Koude kermis

Menig Helmonder is de afgelopen dagen van een koude kermis thuisgekomen. Misschien had hij toch wel plezier en was hij niet echt teleurgesteld. Maar koud was het. En kermis is het ook in Helmond. Vorig jaar noteerde het KNMI rond deze tijd van het jaar middagtemperaturen tussen 18 en 20 graden. Op de kermis zag je korte mouwen, korte broeken en korte rokjes. De attracties draaiden op volle toeren en de horecabazen hadden ook niks te klagen. De terrasjes zaten vol. Het was een voorjaarskermis zoals een voorjaarskermis bedoeld is. 
Vanmiddag liep ik ook even over de Helmondse kermis. Het was er rustig en dat was niet omdat het een door-de-weekse middag was. Want in Helmond was het dan in vorige jaren ook best druk. Het zonnetje deed vanmiddag weliswaar zijn best, maar een gure, krachtige oostenwind woei over de Markt en daar bleef je liever niet te lang in stilstaan. 
Op de meeste kermisattracties stond alleen de exploitant, capuchon op het hoofd, handen in de zakken. Maar precies op die ene attractie waar ik vandaag helemaal niemand had verwacht, zag ik een paar meiden die de grootste pret hadden. Het was een waterattractie waar de eigenaar vanmorgen nog platen ijs van een centimeter dik vanaf schepte. De meiden rolden in grote holle, doorzichtige ballen over het water. Ze tuimelden om en lieten zich plat in de bal vallen. 
Iemand had me verzekerd dat het water ijskoud aanvoelt, ondanks dat je er niet direct mee in aanraking komt. Na een paar minuten heb je ijskoude voeten. Zeggen ze. Want ik heb het niet uitgeprobeerd. Zelfs voor het maken van de foto hield ik mijn handschoenen aan.

Zomerpret in winterjas.

Stilleven

Stilleven. Volgens de Dikke Van Dale: een schilderij dat een combinatie van levenloze voorwerpen voorstelt. Als dat zo is, dan hebben wij fotografen het nakijken. Want wij schilderen niet. We fotograferen. Toch besloot onze fotoclub om de zondagmorgen te besteden aan een sessie 'stilleven'. 
De klassieke voorwerpen vond ik te zeer voor de hand liggen. Dus voor mij geen compositie van vazen, kruiken, bloemen, mandjes, flessen en wat onze oude meesters zoal nog meer met verf op doek hebben gezet. Ik hield me aan Van Dales 'combinatie van levenloze voorwerpen', maar dat was het wel zo'n beetje. Zo gebeurde het dat ik de gebaande paden verliet en buiten het ene kader van de foto trad. Ik koos voor een kleine strip waarin een stille boekenkast tot leven kwam. 
Op de plank stond Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal in drie delen. We spreken kortweg ook wel van de Dikke Van Dale. Ik zette mijn gloednieuwe Canon EOS 6D op statief, lichtte de boekenkast uit met één flitser in een beautydish met honingraat. Zo kon ik het licht op díe boeken richten, waar ik de aandacht op wilde vestigen. Vervolgens maakte ik de eerste foto met alle boeken keurig in ruste op de plank. Daarna pakte ik voorzichtig het eerste boek van de plank en legde dat open op een kastje voor de grote boekenkast. Niks verschoven? Dan de tweede foto met exact dezelfde belichting. En zo nog twee keer, telkens met een ander deel van de Dikke Van Dale. 
De reeks van vier foto's monteerde ik vervolgens in het fotobewerkingsprogramme Aperture aan elkaar, zodat ik het geheel weer als één foto kan tonen. Het is voor het eerst dat ik op mijn weblog een samengestelde foto toon, die niet met een enkele druk op de ontspanknop tot stand is gekomen. En het is voor het eerst dat ik de Dikke Van Dale terecht moet wijzen.
Stilleven. Het is ook een samenvoeging van vier foto's tot een enkel beeld waarin een stille boekenkast tot leven komt.

Stilleven dat niet voorkomt in de Dikke Van Dale.

Grand Flash

Het Grand Feu heeft weer gewoed in ons vakantiedorp Somme-Leuze in de Belgische Ardennen. Met dit grote voorjaarsfeest vieren ze hier dat de winter voorbij is en het voorjaar begint. Er gaat een berg hout in de hens, zo groot als een flink huis. Het is een excuus voor de dorpelingen om gezellig samen te komen en te drinken. Het heeft ongeveer dezelfde betekenis als ons carnaval. Sommige mensen komen hier ook verkleed naartoe. 
Met Pasen hebben ze hier trouwens ook nog een carnavalsoptocht. Rare Belgen, die Walen. Maar wel leuk. Lekker twee keer feest. Dit keer lieten de organisatoren van het feest me delen in hun gebruik om een stevige neut te nemen op het komend voorjaar. Ze schonken me een glaasje zo groot als een vingerhoed in en ik moest mee proosten: santé!
Het is het voorrecht van een fotograaf die met zijn flitser in het donker heel erg opvalt. Ik sloeg het goedje in één keer achterover, want dat hoort zo. Het trok sporen van een Grand Feu door mijn lijf. Dat voorjaar moet wel goed komen. 
Op 13 maart 2011 plaatste ik al eens een foto van het Grand Feu op dit blog en ook op 11 maart 2007 stond er hier al een keer een plaatje van het Grote Vuur. In de tekst verklaarde ik toen dat ik geen flitser gebruikte, omdat het de sfeer van het vuur in de foto zou bederven. Het was een feest van de silhouetten, schreef ik toen. 
Ook in 2011 gebruikte ik geen flitser en dit jaar heb ik in dezelfde geest veel foto's gemaakt. Maar dit jaar stak ik een speedlite op mijn camera, en die heb ik af en toe gebruikt. Inderdaad, minder sfeer van het Grand Feu. Maar des te beter zijn de confetti en de gekte te zien die het carnavalske element in het feest brengen. Grand Flash!
Nou hoop ik maar dat ik met mijn Grote Flits de traditie niet bedorven heb. Want het grote vuur moest ons het voorjaar brengen, maar toen het uit was begon het sneeuwen.  

Eerst de confetti, daarna de sneeuw.

Lente op komst

Op de vorige foto op dit weblog liet ik zien dat de lente in aantocht was. Vandaag vóelde het voor het eerst dit jaar ook werkelijk als lente. Een middagtemperatuur rond vijftien graden en een vrije dag na een werkweekend nodigden uit om de natuur in te gaan. Ook mijn vrouw kon een middag vrij krijgen. We gingen naar de dierentuin in Overloon. Als de dieren onverhoopt nog niet uit hun winterslaap zouden zijn ontwaakt, dan is dat altijd nog een mooi park om in te wandelen. 
Gelukkig hadden ook de dieren de lente in de kop. De pelikanen spetterden uitgelaten in het water en de papegaaien gingen elkaar te lijf in een paringsdans of een strijd om de pikorde – daar heb ik geen verstand van. Maar het leverde prachtige foto's op. De apen repeteerden voor als straks het grote publiek komt hun shows in de touwen, boomtakken en op zonnebaadstrandjes. De cheeta's klommen fier op boomstammen en spanden hun gespierde lijven voor een eenzame fotograaf. De stokstaartjes stonden als stokken op hun staarten in de zonnestralen. Kortom, het was prijsschieten voor de fotograaf. 
Ik maakte 215 foto's van de dieren en daarvan hoefde ik er slechts 25 weg te gooien omdat ze niet voldoende scherp waren of in de volle actie net buiten het kader zaten – een springende aap waarvan de kop uit beeld was, een fladderende pelikaan waarvan een vleugel net voor de ogen zat – en bij een volgende selectieronde ging het er al om welke foto me beter beviel dan een andere. Na een laatste selectie bleven er 25 over die stuk voor stuk de lente uitbeeldden en kwalitatief meer dan goed genoeg waren. 
Voor dit blog koos ik niet voor de vechtende papegaaien, hoe kleurrijk en actievol dan ook. Ik koos niet voor de ontwakende flamingo die me met één oog over zijn vleugel aankijkt. Het werd ook niet een drinkend nijlpaard aan de waterkant dat weerspiegeld wordt in het wateroppervlak. Ik koos voor een foto waar je een beetje fantasie voor nodig hebt. 
Op zichzelf heeft de foto niks met de lente te maken. Ik maakte een foto van kauwende kamelen. Maar thuis zag ik op mijn macbook iets anders: ik zag vrolijk zingende kamelen. Want de lente is in aantocht.

Zingende kamelen.