Handicaps

Op het golfterrein tussen Milheeze, Bakel en Gemert maakte ik foto's toen de baan nog lang niet klaar was, toen de baan bijna af was en toen er sneeuw lag. Telkens was het een ander landschap. Vanmiddag waren we er weer en ik zag golfers.
Ieder z'n hobby, dacht ik toen ik mensen van hoog in de vijftig en ouder een balletje zag wegmeppen. Het houdt je lenig want je moet bukken en zwieren, het houdt je hart-longconditie op peil want je moet flinke afstanden lopen en je kunt een competitie aangaan met medespelers, al dan niet met handicap.
Mijn liefhebberij is het niet. Al zie ik wel overeenkomsten met mijn hobby. Fotograferen houdt me lenig, want ik moet bukken, knielen en klimmen om mooie standpunten te bereiken, het houdt mijn hart-longconditie op peil want ik moet flinke afstanden sjouwen met mijn fotoapparatuur en ik moet ook een prestatie neerzetten, al dan niet met handicap.
Deze middag had ik af te rekenen met twee handicaps: er was weinig licht en het waaide hard. Omdat het me leuk leek om op deze uitgestrekte vlakte de diepte uit het beeld te halen en voor- en achtergrond in elkaar te drukken, koos ik voor een royale telelens. Daarvoor is een korte sluitertijd nodig, vooral bij de rukwinden die me af en toe uit balans brachten. De voor die korte sluitertijd benodigde hoeveelheid licht ontbrak. Dus moest ik uitwijken naar een hoge ISO-waarde. Gelukkig kan mijn 7D probleemloos 1000 ISO aan.
Deze foto bracht me nog het meeste van al wat ik zocht. Het beeld is over grote afstand mooi plat in elkaar gedrukt. Wat de foto naar mijn gevoel spannend maakt is het feit dat ik niet weet wat die man ziet, terwijl ik als fotograaf dezelfde richting in kijk. Ik zal het verklappen: daar ligt een golfbaan.

Wat ziet hij dat ik niet zie?