Ik gebruik het verhaal van Parr hier als opstapje naar de foto die ik vanmiddag maakte in het toeristenstadje Durbuy in Wallonië. Het viel me er op hoe zelden mensen in hun gewone doen op een foto gezet worden. Zodra er een camera in de buurt is, gaan mensen een onnatuurlijke houding aannemen. Ik zag Japanners. Er werd een hele bus gelost en zodra ze op straat stonden begon het al: stram in de houding voor het kasteel, stram in de houding voor de grote rots, stram in de houding op een brug. Ik denk dat er geen object op de wereld is, wat niet is gefotografeerd met stramme Japanners erop.
En dan is er de jeugd. De jongeren lopen wat te slenteren en te lamballen. Maar zodra iemand een iPhone omhoog tilt, vliegen ze elkaar om de hals, buigen voorover naar de lens en trekken gekke bekken. Alleen voor de camera.
Natuurlijk heb je de beroeps-gekke houdingen. Ik ken niemand in het dagelijks leven die over straat wandelt, zoals de fotomodellen die worden gefotografeerd voor modebladen. En dan heb je nog de wegduikers. Die een hand voor het gezicht houden of de blik afwenden, maar stiekem eigenlijk best wel op de foto willen. 'Ik plak niet op papier', is allang geen excuus meer in de digitale Facebook-tijd. Gelukkig zijn er nog onze oudere medemensen. Die zijn doorgaans niet vertrouwd met Facebook-jpeg's. Zij hebben hun eigen fotocultuur. Ze gaan gewillig op de foto als dochter daar om vraagt.
Als straatfotograaf ben ik ertoe veroordeeld om mijn foto's vaak stiekem te nemen. Vanwege het spontante moment dat in het echte leven voor mijn lens komt. De foto die ik vanmiddag maakte houdt het midden tussen Japans-stram en Facebook-uitbundig, maar hij is wel hartstikke stiekem-spontaan.
 |
| Japans-stram en het Facebook-probleem vormen een goed huwelijk. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten