Ik dacht er vanmiddag aan toen we door de kasteeltuin wandelden. Die was vandaag opengesteld voor publiek en dat was bijzonder, want die is tegenwoordig gesloten. Hoe lang is het ook al weer geleden dat de paters van de Heilige Geest hier vertrokken en de kasteelpoorten achter zich op slot deden? Mijn vrouw en ik vroegen het ons af toen we met veel dorpsgenoten door de zo vertrouwde tuin wandelen. Twee jaar? Of al drie jaar geleden? Ik heb het opgezocht. Het was in mei 2010.
Sindsdien zijn plannenmakers druk in de weer om een nieuwe bestemming te geven aan het kasteel. In afwachting daarvan, kunnen de paters het nog altijd niet definitief verkopen. En zodoende blijft de vroeger zo gastvrij opengestelde tuin dicht. Het kasteel is intussen nog wel gerestaureerd en dat konden we vandaag aan de buitenkant bekijken. Hopelijk raakt het niet alsnog snel in verval. Want vocht en leegte zijn ernstige bedreigingen voor het eeuwenoude complex.
In het Gemerts volkslied zingen we 'Wor 't kestaël már deeger stí, in 't aawe graft te droome, òf 'r van 't laand van óvverzaë, wír Daojtse Ridders kòmme'. Die ridders zullen niet meer komen. Maar wat komt er wel?
Ik had mezelf vandaag uitgedaagd om een foto te maken waarin ik het gevoel uitdrukte dat in Gemert heerst: we zijn ons kasteel aan het verliezen.
Opeens zag ik die verwelkte roos. Ik stelde scherp op de roos en liet het kasteel op de achtergrond vervagen. Hoe kwestbaar kan een eeuwenoud kasteel zijn? Door mijn hoofd speelde het versje 'Rozen verwelken, schepen vergaan' en ik mijmerde: 'Zal dit kasteel nog eeuwen bestaan?'
 |
| Rozen verwelken. Zal dit kasteel nog eeuwen bestaan? |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten