dinsdag 25 december 2007

Rembrandt

Zo ongeveer de beroemste Lagelander allertijden is misschien wel Rembrandt van Rijn. Willem van Oranje kennen we alleen in ons oude geuzenstaatje, Johan Cruijff heeft buiten Spanje en een vergeten sportkanaal ook weinig aanhang meer en met een reeks nationale schaatshelden, een Jantje Smit en Sinterklaas maak je wereldwijd ook geen indruk.
Nee, dan onze Rembrandt. Al zouden ze diep in de bergen van Afghanistan nog nooit van olieverf gehoord hebben, dan weten ze er toch in elk geval wat de Nachtwacht is. Rembrandt had stijl, en niet alleen in zijn schilderkunst. Waar onze koningin over zichzelf spreekt in de eerste persoon meervoud met 'Wij Beatrix, bij de gratie Gods Koningin der Nederlan­den', sprak Rembrandt over zichzelf in de derde persoon enkelvoud. Hij schrijft Rembrandt immers met 'dt'.
Aan zo'n vent wil ik een voorbeeld nemen. Welke meester heeft na zijn dood nog zoveel leerlingen gehad als Rembrandt? Oké, Jezus zeker. Maar die begint ieder jaar met Kerstmis opnieuw te leven. Die speelt dus vals. Nee, geef mij maar Rembrandt. Toen we vandaag laat in de middag zaten uit te buiken van het kerstdiner, leek het me opeens leuk om mijn vrouw te fotograferen in de stijl van het door Rembrandt zo meesterlijk beheerste clair-obscur. Terwijl mijn vrouw onverstoorbaar televisie bleef kijken, installeerde ik een paar flitsers en zocht naar een mooie licht-donker-verdeling.
Het lijkt me gemakkelijker om Jezus te volgen dan Rembrandt. Maar vooruit, ik had mijn vrouw in eerdere stukjes op dit blog al enkele keren vermeld. Dit is ze: Clair Obscur.

zaterdag 15 december 2007

Landschap

Sinds mijn bezoekjes aan IJsland ben ik mijn belangstelling voor landschapsfotografie op het vasteland van Europa enigszins verloren. De aangeharkte bossen en omgeploegde akkers hier halen het niet bij de ruige oerwereld van lavavelden en gletsjers die ik daarginds fotografeerde.
Hier zijn mensen en het straatleven me als motief meer gaan bekoren. Ze bieden me nog iedere dag nieuwe fotografische uitdagingen. Toch ga ik mooie landschappen niet uit de weg, als ze me hier zomaar voor de voeten geworpen worden.
We waren er weer eens een weekje tussenuit geknepen om uit te rusten in de Ardennen. De weersomstandigheden twijfelden tussen herfst en winter. Het regende bij vlagen, dan weer zat alles potdicht van de mist. Af en toe brak de zon door. Temperaturen net boven het vriespunt. Wij twijfelden tussen het haardvuur en een stevige boswandeling. Dat bracht ons er een paar keer net tussenin: een knusse wandeling over de kerstmarkt van Durbuy of een kasteelbezoek in een prachtige omgeving.
Gelukkig waren we vaak genoeg buiten om te kunnen genieten van IJslandachtige landschappen. De lage zon prikte door dreigende wolkenluchten en bescheen de plassen water die eerdere regenbuien hadden achtergelaten. Nu eens geen kratermeertje in groen mos met op de achtergrond kleurrijke rotsen, maar een drassig weiland met een rij bomen die qua sfeer niet onderdoen voor mijn IJslandse landschapsfoto's.

zondag 25 november 2007

Chapeau

Buiten was het kil en af en toe nat. De voorspelde superstorm was uitgebleven, maar het was nou eenmaal late herfst. Toch waren er vandaag weer veel mensen op de been in het kleinste stadje ter wereld, zoals Durbuy in de Belgische Ardennen zich noemt.
Wij gebruikten de lunch in La Brasserie Ardennaise, waar het personeel zijn best doet om Nederlands te spreken als ze merken dat ze het met hun noorderburen van doen hebben. Als ik in mijn beste Frans 'deu kaffee sie voe plè' bestel, herhalen ze beleefd 'toewee koffies voor mieneer?'
We zaten het daarbinnen best gezellig te vinden. Martha vindt in dit staminee de uiensoep (soepe-d'onnioen-of-soiets) erg lekker en ik bestelde een stokbrood Dagobert. Maar het stokbrood was op dus kreeg ik Kwik-kwek-en-kwak op een gewone boterham geserveerd. Het was evengoed een smakelijke lunch en terwijl ik de hardgekookte eieren van Donald Duck zat weg te kauwen, viel mijn oog op de kapstok. Eerst een foto maken en dan de mijmering.
Buiten ging iedereen in warme winterjassen over straat en hierbinnen was elk tafeltje bezet. Maar waar waren de jassen van al die mensen? De meesten hadden ervoor gekozen om hun outdoor jas met das en muts over de rugleuning van de stoel te hangen, zag ik. De kans op diefstal is daar gering en alle spulletjes zijn bij de hand. Aan de felgekleurde Gore Tex en de fleecekleding herken je de recreatieve wandelaars van over de grens. De lange regenjassen en de hoeden zijn van de inheemsen. Voor hen is de kapstok die op zijn Waals quasinonchalant tegen de ongepleisterde muur onder de lambrisering is geschroefd. Sjapo.

woensdag 10 oktober 2007

Waterwonen

Naast de fotoclub is er nog een vereniging waarvan ik met veel plezier lid ben. Dat is heemkundekring De Kommanderij in ons dorp. Weliswaar ben ik daar niet erg actief, al heb ik wel eens een paar bijdragen geleverd aan het heemkundeblad, maar ik ga graag zo af en toe eens naar een lezing. Eén keer per jaar organiseert de club een excursie naar een bezienswaardige stad, waar dan ook rondleidingen met geschiedkundig interessante onderwerpen te zien zijn.
We gingen al naar Diest, Tongeren, Sint Truiden, Hasselt en andere Belgische plaatsen. Dit jaar stond Amersfoort in ons eigen land op het menu. Het werd afgelopen zaterdag een heerlijk uitstapje. We waren een gezellig clubje bijelkaar. Het eten onderweg was goed. Het weer was uitstekend en het programma zeer boeiend. We werden rondgeleid door de oude binnenstad, maakten een rondvaart en bezochten het museum van Piet Mondriaan. Naast historie heeft Amersfoort ook veel te bieden op gebied van kunst, zo werd mij duidelijk.
Ik heb bijna een kwart eeuw geleden nog eens anderhalf jaar in Amersfoort gewerkt en kwam er later nog wel eens voor mijn werk. Maar vrije tijd heb ik er nooit eerder besteed, dus dat heb ik nu in één klap goedgemaakt. En bij vrije tijd hoort natuurlijk fotograferen. Met deze foto slaagde ik er in historie en kunst in één beeld te vangen. De historie weerspiegelt in het water en de caravan in de gracht is onderdeel van het kunstproject 'Amersfoort aan zee', geïnspireerd op berichten over klimaatverandering, smeltende poolkap en stijgend zeewater. Ik zag het meer als waterwonen, wat tegenwoordig in nieuwe wijken heel populair is. De historie van de toekomst, zullen we maar zeggen.

zondag 30 september 2007

Jongelui

In een park in Nijmegen fotografeerde ik beelden en wat bouwsels die de nazaten van Karel de Grote er ooit hebben achterlaten. Niks bijzonders. Er zijn vanmiddag meer van dat soort foto's gemaakt, zag ik om me heen aan veel fotograferend volk.
Opeens viel mijn oog op een fraai doorkijkje. Een restant van een stadswal of wat het ook moge wezen, omsloten door een kromme boom een veel afhangend lover. Ik wachtte even tot een voorbijlopend groepje jongeren dit mooie decor invulde en drukte af. Jonge mensen in een eeuwenoude wereld. Cool!
Hoewel er een grasveld ter breedte van een voetbalveld tussen ons in lag, hadden de jongelui me in de gaten. Ze begonnen spontaan te zwaaien en hielden dit vol tot ik een tweede foto had gemaakt.
Wie die jongeren zijn weet ik niet. Maar het bleef niet bij een contact-op-afstand. Een stukje verderop raakte ik met hen in gesprek. Want toen we het groepje passeerden, informeerden ze naar de foto. Dankzij het venster achter op mijn digitale camera kon ik er iets van laten zien. Ze vonden de foto 'keigaaf' en 'vet', wat onder jongeren kort en bondig evenveel betekent als 'dit kan mij in hoge mate bekoren'.
Nu weet ik ook hoe één van de meiden uit het groepje heet, want ze wilde de foto wel hebben en gaf me haar e-mailadres. Ze heet Beau en daarmee verviel de anonimiteit van mensen die ik, hoe nietig ook, over een afstand van vijftig meter in mijn lens ving. Tenzij Beau een fantasienaam is, want je weet het nooit met die jeugd van tegenwoordig.

