Andy Warhol

Op deze weblog heb ik al vaker gesteld dat kunst fotograferen geen kunst is. Vandaag bezochten mijn vrouw Martha en ik in het Belgische Spa een expositie van werken van Andy Warhol. Ik voel me dan niet uitgedaagd om al die mooie zeefdrukken fotografisch te kopiëeren. Ik bewonder de werkwijze van Warhol en de ontwikkeling die hij in de loop van zijn kunstenaarsleven heeft doorgemaakt. Dat valt fotografisch niet te kopiëren. 
Ik maak tijdens onze rondgang over deze tentoonstelling wel een foto van mijn vrouw, die zittend poseert tegen het decor van Warhol-zeefdrukken – of Warhold (met een d…), zoals mijn vrouw hem om onduidelijke reden steevast noemt. Die foto heb ik geplaatst op Facebook. 
Als ik haar even later zie weerspiegelen in het glas waarachter een Warhol-zeefdruk wordt geëxposeerd van Mao Zedong, dan zie ik opeens ook een fotomomentje. De zeefdruk van Zedong is van Warhol, maar de weerspiegeling van Martha links en Mao rechts van Mao, die heb ík in een fotoframe gevangen. 
Mijn vrouw fotograferen zoals ik haar niet eerder heb gefotografeerd, dat is dan weer wel kunst.

Martha en Mao.

Carnavalsorde

Ook dit jaar heb ik weer een serie mooie foto’s gemaakt tijdens de plaatselijke carnavalsoptocht. En ook dit jaar slaag ik er weer in om voor dit blog een foto uit te kiezen waarop niets van die optocht te zien is. Vorig jaar toonde ik hier een foto van mensen die beschut achter een raam in het zorgcentrum naar de optocht keken. De foto was leuk en aandoenlijk tegelijk. 
Dit jaar kies ik een foto waarin ik opnieuw de optocht uit beeld houd. Ik laat hier geen swingende drukte zien, geen dynamische actie, geen felle kleuren. Ik heb hier alleen oog voor strakke lijnen en orde in de architectuur en voor optochttoeschouwers die in dat decor staan, hoog boven het straatcarnaval. 
De foto is zondag gemaakt maar ik ging zo op in het carnavalsfeest dat dit het eerste moment is waarop ik me tijd gun om mijn blog weer te actualiseren. De keuze voor deze foto is een momentopname. Zondagmiddag of gisteravond had ik misschien een andere gekozen. Vanmiddag kan het nog een andere zijn. Maar nu zit ik even buiten de carnavalsdrukte en spreekt deze strakke foto me het meest aan. 
Ik moest bij het bekijken van deze foto denken aan de schilder Pieter Mondriaan en de fotograaf Andreas Gursky. Mondriaan liet in zijn schilderwerk naarmate zijn loopbaan vorderde steeds meer details weg en vertelde zijn beeldverhaal uitsluitend nog in lijnen en kleurvlakken. Wie het werk van Gursky bekijkt ziet ook een strakke ordening van vlakken, hoe gedetailleerd en druk zijn foto’s dan ook mogen zijn. 
Ik zou mijn carnavalsfoto’s ook nog wat strakker kunnen maken. Ik zou hier volgend jaar een optochtfoto kunnen plaatsen van enkel en alleen de straatstenen waar de stoet overheen trekt. Ik zou die straatstenen dan niet verklaren vanuit Mondriaan of Gursky, maar vanuit het carnaval. In een naburige stad wordt carnaval muzikaal begeleid door straatstenen… De hofkapel heet er ‘De Klinkers’.

Strak fisje nie?

Cultuurfabriek

In Eindhoven heb je Strijp S. In Helmond heb je de Cacaofabriek. In Den Bosch heb je de Verkadefabriek. In Groningen bezocht ik al een paar keer de expositie Noorderlicht in een oude leegstaande suikerfabriek. En in Veghel was ik vanmorgen met 25 leden van onze fotoclub op excursie in CHV Noordkade. 
Wat deze plekken gemeen hebben is dat oud industrieel erfgoed een nieuwe bestemming heeft gekregen. Op al deze plekken is horeca en cultuur de nieuwe motor. Kunstenaars vinden er ruimte om hun ideeën vorm te geven en te tonen. Aan de bar kun je van gedachten wisselen over het wisselend succes van dit soort initiatieven. 
CHV Noordkade is een industrieel complex dat stamt uit het begin van de twintigste eeuw. Deze Coöperatieve Handelsvereniging (CHV) was een initiatief van de in 1896 gestichte Noordbrabantse Christelijke Boerenbond (NCB). De op aanraden van de Gemertse pater Gerlacus van den Elsen verenigde boeren konden er onder meer terecht voor hun veevoerders. 
Toen de CHV zijn fabriekscomplex op de noordkade van de Veghelse haven verliet, moest er een nieuwe bestemming gevonden worden voor de lege gebouwen. Bouwbedrijf Van de Ven dat het terrein met opstallen kocht vertimmerde de gebouwen in overleg met de Veghelse bevolking tot een cultureel centrum. En wat nou zo mooi is aan de inbreng van al die creatieve geesten, is dat het geen gelikt nieuw architectonisch hoogstandje hoeft te zijn. De wat rauwe afwerking met veel restanten van de oorspronkelijke bouw maken CHV Noordkade tot een inspirerende omgeving. 
Wij liepen er vanmorgen rond met onze camera’s om die sfeer van oud en nieuw in fotografische beelden te vangen. Ik voelde me al snel geroepen om buiten de voor de hand liggende kaders te kijken. Zo kwam ik in een zaal die was ingericht voor lezingen, presentaties en symposia. De stoelen waren leeg, de witte projectiewand weerkaatste geen informatieve beelden. Hier viel op dit moment niks op te steken. Niks ten nadele van CHV Noordkade, want dat concept bevalt me wel. Maar hier bedacht ik, dat ik terecht was gekomen op een Symposium der Leeghoofden en ik maakte deze foto.

Symposium der leeghoofden