Vanmorgen hield onze fotoclub een excursie naar het processiepark. Het park bood voor elk wat wils. De natuurfotograaf kon scherp stellen op de grote bonte specht die hoog in de bomen zat te kloppen. De macro-fotograaf kon zich uitleven op mosjes en planten en voor de liefhebbers van strijklicht werkte de zon vanmorgen ook nog eens uitbundig mee.
Mijn belangstelling voor mensenfotografie stelde ik vanmorgen bij naar dode-mensenfotografie. Ik fotografeerde graven, maar niet van adel. In het processiepark ligt een oud, vooroorlogs kerkhof met door de tand des tijds aangevreten zerken en kruisen. Het kerkhof ziet er nog keurig verzorgd uit, maar het verval geeft juist een extra dimensie aan deze omgeving.
Ik maakte hier al eens ooit een dia van drie kruisen achter elkaar op een rij. Dat beeld wilde ik nu digitaal maken. Het middelste kruis wilde ik ophelderen met flitslicht en bovendien gestoken scherp op de foto. Het kruis ervoor en erachter moest onscherp en donkerder.
Voor ik naar het processiepark afreisde had ik mijn fotoapparatuur daarvoor gereedgemaakt. Op het kerkhof moest ik vervolgens nog wat experimenteren om het resultaat te krijgen dat ik wenste. Ik maakte uiteindelijk de foto die ik voor ogen had.
Vervolgens maakte ik nog wat andere foto's volgens hetzelfde principe. Dit keer ging het om kruisen van verschillende structuur (ruw beton en glad) en helderheid (wit gekalkt of juist niet). Hier lukte het niet om een eenheid te krijgen in het beeld, maar het resultaat was daardoor juist onvoorspelbaar en verrassend.
Hoewel de foto's zich er eigenlijk niet voor leenden, heb ik er nog een soort van HDR-techniek op los gelaten. Als rector Johannes van de Laarschot gezien heeft waar ik mee bezig was, heeft hij zich omgedraaid in zijn graf. Maar daar heb ik geen foto's van.
.jpg) |
| Graven, maar niet van adel |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten