Artihond

Even het Helmondse kunstfestival Artimond bezocht, vanmiddag. Het is een paradijs voor fotografen, vooral als je controle weet te houden over de harde slagschaduwen ten gevolge van overvloedige zonneschijn.
Ik zag veel mensen met camera's lopen en de meesten leken zich niet te bekommeren om uitgevreten beeldpartijen en dichtgelopen schaduwen. De kwaliteit van de camera zegt lang niet altijd iets over de kwaliteit van de fotograaf. Ik heb bijvoorbeeld niemand gezien die net als ik een flitser op de camera had gestoken om slagschaduwen weg te flitsen. Met de moderne technieken van de digitale beeldbewerking kun je donkere beeldpartijen ophelderen, maar inflitsen is soms net iets fraaier.
Ik vond het lastig om de leukste foto van vanmiddag uit te kiezen voor dit blog. Maar uiteindelijk bleef ik hangen aan deze foto van een hond tussen mensenbenen. Je hebt maar een hondenleven als Artihond. Je blikveld is klein; waar het om draait zie je niet. Ik kan maar één voordeel bedenken: in die felle zon zit je lekker in de schaduw. En ik als fotograaf had daar beneden geen last van harde slagschaduwen.

Een hondenleven.

Merel

Er zijn periodes in een jaar dat ik weinig aan fotograferen toe kom. Mei is zo'n maand, zie ik als eens door de blogjes van de afgelopen jaren blader. Gisteravond zat ik op het terras van ons weekendhuisje in de Ardennen te genieten van de rust en van het gekwetter en getjilp van vogels in de boomkruinen om ons heen.
Ik schroefde mijn 100-400 mm objectief op mijn Canon 7D en begon te fotograferen. Het leverde me een paar mooie platen op van vinkjes en meesjes in het warme licht van de ondergaande zon. Encyclopedieplaatsjes, dat wel. En ik ben meestal niet tevreden met foto's die je in encyclopedieën, determinatieboekjes, natuurtijdschriften en websites over vogelfotografie aantreft.
Het moet bij mij net even anders zijn. Op de eerste plaats was mijn werkwijze onorthodox. Ik fotografeerde met een telebereik van 400 mm met een sluitertijd van 1/60 seconde uit de hand. Dat is vragen om moeilijkheden en ik had er dus ook veel missers vol bewegingsonscherpte bij zitten.
Het bracht me echter ook deze foto, waar ik zelf wel tevreden over ben. Door de lange sluitertijd is de snavel van deze zingende merel bewogen. Je ziet hem daardoor zingen. De rest van de vogel en de draad waarop dit beestje zit is gestoken scherp. De merel is trouwens al net zo tegendraads als ik. Overal waren bomen en takken in overvloed, maar deze vogel koos een staaldraad als hoge uitkijkpost.
Het maakt de foto net even anders dan die van de meeste vogelfotografen. Zij zullen dit wel helemaal niks vinden: geen oogjes te zien, in het laatste daglicht om tien voor half tien is er onvoldoende contrast voor een scherpe doortekening van de veertjes, je ziet geen natuurlijke omgeving. Ik luister dit keer eens niet naar hun kritiek. Ik hoor liever het vogelgezang.

Tegendraads.