Die zit

We maakten gisteren een wereldreis. Op één dag! Dat kan op de Floriade in Venlo, waar landen uit alle hoeken van de aardbol een paviljoen hebben ingericht. Ik heb er volop gefotografeerd, maar van natuur en milieu heb ik weinig voor de lens gehad. Ik had vooral oog voor mensen van allerlei culturen. Ik heb er een serietje van op Flickr geplaatst onder de naam Wereldreis. 
Op mijn blog toon ik vandaag een foto die met cultuur, natuur en milieu weinig te maken heeft. Het is gewoon weer zo'n gek moment, waar ik als straatfotograaf dol op ben. Mijn oog viel op een dame die op een fauteuil was gaan zitten. Op een leuning. Nou verwacht je buiten eerder mensen die op een bankje uitrusten dan in een luie stoel. Dus dat vond ik al vreemd. Maar ze zat op de rand en niet in de stoel zelf. 
Ik richtte mijn camera en toen ze dat zag wilde ze opstaan. Want ze dacht dat ik alleen de stoel wilde fotograferen. Maar ik drukte net op tijd op de ontspanknop om het moment te pakken dat ik wilde vastleggen. Zo, die zit.
Ze verontschuldigde zich voor de rare pose. "Het heeft geregend en de stoel is nat." Dat wist ik, want het regende met kleine tussenposen eigenlijk al de hele dag. Ik kon er niet mee zitten. Zelfs niet in een fauteuil. Het leverde me immers weer een leuk plaatje op.

Op het randje.

Hemelbestormer

Uit mislukkingen worden soms de mooiste producten geboren. Ik stel mijn camera altijd handmatig in. De camera doet dus niet wat de rijkelijk voorgeprogrammeerde automaat hem vertelt, maar wat ik vind dat er moet gebeuren. Daarmee kan ik artistieke accenten in een beeld aanbrengen die door de automaat niet bedacht worden. Vaak pakt dat goed uit, maar soms vergaloppeer ik me. 
Op een zonnige dag in het Duitse Monschau koos ik telkens voor hoofdonderwerpen in de zon of juist in de schaduw. De contrasten waren te groot om ze op een natuurlijk ogende manier te overbruggen. Gemiddelde waarden werkten al evenmin, want schaduwpartijen bleven onderbelicht en in de felle zon bleekten de lichte partijen volledig uit.  
Ik had enkele opnamen in de schaduw gemaakt en de camera-instellingen stonden nog op de waarden die ik daarvoor gekozen had, toen ik deze hemelbestormer zag. Hij klom rap omhoog, dus ik gunde mezelf weinig tijd. Inkaderen, scherpstellen, klik. Het histogram op mijn camera leerde me, dat de foto flink overbelicht was. Zelfs de donkere figuur op de ladder zag er op de foto veel te licht uit. Al het andere knipperde, ten teken dat ik alle doortekening kwijt was. Ik keek nog eens omhoog, maar het mysterieuze beeld dat ik had willen vastleggen was niet meer te maken. 
Thuis op mijn MacBook Pro ging ik in het fotobewerkingsprogramma Aperture aan de slag om nog iets van het beeld te redden. Het resultaat viel me niet tegen. Ik moest twee stoppen onderbelichten, de recoveryschuif flink naar rechts trekken om iets in de overbelichte lucht terug te halen en zo nog wat trucjes toepassen. 
Bij een normale belichting zou ik dit mysterieuze beeld waarschijnlijk niet gevonden hebben, want in de opnamen die ik later met een correcte belichting maakte, is de hemel blauw met lichte wolkenflarden. Het beeld dat ik nu overhield was spannend genoeg om het te bewaren. De ladder komt uit het niets en verdwijnt in het nergens. Waar komt die man vandaan, waar gaat hij heen, wat is het voor een figuur? Glazenwasser op weg naar de hoogste etage van een torenflat? Neen. Brandweerman die hoog boven het vuur gaat hangen om te blussen? Neen! Toerist die tijdens de open dag van de brandweer naar het bakje van de ladderwagen klimt? Ja!  
"Wil jij ook niet een keer naar boven klimmen?" vroeg mijn vrouw. Nou, neuh. Op de parkeerplaats waar onze auto stond keken we vanaf een hoger standpunt op Monschau neer, dan vanaf die brandweerladder, bedacht ik snel. Maar je hoeft niet hoog te staan om leuke foto's te maken. Wel even op je camerainstellingen letten.

Hoog standpunt.

Snapshot

Een straatfotograaf heeft altijd een camera bij zich en kijkt rond. Meer is niet nodig. Anderen maken het verhaal en spelen zich in de kijker. De zoeker in de camera kadert het podium in, zoals de doeken dat doen in een theater.  
Onlangs volgde ik een discussie over straatfotografie. De één vond dat een straatfotograaf alleen maar snapshots maakt, zoals elke eerste de beste iPhone-fotograaf. De ander vond straatfotografie pure kunst. Waar we in het algemeen in de fotografie spreken over 'inkaderen' als we het hebben over het selecteren van de beelduitsnede, betoogde iemand dat een straatfotograaf de hele wereld uitsluit met uitzondering van het stukje dat hij wil laten zien. Mooie benadering van het thema straatfotografie, vind ik.
Omdat ik vrijwel altijd een camera bij me heb en veel onderwerpen op straat vind, beschouw ik mezelf als straatfotograaf. Uit de grote hoeveelheid mogelijkheden die zich aandienen is het de kunst om daar een leuk moment uit te kiezen en vast te leggen.
We liepen langs de Ourthe in Durbuy, waar we als vrijetijds-Walen vaak wandelen, en we hoorden veel tumult op het water. Uitgelaten groepjes raftende toeristen. Niks bijzonders. Maar opeens stopte zo'n groepje rafters bij een drooggevallen grindeilandje midden in het riviertje. Ze trokken hun boot op het drogen en waadden met hun peddels het water in. Een groepje collega's tegemoet, zo bleek al snel.
Ik was getuige van een wateroorlog bij een middagtemperatuur van 16 graden, een guur windje en een watertemperatuur die nog amper aan winterse waarden ontsnapt kan zijn. Met schoenen aan en zelfs lange spijkerbroeken moesten ze na dit gevecht nog zeker anderhalf uur koukleumen voor ze aan het einde van dit raftingtraject waren. Ik wist dat, omdat ik het zelf al enkele keren gevaren heb. Zij gingen voorlopig helemaal op in hun waterstrijd. De spijt zal later wel gekomen zijn.
Naast mij maakte iemand met een iPhone een snapshot; op het verkeerde moment. Ik bleef fotograferen tot ik het best mogelijke beeld te pakken had. Ik weet alleen niet of dit straatfotografie mag heten.

Splash shot

Ridderspel

Voor scherpe foto's had ik natuurlijk naar één van de drie dagshows kunnen gaan. Er is dan voldoende licht om korte sluitertijden te kiezen en de actie te 'bevriezen'. Met een beetje geluk kun je zelfs een kleiner diagrafma kiezen voor meer scherptediepte en de ISO-waarde kan laag blijven, zodat het beeld minder ruisgevoelig is.
Maar ik wil hier een lans breken voor onscherpe foto's. Ik ging gisteravond om tien uur in Helmond naar de avondvoorstelling van het ridderspel 'Das Märchen der Sieben Schwerter'. In het donker lijkt een spectaculaire show met veel vuur en actie nou eenmaal veel heftiger. En dat is wat ik op de grenzen van het fotografisch haalbare wilde vastleggen. Ik posteerde me op de tribune op een plek met goed zicht op de arena en een veilige afstand tot de stunts. Paarden draafden met hoge snelheid voorbij, zwaarden en lansen kletterden op schilden. De ridders van de Duitse burcht Satzvey in de Duitse Eifel legden het beste in hun spel. De lichtgevoeligheid op mijn Canon EOS 7D wisselde ik af op 1600 en 3200, al naar gelang de plek waar de actie zich afspeelde. Het terrein werd verlicht met schijnwerpers en dan wisselt de lichtintensiteit per vierkante meter. Nauwkeurig lichtmeten is er niet bij.  Uitgevreten hoge lichten en dichtgelopen donkere beeldpartijen zijn onvermijdelijk. De sluitertijd probeerde ik boven 1/125 seconde te houden, zodat er in elk geval nog iets van vormen in de foto te zien is. Het diafragma stond op f/ 4.0. Ik maakte zowaar enkele redelijk scherpe foto's. Maar deze, waarop paard en ruiter tot een vormeloze kleurenbrij zijn ingezakt, bevalt me nog het beste. Het beeld toont de heftigheid van de actie, het explosieve. De scherpte zit in de ridder te voet die met zijn schild de klap van een brandende lans opvangt. Hiervoor ben ik naar de avondvoorstelling gegaan. En ook wel een beetje omdat er voor de dagvoorstellingen vanmiddag regen is voorspeld.

Een lans breken