Grappig

Wat ik zag vond ik grappig, maar niet meer dan dat. Op een foto kon ik de grap niet eens overbrengen. Toch heb ik er in het voorbijgaan maar een kiekje van gemaakt. Veel mensen pakken daarvoor tegenwoordig hun mobieltje, maar ik wil toch iets meer kwaliteit overhouden. Dus pak ik voor dit soort situaties mijn Powershot waarmee ik alles altijd in RAW schiet. Het kwam me ook dit keer goed van pas, bleek later.
De grap die ik zag was, dat er zo ver in januari nog altijd kerstbomen in de Zuid-Willemsvaart in Helmond staan. Bij wijze van kerstversiering worden er in dit voor scheepvaart gesloten Helmondse deel van het kanaal in december al jaren een paar kerstbomen te water gelaten. Na Kerstmis worden die samen met alle decemberversieringen weer opgeruimd. Maar dit jaar niet.
Zo kort voor carnaval hangen er nu de kleurige sjaaltjes van de Helmondse carnavalsstichting De Keiebijters in. Grappig, dacht ik. Maar op een foto zie je niet dat het al ver in januari is. Bovendien is het van zichzelf geen sprankelende foto.
Toen ik de staande opname op mijn beeldscherm bekeek, besloot ik een versleten truukje toe te passen om de staande foto wat spannender te maken: omkeren en doorknippen, zodat ik het onderste deel van de foto ondersteboven toon. Dankzij het RAW-bestand hield ik daarvoor voldoende kwaliteit over.
De weerspiegeling in het water maakte van de kerstboom een aquarelachtig plaatje. Grappig. En nu maar wachten tot ze in Helmond herfstbladen gebruiken om Koninginnedag op te tuigen, of de zomerkermis laten openen door Sinterklaas. De wereld op zijn kop dus. Eh..., op zijn kop? Dan is het omkeren van die foto toch meer dan een goedkoop truukje. Ik laat er precies mee zien wat ik bedoel.

Wereld op zijn kop.

Verticaal

De Markt in Helmond is een platte kale vlakte. Iedere zaterdag moet er de weekmarkt kunnen staan en door de week ook nog een keer de groentemarkt. Twee keer per jaar moet er ruimte zijn voor de kermis. En dus heeft Helmond nooit een leuke invulling voor zijn meest betreden deel van de stad kunnen vinden.
Zelfs de beelden die er een poosje gestaan hebben waren geen lang leven beschoren. Ze werden door onverlaten van hun sokkel gebroken en liggen nu te jeremiëren op de gemeentewerf. Terugplaatsen kan, maar het is de goden verzoeken.
Dus is de Markt plat en kaal. Ik was gewend het zo te zien en dus zag ik het zo. Ik keek uit gewoonte. Tot ik vanmiddag op de kop van de Markt even moest wachten op mijn lunchwandelgezelschap. Mooi zacht zonlicht viel op de sneeuw en op het zomerterrasje van een lunchroom dat in de winter gewoon buiten staat.
Ik zag de dichtgeklapte parasols die erbij stonden. Het verticale lijnenritme van de parasolstandaards werd overgenomen door de pilaren van een klokkenspel dat als schaarse aankleding op de kop van de Markt staat. Vervolgens zag ik de bomen die volgens de kenners geen lang leven beschoren zullen zijn, omdat ze bij aanplant te weinig ruimte hebben gekregen. Ik zag de pijlers die het dak van de muziekkiosk dragen. Ik zag de lijnen van raamkozijnen in de verte. Ik zag lantaarnpalen. Ik zag in de verte ook de verticale zuilen boven de ingang van de bibliotheek.
Ik zag de platte kale Markt opeens vol en verticaal. Op zo'n moment ben ik blij dat ik die kleine Powershot G10 van Canon op zak heb. En toen ik mijn ogen tot spleetjes kneep zag ik de verticale lijnen tralies vormen, waarachter veilig de vandalismegevoelige beeldengroep teruggeplaatst zou kunnen worden. Deze Markt heeft volop kansen.

Helemaal niet plat en kaal.

Koud

Maar meiske toch, wat zul jij het nog koud krijgen. Het was vanmiddag rond het vriespunt op het kunstijsbaantje in ons dorp, dat er rond de jaarwisseling al weer voor de achtste keer was neergelegd. Het was eerder iets boven nul dan er onder. Warm voelt anders, maar echt om te kleumen was het nou ook weer niet.
Ik ging eigenlijk naar de ijsbaan om er schaatspret te fotograferen. Op het overdekte kunstijsbaantje in het Waalse Durbuy en op de tijdelijke schaatsbaan in het centrum van het Vlaamse Brugge maakte ik al mooie series van schaatsende mensen. Verliefde koppeltjes, vallende kinderen, snelschaatsers en schoonschaatsers.
In mijn dorp had ik nog geen schaatsfoto's gemaakt. En eigenlijk nog steeds niet. Want ik koos vanmiddag een mooi plekje wat verder van de baan, waar ik met een telelens niet zozeer het schaatsen zelf voor de lens kreeg, alswel de gezichten van mensen die zich op de baan vermaakten. De meeste mensen voelden zich niet bespied en staan ongedwongen op de foto. Ik ben tevreden met het resultaat.
De foto die ik hier toon viel me in de serie op, omdat die met weinig informatie iets duidelijk maakt. Dat mutsje rechts in beeld, die rode neus van het meisje en haar verkleumde gezicht: het is koud hier. Dat de foto op een schaatsbaan gemaakt is zie je niet, maar dat is hier ook niet de boodschap. Wat je ook niet op de foto ziet is dat het volgens de weerprofeten de komende week nog veel en veel kouder wordt. Toch maar een mutske, meiske?

Het wordt nog veel kouder.

Oud en nieuw

De schoonfamilie kwam vandaag bij schoonmoeder bijeen om elkaar een gelukkig nieuw jaar te wensen. Schoonmoeder is in het afgelopen jaar verhuisd van een klein bedompt kamertje in een oud bejaardenhuis naar een nieuw apartement in een gloednieuw zorgcentrum. We zaten bij elkaar in een royale woonkamer op ieder een eigen stoel, en niet langer op de bedrand zoals vroeger noodgedwongen in het kleine oude kamertje.
Toen ik even later over de galerij van het zorgcentrum naar buiten liep, keek ik op het puin van de gesloopte oudbouw waar schoonmoeder afgelopen jaar nog had gewoond. Ik pakte mijn camera en maakte een foto van het puin van de oudbouw, omringd door de nieuwbouw. Oud heeft plaatsgemaakt voor nieuw. Een mooie metafoor aan het begin van het nieuwe jaar.
Het dunne laagje sneeuw op de puinhoop drong bovendien de vergelijking aan me op van een laagje poedersuiker op een oliebol. Zo lang is oud nou ook weer niet geleden. Het 'puin' van gisteravond ligt me nog zwaar op de maag. Ik ga me nu bezighouden met nieuw. Gelukkig nieuwjaar!

Puin met poedersuiker.