Gekroond

Het was nog tamelijk rustig toen ik vanmorgen over slingermarkt in Helmond liep. Beatrix had net afstand getekend van de troon en daar waren kennelijk ook veel Helmonders thuis voor de buis getuige van geweest. Tussen de kraampjes op de markt was voldoende ruimte om bekenden te ontwaren en er even een praatje mee te maken. 
Er liepen opvallend veel mensen met spiegelreflexcamera's rond. De camera's bungelden nonchalant aan de schouder en de lensdop zat nog voor het objectief. Ik ontmoette een kennis van wie ik weet dat hij een fervent amateurfotograaf is. Zonder camera. Hij sloot al bijvoorbaat uit dat hij hier mooie plaatjes zou schieten. 
Verderop trof ik een beroepsfotograaf. Hij liep te loeren op motieven die je op vorige Koninginnedagen niet zag, verklapte hij. De onderwerpen die hij wilde vastleggen moesten over enkele jaren ook nog indruk maken. Hij had ze nog niet gevonden. En ik had mijn kleine Canon Powershot G10 ook nog steeds niet uit mijn zak gehaald. De klik was er kennelijk nog niet.
Vroeg in de middag liep ik het zelfde rondje slingermarkt nog eens. Nu was het schuifelen in de menigte. Als ik een fotomoment zag, kon ik in het gedrang mijn camera amper op het onderwerp richten. 
Een stel rotzooiverkopers zonder kraampje verbood me met veel ophef om foto's te maken. Ze dachten dat ik namens de gemeente kwam spioneren, want ze stonden er illegaal en waren al op drie plekken weggestuurd. Nog steeds niet ver genoeg, gromde ik in mezelf.
Verderop maakte ik een leuke foto van twee kinderen die op een dekentje hun speelgoed te koop aanboden. Precies op de stoep van een speelgoedzaak. Voor ik de markt verliet maakte ik nog de Koninginnedagfoto die vorige jaren niet te maken was. Oranje uitgedoste mensen zie je al jaren met Koninginnedag. Maar een man met een koningskroon leek me typisch voor de dag dat Nederland een koning kreeg. 
Het idee voor de foto had ik vanmorgen opgedaan.

De dag dat Nederland een koning kreeg.

Koninginnenacht

Voor zover ik weet zijn er geen foto's van de Koninginnenacht van 1980. Om uw geheugen op te frissen: dat was de nacht voor de dag dat Beatrix Koningin der Nederlanden werd. Een goede reden voor het feit dat er geen foto's zijn van Koninginnenacht 1980 zou kunnen zijn, dat er toen nog geen Koninginnenacht was. Een andere reden was anders wel, dat er geen filmpjes waren die het konden vastleggen. 
Digitale fotografie bestond nog niet in 1980 en kleurenfilmpjes hadden een ISO-waarde van hooguit 1600, 3200 misschien. En dat was bagger. Zwart-wit-film ging nog wel, vooral als je bij het ontwikkelen de film forceerde en een grove korrel voor lief nam. Maar kleur? Je kon nog kiezen voor een lange sluitertijd, maar dan riskeerde je het Schwarzschildeffect. Wie kent dat nog, die kleurverschuiving die in de digitale fotografie niet meer voorkomt? 
Als je bij weinig licht in kleur wilde fotograferen, moest je flitsen. En dan was je een deel van de sfeer van het kunstlicht kwijt. 
Op de avond voor de dag dat Beatrix koningin-af is, fotografeerde ik in ons dorp de Koninginnenacht. Ik schakelde de ISO-waarde van mijn Canon EOS 6D op 12800! Met diafragma en sluitertijd kun je vervolgens spelen alsof je bij daglicht fotografeert. Zonder al te veel storende ruis. En zonder Schwarzschild. 
Ik was blij dat ik in kleur kon fotograferen en geen flitser hoefde te gebruiken. Want waar overdag alles Oranje-boven is, fotografeerde ik nu met kunstlicht op de straatstenen het oranje-onder. Nieuwe tijden. 

Oranje onder.

Boerenoptocht

Voor we naar de Boerenoptocht gingen kijken had ik bedacht hoe ik die in beeld wilde brengen. De Boerenoptocht moet de boerenstand van een eeuw geleden uitbeelden. Veel karren getrokken door knollen, veel klederdracht uit de jaren twintig, veel vooroorlogse ambachtelijke werktuigen. Dat alles trekt in een stoet voorbij, gadegeslagen door duizenden mensen aan de kant van de weg. 
Ik droeg mezelf op dat mijn foto's eruit moesten zien alsof ze een eeuw geleden gemaakt hadden kunnen zijn. En dat bleek schier onmogelijk. Alleen al door het publiek aan de kant van de weg met moderne foto- en videocamera's, kleding anno 2013, hedendaags verkeer en architectuur van gebouwen die een eeuw geleden nog niet bestond. 
Voor een paar problemen had ik een oplossing. Het publiek kon ik door onscherpte of camerastandpunt elimineren. Een decor van gebouwen uit de jaren twintig was ook wel te vinden. Hedendaags verkeer kwam niet in de optocht. Een sepiakleurtje zou de indruk van een 'oude beeld' moeten versterken. 
Vol goede moed posteerde ik me langs de optochtroute. Helaas. De zon scheen. Fototechnisch kon ik voor de grote contrasten wel een paar oplossingen bedenken. Inflitsen bijvoorbeeld. Maar dat alle optochtdeelnemers in kleding-anno-1920 moderne polaroid zonnebrillen droegen, dat maakte de hele sfeer-van-een-eeuw geleden kapot. 
Gelukkig deden ook de zigeuners uit het dorp mee. Met hun authentieke kleding van het trekkende volk en met hun huifkar van toen, boden ze precies wat ik zocht. Een laag standpunt hield het publiek buiten mijn beeld en het sepiakleurtje doet de rest. 
De mooiste foto die ik vanmiddag maakte was van een allochtoon kindje dat in een broodje hapte, dat haar vanuit een vooroorlogse bakkerskar was aangereikt. Maar mijn veelzijdige Canon EOS 6D toont zich ook een heuse tijdmachine. Hij maakte deze foto van een eeuw geleden.

Mijn Canon EOS 6D als tijdmachine.

Verschil

Er is een verschil tussen een wielerliefhebber die fotografeert en een fotograaf die naar en wielerkoers gaat. 
Jarenlang was ik de eerste. Ik ging naar wielerkoersen en zocht door de zoeker van de camera naar de favorieten in het peloton; naar de inspanning op de gezichten; naar de strijd in koers. Bij voorkeur zocht ik hellingen op waar de favorieten uit hun schulp moesten komen. 
Tegenwoordig ben ik de tweede. Dit weekend waren we op het parcours van Luik-Bastenaken-Luik. Gelukkig worden een dag voor de wedstrijd de pijlen uitgezet, zodat renners en volgers weten welke route ze moeten rijden. Voor mij was het een kans om een deel van de route met de auto te rijden. Op zoek naar mooie locaties. 
Zo ontdekten we in een gehuchtje even buiten Manhay hotel-restaurant Les Sources dat sinds zes jaar wordt bestierd door de Nederlandse familie Groen. We hebben er lekker geluncht en ik maakte er nog een leuke pré-koers-foto. 
Even buiten het gehucht trof ik een gevarieerd, glooiend landschap aan dat me het perfecte decor leek om koersende renners in te fotograferen. In de loop van de dag hebben we nog meer plaatsen langs de route bekeken. We reden over de Côte de La Roche-en-Ardenne. Dit bergje moeten de renners na 70 kilometer koers beklimmen. Wij stonden er vorige jaren ook al eens. Ik wilde de Côte de Saint-Roch in Houffalize inspecteren, maar die is gesloten voor alle verkeer. Behalve voor wielrenners in Luik-Bastenaken-Luik. 
We beperkten de verkenning van het landschap tot het eerste deel van het parcours. Want in de streek waar de renners de finale rijden, moet je al vroeg op de dag staan om vervolgens uren te wachten, bijna niks te zien en daarna in de file naar huis terug te keren. Ik bleef bij mijn keuze van een stil landweggetje in een gevarieerd, glooiend landschap. Hier komen volgens kenners van de streek op de dag van Luik-Bastenaken-Luik meer auto's voorbij, dan in de rest van het jaar. 
Ik maakte er mooie landschapsfoto's met renners erin. Maar ik ben een fotograaf die naar een wielerkoers gaat en geen wielerliefhebber die fotografeert. Dus waag ik het hier een foto te tonen zonder renners. Het was druk op het terras van de familie Groen aan de route van Luik-Bastenaken-Luik. 
Wie heeft er eigenlijk gewonnen?

Een Waalse Pijl?

Wifi

Op mijn nieuwe Canon Eos 6D zit wifi. Daarmee kan ik verbinding maken met de app 'Eos Remote' op mijn iPhone. In het analoge fototijdperk was deze mededeling koeterwaals. Canon Eos bestond al wel. Het systeem bestaat sinds eind jaren tachtig. Ik had er al eentje toen ik 1989 naar Amerika ging. Maar wifi? Een iPhone? Een app? Zelfs het woord analoog hoorde je nooit in de fotografie, want digitaal bestond niet. Er was geen woord nodig om het verschil aan te duiden. 
De fotografie is in veel opzichten veranderd. Dit weekend heb ik hevig geëxperimenteerd met het fotograferen op afstand, via wifi en Eos Remote. Via die app kan ik de belangrijkste instellingen van mijn camera overnemen op mijn iPhone en zo op afstand van de camera fotograferen. 
Ik legde de camera nonchalant op de hoek van een terrastafeltje, gericht op een stel meiden op studentenleeftijd die met elkaar zaten te dollen. Voor hen leek het alsof ik de camera met rust liet en geconcentreerd op mijn iPhone zat te surfen of te sms-en. In werkelijkheid stelde ik scherp, zette de belichting goed en drukte op een paar fotogenieke momenten af. Ze stonden gaaf op de foto, maar hadden niks in de gaten. 
Straatfotografie moet je vaak ongemerkt doen, omdat anders het leuke moment voorbij is. Maar aan dit wifi-gedoe moet ik echt nog wennen. Ik maakte ook nog foto's op de klassieke manier. Door de zoeker kijken dus. Ook dan observeer ik mensen en druk af op leuke momenten. 
Ik zat te kijken naar een vader die zijn kinderen aan de waterkant in de gaten hield. Nou ja, waterkant. Naast het terras stond een fonteintje met een waterbak die op deze eindelijk-plus-twintig-graden-dag een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de kinderen had. Eén meisje had me in de gaten en waarschuwde haar zusje. Ik zwaaide naar de meisjes en ze lachtten. Samen keken ze recht in de lens toen ik afdrukte. Vader en kleinste hadden me niet in de gaten. 
Kwestie van tijd, denk ik, of jongste heeft mij per iPhone al in de gaten voor ik de foto gemaakt heb. De app heet dan waarschijnlijk zoiets als: 'Spot the photographer'. 

Gezien of ongezien.

Kuieren

We wandelden gisteren op de Stippelberg. Ik vond het altijd al een bijzonder landschap met zijn door wind geschapen stippels, zeg maar stuifzandheuveltjes. Sinds er een grote golfbaan in een kunstmatig glooiend landschap is aangelegd, ziet het er on-Nederlands uit. Ik ga er graag zo af en toe eens foto's maken. 
Het gebied ken ik op mijn duimpje. Toen in het restaurant van de golfbaan waar we lunchten een stel Belgen om hulp vroeg, kon ik ze dan ook aardig wegwijs maken. Ze maakten deel uit van een ruitergroep die al twee uur geleden hier had moeten arriveren. Maar hun GPS werkte niet en dus waren ze verdwaald. Toen ze vanuit het veld telefonisch wat informatie doorgaven, kon ik ze aangeven dat ze alleen maar langs de bosrand rechtdoor in de richting van de zandafgraving moesten rijden. Weldra zagen we ze aankomen kuieren, op hun gemakkie.
We liepen nog even langs de plas op in een lekker lentjezonnetje dat de strijd aanbond met een gure oostenwind. Ik fotografeerde wat watervogels en pakte met mijn 100-400 mm-objectief terloops een man mee die in de verte over een akker liep.  
Waarom loopt die man over deze akker? vroeg ik me af. Wegen genoeg. Je kunt er zelfs verdwalen. Opeens besefte ik dat we in een recreatiegebied slenderden. De man deed niks anders dan wij, alleen hij nam het vrij letterlijk: de man liep op zijn dooie akkertje. 

Op zijn dooie akkertje

Sneeuw?

Of ik 'neige' fotografeerde vroeg de Waalse politieman, toen hij zag dat ik mijn camera tussen de confetti en papiersnippers op de grond zette. Neige? Sneeuw? De arme drommel heeft zeker te lang in de kou gestaan. Een zonnesteek zal het in elk geval niet geweest zijn. Maar het was toch echt alleen maar papier dat ik fotografeerde.
Het was barstens koud en de gedachte aan sneeuw was niet eens zo raar. Het sneeuwde af en toe, tijdens de carnavalsoptocht op paaszondag in het Waalse dorpje Somme-Leuze. 
Ik maakte hier al vaker foto's van de optocht, maar nooit eerder had ik er zo'n carnavalsgevoel bij als nu. Vorige jaren was het weer veel lente-achtiger. En lenteweer met carnaval, dat komt bij ons hoogstzelden voor. 
Als ik de fotoserie bekijk die ik nu maakte in Somme-Leuze, dan zie ik mensen met wollen mutsen op, dassen om en wanten of handschoenen aan. Net als met carnaval bij ons in februari. Ik maakte een serie foto's waar ik best tevreden over ben. 
Ik gebruikte mijn nieuwe Canon 6D met 17-40 mm-objectief en mijn al wat oudere 7D met 24-105 mm-objectief door elkaar. Op de 6D profiteerde ik met de fullframesensor maximaal van het groothoekbereik en op de 7D had ik met de 1.6-cropsensor juist optimaal profijt van het telebereik. Dus overzichtopnames met de 6D en details of gezichten met de 7D. 
De resultaten zien er goed uit en hoewel ik mezelf zie als een straat- en mensenfotograaf, toon ik hier geen mensen maar de 'neige'-foto. Ik maak er een andere associatie bij dan meneer-de-agent. Met een beetje fantasie doen die kleurige papiersnippers ook aan bloesem denken. Het is immers lente. Meneer de agent, ik fotografeer 'fleur'. Want sneeuw op de laatste dag van maart, dat moest verboden worden.

Sneeuw of bloesem?