Muziek

Als ik op straat foto’s maak hoor ik vaak de vraag: is dat voor de krant? Dat zou zo maar kunnen, maar meestal is dat toch niet het geval. Vandaag liep ik in mijn dorp over straat met mijn Canon EOS 6D. Ik maakte foto’s van cultureel erfgoed in ons dorp voor een boek dat volgend jaar verschijnt. 
“Kun je van ons ook een foto maken?” vragen twee mannen die gezellig staan te kletsen; de ene leunend op een bezem, de ander ontspannen de handen in de zakken. “Dat weet ik alleen maar zeker als ik het ook werkelijk doe”, antwoord ik en richt mijn camera. Klik. Ja dus, ik kan het. Ik toon ze de foto op de display van mijn camera. Ze vinden hem mooi. 
Of ik voor de krant foto’s aan het maken ben, vragen ze. Nee dus. Ik ben op pad voor een boek. Hier om de hoek ga ik een stukje erfgoed op de foto zetten. En twee deuren verder in een café ga ik meteen een afspraak maken voor een andere fotoshoot. 
Ik wil de heren de foto best opsturen, als ze dat op prijs stellen. En ze willen hem wel. 
Nou ken ik deze mannen allebei van gezicht en ik weet er zelfs een etiketje op te plakken: die ene heeft iets met fluiten en de andere met allerlei andere muziekinstrumenten. Maar ik ben niet zo goed in het onthouden van namen. Gelukkig krijg ik hun e-mailadressen om de foto naartoe te sturen en dan weet ik ook meteen hoe ze heten. De meeste e-mailnamen bevatten immers de naam van de eigenaar. 
O ja, nou weet ik het weer. De ene heeft iets met scheidsrechteren bij het zaalvoetbal en die andere heeft al een eeuwigheid een reputatie als muzikant. En nu betrap ik ze hier zomaar in een ontspannen onderonsje. Ik beloof dat ik de foto zal toezenden. Een foto waar muziek in zit. Fluitend loop ik verder.

V.l.n.r. fluiten en andere muziekinstrumenten.

Parkeerverbod

Het is hoog tijd dat ik weer eens een foto plaats op mijn weblog. Vorige maand publiceerde ik hier maar één foto en ik moest terugzoeken tot mei 2009 om nog eens een maand te vinden waarin ik niet meer dan een enkele foto plaatste onder scherpstellen.blogspot.com. Ik ben bezig met enkele tijdrovende fotoprojecten en dat is leuk, maar daardoor blijft er weinig inspiratie voor mijn weblog. 
Vorige week bezocht ik de tweejaarlijkse fototentoonstelling Noorderlicht die weer gehouden wordt in de voormalige suikerfabriek in Groningen. Nog altijd een prachtig decor. Dit jaar vormde de virtuele wereld van het internet een belangrijk onderwerp voor de foto-expositie. Zo zag ik een foto van een gezin aan de ontbijttafel dat volledig langs elkaar heen leefde via de display van de mobiele telefoon. Moeder stak een lepel uit naar haar peuter (vroeger was dat ‘hapje van mama’) maar zij was ondertussen met haar volle aandacht bij haar mobieltje. 
Een andere fotograaf bracht de computers en kabels van de hardware achter het internet in beeld en weer een andere fotograaf toonde een reeks portretten van invloedrijke Londenaren op de manier waarop de politie foto’s van verdachten op internet en tv toont. Zelf had ik ook weer eens tijd om vrijetijdsfoto’s te maken. Ik was gespitst op vreemde waarnemingen. 
Hans Aarsman fotografeerde in 1989 in Kinderdijk molens en tekstborden waarmee hij in één beeld ordening en regulering van de Nederlandse cultuur blootlegde. Hij noemde de foto Hollandse Taferelen. 
Ik moest aan die foto denken, toen ik aan het Lauwersmeer een foto maakte van slechts één verkeersbord. Ik heb zelf wat gespeeld met de 'ordening' door dat bord een beetje raar in beeld te zetten. Daarvoor koos ik een zodanig standpunt dat het lijkt alsof je op het water je auto niet mag parkeren. 
Mijn auto stond op een plek waar ik wel mocht parkeren. Dat hij toch kletsnat werd kwam omdat de regen die dag bij vlagen met bakken uit de hemel kwam. 

Parkeren mag niet, maar kàn het wel?