zondag 29 december 2013

Griebelgrauw

Een kapellekeswandeltocht in het griebelgrauw barst van de fotografische uitdagingen. Om dat te begrijpen moet ik eerst iets uitleggen. 
Griebelgrauw is in ons dorp dialect voor schemering. En de kapellekeswandeltocht is een activiteit die vandaag voor het eerst gehouden werd. Het is een wandeling van acht kilometer langs vier kapelletjes en een kerststal. Volgens de organisatie liepen er drieduizend mensen mee. 
Het was een prachtig schouwspel van volwassenen en kinderen met zaklampen, rode en witte ledlichtjes en reflecterende oranje en gele hesjes. De wandelaars konden om vier uur vanmiddag vertrekken en het griebelgrauw werd voor mij als fotograaf veel eerder pikdonker dan me lief was. Maar mijn Canon EOS 6D kan met gemak hoge ISO-waarden aan en met passende inzet van mijn speedlightflitser – keurig in balans met het restje omgevingslicht, kaarsen en vuurkorven – kwam ik met enkele tientallen fraaie foto's thuis. 
Er was bijvoorbeeld een foto bij van spelende kinderen bij een vuurkorf, waar ik van de nood een deugd maakte. Ik moest kiezen voor een lange sluitertijd en bij gebrek aan een statief zette ik de camera op de grond. Het lage standpunt leverde een verrassend krachtige foto op. 
Bij de foto die ik hier toon heb ik ook van de nood een deugd gemaakt. Ik wilde in het kapelletje een foto maken, maar er waren zoveel mensen binnen dat de lens van mijn camera besloeg. Ik maakte nog wel een mysterieuze foto van wazige figuren, maar die kon me niet bekoren. Buiten was de condens weer snel verdwenen en keek ik eens door het lage raam waarachter sinds mensenheugenis een corpus van Christus ligt. Mensen kunnen daar roestige spijkers offeren om te genezen van huidziekten. 
Ik prijs de Heer voor dit Goddelijke gebruik, want dankzij die ruit op kniehoogte kon ik toch een foto met vreemd perspectief maken van de binnenkant van de kapel. De vlekken in beeld zitten overigens niet op de sensor van mijn camera, maar op de ruit.
De allergrootste uitdaging van deze wandeltocht vond ik nog wel om onderweg op de pikdonkere modderpaden niet uit te glijden en met buikschuiver boven op mijn dure fotospullen in een plas water terecht te komen. Ook dat is gelukt. Als ik nog eens in een kapel kom zal ik een kaarsje aansteken.

Een avond vol uitdagingen.

Geen opmerkingen: