Hollandse meesters

Ik keek vanuit het hotelkamerraam in de richting van waar volgens mijn gevoel Engeland zou moeten liggen. Niet met de verwachting dat ik dat land zou zien, want wij zaten in Zandvoort en Engeland is dan nog heel veel mijlen zwemmen tot ver achter de horizon. Maar wat me teleurstelde was, dat ik niet eens de zee zag liggen. Een grauwe nevel stond als een zwarte muur voor ons hotel, terwijl de folder zeezicht had beloofd.
Gelukkig bleef het daar niet bij. We hadden het weer in alle soorten: regen, wind, zon, mist. De temperatuur lag net boven nul en met een stevige wind van zee waren een dikke jas, een muts en handschoenen geen overbodige luxe.
We vierden een midweekje vakantie in Zandvoort. Lekker uitwaaien op het strand, goed eten en drinken in de restaurants en bars en een partijtje tafeltennis tussendoor. Maar vooral ook: foto’s maken.
Achteraf mag ik vaststellen dat er maar één uurtje is geweest in die drie dagen, dat het licht goed genoeg was voor mooie foto’s. En gelukkig was ik toen op het strand. Als Peellander heb ik nooit veel begrepen van al die geschilderde zeezichten en Hollandse polderluchten. Maar nu ik hier over een nagenoeg leeg winterstrand liep, begreep ik wat al die schilders wilden weergeven: een Hollandse winter zonder sneeuw. Je voelt hier niet alleen de kou, je ziet hem ook. Zelfs bij zonneschijn.

Je ziet de kou.