één foto. Van een serie die nooit begon. Een sieraad in het landschap, dat wel.

Eén is geen serie.

dinsdag 28 februari 2012

Nieuwe dimensie

Kunst fotograferen is geen kunst, betoogde ik al eerder in een blog. Waterspiegelingen gebruiken om foto's interessanter te maken heb ik hier ook al eens als een te gemakkelijk kunstje veroordeeld. Vandaag bezondigde ik me aan beide en juist door de combinatie denk ik ermee weg te komen.
Het kasteel van Alden Biesen kan ik zo langzamerhand blind uittekenen. Ik kom er met enige regelmaat, omdat ik het vanuit mijn heemgevoel een beetje als ons stamhuis ben gaan beschouwen. In ons dorp staat een kasteel van de Duitse Orde en dat ressorteerde onder de Balije Alden Biesen in België. Vandaar.
Vandaag waren we er weer. Het kasteel is dit voorjaar aangekleed met interessante kunst onder het motto 'Niets Menselijks is Mij Vreemd'. Kleurrijke objecten, maar ook schilderijen, fotografie, poëzie en sculpturen. Die laatste nodigden uit om er fotografisch mee aan de slag te gaan.
Het waren menselijke gestalten, vervaardigd uit roestvrij staal gaas. De vormen waren geschapen door de Brusselse kunstenaar Maggy Jacot. Al fotograferende drong het tot me door dat ik toch vooral haar schepping aan het vastleggen was. En kunst fotograferen is geen kunst, is mijn stelling. Ik keek in de gracht en zag daar de kunstwerken weerspiegelen. Ik richtte mijn objectief naar beneden en fotografeerde verder.
De vormen waren geen moment hetzelfde, want omdat de mannen van staal waren opgehangen aan een enkele draad, draaienden ze in het rond. De rimpels in het water vervormden de lichamen. Het leek wel alsof er mensen onder water zwommen. Ik was fotografisch bezig mijn eigen beeld te scheppen. Ik fotografeerde nu geen kunstwerken van een ander meer en het effect van de waterspiegeling verdween door de illusie dat hier mensen onder water zwommen.
Hier ontstond een nieuwe dimensie waar het niet meer ging om 'kunst van een ander' of 'waterspiegeling'. Zie je wel, ik kom er mee weg. Of is dat toch een illusie?

Illusie.