Vanmiddag maakte ik in het Waalse Durbuy foto's van schaatsende kinderen. De sfeer was onwezenlijk. In de houten kraampjes achter me werd glühwein geschonken. Er werden wollen mutsen verkocht. Er werd warm vlees en warme chocolade aan de man gebracht. En ik maakte foto's van schaatsende kinderen, zonder dat mijn vingers gingen tintelen en zonder dat ik een warme sjaal en muts droeg. Het was nog vijf of zes graden boven nul.
Ik was allerminst in kerststemming. Een wintergevoel was er de afgelopen weken al wel ingeslopen tijdens ons bezoek aan een besneeuwd Noorwegen. Dus als ik me al op glad ijs begaf, dan zou het vooral letterlijk zijn. Maar ook dat deed ik niet.
Ik bleef liever veilig achter de ballustrade waar ik niet omver gekegeld kon worden door snel schaatsende sportievelingen of stuntelende beginnelingen die zich aan alles vastgrepen wat ze op de been kon houden. Ik maakte een foto van een meisje dat al multitaskend met een gsm over het ijs schaatste. Ik maakte foto's van een klein meisje dat zorgvuldig door haar ouders bewaakt werd en na elke val direct weer op de been werd gezet. Ik maakte foto's van een jong stel dat heel verliefd klassiek over het ijs gleed.
Ik maakte een serie foto's van een jongetje dat zich letterlijk met vallen en opstaan het schaatsen probeerde eigen te maken. De leukste foto uit die serie toon ik hier. Hij krabbelt na zijn zoveelste val overeind om direct daarna weer op de ijsvloer te kwakken. Maar op het moment dat ik hem hier vastlegde leek hij een volleerd ijsdanser.
De winter is nog jong. Misschien kan hij deze dans over een paar maanden zeer gecontroleerd uitvoeren en wint hij op de Olympische Spelen nog eens goud voor ijsdansen. En dan had ik die kampioen al gespot aan het begin van zijn carrière.
 |
| Talent voor ijsdansen? |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten