Nieuwe dimensie

Kunst fotograferen is geen kunst, betoogde ik al eerder in een blog. Waterspiegelingen gebruiken om foto's interessanter te maken heb ik hier ook al eens als een te gemakkelijk kunstje veroordeeld. Vandaag bezondigde ik me aan beide en juist door de combinatie denk ik ermee weg te komen.
Het kasteel van Alden Biesen kan ik zo langzamerhand blind uittekenen. Ik kom er met enige regelmaat, omdat ik het vanuit mijn heemgevoel een beetje als ons stamhuis ben gaan beschouwen. In ons dorp staat een kasteel van de Duitse Orde en dat ressorteerde onder de Balije Alden Biesen in België. Vandaar.
Vandaag waren we er weer. Het kasteel is dit voorjaar aangekleed met interessante kunst onder het motto 'Niets Menselijks is Mij Vreemd'. Kleurrijke objecten, maar ook schilderijen, fotografie, poëzie en sculpturen. Die laatste nodigden uit om er fotografisch mee aan de slag te gaan.
Het waren menselijke gestalten, vervaardigd uit roestvrij staal gaas. De vormen waren geschapen door de Brusselse kunstenaar Maggy Jacot. Al fotograferende drong het tot me door dat ik toch vooral haar schepping aan het vastleggen was. En kunst fotograferen is geen kunst, is mijn stelling. Ik keek in de gracht en zag daar de kunstwerken weerspiegelen. Ik richtte mijn objectief naar beneden en fotografeerde verder.
De vormen waren geen moment hetzelfde, want omdat de mannen van staal waren opgehangen aan een enkele draad, draaienden ze in het rond. De rimpels in het water vervormden de lichamen. Het leek wel alsof er mensen onder water zwommen. Ik was fotografisch bezig mijn eigen beeld te scheppen. Ik fotografeerde nu geen kunstwerken van een ander meer en het effect van de waterspiegeling verdween door de illusie dat hier mensen onder water zwommen.
Hier ontstond een nieuwe dimensie waar het niet meer ging om 'kunst van een ander' of 'waterspiegeling'. Zie je wel, ik kom er mee weg. Of is dat toch een illusie?

Illusie.

Afrikamuseum

Het was weer de jaarlijkse hersteldag. Na vier dagen carnaval neem ik al jaren op woensdag vrij om weer terug te keren in het gewone leven. En al jaren trekken mijn vrouw en ik er dan op uit om samen iets leuks te gaan doen in een omgeving waar we niet dagelijks verkeren. Toen ik me vanmorgen opmerkelijk monter aan het ontbijt meldde zei mijn vrouw: we gaan naar het Afrikamuseum.
Daar kon ik me direct in vinden. Ik had zelf nog niet bedacht waar we naartoe zouden gaan, dus dat bespaarde me weer enig gepieker. Bovendien had ze het recht op de eerste keuze van onze bestemming, want de afgelopen dagen had zij weinig inspraak in mijn handel en wandel. Ik verwachtte bovendien dat ik in het Afrikamuseum wel een paar aardige foto's zou kunnen maken en dan is mijn uitstapje alweer geslaagd.
Deze keer rustte ik me uit met mijn Canon 5D. Daarmee kan ik dankzij zijn fullframe maximaal profiteren van groothoek. Ik stak er de flitser op, hoewel ik die binnen niet echt dacht te kunnen gebruiken. Musea stellen flitslicht van fotocamera's zacht gezegd niet op prijs.
In het Afrikamuseum deden ze niet moeilijk over mijn fotoapparatuur. Niemand die er iets van zei. Ik maakte binnen wat foto's met ISO-waarden van 800 en 1600. De flitser kwam me juist buiten goed van pas om felgekleurde objecten wat extra op te helderen. Ik richtte mijn lens weer vooral op mensen. Aanvankelijk lette ik op Afrikaanse medelanders die hier kennelijk op zoek waren naar hun roots. Maar meer en meer kreeg ik oog voor onze blanke landgenoten die zich in dit museum open stelden voor Afrikaanse kunst en cultuur.
Zo fotografeerde ik een kind dat wordt uitgedaagd om met twee Afrikaanse poppen zijn eigen verhaal te spelen. Ik heb niet opgelet waar het verhaal over ging. Ik was te zeer bezig om in deze foto mijn eigen verhaal te laten zien: Nederlandse jongen maakt kennis met Afrikaanse kunst en cultuur.

Zijn en mijn verhaal.

Onopvallend

Mijn Canon EOS 7D zou ik meenemen. Groothoekzoom voorgeschroefd, maar ook een kleine tele mee. Flitser erop om bij het zonlicht van vanmiddag de schaduwen in de gezichten weg te flitsen. Stel extra batterijen. Dat was het wel zo'n beetje. We gingen naar de carnavalsoptocht in Handel kijken en dat is al jaren een topper die terecht veel publiek van heinde en verre trekt.
Uit ervaring weet ik dat je daar niet met de auto naartoe moet. Die moet je al ver buiten het dorp stallen en als je vroeg gaat en dichtbij kunt parkeren, weet je eigenlijk al zeker dat je na afloop niet weg kunt komen. Ingesloten in de menigte. Dus we gingen te voet; konden we onderweg nog een pilsje pakken ook.
Vanaf mijn voordeur tot aan de kerk in Handel is het vier kilometer lopen. Ik stopte mijn fotospullen in mijn zakken, hing de camera om en bedacht mezelf. Zwaar, onhandig bij het lopen, zit in de weg als we een kroeg binnengaan. Ik legde alles terug op tafel, stopte mijn Canon PowerShot G10 in mijn jaszak en we vertrokken. Lekker wandelweer.
Eenmaal in Handel liepen we achter de menigte toeschouwers naar een plek waar we de optocht goed konden zien. En achter het publiek kreeg ik inspiratie voor een mooie fotoserie, waarvoor mijn G10 bij uitstek geschikt is. Ik ging de toeschouwers in de gaten houden, meer dan de optocht. Met die kleine camera kon ik onopvallend leuke scènes benaderen. En als een moeder dan zag dat ik haar kindje in mijn vizier had, dan moedigde ze het aan om mij maar vol confetti te gooien.
Het werd een leuke serie, waarvan ik er hier eentje toon. Ik heb er ook nog twintig op www.flickr.com/photos/paulverhees/sets/72157629404169197 gezet. Met mijn 7D was dit misschien niet gelukt, omdat ik teveel in de gaten zou lopen. Blij dat ik mijn kleinbeelduitrusting te zwaar vond.

