Loper

Meer dan vorige jaren leverde onze Foto Expressie Groep Gemert een bijdrage aan de Open Atelier Route in Gemert. Die wordt zoals elk jaar gehouden met Pinksteren, dus vandaag en morgen. 
We hebben weer een expositie ingericht; dit jaar twintig foto's in het Commanderij College aan de Sleutelbosch rond het thema 'Crisis'. We bedenken elk jaar een thema voor de Open Atelier Route-tentoonstelling. Daarmee leggen we een verbinding tussen alle foto's. In principe kan elk lid een foto aanleveren. Bovendien vormt het thema een uitdaging om speciaal voor deze expositie nieuw werk te maken. Voor de presentatie van portfolio's en vrij werk van leden houden we nog een clubtentoonstelling later dit jaar. 
Ook legden leden van onze fotoclub dit jaar in de aanloop naar de Open Atelier Route de kunstenaars en hun werk vast. De foto's van de kunstwerken werden op ansichtkaarten afgedrukt ter promotie van de kunstenaars. De foto's van de kunstenaars zelf staan op de website van de Open Atelier Route Gemert.
Vanmorgen was ik in het gemeentehuis bij de officiële opening van de tweedaagse Open Atelier Route. De Gemertse kunstenares Stanny Roodselaar had alle deelnemende kunstenaars en ook schoolkinderen opgeroepen een werkstuk in te leveren voor de openingsmanifestatie. De gedachte was om er - kort door de bocht geformuleerd - de onbevangen speelsheid van een kind mee uit te drukken. Stanny knoopte alle kunstwerken aan elkaar tot een loper die op een ludieke manier werd 'onthuld'. 
Mijn bijdrage bestond uit een collage van foto's die ik afgelopen jaar maakte van spelende kinderen. Mijn foto's zijn op deze foto links onder het midden te zien. Ik drukte ze met mijn Epsonprinter af op twee A3+ vellen Premium Glossy Photo Paper. Het publiek mag over de loper wandelen. Als de prints twee dagen stand houden stuur ik Epson wel een rekening. Want zoveel goede reclame mag best betaald worden.

Epson Premium Glossy Photo Paper

Laatste voorstelling

Theater 't Speelhuis in Helmond is begonnen aan zijn laatste voorstelling. Let wel, ik heb het over het gebouw; niet over het instituut. De optredende artiesten zijn verhuisd naar zaal Traverse. De gemeente maakt plannen voor een tijdelijk theatergebouw en gaat er daarna nog eens goed voor zitten om te bekijken waar de definitieve opvolger van 't Speelhuis moet komen. Ik stond op de eerste rij toen bijna vijf maanden geleden 't Speelhuis afbrandde. Sindsdien word ik elke dag geconfronteerd met de restanten. Het gebouw is de achterbuurman van ons kantoor. Binnenkort start de sloop. Eerst moet er nog asbest worden opgeruimd en daarvoor moest uit oogpunt van veiligheid de gammele nok van de theatertoren worden verwijderd. Dat gebeurde afgelopen week. Er werden grote kranen geïnstalleerd en vervolgens moest de spanten worden doorgebrand. Het uiteindelijke wegtakelen van de verwrongen staalconstructie was minutenwerk. Al dat werk trok in de loop van de week veel bekijks van publiek en fotografen. Ik ging ook af en toe kijken. Maar ik koos niet de open ruimte waar iedereen ging staan vanwege het goede zicht op het werk. Ik ging aan de andere kant staan. Een artistiek gebouw als 't Speelhuis verdient een artistieke kijk. Ik zag door een door de brand geschapen gapend gat in het dak hoe de voorbereidingen voor het takelen werden getroffen. Ik zag hoe dames op een bankje en een man in een scootmobiel de laatste show van 't Speelhuis geen blik waardig gunden. Het werd een chaotische foto, passend bij de chaos na de brand. Ik zag in mijn foto het probleem van 't Speelhuis terug: een geslaagde voorstelling met desondanks weinig kijkers.

Weinig kijkers.

Martin Parr

In het gemeentemuseum van Helmond is een tentoonstelling te zien van de Britse Magnum-fotograaf Martin Parr. Ik ging er vanmiddag kijken. 
Als ik naar werk kijk van wereldberoemde fotografen, dan denk ik vaak: wat doen zij beter dan ik? Kan ik er nog iets van leren? 
Ik bewonder Martin Parr al jaren, dus wat ik vanmiddag zag was voor mij meer een bevestiging dan een verrassing. Wie oppervlakkig naar zijn werk kijkt, zal al snel denken: zulke foto's kan ik ook maken. Wie iets beter kijkt, beseft dat je dan toch in elk geval het goede moment moet pakken. 
Vaak ziet Parr de humor. Maar wat hij vooral wil laten zien is onze overdreven consumptiemaatschappij. Als we om zijn foto's moeten lachen, dan is dat vaak de lach van een lachspiegel: we kijken naar onszelf en zien ons verwrongen gedrag terug. Dat is wat Parr ons toont: onze eigen westerse maatschappij, en hoe decadent, verwrongen we daar in leven. Overdreven eten, overdreven drinken, overdreven kleding.
Het verschil tussen het werk van Parr en dat van mij is, dat hij die lachspiegel tot zijn levenswerk heeft gemaakt. Ik heb met mijn fotowerk geen enkele boodschap. Hij onderscheidt zich met zijn werk en haalt de top; ik fotografeer lekker anoniem in zijn overdreven consumptiemaatschappij. 
Als ik al een foto maak die in de richting gaat van wat Parr doet, dan is dat vooral omdat ik het grappige moment herkende. Een autochtone Nederlander die met stokjes eet en zijn maaltijd wegspoelt met door elkaar tonic, wijn en mineraalwater. Grappig hè? Wel a-Parr-t!

Wel a-Parr-t!