Elk jaar nemen we begin december een weekje vakantie om een foto te maken voor onze kerst- en nieuwjaarswenskaart. Onze vakantiebestemming is dan ons vakantiehuis in de Ardennen en vandaaruit ga ik op zoek naar een onderwerp dat het goed doet op een kerstkaart. Om maar eens wat te noemen: vorig jaar was het een met kerstversiering sfeervol ingericht hoekje van een restaurant; het jaar daarvoor was het in een straatje van Durbuy een besneeuwd kunstwerk van meer dan een meter doorsnee dat op een kerstbal leek maar het niet was.
In 2009 logeerden we een paar dagen in een hotelletje in Brugge waar een kerstman op de vensterbank ons gezelschap hield. Even leuk neerzetten en uitlichten en klaar was de foto voor mijn wenskaart. 'Hou het recht in 2009' zette ik op een kerstkaart waarop ik een foto plaatste van een vallend jongetje op een kunstijsbaan.
Het jaar daarvoor maakte ik een avondfoto waarop het lichtpunt van een straatlantaarn als een ster in beeld kwam. Op de voorgrond zag je een uithangbord van een hotel dat voor mij symboliseerde dat er geen plaats was in de herberg.
Mijn vrouw en ik heb ook al eens zelf op een kerstkaart gestaan in de weerspiegeling van een grote kerstbal in een winkelcentrum in Luik.
U begrijpt, ik maak al jaren mijn eigen kerstkaarten. Ik druk ze af op mijn Epsonprinter op een formaat van 13 bij 13 dat prima past in enveloppen van 14 bij 14 die ik in de plaatselijke boekhandel koop. Hoewel ik elk jaar een ander onderwerp vind voor de kerstkaart, weet ik aan het begin van mijn vakantie nooit wat het worden zal.
Dit jaar schoot ik in een week 306 foto's, waaruit ik er na lang wikken en wegen vier overhield die ik goed genoeg vond voor een kerstkaart. Ik fotografeerde sneeuwlandschappen op de Hoge Venen, waarvan er één foto zo op een kerstkaart zou kunnen. Toch maar niet. Te cliché. Ik maakte een foto van een zwaaiende kunstkerstman met aan zijn voeten een stapel cadeautjes in een draaimolen op de kerstmarkt in Luik. Zou kunnen, maar te kitscherig. Dan was er een foto van een pop in een winkeletalage die een gitaarspelende kerstman uitbeeldde. Ach, al die kerstmannen...
Het werd uiteindelijk een foto van een kerstboom in een Luiks winkelcentrum. De boom hing vol ballen en de etaleurs hadden ook nog wat ballen in de vrije ruimte gehangen. Op mijn foto lijkt het alsof die ballen als zeepbellen uit de donkere boom waaien en het licht opzoeken. Dat is 'em, dacht ik. Laten we allemaal op zoek gaan naar het licht: prettige feestdagen.
 |
| Op zoek naar het licht. |
We doolden door Luik en liepen om aan de vrieskou te ontsnappen even de kathedraal Saint-Paul binnen. Het was er niet warm, maar het scheelde allicht een graad of tien met buiten. De grote kerk had voor ons geen verrassingen meer, want we waren er al vaker. Ook fotografisch bood de kerk niets wat ik al niet eerder had gefotografeerd.
Alhoewel. In een zijbeuk zat op een stoeltje een man te slapen. Wilde, lange grijze haren staken verward en aan elkaar geklit van zijn hoofd. Hij droeg een smoezelig trainingspak en op de grond naast zijn stoel lag een pet. Onmiskenbaar een zwerver die onder dit kerkdak even niet dakloos was. Af en toe klonk er een aanzwellend gesnurk uit zijn hoek en daarna dommelde hij in stilte verder.
Aanvankelijk zag ik er geen fototafereeltje in. Die man heeft ook recht op privacy.
Maar toen ik in het middenschip van de kerk stond, viel me op hij daar helemaal alleen in een grote lege ruimte zat. Symboliseerde dat zijn eenzaamheid? En toen kwam de kerstgedachte: december, donker, koud, eenzaam. Voor hem geen kerstcadeautjes.
Opeens herkende ik hem. Zoals hij daar zat met zijn wilde, witgrijze haren en zijn dikke buik zag ik opeens de kerstman in hem. Hij had natuurlijk afgelopen nacht weer met zijn slee en rendieren langs de donkere hemel gescheerd en zat nu uit te rusten van een vermoeiende reis. Natuurlijk incognito, want in zijn rode pak zou hij hier door iedereen herkend worden en nog geen rust hebben.
Ik heb hem gezien, Santa, Father Christmas; de foto bewijst het.
 |
| Kerstzwerver. |
