Ik heb nóg een hobby: de wielersport. Ik volg het wielrennen al meer dan veertig jaar en dat is langer dan ik fotografeer. Vandaag kwamen beide hobby's samen langs het parcours van de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Daar zag ik Michael Boogerd voorbij komen in zijn laatste jaar als profwielrenner. Ze waren pas 45 kilometer onderweg, maar ik wist al dat Boogerd niet ging winnen. Hij wint immers nooit. Dankzij sportverslaggever Mart Smeets is Boogerd in Nederland een vedette. Want bij gebrek aan beter blijft Smeets hem maar steeds uitspelen als een geweldige wielrenner. In elk buitenland zou Boogerd niet méér zijn dan een waterdrager. Een vedette herken je vooral aan zijn erelijst. Daarop heeft hij zijn overwinningen van aansprekende koersen aaneengeregen. Tijdens een wedstrijd weet een vedette zich te verstoppen. Je ziet hem pas op de eindstreep en wel als eerste. Di Luca, de Italiaan die vandaag won, staat op geen enkele foto die ik onderweg maakte. Hij was ook geen moment opvallend in beeld tijdens de finishreportage op televisie. Pas in de laatste kilometers was hij er, en met overtuiging.Boogerd kon zich nooit verstoppen in het peleton. Ook vandaag viel hij in zijn Nederlandse rood-wit-blauwe kampioenstrui weer veel te veel op. Al veertig kilometer voor de streep reed hij in de eerste linie. En na 45 kilometer, toen ik deze foto maakte, sprong hij er midden in de groep zelfs uit. Een groot kampioen wint zelden de opvallende kampioenstrui van zijn land. Die is slimmer en zegeviert alleen in wedstrijden die er toe doen.
Als we een vrij weekend hebben gaan we graag naar ons tweede huisje in De Ardennen. Met z'n tweetjes, of met vrienden zoals in het afgelopen weekend. Hoewel het mooi weer was konden we nog niet zwemmen, want ons zwembad is nog niet in gereedheid gebracht voor de zomer. Dus zochten we ander vertier. Niet ver van ons vakantiehuis ligt La ferme de la Bourgade; een recreatieboerderij waar Nederlandse Suzanne met haar Waalse man de scepter zwaait. Daar kun je boerengolf spelen. Leuk spelletje dat we met gasten graag gaan spelen. Suzanne probeert ons telkens de spelregels bij te brengen, maar het is veel leuker om die onderweg zelf te maken. Zo tellen wij het aantal slagen tot een hole bijvoorbeeld in tienden. Dan lijkt de reeks slagen aan het einde van het spel niet zo hoog.Het boerengolfterrein ligt in een prachtige heuvelachtige omgeving van weilanden, houtwallen, bossen en kronkelende beekjes. Zo af en toe moet je de gekste capriolen uithalen om een bal uit het water te vissen. Meestal meppen we een kluit gras weg en rolt de bal twee slagen om. Soms raken we hem goed en suist de bal door de lucht om vervolgens in een sloot te rollen of in het hoge gras achter een heuvel uit het zicht te verdwijnen. Veel lol, gezonde lichaamsbeweging en de volgende dag spierpijn in een ongeoefend lijf.
Ga eens naar Zaltbommel, zei een kennis die mijn klaagzang over Ravenstein had gelezen. Nou, vooruit dan maar. Vanmiddag waren we in Zaltbommel, waar je in de verleiding komt om een torenspits op de kerktoren te photoshoppen. Toegegeven, mooi stadje. Het beviel me er beter dan in Ravenstein, waar ik het historisch straatbeeld nogal nep vond. We hebben er een leuke stadswandeling gemaakt en ondanks de terreur van Sonja Bakker in een gezellige uitspanning koffie-met-iets-erbij genomen. Ik heb een bulk fraaie foto's gemaakt. Oude kerk, nostalgische doorkijkjes, aardige details. Maar tussen die overvloed aan oudheid trof ik iets waardoor alles precies op zijn plaats viel.In een zijstraatje schuin achter de gereformeerde kerk-zonder-torenspits stond een oude Jaguar. Dankzij het kenteken kon ik achterhalen dat de auto uit 1967 stamt; veertig jaar oud dus. En het decor waarin de auto stond, paste perfect bij de leeftijd van de wagen. Ik heb er een tikkeltje aan gephotoshopt, moet ik eerlijk bekennen. Rechts stonden met witte strepen parkeervakken op de straatrand gekalkt en achter de wagen stond een iets te moderne lantaarnpaal. Ook heb ik het contrast van de foto iets verzacht, zodat de slagschaduw minder hard is. Maar verder kunnen tegen dit nostalgisch plaatje uit de jaren zestig geen honderd eeuwenoude gebouwen op.