Rimpels

Het was in veel opzichten een drukke maand. Gelukkig vond ik tussen de bedrijven door nog tijd om met mijn camera op pad te gaan. Dat leverde nog een reeks leuke foto's op, waarvan ik er hier maar weer eens eentje drop.
We waren in het Belgische stadje Durbuy. Feitelijk is het niet meer dan een pleintje, omzoomd door horeca en een paar kasseienstraatjes met winkeltjes. Hoewel het niet meer is dan een dorpje van een paar honderd inwoners, spreken de inwoners fier van 'het kleinste stadje ter wereld'. Het straatbeeld is er Anton Pieck-achtig en het is waarschijnlijk daarom dat er zoveel toeristen naartoe gaan. In het weekend verpozen er duizenden bezoekers op de terrasjes en in de restaurants. Wij komen er met grote regelmaat, omdat ons weekendhuisje er niet ver vandaan ligt.
Omdat het stadje van zichzelf niet veel te bieden heeft, zijn er vrijwel ieder weekend evenementen. We kijken niet eens meer op de activiteitenkalender en gaan er gewoon op goed geluk naartoe. Zo raakten we verzeild op een Triumph Festival. Honderden oude sportautootjes stonden er op een rij. Ik heb veel blik gefotografeerd. Het was een uitdaging om het mooie kasteel van Durbuy daarbij als decor te gebruiken. Maar zoals zo vaak, ben ik achteraf het meest tevreden met een foto die niet in het rijtje past.
Ik kreeg een hond in het vizier die zich genesteld had op de achterbank van zo'n Triumph. Wat me direct opviel was de harmonie van het horizontale lijnenspel achter op de auto met de verticale rimpels van de hondenvacht. Een klein detail in een groot autopark waar zoveel te zien was.

zondag 26 augustus 2007

Menwedstrijden

Als driejarig manneke zat ik op de kale rug van het paard van onze overbuurman. Mijn kont doet er nou nog zeer van, bij wijze van spreken. Het is de enige ervaring die ik heb met paarden. Toen ik vandaag rondliep bij de menwedstrijden op het hippisch centrum in Deurne, begreep ik dan ook niet zoveel van het spelletje.
We waren er gaan kijken, omdat het bedrijf waar mijn vrouw werkt er sponsor was. Mijn vrouw wilde wel eens zien waar het geld van haar werkgever eigenlijk naartoe ging, en ik vroeg me af of het niet beter naar onze bankrekening overgemaakt had kunnen worden bij wijze van extra bonus.
Als volslagen leken doolden we rond over het terrein, maar ik had mijn fotocamera bij me en dan vermaak ik me met alles. We stonden steevast bij de verkeerde hindernis te wachten, terwijl verderop het publiek samendromde om weer een vierspan rond een stel palen te zien kronkelen.
Als ik dan toch eens op de goede plek stond, was hét moment voorbij voor ik de ontspanknop van de camera had ingedrukt. Een goed sportfotograaf kent zijn sport en kan voorspellen waar de fotogenieke momenten zich gaan aandienen. Nou ben ik geen sportfotograaf en van knolhobbelen, zoals een collega van mijn vrouw dit evenement noemt, heb ik dus al helemaal geen kaas gegeten.
Toch kreeg ik na enig observeren in de loop van de middag nog aardig door waar ik op moest letten en dus kwam ik onverwacht met een behoorlijke reeks geslaagde foto's thuis. En dat sponsorgeld van de werkgever van mijn vrouw? De wijze Grieken wisten al dat een mens leeft van brood én spelen.

zaterdag 25 augustus 2007

Ourthe

In deze regenzomer treedt het riviertje de Ourthe in de Belgische Ardennen zo af en toe uit zijn zomerbedding. Voor een landschapsfotograaf dienen zich op zulke momenten mooie plaatjes aan. Op een natte zomeravond gingen we eten in het aanbevelenswaardige restaurant La Passerelle in Grand Han. Deze taverne is gebouwd op de oevers van de Ourthe nabij een brug, waarmee ook meteen de naam van de eetgelegenheid is verklaard.
We liepen na het eten nog even de brug op en zagen een kolkende watermassa onder ons door donderjagen. Verderop overstroomde het water de weg, die daar trouwens – getuige de betonplaten in plaats van asfalt – op is berekend. Het was een indrukwekkend schouwspel, maar ik had statief noch camera in de auto liggen. Een zeldzaamheid, maar uitgerekend nu.
De volgende ochtend ben ik teruggegaan met camera en statief. Maar het water was al weer bijna in zijn normale loop teruggezakt. De weg was weer droog en wat restte waren enkele plassen op de oevers van het riviertje. Ik maakte toch wat foto's en plotseling lag er een schilderachtig plaatje voor mijn lens.
Steentjes vormden het lover van bomen die in een rimpelige waterplas werden weerkaatst. Door de foto ondersteboven te plaatsen ontstaat een surrealistisch landschap dat me de vorige avond niet zou zijn opgevallen. De steentjes lagen toen te diep onder het water en het licht zou ook niet meegeholpen hebben. Voor één keer was ik blij dat ik die avond mijn camera vergeten was.

zaterdag 14 juli 2007

Papegaai

Soms ben ik blij als mijn camera niet ver weg is. We vierden vakantie in de Ardennen en waren neergestreken in een restaurantje in Durbuy. Mijn fotospullen had ik in de auto laten liggen, maar die stond gelukkig vlakbij, aan de overkant van het pleintje. Want aan een tafeltje naast ons zat een gezinnetje en op een stoel aan hun tafeltje zat een papegaai. Jawel, een papegaai.
Nou komen we vaker in deze eetgelegenheid en daarom wisten we eigenlijk wel zeker dat het diertje niet bij het interieur hoorde, ook al voelde de vreemde vogel zich kennelijk zeer op zijn gemak. Bovendien ging het gezinnetje wel erg vertrouwd om met de papegaai. Ik besloot mijn camera te gaan halen om het tafereeltje vast te leggen. En daarmee was het ijs meteen gebroken. De papa van het gezinnetje bood zijn vogel spontaan aan als fotomodel. Het diertje was al veel vaker gefotografeerd vertelde hij. Dat zal wel, als je het overal mee naartoe sjouwt. Het beestje ging bij mijn vrouw op haar schouder zitten, ging op zijn rug in haar handen liggen en nestelde zich braaf op het hoofd van het zoontje. Maar de mooiste foto's zijn toch altijd de spontane, ongekunstelde. Zoals deze, waar de vogel als een heuse kroegloper zijn plekje aan de stamtafel in het café lijkt te hebben veroverd.

zondag 10 juni 2007

Interart Beeldentuin

Onze Foto Expressie Groep Gemert sluit het clubseizoen sinds jaar en dag af met een excursie. Fotograferen en gezelligheid gaan daarbij hand in hand. We reden al eens twee uur heen een twee uur terug naar diep in België om er een uur op een terras te zitten en een half uur te fotograferen. We stonden al eens om vier uur op om drie minuten zonsopgang te kunnen fotograferen in een moerassige Peel. We bleven al eens in onze eigen gemeente om er natuureducatiecentrum De Specht te fotograferen.
Maar gistermorgen was onze fotoclub te gast in de Interart Beeldentuin van Astrid en Dick Rakhorst in Heeswijk-Dinther. En daar vonden we wat we op vorige uitstapjes steeds gezocht hebben. Niet te ver rijden, uitdagende fotomotieven en veel gezelligheid. Dat de regen af en toe met bakken uit de hemel viel mocht de pret niet drukken. Want Astrid en Dick hebben ook prachtige beelden in hun Oranjerie waar het droog is en toch mooi diffuus licht. We zagen schitterende beelden, waar we fotografisch mee speelden. We dolden wat en toen het even droog was dronken we buiten op een terrasje koffie.
Daar werd ik getroffen door een beeld dat meer glanzend dan schitterend was. Het hoge licht op het hoofd van clublid John bleekte zelfs helemaal uit. Maar ik had het licht gemeten op zijn evenbeeld op de voorgrond en dat staat er wel goedbelicht op.

zondag 20 mei 2007

Russische zeelui

Voor ik het in de gaten had, stond ik op Russische bodem. We waren een paar dagen bij vrienden in de noord-Duitse stad Lübeck en ze namen ons mee naar de haven van het nabijgelegen Travemünde aan de Oostzee. Daar vertrekken veel veerboten naar Scandinavië, maar er meren ook bijzondere boten af. Gisteren lag er een reusachtig Russische zeilschip. We mochten er aan boord. Tegen betaling van drie euro, want de Russen hebben ook de commercie ontdekt. Eigenlijk was het nog relatief goedkoop, want de bezoekers van het schip kregen waar voor hun geld.
Vooral voor fotografen was het smullen. Veel oud koper, touwwerk waarop prachtig zonlicht viel. En wie brutaal was, kon zelfs de bemanning voor de camera krijgen. Even een vriendelijk knikje, want wat zeg je tegen die lui? Mijn beste Russisch strekt niet verder dan bakboord of stuurboord, want ik heb ooit gehoord dat tsaar Peter de Grote die Nederlandse scheepvaartwoorden aan het Russisch heeft toegevoegd. Maar de stoere Russische zeebinken lieten me rustig mijn gang gaan en dat leverde onder meer dit sfeervolle plaatje op met een paar markante koppen.

dinsdag 8 mei 2007

Kinderspel

Met Pinksteren doet onze fotoclub weer mee aan de jaarlijkse Open Atelierroute in ons dorp. Het publiek kan dan tijdens een dorpswandeling of fietstochtje een bezoek brengen aan een aantal kunstenaars in ons dorp. Naast professionele kunstenaars doen ook de amateurs van het Gemerts Atelier mee. En sinds enkele jaren ook onze Foto Expressie Groep Gemert.
We proberen er iets meer van te maken dan het tonen van zo maar wat foto's. Dat doen we door er elk jaar een thema op te plakken. De eerste keer, drie jaar geleden, was dat 'Tegenstellingen' waarbij elk clublid twee foto's toonde die een tegenstelling met elkaar uitdrukten. Vorig jaar was het onderwerp 'Het gemaakte landschap' waarbij nou eens niet de nadruk lag op het onechte natuurschoon van ons land, maar op wat mensenhanden van het landschap gemaakt hebben. Dit jaar hebben we gekozen voor 'Kinderspel'. Dat kun je letterlijk nemen: spelende kinderen. Of figuurlijk: iets is zo eenvoudig dat een kind het spelenderwijs kan doen.
Ik heb een foto gekozen waarin het thema met een beetje goede wil drie keer te herkennen is. De achtergrond is in Photoshop wat speels bewerkt. Maar het hoofdonderwerp blijft kinderspel. Eerst letterlijk: een spelend kind op het beeld van een hoofd. Dan figuurlijk: het is kinderlijk eenvoudig om op het beeld te klimmen, want het heeft geen romp en geen benen, zodat het hoofd laag bij de grond is. En ten derde: zie ik het goed? Speelt dat beeld met een autootje? Typisch kinderspel!

zondag 29 april 2007

Verstoppen

Ik heb nóg een hobby: de wielersport. Ik volg het wielrennen al meer dan veertig jaar en dat is langer dan ik fotografeer. Vandaag kwamen beide hobby's samen langs het parcours van de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Daar zag ik Michael Boogerd voorbij komen in zijn laatste jaar als profwielrenner.
Ze waren pas 45 kilometer onderweg, maar ik wist al dat Boogerd niet ging winnen. Hij wint immers nooit. Dankzij sportverslaggever Mart Smeets is Boogerd in Nederland een vedette. Want bij gebrek aan beter blijft Smeets hem maar steeds uitspelen als een geweldige wielrenner. In elk buitenland zou Boogerd niet méér zijn dan een waterdrager.
Een vedette herken je vooral aan zijn erelijst. Daarop heeft hij zijn overwinningen van aansprekende koersen aaneengeregen. Tijdens een wedstrijd weet een vedette zich te verstoppen. Je ziet hem pas op de eindstreep en wel als eerste. Di Luca, de Italiaan die vandaag won, staat op geen enkele foto die ik onderweg maakte. Hij was ook geen moment opvallend in beeld tijdens de finishreportage op televisie. Pas in de laatste kilometers was hij er, en met overtuiging.
Boogerd kon zich nooit verstoppen in het peleton. Ook vandaag viel hij in zijn Nederlandse rood-wit-blauwe kampioenstrui weer veel te veel op. Al veertig kilometer voor de streep reed hij in de eerste linie. En na 45 kilometer, toen ik deze foto maakte, sprong hij er midden in de groep zelfs uit. Een groot kampioen wint zelden de opvallende kampioenstrui van zijn land. Die is slimmer en zegeviert alleen in wedstrijden die er toe doen.

zaterdag 21 april 2007

Boerengolf

Als we een vrij weekend hebben gaan we graag naar ons tweede huisje in De Ardennen. Met z'n tweetjes, of met vrienden zoals in het afgelopen weekend.
Hoewel het mooi weer was konden we nog niet zwemmen, want ons zwembad is nog niet in gereedheid gebracht voor de zomer. Dus zochten we ander vertier. Niet ver van ons vakantiehuis ligt La ferme de la Bourgade; een recreatieboerderij waar Nederlandse Suzanne met haar Waalse man de scepter zwaait. Daar kun je boerengolf spelen. Leuk spelletje dat we met gasten graag gaan spelen. Suzanne probeert ons telkens de spelregels bij te brengen, maar het is veel leuker om die onderweg zelf te maken. Zo tellen wij het aantal slagen tot een hole bijvoorbeeld in tienden. Dan lijkt de reeks slagen aan het einde van het spel niet zo hoog.
Het boerengolfterrein ligt in een prachtige heuvelachtige omgeving van weilanden, houtwallen, bossen en kronkelende beekjes. Zo af en toe moet je de gekste capriolen uithalen om een bal uit het water te vissen. Meestal meppen we een kluit gras weg en rolt de bal twee slagen om. Soms raken we hem goed en suist de bal door de lucht om vervolgens in een sloot te rollen of in het hoge gras achter een heuvel uit het zicht te verdwijnen. Veel lol, gezonde lichaamsbeweging en de volgende dag spierpijn in een ongeoefend lijf.

maandag 9 april 2007

Oude stad

Ga eens naar Zaltbommel, zei een kennis die mijn klaagzang over Ravenstein had gelezen. Nou, vooruit dan maar. Vanmiddag waren we in Zaltbommel, waar je in de verleiding komt om een torenspits op de kerktoren te photoshoppen.
Toegegeven, mooi stadje. Het beviel me er beter dan in Ravenstein, waar ik het historisch straatbeeld nogal nep vond. We hebben er een leuke stadswandeling gemaakt en ondanks de terreur van Sonja Bakker in een gezellige uitspanning koffie-met-iets-erbij genomen.
Ik heb een bulk fraaie foto's gemaakt. Oude kerk, nostalgische doorkijkjes, aardige details. Maar tussen die overvloed aan oudheid trof ik iets waardoor alles precies op zijn plaats viel.
In een zijstraatje schuin achter de gereformeerde kerk-zonder-torenspits stond een oude Jaguar. Dankzij het kenteken kon ik achterhalen dat de auto uit 1967 stamt; veertig jaar oud dus. En het decor waarin de auto stond, paste perfect bij de leeftijd van de wagen. Ik heb er een tikkeltje aan gephotoshopt, moet ik eerlijk bekennen. Rechts stonden met witte strepen parkeervakken op de straatrand gekalkt en achter de wagen stond een iets te moderne lantaarnpaal. Ook heb ik het contrast van de foto iets verzacht, zodat de slagschaduw minder hard is. Maar verder kunnen tegen dit nostalgisch plaatje uit de jaren zestig geen honderd eeuwenoude gebouwen op.

dinsdag 20 maart 2007

Glitter & Glamour

Activiteitencentrum De Eendracht in Gemert bestaat vijfentwintig jaar. Dat wordt gevierd. Er zijn drie themaweekeinden aan gewijd waarop muziek- en toneelgezelschappen een uitvoering geven. Onze fotoclub is er ook 'thuis' en dus werd van ons eveneens een bijdrage verwacht. Graag gedaan. We mochten twee thema's invullen. Het eerste is het weekend van eind maart rond 'Glitter & Glamour'.
Eerst enthousiast, want het is een uitdagend onderwerp. Dan de afknapper. Hoe fotografeer je als naamloos amateurfotograafje in vredesnaam de wereld van glitter en glamour? Daar dring je niet zomaar binnen. Dus hebben we een aantal clubavonden gebrainstormd over varianten, invalshoeken, randverschijnselen. Moet het glitter én glamour in één beeld zijn, of mag de een glitter en de ander glamour uitbeelden?
We zijn er uiteindelijk wel uitgekomen en we zijn tevreden over de expositie die we kunnen samenstellen. Ik heb op de valreep ook mijn plaatje klaar. Er zit glitter in en tenminste de suggestie van glamour. Ik had er geen schitterende dame voor nodig. Ik kocht in een warenhuis voor een paar euro's een figuurtje dat op de romp van een vrouwenlichaam lijkt. Het nut of de sierwaarde van dit arm- en beenloze figuurtje op een standaard ontgaat me volledig. Maar als het gemaakt is om een fotograaf te dienen die glitter en glamour moet fotograferen, dan dank daarvoor. Halogeenlampje erop en de schaduw op de muur meefotograferen; klaar is Kees.

zondag 11 maart 2007

Grand Feu

Heel even mocht ik gisteravond in de hel kijken. Ik kan u verzekeren: het is er leuk. Ik zag lachende, drinkende, etende, feestende mensen. Ik zag een vlammenzee die tot in de hemel reikte. In het open veld daalde de temperatuur tot aan het vriespunt, maar bij het vuur was het aangenaam warm als op een zwoele zomeravond.
Natuurlijk was ik niet in de hel. In onze 'tweede woonplaats' Somme-Leuze in de Belgische Ardennen, waar ons vakantiehuisje staat, was gisteravond het Grand Feu. Dat is een streektraditie, die er op neerkomt dat in de dorpjes in de wijde omtrek in het voorjaar grote stapels hout in brand worden gestoken. De winter is voorbij. Kerstbomen en niet gebruikt brandhout worden op een stapel gegooid, groter dan een flink woonhuis. Met een vlammenwerper wordt de boel in de hens gezet en het vuur is een excuus om in de op veilige afstand geplaatste feesttent tot diep in de nacht te drinken en te dansen. Het is een voorjaarsfeest, zoals bij ons carnaval. Sommige mensen gaan er ook verkleed naartoe, al lijkt die gewoonte tanende.
Ik maakte er foto's. Op een afstandje van het Grote Vuur was het aardedonker. Je hoorde stemmen op tien meter afstand, maar je zag niemand. Bij de vuurzee was amper reflectie en met flitslicht bederf je de sfeer op de foto. Voor mij werd het dus het feest van silhouetten.

zondag 4 maart 2007

Ravenstein

Je hebt van die dagen dat het niet allemaal mee zit. Dit was er zo eentje. Het was mooi weer en mijn vrouw stelde voor om op onze vrije zondag in het bos te gaan wandelen. Dat stond me niet zo aan, want na alle regen van de voorbije dagen zijn de bospaden plassig en drassig. Onze waterdichte wandelschoenen staan in ons Ardense vakantiehuisje, dus stelde ik voor om in Dén Bosch te gaan wandelen.
In Den Bosch was het zo druk, dat we niet snel een parkeerplaats vonden en dus zijn we maar wat gaan toeren. Mijn vrouw weet dat ik niet tevreden thuiskom, als ik geen foto´s heb gemaakt. Dus stelde ze voor om naar Ravenstein te gaan. Mooi oud vestingstadje, zo herinnerden we ons van eerdere bezoekjes. Maar als je daar met een fotografisch oog naar kijkt, lijkt het allemaal nogal kitscherig te zijn.
Met oude kasseistraten ben je er nog niet. Veel auto´s verstoren het nostalgisch bedoelde straatbeeld. Tussen de oudbouw staan veel nieuwe gebouwen die ouder moeten lijken dan ze zijn, of opgelapte panden die net niet helemaal geslaagd zijn. Als er in de armaturen van de nepoude straatverlichting ook nog hypermoderne spaarlampen blijken te zitten, dan valt Ravenstein voor mij helemaal door de mand.

Gelukkig is er dan Photoshop. Het torentje van het gebouw op de achtergrond, dat ik door de zoeker pal naast de spaarlamp zag zitten, heb ik naar het midden verschoven en nou is het net zo nep als de geveinsde oudheid van het Ravensteinse straatbeeld.

maandag 26 februari 2007

Voorbij

Ik mag graag zo nu en dan eens over een kerkhof dolen, vooral in een buitenland waar alles net even anders is. Niet omdat ik zo neerslachtig ben of dicht bij de dood wil zijn. Wel omdat je er een stukje geschiedenis van de plaatselijke bevolking kunt lezen. De begraafplaats op de heuvel boven La Roche in de Belgische Ardennen is niet eens zo ver van huis, maar toch al heel anders dan de strakke eenvormige kruisenrijen die we in Nederland kennen. Bij ons is elke persoonlijkheid weggeharkt op keurig aangelegde perkjes van dezelfde afmeting. Op de oude begraafplaats van La Roche stralen zelfs de doden nog karakter uit door pompeuze, goedonderhouden zerken of door nietige, in de vergetelheid geraakte grafsteentjes waar de naam door het weer is uitgeslepen. En dan komt er een moment dat zelfs het leven na de dood ophoudt. Dan wordt je kruis geruimd en eindig je anoniem tegen de kerkhofmuur tot iemand er nog de waarde van het schroot aan hecht. Dan is het echt voorbij.

zondag 25 februari 2007

Exposities

Dit jaar moet onze fotoclub veel werk leveren voor exposities. We hebben onlangs nog de jaarlijkse tentoonstelling in ons plaatselijke zorgcentrum Ruyschenbergh ververst. Nu zijn we druk aan de slag voor de jubileumtentoonstelling in ons activiteitencentrum De Eendracht. Dat viert zijn 25-jarig bestaan met een weekend rond het thema 'Glitter en Glamour'. Wij moeten met dat onderwerp een expositie zien samen te stellen en dat valt niet mee, verzeker ik U. Daarna gaan we bij de Rabobank onze expositie verversen. Er hangt nu werk met het thema 'verenigingsleven' en dat wordt vanaf april 'bedrijfsleven'. Vorig jaar had ik voor die tentoonstelling een lekker dynamische plaat geleverd, maar de meeste beschouwers vinden hem vooral bewogen en onscherp.
Aan de expositie voor de jaarlijkse Kunstroute in ons dorp durf ik nog even niet te denken. Maar het is zo Pinksteren en dan moeten we daarvoor ook weer iets klaar hebben. Ons fotoclubje is zowaar een klein stressig bedrijfje. Tussendoor beleven we er gelukkig ook nog lol aan.

Familiefeestje

Ik fotografeer zelden op feestjes. Meestal trek ik er met de camera op uit tijdens vakanties ver van huis of tijdens vrije uurtjes naar leuke plekjes in de buurt. Vaak worden het dan veredelde snapshots, zelden kunstzinnige hoogstandjes. In onze fotoclub is de eeuwige discussie wat nou een 'registratiefoto' onderscheidt van een expressieve foto.
Gisteravond fotografeerde ik wel op een feestje. De familie was bijeen voor een gezamenlijk etentje. Het was een goedmakertje omdat we met Sinterklaas en Kerstmis niet allemaal tijd hadden om samen te komen. Nu wel. En ik maakte wat foto's voor het familiealbum.
Opeens maak je dan een verrassend leuk plaatje. De expressieve prestatie gun ik van harte aan de kinderen, die ten overstaan van de hele familie 'circusje' wilden spelen. En klik, dat zullen we dus niet meer vergeten.

Wildlife

Op safari gaan. Het is amper nog een avontuur. Als je genoeg geld hebt om een georganiseerde reis te boeken naar een ver en warm land, dan is het niet avontuurlijker dan boodschappen doen op zaterdag of wandelen in het park op zondagmiddag.
Voor mooie foto's hoef je al evenmin zover van huis te gaan.
Als ik U wijsmaak dat deze foto in een ver oord is gemaakt, dan zou U mij zomaar kunnen geloven. Deze cheetahs trof ik echter aan op twintig autominuten van mijn woning. Wildlife binnen handbereik in ZooParc Overloon.
Mocht er eens een foto niet naar mijn zin zijn, dan kan ik nog heel vaak terug voor ik het budget van een fotosafari in Afrika of Azië heb verbruikt. De kick van dit soort fotografie zit hem vooral in het vinden van de pose die het best gelijkt op het werkelijke wildlife. Zoals deze.