zaterdag 26 november 2011

Meesjes

Onze fotoclub maakte vanmorgen een uitstapje naar landgoed De Hamert, een natuurgebied nabij het dorpje Wellerlooi op de grens van Limburg en Duitsland. We gingen er fotograferen op het thema 'rust in de herfst'. Tot later in de ochtend een waterig zonnetje door de wolken prikte, vond ik het allemaal weinig bijzonder. Ik liep wat doelloos rond.
Uit pure balorigheid fotografeerde ik een kruisbeeld dat ik in het bos aantrof. Bij het houten kruis stond een plaquette waarin de namen waren gegraveerd van mensen die in dit bos in de Tweede Wereldoorlog waren gefusilleerd. Het kruis symboliseerde voor mij de ultieme rust. Dus mijn themafoto had ik al.
In het fletse zonnetje fotografeerde ik later nog een vuurrood herfstblad op een grauwe heide. Dat opvallend eenzame blaadje op een grote stille heide paste naar mijn smaak beter bij de opdracht van 'rust in de herfst'. Nu was ik echt klaar. En na gedane arbeid is het goed rusten, zo wil het gezegde. We hadden afgesproken dat we onze fotoexcursie zouden afsluiten met een kop koffie in Jachthut op den Hamer.
Pal voor het raam stond een voederpaal voor vogels. Er kwamen allerlei meesjes op af en ook een sperwer die het op de meesjes had gemunt. Van 'rust in de herfst' bleef weinig over. Niet alleen de meesje, maar ook wij fotograferen werden er door verrast. Er zijn dus geen foto's van deze spectaculaire overval.
Wel fotografeerde ik de meesjes die af en aan vlogen en zich te goed deden aan het voer in de voederbuizen. Mooie beeldvullende, haarscherpe meesjes. De mooiste vond ik toch een volledig onscherpe foto van een meesje dat opvloog, precies op het moment dat ik afdrukte. Die rust-in-de-herfst-foto bewaar ik wel voor de fotoclub.

Onrust in de herfst.



zaterdag 5 november 2011

Tibor

Een bijzondere dag zit soms in kleine dingen. Bijzonder, want op de eerste zaterdag van november was het vandaag lente-achtig warm. Bijzonder, want vandaag ontmoette ik Tibor. Bijzonder, want vandaag fotografeerde ik Tibor bij het invallen van de duisternis op een lente-achtige novemberavond in de tuin van zijn nieuwe thuis.
Vrienden gaven vandaag een feestje, omdat ze er eindelijk in geslaagd waren hun Filippijnse pleegkind Tibor naar hier te halen. Het jochie heeft in zijn eerste levensjaren weinig weelde gekend en moet bovendien veel medische verzorging hebben. Bij zijn nieuwe pleegouders is hij daarvoor nu in goede handen.
Het manneke is vier jaar oud en zeer ondernemend. Vandaag genoot hij zichtbaar van zijn nieuwe omgeving en de aandacht. Alle cadeaus had hij in een mum van tijd van hun verpakking ontdaan en elk speelgoedje had hij binnen de kortste keren getest. Maar Tibor is niet uitsluitend materialistisch ingesteld. Toen de kinderen op het feestje buiten gingen spelen, liet hij zijn nieuwe speelgoedjes in de steek en vervoegde hij zich heel sociaal bij de andere kinderen.
Ik maakte wat foto's van het feest en op enig moment bood Tibor zich spontaan aan voor een foto. We verstonden elkaar niet, want hij spreekt nog maar een paar woordjes Nederlands en ik spreek zijn moedertaal niet. Maar bij de pose die hij aannam voor mijn camera greep hij naar zijn keel. Dat doet hij vaker, zegt zijn nieuwe pleegmoeder. Of hij er iets mee wil zeggen weet ik niet, maar je zou de liefvolle ontvangst in een westerse wereld aangrijpend kunnen vinden.

Aangrijpend?