Kuieren

We wandelden gisteren op de Stippelberg. Ik vond het altijd al een bijzonder landschap met zijn door wind geschapen stippels, zeg maar stuifzandheuveltjes. Sinds er een grote golfbaan in een kunstmatig glooiend landschap is aangelegd, ziet het er on-Nederlands uit. Ik ga er graag zo af en toe eens foto's maken. 
Het gebied ken ik op mijn duimpje. Toen in het restaurant van de golfbaan waar we lunchten een stel Belgen om hulp vroeg, kon ik ze dan ook aardig wegwijs maken. Ze maakten deel uit van een ruitergroep die al twee uur geleden hier had moeten arriveren. Maar hun GPS werkte niet en dus waren ze verdwaald. Toen ze vanuit het veld telefonisch wat informatie doorgaven, kon ik ze aangeven dat ze alleen maar langs de bosrand rechtdoor in de richting van de zandafgraving moesten rijden. Weldra zagen we ze aankomen kuieren, op hun gemakkie.
We liepen nog even langs de plas op in een lekker lentjezonnetje dat de strijd aanbond met een gure oostenwind. Ik fotografeerde wat watervogels en pakte met mijn 100-400 mm-objectief terloops een man mee die in de verte over een akker liep.  
Waarom loopt die man over deze akker? vroeg ik me af. Wegen genoeg. Je kunt er zelfs verdwalen. Opeens besefte ik dat we in een recreatiegebied slenderden. De man deed niks anders dan wij, alleen hij nam het vrij letterlijk: de man liep op zijn dooie akkertje. 

Op zijn dooie akkertje