Optocht? Niet gezien.

Afzien

Een Elfstedentocht rijden in de vrieskou is afzien. Foto's maken in de vrieskou ook. De handschoenen moeten uit, want anders kun je je camera niet instellen. En dan bevriezen je vingers en kun je nog geen foto's maken. Het verschil tussen de Elfstedentochtrijder en de fotograaf: de eerste bleef thuis en zag af bij de warme kachel, de tweede ging op pad en maakte met stijfbevroren gevoelloze vingers zijn foto's. Ik maakte mijn plaatjes uit de vrije hand, zonder statief, dus bibberen was er ook niet bij.
Bij de watervallen van Coo, waar ik al eerder winterfoto's maakte, trof ik een man met een Nikon. Hij kwam uit Hasselt, vertelde hij, en hij fotografeerde bijzondere natuurverschijnselen, vertelde hij. Of dat nu op hoge bergen of in het hoge noorden van Scandinavië is, dat maakt hem kennelijk niet zoveel uit. Nu, bij de watervallen van Coo, was het niet zo koud als die keer dat hij hier bij negentien graden onder nul ook fotografeerde. Dit keer kon hij er meer van genieten, zei hij.
Hij vertelde zoveel over zichzelf, dat ik hem op het internet zou moeten kunnen opsporen. Maar dat is niet gelukt. Jammer, want ik zou hem een foto sturen, maar eenmaal thuis vond ik nergens het briefje waarop hij zijn e-mailadres had geschreven.
Natuurlijk heb ik weer een flinke oogst winterse watervallen. Ik heb er een aantal op 
www.flickr.com/photos/paulverhees/sets/72157629262555579 geplaatst. Maar ik maakte ook die foto van die man uit Hasselt, en die toon ik hier. Misschien ziet hij die dan langs deze weg zelf toch. Want hij leek me oprecht geïnteresseerd in mijn weblog. Hij nam in die ijzige kou immers de moeite om de url van dit blog te noteren.
Het is niet opdat hij hier zijn foto vindt, dat ik die hier toon. Het is gewoon een mooi beeld van een fotograaf die de kou trotseert voor een mooie plaat. En, let op: hij draagt wel handschoenen.

Ano Niem uit Hasselt met Nikon.

Mobieltje

In mijn beleving is het veel langer geleden dan 2007, dat ik een workshop volgde bij Peter de Ruiter. Toch kan het niet, want Peter promoot het fotograferen met de mobiele telefoon pas sinds die tijd. Bovendien was de workshop gekoppeld aan de Nokia N85 met een 5 megapixel-camera die in 2008 op de markt kwam.
Afijn, de ontwikkelingen op de markt van digitale fotografie en mobieltjes gaan snel. Vandaar waarschijnlijk dat ik dacht dat die workshop al voor 2005 had plaatsgevonden. Na die bijeenkomst verzorgde ik een paar instructiebijeenkomsten voor schrijvende journalisten die met hun gloednieuwe Nokia N85 voortaan beeldmateriaal moesten leveren bij hun verhalen op de website van de krant.
Wat ik me van die N85 herinner is, dat op het apparaatje verbluffend veel fotografische instellingen mogelijk waren. Toch waren die handelingen nogal gecompliceerd en was het resultaat vaak teleurstellend.
Vandaag wandelde ik met mijn vrouw door een sneeuwlandschap en ik had bij hoge uitzondering geen fotocamera bij me. Wel had ik mijn gloednieuwe iPhone op zak. Ik heb er in het weekend vrijwel alle door mij benodigde apps op ingesteld, maar had er nog geen foto's mee gemaakt. Bij gebrek aan een andere camera fotografeerde ik nu de sneeuw- en ijspret met mijn iPhone.
Handmatig kun je er niks op instellen, tenzij ik dat nog moet ontdekken. Je hebt ook geen controle over sluitertijd, diafragma en ISO-waarde. Wel zit er een volautomatische HDR-functie op, die bedoeld is om de donkerste en lichtste beeldpartijen niet te laten dichtlopen.
Thuis laadde ik de foto's in Aperture 3 en zag daar dat de camera had gekozen voor 64 ISO, diafragma f/ 2.4 en een sluitertijd van 1/3067 (!) seconde. Handmatig zou ik het anders gedaan hebben, maar het resultaat viel me voor een gsm-foto niet tegen: beter dan wat ik ooit van de Nokia N85 heb gezien.
Toch kan deze hoogontwikkelde iPhone met 8 megapixel-camera nog lang niet tippen aan de kwaliteit die mijn spiegelreflexcamera's en zelfs mijn PowerShot G10 met hun grotere sensoren bieden. Helaas kan ik met mijn Canons niet bellen, sms-en, mailen en internetten.

iSnow