zaterdag 21 juni 2014

Processie

Het is vele jaren geleden dat ik nog eens de processie van Valkenswaard naar Handel aan me voorbij zag trekken. Meestal ben ik het dorp uit in het derde weekend van juni. Ik had er in elk geval nog nooit foto's van gemaakt. Maar op deze zaterdag was ik thuis en dus nam ik mijn camera mee naar het centrum. 
Iemand wist dat de processie precies om vijf voor half drie op het Ridderplein zou arriveren en dat bleek op de minuut nauwkeurig te kloppen. Ik maakte foto's van de vaandeldragers die voorop liepen. Ik maakte foto's van een paar kloosterzusters die dapper doorstapten. Ik maakte foto's van massa's wandelaars die dwars over het Ridderplein de weg afsneden. 
De mooiste foto's vind ik toch die van de details. Dat er veertienhonderd wandelaars langs me heen liepen neem ik graag voor kennisgeving aan. Statistieken zijn altijd handig. Maar ik ben toch blij dat ik deze foto maakte van een wandelaarster die moederziel alleen op een muurtje is gaan zitten om even bij te komen van de inspanningen. Nog vier kilometer naar Handel. De laatste loodjes. Ze haalt het, weet een medeprocessiegangster. Al jaren. 
Ik had me voor de processie arriveerde afgevraagd waarvoor die emmers dienden, die de organisatie op het Ridderplein had uitgestald. Eruit drinken leek me niet de bedoeling, al heb ik nu wel gezien dat paarden – die de huifkarren trokken – emmers water leegslobberden. De lopers tapten hun flessen vol bij kranen die door Brabant Water speciaal voor dit doel op het Ridderplein waren geïnstalleerd. Die emmers water bleken niet alleen een uitkomst voor de paarden, maar ook voor vermoeide voeten. Al zullen de paarden zich afgevraagd hebben waarom deze wandelaarster zich niet omkeerde en haar voeten in de kasteelgracht pal achter haar doopte. Dat scheelde toch weer een slok op een emmer.

Dat scheelt een slok op een emmer.

maandag 16 juni 2014

Fluitend

Het was een vluchtelingenkamp in een bosrand bij de grens. Om deze mensen niet in gevaar te brengen, zal ik niet zeggen waar het was. Ik hoorde een fluitend geluid boven onze hoofden, vrijwel direct gevolgd door een explosie. Ik keek om en maakte in dezelfde beweging deze foto van een granaatinslag in het kamp. Als ik deze plaat instuur voor de World Press Photo zal ik erbij zetten waar dit was. 
Of heeft U geen geduld en wilt U het nu weten? Dan moet ik U bekennen dat mijn fantasie even op hol sloeg. Dit is geen vluchtelingenkamp en deze mensen zijn niet in gevaar. Als ik al een fluitend geluid hoorde, dan was het van de vogeltjes in de bomen. Het geluid van die explosie was er ook niet. Het was misschien de klap van een dichtgegooide autodeur. Wat deze foto dan wel toont? 
Het was een barbecue in de bosrand van het recreatiegebied Chevetogne in Wallonië, België. Het was tijdens ons familieweekend, afgelopen zaterdagmiddag. En het was er gezellig. Wij picknickten met de familie. Zij uit Kroatië hadden een barbecue. We deelden onze salades met onze buren en van de Kroaten kregen wij warme hapjes. 
Om een foto goed te kunnen beoordelen moet je de context kennen. Ooit zag ik een foto die gemaakt was tijdens de Praagse lente. Rond een Russische tank stonden mannen met geheven vuisten. In de Pravda luidde het onderschrift: enthousiaste Praagse menigte verwelkomt onze mannen. In de Westerse kranten luidde het onderschrift: woedende menigte bestormt Russische tank in Praag. Een foto vertelt de waarheid die je wilt geloven.
Ik waag me niet in een gebied met inslaande granaten. Ik eet liever een warme hap van een Kroatische barbecue. Ook al zal ik daarmee nooit een World Press Photo scoren.

Oorlog of vrede?

zondag 1 juni 2014

Geknipt

Straatfotografie is vaak een kwestie van snel reageren. Soms zie je hét moment aankomen. Soms gebeurt hét zonder waarschuwing vooraf en duurt hét net lang genoeg om er je camera op te richten. 
Op een zonnige dag als vandaag is het dan lastig om de juiste instellingen te kiezen voor sluitertijd, diafragma en iso-waarde. Want als de actie zich deels in de volle zon en deels in de schaduw afspeelt, moet de sensor een behoorlijk contrast tussen licht en donker overbruggen. Als je met een handmatig ingestelde camera net een foto in de schaduw hebt gemaakt, moet je vaak behoorlijk snel instellingen veranderen om een geslaagde foto in de volle zon te maken. 
Op zulke momenten zet ik mijn camera meestal op diafragma-voorkeuze met een f/8-opening voor een redelijke scherptediepte. De iso-waarde staat dan op 400 waarbij je in de schaduw nog een behoorlijk snelle sluitertijd hebt en in de volle zon een heel erg korte voor bevroren bewegingen. 
Met die instellingen op mijn camera spiedde ik vanmiddag in Durby naar leuke momenten. Uit mijn ooghoek zag ik een vrouw door haar knieën gaan om een foto te maken. Ik richtte mijn camera en drukte af. Een tweede kans was er niet, want toen was het moment alweer voorbij. 
Het was eigenlijk best een grappige foto. De scène had schaduw- en zonlichtpartijen, maar de belichting zat dankzij mijn vooraf gekozen instellingen wel snor. Wat had ik eigenlijk gefotografeerd? Maakte deze dame een selfie in de reflectie van een ruit? Want selfies zijn een rage. Liefst in een rare houding. Misschien gaat ze daarom wel door de knieën. 
Of maakte ze een groepsfotootje met de twee dames naast haar? De oude dame spant zich zo te zien in om te kijken wat de fotografe ziet. De andere dame ziet vlak voor ze op de foto gaat, dat ze eigenlijk nog naar de kapper had gemoeten. 
Niet meer nodig. Ik heb haar geknipt.

Ik heb haar geknipt.