Hare Krishna

In Wallonië is Frans de moedertaal. Maar in het kasteel van de Radhadesh in het Waalse dorpje Petite Somme is Engels de voertaal. Ik sprak de dame in haar Oosterse gewaad die onder een eik zat te genieten van de herfstzon dan ook aan in het Engels. Of ik een foto van haar mocht maken? Dat vond ze goed en het werd een mooi portret van een aanhangster van de Hare Krishna temidden van gele herfstbladeren.
Al snel kwam ik er achter dat ze een Vlaamse was. We spraken verder in het Nederlands. We keuvelden over het weer, zoals je dat doet bij vreemden met wie je in het voorbijgaan even aan de praat raakt. In deze Hara Krishna-gemeenschap is het leven niet oppervlakkig, ontdekte ik. Als de zon scheen in het voorjaar en de bloemen bloeiden, kreeg ze energie, vertelde ze. En nu de bladeren vallen, vond ze het najaarszonnetje rustgevend. Da's iets anders dan: wat een rotweer hè?
"Als ik 's avonds uit mijn raam kijk en ik zie over de heuvels de zon ondergaan, dan staan al die gele en rode bladeren in een prachtig zacht licht. Dan zou ik willen dat ik ook zo'n, eh, ding had", wees ze naar mijn camera.
Ik fotografeerde haar terwijl ze met half gesloten ogen in het zachte zonlicht keek. Maar ik maakte nog veel meer foto's. De leefgemeenschap van Hare Krishna is erg gastvrij en doet er alles aan om de spiritualiteit van dit geloof te delen met de bezoekers van het kasteel. Niet opdringerig, maar uitnodigend. Hare Krishna wordt gerangschikt onder het Hindoeïsme. Westerlingen hoeven maar door de poort van het kasteel in Petit Somme te gaan om er kennis mee te maken. De kinderen op de trappen van het kasteel kijken verbaasd op naar de vrouw die net naar buiten komt. Het ene kind kijkt vol bewondering en ontzag naar haar op, het andere vindt het kennelijk maar een malle dame en schiet in zijn lach.

Met een lach of met ontzag.