De landschapsfoto's die ik hier de afgelopen dagen plaatste waren ook in kleur. Want het noorderlicht spreekt pas echt, als de groene kleur tegen de donkere hemel afsteekt. En een regenboog is ook op een foto pas een regenboog als er alle spreekwoordelijke kleuren van de regenboog op te zien zijn.
Er zijn weliswaar briljante zwart-wit foto's van regenbogen, maar die moet je dan toch vooral zoeken bij zwart-wit kunstenaars als Ansel Adems. Hij maakte in 1947 een fantastische foto van de Nevada Fall Rainbow. Adems was de bedenker van de toonschaal waarop de grijswaarden van een foto in trapjes verdeeld worden. Zo heeft een fotograaf de volledige controle over grijstonen. Daardoor kon Adems zelfs een regenboog zonder kleur boeiend vastleggen.
Hoewel ik in het digitale tijdperk met perfect beheersbare kleurnuances de voorkeur geef aan kleurenfoto's, waag ik me af en toe nog wel eens aan een zwart-witje. De opname moet zich er dan wel voor lenen. Structuur, vorm en compositie moeten een aansprekend beeld neerzetten, waarbij kleur eerder storend dan ondersteunend werkt.
Op de laatste zeemijlen van onze Hurtigerute maakte ik gisteren zo'n foto in de Sognefjord in Noorwegen. Er viel prachtig zonlicht op de rotsen en op het water. De hoofdkleur in het landschap was grijsachtig blauw. In voegde vignetering in de hoeken toe om het beeld in te sluiten en door het weglaten van de kleur en het aanscherpen van de contrasten won het beeld aan kracht.
Nu hoeft cabaretier Henk Elsink me vanuit zijn graf ook niet toe te roepen dat de kleur misschien toch eerder blauwachtig grijs zou zijn.
 |
| Niet grijsachtig blauw, niet blauwachtig grijs, maar zwart-wit . |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten