Rembrandt

Zo ongeveer de beroemste Lagelander allertijden is misschien wel Rembrandt van Rijn. Willem van Oranje kennen we alleen in ons oude geuzenstaatje, Johan Cruijff heeft buiten Spanje en een vergeten sportkanaal ook weinig aanhang meer en met een reeks nationale schaatshelden, een Jantje Smit en Sinterklaas maak je wereldwijd ook geen indruk.
Nee, dan onze Rembrandt. Al zouden ze diep in de bergen van Afghanistan nog nooit van olieverf gehoord hebben, dan weten ze er toch in elk geval wat de Nachtwacht is. Rembrandt had stijl, en niet alleen in zijn schilderkunst. Waar onze koningin over zichzelf spreekt in de eerste persoon meervoud met 'Wij Beatrix, bij de gratie Gods Koningin der Nederlan­den', sprak Rembrandt over zichzelf in de derde persoon enkelvoud. Hij schrijft Rembrandt immers met 'dt'.
Aan zo'n vent wil ik een voorbeeld nemen. Welke meester heeft na zijn dood nog zoveel leerlingen gehad als Rembrandt? Oké, Jezus zeker. Maar die begint ieder jaar met Kerstmis opnieuw te leven. Die speelt dus vals. Nee, geef mij maar Rembrandt. Toen we vandaag laat in de middag zaten uit te buiken van het kerstdiner, leek het me opeens leuk om mijn vrouw te fotograferen in de stijl van het door Rembrandt zo meesterlijk beheerste clair-obscur. Terwijl mijn vrouw onverstoorbaar televisie bleef kijken, installeerde ik een paar flitsers en zocht naar een mooie licht-donker-verdeling.
Het lijkt me gemakkelijker om Jezus te volgen dan Rembrandt. Maar vooruit, ik had mijn vrouw in eerdere stukjes op dit blog al enkele keren vermeld. Dit is ze: Clair Obscur.

Landschap

Sinds mijn bezoekjes aan IJsland ben ik mijn belangstelling voor landschapsfotografie op het vasteland van Europa enigszins verloren. De aangeharkte bossen en omgeploegde akkers hier halen het niet bij de ruige oerwereld van lavavelden en gletsjers die ik daarginds fotografeerde.
Hier zijn mensen en het straatleven me als motief meer gaan bekoren. Ze bieden me nog iedere dag nieuwe fotografische uitdagingen. Toch ga ik mooie landschappen niet uit de weg, als ze me hier zomaar voor de voeten geworpen worden.
We waren er weer eens een weekje tussenuit geknepen om uit te rusten in de Ardennen. De weersomstandigheden twijfelden tussen herfst en winter. Het regende bij vlagen, dan weer zat alles potdicht van de mist. Af en toe brak de zon door. Temperaturen net boven het vriespunt. Wij twijfelden tussen het haardvuur en een stevige boswandeling. Dat bracht ons er een paar keer net tussenin: een knusse wandeling over de kerstmarkt van Durbuy of een kasteelbezoek in een prachtige omgeving.
Gelukkig waren we vaak genoeg buiten om te kunnen genieten van IJslandachtige landschappen. De lage zon prikte door dreigende wolkenluchten en bescheen de plassen water die eerdere regenbuien hadden achtergelaten. Nu eens geen kratermeertje in groen mos met op de achtergrond kleurrijke rotsen, maar een drassig weiland met een rij bomen die qua sfeer niet onderdoen voor mijn IJslandse landschapsfoto's.