zondag 26 juli 2009

Woodstock

Muziek is niet zo mijn ding. Dat vertelde ik al eerder op dit blog (zie 18 mei 2008). Waar vrienden in mijn tienerjaren dweepten met The Who, Santana en Jimi Hendrix of hoe ze ook allemaal mogen heten, ben ik nooit fan van een muziekgroep, zanger of muziekstijl geworden.
Ik had geen idolen. Of toch. Op mijn tienerkamer hing een grote poster van mijn wieleridool Luis Ocana, the underdog die in 1973 de Tour de France won in een door Eddy Merckx beheerst tijdperk.
Hoewel ik niets met muziek heb, is Woodstock mij niet ontgaan. In augustus is het precies veertig jaar geleden dat dit festival werd gehouden. Alle openluchtfestivals die daar later op volgden waren in mijn ogen een slap aftreksel van dit muziekfeest op een afgelegen Amerikaans veldje, waar geschiedenis werd geschreven in de jongerencultuur. Kralingse bos, Pinkpop, Rock Werchter. Leuk voor de jeugd van daarna, maar de mythe van die Grote Eerste was er af.
Dit weekend moest ik er aan denken, toen we vanaf het terras bij ons weekendhuisje zicht hadden op het terrein van ‘Somme-Leuze Mega Plein Air’. Op het plaatselijke tennisveld stonden grote tenten, een enorme stellage met lampen en luidsprekers en er was een weiland ingericht als parkeerterrein.
Met een 400 mm lens en een sluitertijd van 20 seconden bij diafragma f/5.6 op 100 ISO fotografeerde ik het lichtspel in het dal onder ons vakantiehuisje. Tot elf minuten na drie uur in de nacht klonk het gebonk en de takkeherrie van een openluchtmuziekfestival in een Belgisch dorpje van vierhonderd inwoners. Of er vijf, vijftig, vijfhonderd of vijfduizend bezoekers waren kon ik niet zien. Maar het volume was royaal voldoende om vijfhonderdduizend bezoekers te bedienen. Ik droomde vannacht van Woodstock.


Takkeherrie.

donderdag 16 juli 2009

Herinnering

Het leven gaat snel. Op de kermis kan het zelfs nooit snel genoeg gaan. Het draait er op volle toeren, het wentelt, het buitelt, het botst. Als het duizelt hoeft het niet per se van de alcohol te zijn.
In Helmond was het kermis, maar die is alweer voorbij. Wie het na een dag alweer bijna vergeten was, kan het nog merken aan een paar achtergebleven vrachtwagens van dat snelle feest. Wat ook nog herinnert aan de kermis is het achtergebleven straatvuil dat vandaag dankzij de wind door de straat draaide, wentelde, buitelde en botste.
De man met zijn rollator zal aan deze kermis wel niet veel herinneringen hebben. Hij zal zich niet in de drukte en in de smalle doorgangen tussen de attracties gewaagd hebben. Voor hem gaat het allemaal niet meer zo snel. En als hij al kermisherinneringen heeft, dan is het misschien aan de eerste zoen in een grijs verleden. Want hij lijkt me van de generatie die zijn lief nog op de kermis opdeed.
Net als trouwens de bewoners van het hoge gebouw op de achtergrond. Dat is De Ameideflat, een zorgcentrum dat door de Helmonders ook wel Aauw Meideflat wordt genoemd. Daar zit gezien de gemiddeld hoge leeftijd van de bewoners veel herinnering, ook al zal er bij enkelen op die memorie flink wat sleet zitten. Het leven gaat snel, niet alleen op de kermis.


Niet meer zo snel.

zondag 5 juli 2009

Kerk in beweging

Onze parochiekerk is een halve eeuw geleden gebouwd. Dus vierde onze parochie vandaag ’50 jaar St. Gerarduskerk, 50 jaar kerk in beweging’. Het feestcomité ging maanden geleden op zoek naar mensen die met archiefmateriaal van de parochie een fototentoonstelling samen wilden stellen en ik bood mijn diensten aan.
Na een paar maanden van selecteren, digitaliseren, vormgeven, printen en inrichten stond er gisteren een expositie in de jarige kerk, waar ik een goed gevoel bij had. Pronkstukje vind ik zelf de tien foto’s die de bekende fotograaf Martien Coppens een halve eeuw geleden van de kerk maakte. Ik had er in een tweeluik foto’s tegenaan geplaatst die ik zelf in de afgelopen maanden maakte vanuit dezelfde standpunten als Coppens destijds. Ze geven een mooi beeld van de veranderingen; van een kerk in beweging.
Het is een tentoonstelling geworden die veel bekijks trok en die goed beantwoordde aan de bedoeling die ik ermee had: mensen gingen herinneringen ophalen en verwonderden zich over alle veranderingen. Met de foto die ik hier toon, wil ik een mooi tijdsbeeld geven van de hedendaagse kerk. Rollators en grijze kopjes vullen de ruimte voor de expositiepanelen. De ouderen kruipen bijna in de foto’s om de tijd van toen opnieuw te beleven. Of zijn het de oogjes die niet meer zo goed willen? De kerk die vandaag Abraham zag, blijft in dit beeld zelf nogal op de achtergrond; of op de voorgrond beter gezegd: je ziet alleen een randje van de kerkbanken.


Ouder dan de kerk.