Tibor

Een bijzondere dag zit soms in kleine dingen. Bijzonder, want op de eerste zaterdag van november was het vandaag lente-achtig warm. Bijzonder, want vandaag ontmoette ik Tibor. Bijzonder, want vandaag fotografeerde ik Tibor bij het invallen van de duisternis op een lente-achtige novemberavond in de tuin van zijn nieuwe thuis.
Vrienden gaven vandaag een feestje, omdat ze er eindelijk in geslaagd waren hun Filippijnse pleegkind Tibor naar hier te halen. Het jochie heeft in zijn eerste levensjaren weinig weelde gekend en moet bovendien veel medische verzorging hebben. Bij zijn nieuwe pleegouders is hij daarvoor nu in goede handen.
Het manneke is vier jaar oud en zeer ondernemend. Vandaag genoot hij zichtbaar van zijn nieuwe omgeving en de aandacht. Alle cadeaus had hij in een mum van tijd van hun verpakking ontdaan en elk speelgoedje had hij binnen de kortste keren getest. Maar Tibor is niet uitsluitend materialistisch ingesteld. Toen de kinderen op het feestje buiten gingen spelen, liet hij zijn nieuwe speelgoedjes in de steek en vervoegde hij zich heel sociaal bij de andere kinderen.
Ik maakte wat foto's van het feest en op enig moment bood Tibor zich spontaan aan voor een foto. We verstonden elkaar niet, want hij spreekt nog maar een paar woordjes Nederlands en ik spreek zijn moedertaal niet. Maar bij de pose die hij aannam voor mijn camera greep hij naar zijn keel. Dat doet hij vaker, zegt zijn nieuwe pleegmoeder. Of hij er iets mee wil zeggen weet ik niet, maar je zou de liefvolle ontvangst in een westerse wereld aangrijpend kunnen vinden.

Aangrijpend?