Laplanduil

Hoewel we diverse keren in Lapland waren, hebben ik daar nog nooit een Laplanduil voor de lens gekregen. We wandelden in Sarek, het oudste nationaal park van Zweden, en in Muddus, beduidend kleiner maar ook zeer de moeite waard. Alleen, geen uil gezien. 
De enige uil die ik in het wild heb gezien, was een Oehoe in het Duitse Ith gebergte. Hij scheerde op een vroege ochtend geruisloos, laag over me heen. Ik zou hem niet hebben opgemerkt, als ik niet een kort moment volledig bedolven werd onder zijn enorme schaduw. Ik was te verbouwereerd om een foto te maken. 
Vandaag waren we in dierenpark Gaia Zoo in Kerkrade. Ik maakte er foto's van dieren in gevangenschap. De meeste waren een makkelijke prooi voor een fotograaf, al was het even oppassen met het licht dat er niet in overvloed was. Voor een beetje een bruikbare sluitertijd met een redelijke scherptediepte moest ik de ISO-waarde al naar 800 brengen. Maar voor mijn Canon 6D is dat geen probleem. 
Ik was vandaag lui uitgevallen en liet mijn statief en telelens in de auto achter. De fotomogelijkheden waren daarmee beperkt. Maar de dieren waren ook lui, dus spannende foto's waren er toch al niet te maken. 
De Laplanduil zat op een tak in een tamelijk natuurlijk biotoop. Hij zat in een kooi van kippengaas. Maar met de lens dicht tegen het gaas en een diafragma bijna helemaal open, kon ik uit de hand deze foto maken. Het gaas valt buiten de scherptediepte van mijn 24-105 mm-objectief in de maxiamale telestand bij een diafragma van f/4.5 op een afstand van twee meter. Ik koos voor een sluitertijd van 1/250 ste seconde, want ik nam de foto uit de hand. De ISO-waarde moest voor een goede belichting naar 1600. 
Ik heb nu verklapt dat dit een dierentuinfoto is. Maar, vraag ik de pure natuurfotograaf, is dat erg? 
Een Laplanduil in Limburg blijft een Laplanduil. Bovendien worden veel portretfoto's van mensen met flitslicht in studio's gemaakt. Dat is ook niet bepaald in het wild, maar wel volledig geaccepteerd.

Een Laplanduil in Limburg blijft een Laplanduil.