Na een eerdere reis over IJsland dacht ik alles wel voor de lens gehad te hebben, wat me kon bekoren in de landschapsfotografie. Vooral Nederland leek me niet veel meer te bieden te hebben. Ik werd meer en meer gepakt door de sociale en straatfotografie. Mensen in beeld, dat gaat me nooit vervelen denk ik. Maar af en toe schiet ik nog even een zijstraat in, als het aankomt op fotogafiegenres.
Zoals vandaag, dicht bij huis, op De Stippelberg. Als je IJsland, de Noorse fjorden en het Zweedse Sarek hebt gezien, ga je anders naar landschappen kijken en zie je dicht bij huis ook weer leuke landschappen. Zo vergaat het mij althans. Ze boeien me niet door hun uitgestrekte wijdsheid, maar door details die op de vierkante meter voor je voeten liggen. Ik ging naar Noorwegen voor herfstfoto's en kwam terug met winterplaten. De herfst zag ik vandaag in Nederland, waar de meteorologische winter al begonnen is.
Het waren niet de klassieke paddestoelen en geel-bruin-rode loverbomen, maar wel de vergankelijkheid van de natuur: een paar verwaaide herfstbladeren, een verloren pen uit een vogelwiek. De golven op het niet-stromend water verraden een kille windkracht 4.
Tijd voor een bokbier en de volgende bladzijden van Stallo onder een leeslamp in een behaaglijk warm hoekje.
 |
| Blad en pen, maar niet om te scrhijven. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten