Ook dit jaar was ik er niet mee bezig. Toen we vanmiddag een lentewandeling maakten rond ons dorp, had ik alleen mijn Canon Powershot G10 in mijn zak. Maar het landschap nodigde me uit om er foto's van te maken. Ik richtte het vizier op de plassen, poelen en sloten waar we langs liepen. En pas toen besefte ik dat ik 'water' fotografeerde; iets wat binnen het thema van de Martien Coppens Prijs paste.
Wat ik deed lag erg voor de hand. Ik zou er geen punten mee scoren in een wedstrijd. De organisatie helpt potentiële deelnemers op weg met een aantal suggesties die wel in de prijzen kunnen vallen. Ik citeer: "Vertel jouw verhaal over water. Bijvoorbeeld met een fotoreeks over de binnenvaart, over het ‘natte’ leven van een loodgieter, de dagelijkse familiestrijd om het gebruik van de badkamer, het waterpeil in natuurgebieden, de gevolgen van zure regen, of..."
Dat gaat het dus ook niet worden. Al fotograferende bedacht ik mijn verhaal. De waterschappen hebben de afgelopen jaren erg hun best gedaan om de rechte ruilverkavelingssloten weer te laten meanderen. De kronkelende beekjes zijn mooi voor het landschap en goed voor natuur en waterbeheer. Na een paar foto's bedacht ik dat die beekjes tegenwoordig een sieraad zijn voor het Brabantse landschap. 'Water als sieraad', zal ik maar zeggen.
Ook dat gaat het niet worden. Het mooie van niet in opdracht te werken is dat je helemaal niks hoeft te leveren. Ik heb tot half mei domweg niet voldoende tijd om een mooie serie te maken. Want dat is meer dan een uurtje rondrijden en maar raak knippen. Het is een kwestie van het goede licht afwachten en de mooie plekken vinden die in de serie passen, om maar wat te noemen. Ik toon hier één foto. Van een serie die nooit begon. Een sieraad in het landschap, dat wel.
.jpg) |
| Eén is geen serie. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten