Ik droeg mezelf op dat mijn foto's eruit moesten zien alsof ze een eeuw geleden gemaakt hadden kunnen zijn. En dat bleek schier onmogelijk. Alleen al door het publiek aan de kant van de weg met moderne foto- en videocamera's, kleding anno 2013, hedendaags verkeer en architectuur van gebouwen die een eeuw geleden nog niet bestond.
Voor een paar problemen had ik een oplossing. Het publiek kon ik door onscherpte of camerastandpunt elimineren. Een decor van gebouwen uit de jaren twintig was ook wel te vinden. Hedendaags verkeer kwam niet in de optocht. Een sepiakleurtje zou de indruk van een 'oude beeld' moeten versterken.
Vol goede moed posteerde ik me langs de optochtroute. Helaas. De zon scheen. Fototechnisch kon ik voor de grote contrasten wel een paar oplossingen bedenken. Inflitsen bijvoorbeeld. Maar dat alle optochtdeelnemers in kleding-anno-1920 moderne polaroid zonnebrillen droegen, dat maakte de hele sfeer-van-een-eeuw geleden kapot.
Gelukkig deden ook de zigeuners uit het dorp mee. Met hun authentieke kleding van het trekkende volk en met hun huifkar van toen, boden ze precies wat ik zocht. Een laag standpunt hield het publiek buiten mijn beeld en het sepiakleurtje doet de rest.
De mooiste foto die ik vanmiddag maakte was van een allochtoon kindje dat in een broodje hapte, dat haar vanuit een vooroorlogse bakkerskar was aangereikt. Maar mijn veelzijdige Canon EOS 6D toont zich ook een heuse tijdmachine. Hij maakte deze foto van een eeuw geleden.
 |
| Mijn Canon EOS 6D als tijdmachine. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten