Geënsceneerd

Elke grote kunstenaar heeft wel eens een zelfportret gemaakt. Elke grote schrijver laat zich wel eens in zijn ziel kijken. Ik ben geen groot kunstenaar en geen groot schrijver. Toch heb ik me vanavond aan een zelfportret gewaagd. Al is het geen écht zelfportret. U leert me door deze foto niet kennen.
Jazeker, die persoon op de foto ben ik. Maar ik ben niet somber, niet zwaar op de hand. Dit is gespeeld, geënsceneerd. Het beeld moet iemand voorstellen met een depressief gemoed. Die krant, icoon van een somber wereldbeeld. Dat glas wijn, de alcoholist verdrinkt zijn sombere stemming. Die foto's op de kast daar achter. Overleden dierbaren.
De boodschap in de foto wordt ook door het licht gestuurd. Eén kant van mij is belicht; in het licht staat het glas wijn. Symbool voor vreugde en plezier dat door alcohol moet worden opgeroepen. Mijn overleden familie staat aan mijn donkere kant. Symbool voor verdriet en neerslachtigheid. Wat kan de wereld nog aan vrolijks bieden?
Welnu, dat zal ik u zeggen: een mooie foto die een verhaal uitdrukt. Maar wel een verzonnen verhaal. Mijn karakter is opgewekt. Optimistisch van aard. Van nature ben ik vrolijk. Ik heb me weer lekker vermaakt met mijn fotohobby.
Het was een leuk experiment om deze foto te maken. Eerst moest ik scherpstellen op het punt waar ik ging zitten. Daarna de autofocus uitschakelen. Het was even uitproberen hoe de flitser moest staan om het mooiste licht te krijgen. De zelfontspanner moest me voldoende tijd geven om te gaan zitten. Alles onder controle? Dan is deze foto het resultaat.
Ik kan heel goed vrolijk zijn zonder alcohol. Maar wat doe je met een rekwisiet als een glas wijn? Vooruit dan. Het glas staat in de vaatwasser. De wijn was lekker.

Vrolijk of depressief?