zondag 30 maart 2008

Waterfietsen

In augustus schreef ik hier al eens over de Ourthe in de Belgische Ardennen die soms meer ruimte nodig heeft dan de bedding waarin hij doorgaans zo vredig kabbelt. Ik had toen mijn camera niet bij de hand om het schouwspel van een buiten zijn oevers getreden riviertje in het avondlicht te fotograferen. De volgende ochtend was het uitstapje van het water alweer voorbij.
Dit weekend troffen we het water weer op onze weg. Letterlijk. En nu had ik de camera wel voor het grijpen. De sneeuw van de afgelopen week was gesmolten en dat levert een massa water op. Op het weggetje tussen Grand Han en Somme-Leuze geeft de Ourthe dan geen voorrang aan het verkeer. In IJsland ben ik door menig riviertje gereden, maar dan wel achter het stuur van een vierwielaangedreven wagen die hoog op de wielen stond. Met mijn nog geen jaar oude Volvo heb ik al verschillende krachttoeren uitgehaald. Maar dit wilde hem toch niet aandoen. Zelfs een landbouwtrekker waagde voor onze ogen niet de oversteek en keerde om. Alleen enkele dappere, sportieve mountainbikers transformeerden zich tot waterfietsers. Leve de lol.

Mountainbiken of waterfietsen?

Recreëren

Achter het glas in de auto was het een mooie dag. De zon scheen, het landschap zag er stralend uit en we hadden tijd genoeg. Een stevige wandeling dus, door de Ardense heuvelen. We kozen voor de omgeving van Weris, niet erg ver van ons weekendhuis. Het landschap is daar aangekleed met eeuwenoude menhirs. Het kon niet anders of dit werd een ontspannen middagje recreëren.
We liepen over een lange weg waar geen einde aan leek te komen. Een stevige wind, bij vlagen zelfs stormachtig, stond pal op kop. Dat is waar ook, ik was het bijna vergeten want ik had er dit jaar nog geen last van. Ik heb hooikoorts. Door de wind werden de voorjaarspollen uit de bomen geblazen. Recht in mijn gezicht. De tranen liepen me over de wangen. Alle allergie-remmende middelen lagen thuis en ik liep hier.
Tot overmaat van ramp waren er ook nog anderen aan het recreëren. Die hadden een ander begrip van ontspanning en rust. In de verte knetterde een colonne quads door de velden; stinkende gassen verspreidend en sporen trekkend in het mooie landschap. Door mijn tranen heen heb ik ze gefotografeerd. Kwestie van inkaderen en goed belichten. Scherpstellen kan per autofocus en bij twijfel kan ik tegenwoordig na het wegwissen van de waas in mijn ogen op de display controleren of het een beetje gelukt is. Mooi landschap, toch wel.

Rust en ontspanning in de natuur?

maandag 10 maart 2008

Lange bomen

De snelste weg naar huis was afgesloten wegens werkzaamheden. De tweede keus is onberekenbaar en dus onplezierig, omdat er twee bruggen in liggen waar op de meest ongelegen momenten boten voorrang krijgen. Ik koos vandaag op weg van mijn werk naar huis voor een route die ik zelden rijd. Die voert over smalle landbouwweggetjes door een mooi bosgebiedje en langs fraaie houtwallen en struwelen. Het enige nadeel van deze route vormen de tegenliggers, waarvoor je tussen de bomen weinig ruimte hebt om uit te wijken.
Het weinige verkeer op deze late middag vormden een vrachtauto die in mijn achteruitkijkspiegel steeds verder achterop raakte en twee tegemoetkomende personenauto's die in het voorbijgaan een scherm van modder uit de berm opwierpen. Verder was het genieten geblazen in dit mooie landschap met een lage zon die dreigende regenwolken bescheen. Op de radio zei een stem dat Engeland en België veel schade hadden opgelopen door de storm. Hier had het vandaag slechts een enkele keer geregend. Verder hield het weer zich vooralsnog kalm.
Op mijn weg van werk naar huis stop ik zelden voor een foto. Maar nu kon ik de verleiding niet weerstaan. Mijn oog viel op de lange schaduwen van bomen in de weilanden. Volgens het spreekwoord vangen hoge bomen veel wind. En bij storm kunnen die omkieperen. De zon is dan heel wat onderschuldiger en moet het niet hebben van hoge bomen, maar van lange schaduwen.

Zijn hier bomen omgewaaid?