CrossFit

Ieder z'n hobby. Ik fotografeer voor mijn liefhebberij. Vanmiddag verkeerde ik tussen lieden die de ultieme inspanning als best denkbare ontspanning verkiezen. Ze tillen halters met gewichten boven hun hoofd, die meer wegen dan hun eigen lichaam. En dat tot ze er bij neervallen. Letterlijk. 
Ik til een Canon 6D met een bodygewicht van 755 gram of de 7D met een pittige 820 gram tot ooghoogte. Ik een watje? Ho even, daar komt de lens nog bij en in de regel sjouw ik nog wat accessoires mee. En eh, zij maken geen foto's. 
Ik was vanmiddag in een gezelschap van CrossFit, waar afgetrainde lijven bezig waren met hun Lowlands Thowdown 2013 qualifier workouts. Ik maakte foto's van bezwete lijven en gezichten met grimassen. Tussen al die krachtpatserij zag ik een kereltje dat alleen maar aandacht had voor gewichten die hij met zijn peuterpostuur met geen mogelijkheid van zijn plaats kreeg. 
Ik maakte een foto van het manneke dat Cas heet en sprak even met zijn moeder. Zij was bij CrossFit terecht gekomen omdat artsen haar een toekomst in het vooruitzicht stelden van rolstoel en ernstige lichamelijke beperkingen. Op pure wilskracht stortte ze zich op de zware fysieke trainingen van CrossFit en nu heeft ze het lichaam van een afgetrainde atlete en is de rolstoel ver weg. Niet voor iedereen is hier de zware inspanning dus uitsluitend voor de ontspanning. 
Ik bekeek op de display van mijn camera de foto die ik zojuist had gemaakt van Cas. Als die de wilskracht van zijn moeder heeft, gaat hij deze gewichten nog eens boven zijn hoofd brengen. En mocht dat niet lukken Cas, dan is fotografie ook een hele leuke ontspanning.

Wacht maar tot ik groot ben.