In zijn verzameling bewaarde hij een fotocamera ter grootte van een balpen, die ooit gebruikt was door Mata Hari in de negentiende eeuw. Toen werd er voornamelijk nog gefotografeerd met omvangrijke platencamera's, maar ja, deze was voor haar spionagewerk. De baron had ook een camera uit de jaren twintig van de twintigste eeuw met een sluitertijd van een twaalfduizendste seconde. Er was bij mijn weten geen film die zo gevoelig was dat je er iets mee kon vastleggen. Volgens mijn gastheer was de camera speciaal ontwikkeld om de draf van renpaarden te kunnen registreren en vage contouren waren daarvoor voldoende.
Hij legde me ook graag uit waarvoor die camera uit de achttiende eeuw was. Die was al in gebruik een halve eeuw voor Louis Daguerre en Joseph Nicéphore Niépce de basis legden voor de fotografie. De camera werd gebruikt om een landschap of persoon haarscherp op een vel papier te projecteren. Vervolgens werd de projectie overgetrokken met kroontjespen of potlood en had je een perfecte weergave van iets wat pas later met chemicaliën kon worden vastgelegd.
Ik moest er gisteren aan denken, toen ik met twee digitale camera's en twee speedlite flitsers door het jaar des heren anno 1715 reisde. Ik maakte namelijk een fotoreportage van de inhuldiging van landcommandeur Damian Hugo Philipp Anton Reichsgraf von Schönborn-Buchheim in zijn commanderij Gemert.
De landcommandeur – in wie ik vaag een oud-klasgenoot van de lagere school herkende – was zelfs graag bereid om voor mij te poseren. Ik maakte een staatsieportret van hem in mooi 'Rembrandtlicht'. Op de foto die ik hier toon van zijn intocht, verraadt hooguit een blauwe spijkerbroek dat we niet werkelijk in de achttiende eeuw zijn.
Inmiddels ben ik weer terug in de 21ste eeuw en kan ik ervan getuigen dat je met een sluitertijd van 1/125 seconde drie eeuwen kunt overbruggen.
 |
| Met een sluitertijd van 1/125ste seconde drie eeuwen overbruggen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten