Gelukkig hadden ook de dieren de lente in de kop. De pelikanen spetterden uitgelaten in het water en de papegaaien gingen elkaar te lijf in een paringsdans of een strijd om de pikorde – daar heb ik geen verstand van. Maar het leverde prachtige foto's op. De apen repeteerden voor als straks het grote publiek komt hun shows in de touwen, boomtakken en op zonnebaadstrandjes. De cheeta's klommen fier op boomstammen en spanden hun gespierde lijven voor een eenzame fotograaf. De stokstaartjes stonden als stokken op hun staarten in de zonnestralen. Kortom, het was prijsschieten voor de fotograaf.
Ik maakte 215 foto's van de dieren en daarvan hoefde ik er slechts 25 weg te gooien omdat ze niet voldoende scherp waren of in de volle actie net buiten het kader zaten – een springende aap waarvan de kop uit beeld was, een fladderende pelikaan waarvan een vleugel net voor de ogen zat – en bij een volgende selectieronde ging het er al om welke foto me beter beviel dan een andere. Na een laatste selectie bleven er 25 over die stuk voor stuk de lente uitbeeldden en kwalitatief meer dan goed genoeg waren.
Voor dit blog koos ik niet voor de vechtende papegaaien, hoe kleurrijk en actievol dan ook. Ik koos niet voor de ontwakende flamingo die me met één oog over zijn vleugel aankijkt. Het werd ook niet een drinkend nijlpaard aan de waterkant dat weerspiegeld wordt in het wateroppervlak. Ik koos voor een foto waar je een beetje fantasie voor nodig hebt.
Op zichzelf heeft de foto niks met de lente te maken. Ik maakte een foto van kauwende kamelen. Maar thuis zag ik op mijn macbook iets anders: ik zag vrolijk zingende kamelen. Want de lente is in aantocht.
Zingende kamelen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten