Van oude menschen

In de Sint-Janskathedraal in Den Bossch waren de camera's van toeristen vanmiddag weer hoofdzakelijk naar boven gericht. Mensen fotografeerden de glas-in-lood-ramen, de beelden aan de pilaren, de plafondgewelven, het orgel. En ik spiedde daartussen naar leuke voorvallen, met het kerkinterieur als decor. Want mijn voorkeur gaat toch telkens weer uit naar foto's met mensen erop. 
Op de foto waarover ik het meest tevreden ben staan gek genoeg geen mensen. Maar de foto gaat wel óver mensen. Ze zijn niet in beeld, maar je voelt wel hun aanwezigheid. Ik dacht aan oude mensen en aan dingen die voorbij gaan. Mijn foto heeft niks te maken met de roman die Louis Couperus in 1906 publiceerde. Maar ik leen graag even de titel van zijn boek: 'Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...'. 
De biechtstoel associeerde ik met 'dingen die voorbijgaan'. Wie gaat er nog biechten tegenwoordig? Dat is hooguit een handjevol oude katholieken, die van kindsbeen af met de roomsch katholieke kerk is opgegroeid. De biechtstoel, dat is voorbij. En de rolstoel, die associeerde ik door de nabijheid van de biechtstoel eerder met 'oude mensen' dan met 'mindervaliden' die immers ook jong kunnen zijn. 
Een kerkgebouw van katholieken is doorgaans rijkelijk gevuld met symbolen. De St. Jan in Den Bosch is daar geen uitzondering op. Ik vind deze foto daarom zo geslaagd, omdat ik in één beeld de symbolen toon van oude mensen en dingen die voorbij gaan. Er staan geen mensen op, maar de rolstoel staat in mijn visie symbool voor de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam en in de biechtstoel zie ik het symbool voor de kwetsbaarheid van de menselijke ziel. 
Is dit te diepzinnig? Voor mij mag U er ook een vrolijke aardse stoelendans in zien. Een rolstoel die danst met een biechtstoel.

Rolstoel en biechtstoel. Een stoelendans?