Genieten

Het was vandaag een mooie, zonnige herfstmiddag. We maakten een wandeling over het landgoed Nederheide, aan de bosrand van De Stippelberg. Het is een prachtig recreatie- en natuurgebied geworden, nadat er jarenlang zand is afgegraven voor wegen- en woningbouw. 
We lunchten in het restaurant van de natuurpoort. Je hebt er uitzicht op het strand en het helderblauwe water van de recreatieplas. Met dit zonlicht lijken de hoge naaldbomen voor het paviljoen wel op palmbomen. We zaten te genieten van een ver-weg-beleving dicht bij huis. En wij niet alleen. Het was er druk. 
We wandelden langs het water en over bospaden. Ik maakte natuurlijk weer foto's. Mooie natuurfoto's, maar ook mensen-foto's. Het liefst met een beetje actie. Zo zag ik dit groepje. De kinderen speelden met honden in het water en de rest van het gezelschap keek vanaf een talud toe. Ik kreeg ze in het vizier van mijn 100-400 mm telezoomlens toen ik in de verte watervogels fotografeerde.  Het leuke van deze foto vind ik, dat alle actie uit één hoek komt, precies langs de lijnen die uit diezelfde hoek komen. 
Veel mensen fotografeerden met hun iPhones of andere mobieltjes. Vanmiddag mocht ik weer eens ervaren dat een spiegelreflexcamera met goede lens het nog altijd wint van de telefoons-waarmee-je-ook-foto's-kunt-maken. Deze had ik in elk geval met mijn iPhone niet kunnen maken. En de vele mooie natuurfoto's ook niet.

Deze foto knalt van rechts-onder uit de hoek.

Gezien

Ik ben gezien. Misschien niet in de betekenis van 'gewaardeerd', 'populair', 'graag gezien'. Maar ik ben wel gezien. Op een plek in de bossen waar ik eerder wild dan mensen verwachtte, zag ik een donkere stip. Het was me eigenlijk direct duidelijk dat het geen dier was, maar een mens. Wat deed die daar? Met het blote oog kon ik geen details onderscheiden. 
 Ik pakte mijn Powershot Canon G10, stelde in op de uiterste zoomstand en maakte een foto van een fraai bospad waarvan alle lijnen in de verte samenkwamen in de donkere stip. Vervolgens zoomde ik in op de display van mijn G10 en zag de vage contouren van een mens met een apparaat dat op een fototoestel leek. 
Eenmaal thuis, toen ik mijn foto's had ingeladen in het fotobewerkingsprogramma Aperture op mijn Mac Book Pro, maakte ik een uitsnede van de foto. En inderdaad, ik was gezien door een man met een fotocamera. Terwijl ik hem fotografeerde, fotogafeerde hij mij. 
Hoewel september al tot over de helft is gevorderd, had ik deze maand nog geen foto's gemaakt. Vandaag was ik na een drukke werkweek met weekenddienst eindelijk een dag vrij. Ik stapte op de fiets en stak mijn kleine G10 bij me. In het gesjouw met de spiegelreflexen had ik geen zin. Maar in de week van de tweejaarlijkse fotobeurs Photokina in Keulen, waar ik zondag naartoe ga, kon ik de drang om te fotograferen niet langer weerstaan. 
Er was geen bijzonder licht, het was niet de tijd van de dag waarop je wild kunt fotograferen, zelfs in de uitgestrekte bossen van de Stippelberg viel niet veel te beleven. Wat deed die andere fotograaf daar trouwens? Verkeerde plaats, verkeerde tijd. Natuurfotografen kiezen doorgaans andere omstandigheden om hun platen te schieten. 
Deze had net als ik vast en zeker ook zin in de Photokina.

Verkeerde plaats, verkeerde tijd.