zondag 26 augustus 2007

Menwedstrijden

Als driejarig manneke zat ik op de kale rug van het paard van onze overbuurman. Mijn kont doet er nou nog zeer van, bij wijze van spreken. Het is de enige ervaring die ik heb met paarden. Toen ik vandaag rondliep bij de menwedstrijden op het hippisch centrum in Deurne, begreep ik dan ook niet zoveel van het spelletje.
We waren er gaan kijken, omdat het bedrijf waar mijn vrouw werkt er sponsor was. Mijn vrouw wilde wel eens zien waar het geld van haar werkgever eigenlijk naartoe ging, en ik vroeg me af of het niet beter naar onze bankrekening overgemaakt had kunnen worden bij wijze van extra bonus.
Als volslagen leken doolden we rond over het terrein, maar ik had mijn fotocamera bij me en dan vermaak ik me met alles. We stonden steevast bij de verkeerde hindernis te wachten, terwijl verderop het publiek samendromde om weer een vierspan rond een stel palen te zien kronkelen.
Als ik dan toch eens op de goede plek stond, was hét moment voorbij voor ik de ontspanknop van de camera had ingedrukt. Een goed sportfotograaf kent zijn sport en kan voorspellen waar de fotogenieke momenten zich gaan aandienen. Nou ben ik geen sportfotograaf en van knolhobbelen, zoals een collega van mijn vrouw dit evenement noemt, heb ik dus al helemaal geen kaas gegeten.
Toch kreeg ik na enig observeren in de loop van de middag nog aardig door waar ik op moest letten en dus kwam ik onverwacht met een behoorlijke reeks geslaagde foto's thuis. En dat sponsorgeld van de werkgever van mijn vrouw? De wijze Grieken wisten al dat een mens leeft van brood én spelen.

zaterdag 25 augustus 2007

Ourthe

In deze regenzomer treedt het riviertje de Ourthe in de Belgische Ardennen zo af en toe uit zijn zomerbedding. Voor een landschapsfotograaf dienen zich op zulke momenten mooie plaatjes aan. Op een natte zomeravond gingen we eten in het aanbevelenswaardige restaurant La Passerelle in Grand Han. Deze taverne is gebouwd op de oevers van de Ourthe nabij een brug, waarmee ook meteen de naam van de eetgelegenheid is verklaard.
We liepen na het eten nog even de brug op en zagen een kolkende watermassa onder ons door donderjagen. Verderop overstroomde het water de weg, die daar trouwens – getuige de betonplaten in plaats van asfalt – op is berekend. Het was een indrukwekkend schouwspel, maar ik had statief noch camera in de auto liggen. Een zeldzaamheid, maar uitgerekend nu.
De volgende ochtend ben ik teruggegaan met camera en statief. Maar het water was al weer bijna in zijn normale loop teruggezakt. De weg was weer droog en wat restte waren enkele plassen op de oevers van het riviertje. Ik maakte toch wat foto's en plotseling lag er een schilderachtig plaatje voor mijn lens.
Steentjes vormden het lover van bomen die in een rimpelige waterplas werden weerkaatst. Door de foto ondersteboven te plaatsen ontstaat een surrealistisch landschap dat me de vorige avond niet zou zijn opgevallen. De steentjes lagen toen te diep onder het water en het licht zou ook niet meegeholpen hebben. Voor één keer was ik blij dat ik die avond mijn camera vergeten was.