Kater

Nichtje Helle heeft een kater. Loekie heet het beestje. En het is nogal schuw. De keren dat we bij nichtje Helle op visite waren, zocht het diertje ijlings dekking in donkere hoekjes. De laatste tijd gaat het al iets beter en komt Loekie af en toe nieuwsgierig kijken, maar van vreemde wezens zoals ik moet de kater nog steeds niks hebben. 
Sinds kort heeft Loekie gezelschap van Leentje. Leentje is zo mogelijk nog schuchterder dan Loekie. Poesje Leentje heb ik nog maar één keer kunnen ontwaren en dat was achter een droogrek naast de wasmachine in het donkerste hoekje van Helles woning. Verder ken ik Leentje van foto's, die Helle maakte. Want Leentje komt wel tevoorschijn als er geen andere vreemde wezens in huis zijn. En Helle is kennelijk al vertrouwd voor Leentje.
Vanmorgen waren we bij Helle te gast en had ik mijn fotocamera bij me. Helle had alleen maar smartphone-foto's van haar dierentuin. Het leek me wel een uitdaging om als vreemd wezen in de nabijheid van Loekie en Leentje foto's te maken. Maar dan moest het wel iets voorstellen. 
Leentje heb ik niet kunnen fotograferen, want een paar bange poezenoogjes tussen wasknijpers en een droogrek kunnen me niet bekoren. Technisch zou het trouwens geen probleem zijn, want de ISO-waarde van mijn Canon EOS 6D kan ik zover opschroeven dat zelfs donkere hoekjes achter een wasmachine bereikbaar zijn. Zelfs zonder flitser. 
Met Loekie had ik al meer succes. Die liet zich af en toe zien in het volle lichte en ik maakte een paar mooie foto's als hij me op veilige afstand zat aan te staren. Ik koos voor mijn weblog deze foto uit, omdat die het best de schuwheid van Loekie toont. Nieuwsgierig om het hoekje gluren, maar snel veilig terug als dat cameramonster te dichtbij komt. 
Mooi zo, ik heb mijn kater. En niet door de wijn die ik gisteren op een warme zomeravond gezellig bij vrienden op hun nieuwe terras heb zitten drinken.

Een kater, niet van de wijn.