Aankijken

We maakten een stadswandeling door Den Bosch en ik zag weer een heleboel mooie fotomotieven. Ik fotografeerde weerspiegeling in het water, maar die foto durf hier niet te tonen na mijn blog van 20 januari waarin ik dit soort fotomotieven als al te gemakkelijk wegwuifde. Ik fotografeerde ook architectuur, omdat we het daar woensdag op onze fotoclub over gaan hebben. Ik maakte foto's in de Sint Jan, waar op dit moment het middenschip in de steigers staat. Een werkliftje aan een hydraulische arm kon wat mij betreft zo doorgaan voor preekstoel, maar ik vond die gedachte leuker dan de foto die ik er van maakte.
Voor de Grote Kerk van de Protestante Gemeente aan de Kerkstraat zag ik een meisje dat met stoepkrijt op de trappen tekende. Ik maakte een foto, maar die kon beter, vond ik. Voor ik de tweede maakte had ze me in de gaten en keek ze me aan. Ik keek terug. Het had iets van: elkaar net zo lang aankijken tot een van de twee in de lach schiet. Maar het had ook iets van wildedierengedrag: wie beweegt het eerst en slaat op de vlucht?
Het leek me meer een brutaal dan een bang kind, dus ik had niet de indruk dat ze rap onder moeders rokken zou vluchten en een traumatische ervaring of een slapeloze nacht zou overhouden aan onze confrontatie. Even later tekende ze rustig verder en maakte ik nog een foto. Maar deze foto, met oogcontact, vind ik toch de mooiste. Als ze met een katachtige sprong overeind gekomen zou zijn, was ik misschien wel gevlucht.

Brutaal of bang?