Graven

Rector Johannes van de Laarschot liet meer dan een eeuw geleden een processiepark aanleggen achter de OLV-kerk in Handel. Niemand zal toen bedacht hebben, dat het in 2014 nog eens een speeltuin zou zijn voor fotografen. 
Vanmorgen hield onze fotoclub een excursie naar het processiepark. Het park bood voor elk wat wils. De natuurfotograaf kon scherp stellen op de grote bonte specht die hoog in de bomen zat te kloppen. De macro-fotograaf kon zich uitleven op mosjes en planten en voor de liefhebbers van strijklicht werkte de zon vanmorgen ook nog eens uitbundig mee. 
Mijn belangstelling voor mensenfotografie stelde ik vanmorgen bij naar dode-mensenfotografie. Ik fotografeerde graven, maar niet van adel. In het processiepark ligt een oud, vooroorlogs kerkhof met door de tand des tijds aangevreten zerken en kruisen. Het kerkhof ziet er nog keurig verzorgd uit, maar het verval geeft juist een extra dimensie aan deze omgeving. 
Ik maakte hier al eens ooit een dia van drie kruisen achter elkaar op een rij. Dat beeld wilde ik nu digitaal maken. Het middelste kruis wilde ik ophelderen met flitslicht en bovendien gestoken scherp op de foto. Het kruis ervoor en erachter moest onscherp en donkerder. 
Voor ik naar het processiepark afreisde had ik mijn fotoapparatuur daarvoor gereedgemaakt. Op het kerkhof moest ik vervolgens nog wat experimenteren om het resultaat te krijgen dat ik wenste. Ik maakte uiteindelijk de foto die ik voor ogen had.
Vervolgens maakte ik nog wat andere foto's volgens hetzelfde principe. Dit keer ging het om kruisen van verschillende structuur (ruw beton en glad) en helderheid (wit gekalkt of juist niet). Hier lukte het niet om een eenheid te krijgen in het beeld, maar het resultaat was daardoor juist onvoorspelbaar en verrassend. 
Hoewel de foto's zich er eigenlijk niet voor leenden, heb ik er nog een soort van HDR-techniek op los gelaten. Als rector Johannes van de Laarschot gezien heeft waar ik mee bezig was, heeft hij zich omgedraaid in zijn graf. Maar daar heb ik geen foto's van.

Graven, maar niet van adel

Fine art

De afgelopen weken was ik niet erg actief op de social media. Niet op twitter, niet op facebook en niet op deze fotoblog. Ik was vooral heel erg bezig met een ander soort medium: fine art fotopapier. Ik heb veel tijd gestoken in het bestuderen van de printtechniek. Want er valt veel te weten om tot de beste resultaten te komen, heb ik gemerkt. 
Al vrij snel in het digitale tijdperk van de fotografie was het mogelijk om met inktjetprinters foto's op papier af te drukken. Ik kocht in 2005 een Epson Stylus Photo R2400. Deze machine heeft me nooit teleurgesteld en leverde prachtige fotoafdrukken af. Onlangs heb ik die vervangen door de Epson Stylus Pro 3880 die een formaatje groter aankan en bovendien zuiniger is in zijn inktverbruik. 
Nog altijd spreek ik fotografen die in het analoge tijdperk zijn opgegroeid en die het digitaal printen veroordelen als knoeiwerk voor amateurs die nooit iets gesnapt hebben van het echte dokawerk. Ik speel het balletje graag terug. Zij hebben zich in de doka ooit een kunstje eigen gemaakt en kunnen het niet opbrengen om de digitale printtechniek te leren beheersen. 
Onlangs vertelde een fotograaf me dat hij digitale fotoprints niet kon waarderen, omdat de kleuren vaak onecht over kwamen en niet lang houdbaar waren. Dat kan zeker zo zijn als je kleurprofielen onjuist gebruikt, het verschil niet kent tussen dye- en pigmentinkt en het fotopapier niet goed gebruikt. Maar tests wijzen uit dat inktjetfotoafdrukken op goed fotopapier tientallen jaren tot zelfs meer dan een eeuw houdbaar blijven. En ziet U nog wel eens die onvolprezen analoge kleurenafdrukken van veertig jaar geleden? Wat er van over is, zijn fletse plaatjes met een rode kleurzweem. Dus...
Voor de rest is het een kwestie van smaak en beleving. Maar dat is niks nieuws in de fotografie. Ook in de analoge tijd had je al verschillende technieken, zoals collodium en polaroid, met hun grote beperkingen maar ook met hun charmes. 
Mijn eerste fine art prints, op Fuji Photo Rag in A3+ en A2 formaat,  hangen al aan de muur. Pareltjes. Of ze meer dan honderd jaar houdbaar blijven, zoals testers beloven? Als ik dat nog eens kan controleren, heeft de medische wetenschap flinke vorderingen gemaakt. 
De maker van het schilderij op deze foto, heeft misschien ook ooit gedacht dat hij voor de eeuwigheid schilderde. Ik zag dit 'aangetaste' werk gisteren in de basiliek van Saint-Hubert in België.

Dit werk zal vast niet zijn getest op houdbaarheid.