Voorwaarts Marche

Het is al weer een aantal jaren geleden. We liepen de deur niet plat in de Ardennen, maar af en toe mochten we er wel eens een korte vakantie doorbrengen. Tot we op het idee kwamen om er een huisje te kopen en er voortaan met grote regelmaat te recreëren.
We zitten niet ver van het toeristenplaatsje Durbuy. Leuk dorpje dat zichzelf liever ziet als 'kleinste stadje ter wereld'. Natuurlijk streken we daar vaak neer op een terrasje. Een ander plaatsje, niet ver bij ons vandaan, is Marche-en-Famenne. We gingen er aanvankelijk vooral naartoe, omdat je daar de grote winkels had waar je inkopen kon doen. Verder vonden we het vooral een lelijk eendje wat toeristen niet veel te bieden had.
In de loop der jaren hebben we er kennelijk genoeg geld naartoe gebracht om er de welvaart te verhogen. Het plaatsje begon zienderogen op te knappen. Wij vonden er de voortreffelijke ijssalon van Mario Alonzi en het stijlvolle restaurant Quartier Latin. Durbuy raakte wat meer op de achtergrond en we bezoeken nu vaker Marche-en-Famenne. Vanmiddag maakten we er na het consumeren van een ijscoupe bij Mario nog even een wandelingetje. Martha zette zich op een bankje en ik maakte een foto. Het plaatje bevalt me zeker zo goed als de vele Mb's aan foto's die in mijn archief zitten van het kasteel van Durbuy.
Het is als met muziek: een leuk deuntje of een lied dat direct lekker in het gehoor ligt, is na een paar keer luisteren saai en vlak. Een nummer dat aanvankelijk wat zwaar overkomt daarentegen, kan je na enkele keren beluisteren mateloos gaan boeien. Datzelfde geldt voor foto's of schilderijen. Maar dus ook voor Ardennenplaatsjes. Ik zou zeggen: voorwaarts Marche!

Zeker zo mooi als Durbuy.

Jong geleerd

Mijn muzikale nichtje Helle speelde vanmiddag met haar orkestje De Dweilers uit Erp in Overloon. Daar was het blaaskapellenfestival 'Gein op het Plein'. Wij erheen. Wie mij kent weet dat het me niet om de muziek te doen was. Ik heb daar helemaal niks mee.
In de vierde klas van de lagere school boog de meester zich tijdens het klassikaal zingen naar me toe, luisterde even, en zei: 'Hou jij maar stil!' Een paar jaar geleden nog maar, stapte tijdens carnaval een meisje uit de hossende en wiegende menigte naar me toe en zei: 'Je klapt uit de maat!' Mijn nichtje had zich voor mij dan ook helemaal niet hoeven te verontschuldigen dat ze een bepaald nummer nog niet goed onder de knie had. Ik hoor dat niet.
Dus ik ga niet voor de muziek. Ik ga voor de foto's, want waar mensen samenkomen zijn altijd leuke portretjes, spontane acties of gekke situaties vast te leggen. Ik fotografeerde het vanmiddag allemaal. Leuk snoetje van mijn nichtje, ingekaderd door muziekinstrumenten. En springende muzikanten tussen auto's op straat. Maar het best beviel me toch een foto, waarop ik direct herkende wat ik bij muziek altijd heb gemist: aangeboren talent.
Terwijl een mama met haar dweilorkestje Gèn Gezeiver het publiek vermaakte, sloeg een meisje met een sambabal de maat in het ritme van de muziek. Pal boven een kinderwagen. Die baby krijgt de muziek dus met de 'rammelaar' ingegeven. Jong geleerd, oud gedaan. Dat was voor mij niet weggelegd.

De muziek wordt erin gerammeld.

Deze dus

Nou, deze dus. Dat is mijn antwoord op de vraag welke foto ik eigenlijk had hangen op de expositie van onze fotoclub. Veel mensen bezochten tijdens de pinksterdagen onze tentoonstelling in de wintertuin van het gemeentehuis. Maar heel veel mensen ook niet, zo blijkt uit reacties. Daarom kreeg ik nogal eens de vraag, welke bijdrage ik had geleverd aan de expositie die werd gehouden in het kader van de Open Atelierroute.
Zo'n vraag kun je eigenlijk alleen maar beantwoorden door de foto te laten zien. Want hoe beschrijf je een foto die je hebt gemaakt op het thema 'Muziek' dat onze club voor deze tentoonstelling had gekozen? Muziek kun je horen, maar niet zien. En iets wat je niet kunt zien, kun je niet fotograferen. Toch slaagden veel clubleden er in om meer te maken dan een voor de hand liggende opname van een orkest of een muziekinstrument. Immers, een orkest of een muziekinstrument máken muziek, maar zíjn het nog niet. De meeste fotografen hadden iets toegevoegd dat alles met muziek te maken heeft: emotie. Met sfeervol licht, beweging of kleuren werd op het gevoel van de beschouwer gewerkt. Zoals muziek dat doet bij een luisteraar.
Ik had er voor gekozen om iets wat je niet kunt zien, ook niet te fotograferen. Er is hooguit de suggestie dat er muziek te horen is.

Muziek kun je niet zien.

Pauwen

We zijn zo trots als een pauw, of misschien wel twee pauwen. Onze fotoclub oogstte met de pinksterdagen veel waardering tijdens de jaarlijkse Open Atelierroute in ons dorp. We namen daaraan voor de vierde keer deel. We hadden voor onze expositie net als vorige jaren de beschikking over de wintertuin van het gemeentehuis. We deelden de ruimte dit jaar met beeldend kunstenaar Peter van Asseldonk die zijn beeldjes op zuilen in het groen van de wintertuin had geplaatst. Wij konden rondom de wanden benutten. We kunnen tevreden terugkijken op twee geslaagde expositiedagen.
Onze fotoclub plakt elk jaar een thema op de tentoonstelling van de Open Atelierroute. Dit jaar was dat 'Muziek'. Zo'n thema is de bindende factor die van de fototentoonstelling ook een echte clubtentoonstelling maakt. Alle clubleden kunnen het thema naar eigen inzicht invullen en dat is dit jaar weer met veel creativiteit gedaan. Er deden vijftien van de ruim dertig leden mee. Bij elkaar hadden we er 28 foto's hangen.
Zoals gezegd, over het welslagen zijn we zo trots als een pauw. We weten daarom niet zeker of het twee clubleden waren, die ons vandaag de hele dag gezelschap hebben gehouden. Waarschijnlijker is dat de twee pauwen die al voor openingstijd om twaalf uur voor de deuren van de wintertuin stonden gewoon van het tegenover het gemeentehuis gelegen kasteel komen. Ze hebben ons in elk geval de hele dag gezelschap gehouden. Pas toen om vijf uur de knip op de deur van de wintertuin ging en het alarm weer werd ingeschakeld, verdween het pauwselijk bezoek.
Zie ook: http://www.atelierroutegemert.nl/

Pauwselijk bezoek.